Το πιο κάτω κείμενο αποτελεί ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Γιάννη Κουτσούκου Περιήγηση στον χωροχρόνο του Αγίου Βασιλείου Κορινθίας από το 2600 π.Χ έως σήμερα.
Ο Γάλος Τheodore Achille Louis, Vicomte du Moncel, (1821-1884),
σχεδιαστής, χαράκτης και αρχαιολόγος, περιοδεύει τον μήνα Δεκέμβριο του
1843.
Δεν αναφέρει το όνομα Άγιος Βασίλειος, δίνει όμως ως ζωγράφος που ήταν διάφορες εικόνες της φύσης της γύρω περιοχής .Ακολουθεί την γνωστή και από την αρχαιότητα διαδρομή Αρχαία Κόρινθος, Βεληνιάτικα, Σπαθοβούνι, Τούρκικο γεφύρι, Χάνι Κουρτέσας, Αγία Τριάδα, Αρχαία Νεμέα (Ηράκλειο), Χάνι Κουτσομάτη, στενά Δερβενακίων, Αργολική πεδιάδα. Από το Σπαθοβούνι αντικρίζει τα βουνά Γκαλγκούνι, Δαφνιά, Χούνι και Τρίκορφο (Τρητός), τα οποία ευρίσκοντο πάνω από τον Άγιο Βασίλειο. για τα οποία γράφει τα εξής:
«Έπειτα ξανατρίβοντας νότια[1] μπήκαμε σε μια κοιλάδα περιτριγυρισμένη από γυμνά βουνά, με ασυνήθιστη θέα. Έμοιαζαν αιμόφυρτα, τόσο έντονο ήταν το χρώμα των σχισμών που αυλάκωναν προς όλες τις κατευθύνσεις τις άγονες και απόκρημνες πλαγιές τους.»[2]
Για το ποτάμι Λόγγο που διασχίζει την πεδιάδα του Αγίου Βασιλείου και εκβάλει στο Περιγιάλι (Λογγοπόταμος ή ποτάμι του Αλαμπιού), λέει ότι ήταν κατάφυτο από ροδοδάφνες. «Στο δρόμο οι κουμαριές ήταν φορτωμένες κούμαρα, οι μυρτιές, τα σκίνα μας έφραζαν ενίοτε τον δρόμο.»[3]
Την απόσταση από Αρχαία Κόρινθο μέχρι το Χάνι της Κουρτέσας την διανύει με τη βοήθεια Έλληνα οδηγού και αλόγου σε τρεις ώρες. Δεν θέλησε όμως να διανυκτερεύσει εκεί, παρά την επιμονή του οδηγού του και μέσω του δρόμου που περνάει από το σημερινό εξωκκλήσι της Αγίας Τριάδος, περιοχής του Αγίου Βασιλείου, προχωρεί προς τα δυτικά και φθάνει στην σημερινή Αρχαία Νεμέα (Ηράκλειο).
Ο Τh. du Moncel παρατηρεί από το Ηράκλειο διεξοδικά το όρος Φουκά (αρχαίος Απέσας), δίνει το υψόμετρο του στα 773 μέτρα και το περιγράφει μυθολογικά: «Είναι το βουνό, όπου ο Περσέας θυσίασε για πρώτη φορά στον Δία Απεσάντιο, όπου βρίσκονται ακόμη, όπως φαίνεται, ερείπια που θα ανήκαν στο ναό τον αφιερωμένο σε αυτόν τον Θεό.»[4] Τελικά διανυκτερεύει στο χάνι του Κουτσομάτη, το οποίο ευρίσκεται στο δρόμο από Ηράκλειο Νεμέας προς την Αργολίδα.
Πιθανότατα πρόκειται για το γνωστό Χάνι του Ανέστη με την σημερινή ονομασία Μπούρλου, το οποίο ευρίσκεται στην αρχή των στενών των Δερβενακίων με κατεύθυνση προς το Άργος. Ενδιαφέροντα στοιχεία μας δίνει ο περιηγητής για το χάνι του Κουτσομάτι, αλλά και γενικότερα για την ιδιωτική ζωή των τότε Ελλήνων χωρικών το έτος 1843 στην περιοχή του Αγίου Βασιλείου
Το υπνοδωμάτιο του λεγομένου Πανδοχείου στην ουσία ήταν το μοναδικό υπνοδωμάτιο που χρησιμοποιούσε και η ίδια η οικογένεια του ιδιοκτήτη. Δεν είχε ούτε κρεβάτια, ούτε έπιπλα. Ειδικά για τον Μονσέλ ο ιδιοκτήτης του Πανδοχείου του παραχώρησε το αχυρόστρωμα του, επειδή ήταν ξένος και νόμιζε ότι είχε καλό βαλάντιο, ενώ οι άλλοι πελάτες- περίπου μία ομάδα νέων πενήντα ατόμων- κοιμηθήκαν κατάχαμα δίπλα του. Ο ίδιος γράφει ότι δεν μπόρεσε να κοιμηθεί από την φασαρία αυτών των παλληκαριών που τραγούδαγαν από τα μεσάνυχτα και έπειτα «εξημμένα από πολεμικό μένος. Παιάνισαν προς τιμήν του ήρωα τους, ένα ύμνο που κράτησε ως τις δύο με η ώρα τρεις το πρωί και Κύριος οίδε τι άσματα».[5] Αλλά υπήρχαν και άλλες δυστυχίες σε αυτό το ελληνικό Πανδοχείο, τις οποίες καταγράφει με λεπτομέρεια ο Μονσέλ, όπως π.χ. «ο καπνός μιας εστίας τοποθετημένης στη μέση του δωματίου και από την άλλη μεριά οι ψύλλοι και τα κουνούπια και επί πλέον τα κλάματα και οι φωνές τριών ή τεσσάρων παιδιών του σπιτιού που διαμαρτύρονταν για την εισβολή των νεοφερμένων στις γωνιές του δωματίου, όπου συνήθιζαν να κοιμούνται αυτά.» [6] Τελικά ο Μονσέλ έφυγε από το δωμάτιο και πήγε και κοιμήθηκε έξω στην ύπαιθρο σε ένα μικρό αχυρόστρωμα που ανακάλυψε κοντά στο σπίτι και τυλιγμένος στην κάπα του-την οποία χρησιμοποιούσε και σαν ομπρέλα. Για σκέπασμα στα πόδια του χρησιμοποίησε την σέλα του αλόγου του. Όλα αυτά έγιναν όπως ρομαντικά τα περιγράφει ο ζωγράφος Μονσέλ με την συνοδεία μιας μαγευτικής πανσέληνου.
..————————————–
Σημείωση. Οι πιο κάτω παραπομπές αναφέρονται στο περιηγητικό κείμενο του Moncel με τον τίτλο
Τh. du Moncel, Οδοιπορικό του 1843, Αθήνα –Ναύπλιο, κείμενα και λιθογραφίες, εκδόσεις Ολκός-Αριάδνη, Αθήνα 1984, σελ. 127-130
———————————————
[1] Εννοεί στο χωριό Βελληνιάτικα, όπου ερχόμενος από Αρχαία Κόρινθο έστριψε με κατεύθυνση νότια προς τις Αρχαίες Κλεωνές και την Κουρτέσα, βαδίζοντας κατά μήκος της κοιλάδας του Ράχιανη που σχηματίζει ο Λογγοπόταμος ο οποίος προηγουμένως διασχίζει την πεδιάδα του Αγίου Βασιλείου.
[2] Τh.du Moncel, σελ. 127
[3] Ομοίως, σελ. 127. Ο Λογγοπόταμος ήταν κατάφυτος από ροδοδάφνες μέχρι και τα μέσα του εικοστού αιώνα, όπου έρρεε από τις πηγές του τρεχούμενο νερό και το καλοκαίρι.
[4] Τh.du Moncel, σελ. 130.
[5] Ομοίως, σελ. 132.
[6] Ομοίως, σελ. 132.
Δεν αναφέρει το όνομα Άγιος Βασίλειος, δίνει όμως ως ζωγράφος που ήταν διάφορες εικόνες της φύσης της γύρω περιοχής .Ακολουθεί την γνωστή και από την αρχαιότητα διαδρομή Αρχαία Κόρινθος, Βεληνιάτικα, Σπαθοβούνι, Τούρκικο γεφύρι, Χάνι Κουρτέσας, Αγία Τριάδα, Αρχαία Νεμέα (Ηράκλειο), Χάνι Κουτσομάτη, στενά Δερβενακίων, Αργολική πεδιάδα. Από το Σπαθοβούνι αντικρίζει τα βουνά Γκαλγκούνι, Δαφνιά, Χούνι και Τρίκορφο (Τρητός), τα οποία ευρίσκοντο πάνω από τον Άγιο Βασίλειο. για τα οποία γράφει τα εξής:
«Έπειτα ξανατρίβοντας νότια[1] μπήκαμε σε μια κοιλάδα περιτριγυρισμένη από γυμνά βουνά, με ασυνήθιστη θέα. Έμοιαζαν αιμόφυρτα, τόσο έντονο ήταν το χρώμα των σχισμών που αυλάκωναν προς όλες τις κατευθύνσεις τις άγονες και απόκρημνες πλαγιές τους.»[2]
Για το ποτάμι Λόγγο που διασχίζει την πεδιάδα του Αγίου Βασιλείου και εκβάλει στο Περιγιάλι (Λογγοπόταμος ή ποτάμι του Αλαμπιού), λέει ότι ήταν κατάφυτο από ροδοδάφνες. «Στο δρόμο οι κουμαριές ήταν φορτωμένες κούμαρα, οι μυρτιές, τα σκίνα μας έφραζαν ενίοτε τον δρόμο.»[3]
Την απόσταση από Αρχαία Κόρινθο μέχρι το Χάνι της Κουρτέσας την διανύει με τη βοήθεια Έλληνα οδηγού και αλόγου σε τρεις ώρες. Δεν θέλησε όμως να διανυκτερεύσει εκεί, παρά την επιμονή του οδηγού του και μέσω του δρόμου που περνάει από το σημερινό εξωκκλήσι της Αγίας Τριάδος, περιοχής του Αγίου Βασιλείου, προχωρεί προς τα δυτικά και φθάνει στην σημερινή Αρχαία Νεμέα (Ηράκλειο).
Ο Τh. du Moncel παρατηρεί από το Ηράκλειο διεξοδικά το όρος Φουκά (αρχαίος Απέσας), δίνει το υψόμετρο του στα 773 μέτρα και το περιγράφει μυθολογικά: «Είναι το βουνό, όπου ο Περσέας θυσίασε για πρώτη φορά στον Δία Απεσάντιο, όπου βρίσκονται ακόμη, όπως φαίνεται, ερείπια που θα ανήκαν στο ναό τον αφιερωμένο σε αυτόν τον Θεό.»[4] Τελικά διανυκτερεύει στο χάνι του Κουτσομάτη, το οποίο ευρίσκεται στο δρόμο από Ηράκλειο Νεμέας προς την Αργολίδα.
Πιθανότατα πρόκειται για το γνωστό Χάνι του Ανέστη με την σημερινή ονομασία Μπούρλου, το οποίο ευρίσκεται στην αρχή των στενών των Δερβενακίων με κατεύθυνση προς το Άργος. Ενδιαφέροντα στοιχεία μας δίνει ο περιηγητής για το χάνι του Κουτσομάτι, αλλά και γενικότερα για την ιδιωτική ζωή των τότε Ελλήνων χωρικών το έτος 1843 στην περιοχή του Αγίου Βασιλείου
Το υπνοδωμάτιο του λεγομένου Πανδοχείου στην ουσία ήταν το μοναδικό υπνοδωμάτιο που χρησιμοποιούσε και η ίδια η οικογένεια του ιδιοκτήτη. Δεν είχε ούτε κρεβάτια, ούτε έπιπλα. Ειδικά για τον Μονσέλ ο ιδιοκτήτης του Πανδοχείου του παραχώρησε το αχυρόστρωμα του, επειδή ήταν ξένος και νόμιζε ότι είχε καλό βαλάντιο, ενώ οι άλλοι πελάτες- περίπου μία ομάδα νέων πενήντα ατόμων- κοιμηθήκαν κατάχαμα δίπλα του. Ο ίδιος γράφει ότι δεν μπόρεσε να κοιμηθεί από την φασαρία αυτών των παλληκαριών που τραγούδαγαν από τα μεσάνυχτα και έπειτα «εξημμένα από πολεμικό μένος. Παιάνισαν προς τιμήν του ήρωα τους, ένα ύμνο που κράτησε ως τις δύο με η ώρα τρεις το πρωί και Κύριος οίδε τι άσματα».[5] Αλλά υπήρχαν και άλλες δυστυχίες σε αυτό το ελληνικό Πανδοχείο, τις οποίες καταγράφει με λεπτομέρεια ο Μονσέλ, όπως π.χ. «ο καπνός μιας εστίας τοποθετημένης στη μέση του δωματίου και από την άλλη μεριά οι ψύλλοι και τα κουνούπια και επί πλέον τα κλάματα και οι φωνές τριών ή τεσσάρων παιδιών του σπιτιού που διαμαρτύρονταν για την εισβολή των νεοφερμένων στις γωνιές του δωματίου, όπου συνήθιζαν να κοιμούνται αυτά.» [6] Τελικά ο Μονσέλ έφυγε από το δωμάτιο και πήγε και κοιμήθηκε έξω στην ύπαιθρο σε ένα μικρό αχυρόστρωμα που ανακάλυψε κοντά στο σπίτι και τυλιγμένος στην κάπα του-την οποία χρησιμοποιούσε και σαν ομπρέλα. Για σκέπασμα στα πόδια του χρησιμοποίησε την σέλα του αλόγου του. Όλα αυτά έγιναν όπως ρομαντικά τα περιγράφει ο ζωγράφος Μονσέλ με την συνοδεία μιας μαγευτικής πανσέληνου.
..————————————–
Σημείωση. Οι πιο κάτω παραπομπές αναφέρονται στο περιηγητικό κείμενο του Moncel με τον τίτλο
Τh. du Moncel, Οδοιπορικό του 1843, Αθήνα –Ναύπλιο, κείμενα και λιθογραφίες, εκδόσεις Ολκός-Αριάδνη, Αθήνα 1984, σελ. 127-130
———————————————
[1] Εννοεί στο χωριό Βελληνιάτικα, όπου ερχόμενος από Αρχαία Κόρινθο έστριψε με κατεύθυνση νότια προς τις Αρχαίες Κλεωνές και την Κουρτέσα, βαδίζοντας κατά μήκος της κοιλάδας του Ράχιανη που σχηματίζει ο Λογγοπόταμος ο οποίος προηγουμένως διασχίζει την πεδιάδα του Αγίου Βασιλείου.
[2] Τh.du Moncel, σελ. 127
[3] Ομοίως, σελ. 127. Ο Λογγοπόταμος ήταν κατάφυτος από ροδοδάφνες μέχρι και τα μέσα του εικοστού αιώνα, όπου έρρεε από τις πηγές του τρεχούμενο νερό και το καλοκαίρι.
[4] Τh.du Moncel, σελ. 130.
[5] Ομοίως, σελ. 132.
[6] Ομοίως, σελ. 132.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου