Άγιοι του Έθνους

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, επιζωγραφισμένη λιθογραφία, Adam Friedel, 1830. Πηγή

Μιλάμε για τους Αγίους του ’21. Τους θεόπνευστους που ύψωσαν ανάστημα στη θηριώδη Οθωμανική Αυτοκρατορία και τη δεσποτική Ιερά Συμμαχία των Δυτικών.
Του Διονύση Χαριτόπουλου

ΟI AΠΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ορκίζονται στ’ όνομά τους.
 Αλλά κάποιοι ιστορικοί και άλλοι ένρινοι, εξακολουθούν να κουτσομπολεύουν ντροπιαστικά τη ζωή τους.  
Μιλάμε για τους Αγίους του ’21.
Τους θεόπνευστους που ύψωσαν ανάστημα στη θηριώδη Οθωμανική Αυτοκρατορία και τη δεσποτική Ιερά Συμμαχία των Δυτικών.  
Με το σπαθί τους ελευθέρωσαν το υπόδουλο Έθνος. Πολλοί έδωσαν τη ζωή τους. Κι απ’ το νεοσυσταθέν κράτος, οι περισσότεροι ανταμείφθηκαν με όξος και χολή.  
Και τώρα, ακόμα περισσότερο, αφού οι ψαλιδόκωλοι προσπαθούν να τους μειώσουν. Τους είναι μάλλον δύσκολο να εννοήσουν τη μεγαλειώδη αψηφισιά τους.  
Μια πολύ διαδεδομένη θεωρία είναι ότι η Ελληνική Επανάσταση υποχωρούσε ηττημένη και ευτυχώς την έσωσαν οι ξένοι.

  Όμως, ο θαυμασμός των ξένων προς τους επαναστατημένους προκάλεσε τη Ναυμαχία του Ναβαρίνου. Αν δεν είχε υπάρξει η δική τους εξέγερση τίποτα δεν θα είχε συμβεί. Ουδείς θα ασχολείτο μαζί μας.  
Και δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι χωρίς την ξένη επέμβαση η Εθνεγερσία θα είχε καταπνιγεί. Η Ιστορία είναι πάντα γεμάτη εκπλήξεις και ουδείς μπορεί να προδικάσει το τέλος ενός αγώνα προτού αυτό συμβεί.
  Μα κι αν όντως η Επανάσταση έσβηνε, τίποτα δεν είχε τελειώσει. Το σίγουρο είναι πως θα επαναστατούσαμε ξανά. Θα επαναλαμβάναμε αυτό που  είχαμε κάνει δεκάδες φορές ώσπου να πετύχει ’21.  
   Το τζίνι είχε βγει πλέον απ’ το μπουκάλι.  Οι Έλληνες δεν ήταν πια ελέγξιμοι. Δεν επρόκειτο να ησυχάσουν. Οι Άγιοι του Έθνους, Κολοκοτρώνης, Καραϊσκάκης Μπότσαρης, κλπ.  θα ενέπνεαν το νέο πάνθεο Αγίων που θα εμφανιζόταν.
  Όπως κι αυτοί εμπνεύστηκαν απ’ τους προγόνους τους:  
Ο Αθανάσιος Διάκος, στην διασωθείσα στην Βιέννη προκήρυξη, δήλωνε ότι συνεχίζει τον αγώνα του Λεωνίδα.
  Ο Νικηταράς, σαν αρχαίος στρατηλάτης, φώναζε στους Τούρκους που έντρομοι το έβαζαν στα πόδια: «Σταθείτε, ωρέ Πέρσες, να πολεμήσουμε». Και παρότρυνε τους συναγωνιστές του: «Βαράτε τους Πέρσες».
  Ο εκ των πατέρων του Γαλλικού έθνους, Βίκτωρ Ουγκό, θεωρούσε νέο Λεωνίδα, τον Μάρκο Μπότσαρη, και τον κατέτασσε στους τρεις μεγάλους του κόσμου, μαζί με Ουάσιγκτον και Μπολιβάρ.  
Γι’ αυτό όταν αναφερόμαστε στο εικονοστάσι των Αγίων μας, δεν λέμε πολλά. Απλώς κάνουμε τον σταυρό μας, κι ας μην πιστεύουμε. 
Χωρίς αυτούς, μπορεί σήμερα να μιλάγαμε τούρκικα.
από την lifo.gr

 https://ardin-rixi.gr/archives/222209

Tα Χωριά της Στυμφαλίας

Η περιοχή της Στυμφαλίας -και της μαγευτικής μυθικής λίμνης- περιλαμβάνει τα πρώην δημοτικά διαμερίσματα Καστανιάς, Λαύκας, Δροσοπηγής, Στυμφαλίας, Κυλλήνης, Καλλιάνων (έδρα του πρώην δήμου), Ψαρίου, Ασπρόκαμπου, Κεφαλαρίου. Με αυτή τη σύσταση είχε έκταση 205.072 στρέμματα και πληθυσμό περί τους 3.000 κατοίκους. Η περιοχή έχει πλέον ενταχθεί στον νέο δήμο Σικυωνίων με έδρα το Κιάτο που προέκυψε από την συνένωση των καταργημένων δήμων Σικυωνίων,  Στυμφαλίας και Φενεού. Σε αρκετά απ' τα χωριά κατοικούν κυρίως υπερήλικες - τα τελευταία χρόνια ο πληθυσμός έχει μειωθεί στο μισό- και μόνον οι παραλίμνια  χωριά εμφανίζουν πληθυσμιακή ανάκαμψη. Η βασική ασχολία των κατοίκων είναι η γεωργία και η κτηνοτροφία, ενώ σήμερα αναπτύσσεται και ο τουρισμός.

Η μακρόστενη, φυσικού κάλλους κοιλάδα όπου και η περιώνυμη λίμνη, εκτείνεται κατά μήκος της νότιας πλευράς του όρους Κυλλήνη (Ζήρια) και από το άλλο μέρος περικλείεται από τα ελατοσκεπή όρη Γερόντειον (Μαυροβούνι), Σκύαθις ή Όρυξις (Πάρνια), Ολίγυρτος (Σκίπιζα) και ανατολικότερα το Απέλαυρον (Γιδόμαντρα), ο Γαβριάς, και η Βέσεζα.  Στις πλαγιές και τα χαμηλά αυτών των βουνών βρίσκονται τα χωριά της Στυμφαλίας.

Καλλιάνοι

Αν και μικρό χωριό ορίσθηκε το 1822 πρωτεύουσα του παλαιού δήμου Στυμφαλίας για γεωγραφικούς λόγους, μια και βρίσκεται κοντά στο κέντρο όλων των χωριών. Βρίσκεται στο όρος Κυλλήνη, σε υψόμετρο 700 μέτρων. Έχει 280 κατοίκους, και διαθέτει ιατρείο, κτηνιατρείο, ταχυδρομείο και αστυνομικό σταθμό.

Στυμφαλία

Είναι ορεινό χωριό της Ζήρειας στα βόρεια της λίμνης, με 200 κατοίκους και σε περιβάλλον με πολλά νερά. Αποτελείται από τους ο ικισμούς Κιόνια -Δρίζα  - Μάτσιζα. Στη Δρίζα κάθε χρόνο στα μέσα του Σεπτέμβρη γίνεται εμποροπανήγυρις. Εδώ το 1930 ανακαλύφθηκαν τα ερείπια της αρχαίας Στυμφαλίας. Σήμερα το χωριό παρουσιάζει έντονη ανάπτυξη.

Ψάρι

   

Το Ψάρι, σε υψόμετρο 660 μέτρων, με 500 περίπου κατοίκους, έχει σημαντικό θρησκευτικό ιστορικό. Στο Ψάρι έχει γεννηθεί ο ’γιος Νικόλαος ο εξ Ιχθύος («χωρίον Ψάρι περίπου των της Κορινθίας ορίων κείμενον»), ο οποίος 12 ετών άφησε το Ψάρι και πήγε στην Σηλιβρία της Ανατολικής Θράκης, κοντά στην Κωνσταντινούπολη.  Δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά στο εμπόριο, και σε μια δύσκολη εποχή όπως εκείνη- είχαν περάσει μόλις 60 χρόνια από την άλωση- κήρυττε τον Χριστιανισμό, με αποτέλεσμα το 1566 την σύλληψή του και τον αποκεφαλισμό του. Στο χωριό έχει χτιστεί εκκλησία προς τιμή του. Το όνομά αποδίδεται στο σχήμα ραχοκοκαλιάς ψαριού της, πιο κοντινής κορυφής. Οι βασικές ασχολίες είναι η κτηνοτροφία

Κεφαλάρι

   

Έχει 380 περίπου κατοίκους και βρίσκεται αμφιθεατρικά κτισμένο στα 800 μέτρα στους πρόποδες της Κυλλήνης (Ζήρειας). Στη Ντούσια – η παλιά ονομασία για το Κεφαλάρι- ξαπόστασε κάποτε στην ομώνυμη πηγή του - απ’ όπου και το όνομα- ο Μακρυγιάννης όταν μαζί με το Γκούρα έφθασαν εκεί για να αντιμετωπίσουν τις εμφύλιες ταραχές του 1824. Έχει περίπου 380 κατοίκους, οι οποίοι ασχολούνται με τη γεωργία και τη κτηνοτροφία. Στην πλατεία μπορούμε να ξαποστάσουμε κάτω από τον τεράστιο υπεραιωνόβιο πλάτανο. Στον κάμπο του ρέει ο ποταμός Σοφαίνετος.

Ασπρόκαμπος

Στον Ασπρόκαμπο, ψηλά σ' ένα βράχο του όρους Γαβριά, υπάρχει η "’σπρη Βούλα". Οι ντόποι λένε ότι ήλιος τη φωτίζει όλες τις εποχέςτου χρόνου, μόνο όταν το ρολόι" δείχνει ώρα 12 το μεσημέρι. Από εκεί πήρε το όνομά του το χωριό. που βρίσκεται στους πρόποδες του Γαμβριά, στα 760 μέτρα. Οι 300 περίπου κάτοικοί του ασχολούνται κυρίως με τη γεωργία και ιδιαίτερα με αμπελώνες. Διάσημο είναι το "Ασπροκαμπίτικο" κρασί του χωριού.

Κυλλήνη (Μπούζι)

Οι 150 κάτοικοί του, οι οποίοι ασχολούνται με τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Είναι τόπος καταγωγής του μακαριστού επισκόπου Αβύδου Γεράσιμου, που ξεκίνησε τσοπανάκι από τη Ζήρεια.

Λαύκα

  

Ζωντανό χωριό, που μοιάζει να είναι φυτεμένο στις ρίζες των βουνών που το περιβάλλουν, που βρίσκεται στο δυτικό άκρο του πρώην δήμου Στυμφαλίας, σε υψόμετρο 650 μέτρα και σε απόσταση 47 χλμ. νοτιοδυτικά του Κιάτου. Διαθέτει υπέροχη θέα, και Λαογραφικό Μουσείο, το «Γ. Γ. Μήλιος».

Καστανιά

Η Καστανιά είναι ένα χωριό με καταπληκτικό φυσικό περιβάλλον, που οφείλει το όνομά του στις καστανιές που υπήρχαν κάποτε στην περιοχή. Βρίσκεται αμφιθεατρικά κτισμένη σε υψόμετρο 1100 μ. στη Ζήρεια. Οι Καστανιώτες συμμετείχαν στην επανάσταση του '21 με αρχηγό τον ηρωικό χιλίαρχο Γεώργιο Παπανίκα -φίλο και συμπολεμιστή του Κολοκοτρώνη. Είναι τόπος καταγωγής του θρυλικού γιατρού γερο-Στάθη. Έχει 150 κατοίκους.-, με κύρια ασχολία γεωργία, κτηνοτροφία και τουρισμό.

Δροσοπηγή (Μπάσι)

  

Βρίσκεται στα βορειοδυτικά της λίμνης σε υψόμετρο 800 μέτρων. Στην είσοδο του χωριού στέκει βιγλάτορας, ο Νοταραίικος πύργος

 http://www.e-stymfalia.gr/index.php/area/villages

1956: Έρχεται στο φως η πρωτοχριστιανική βασιλική του Αγίου Λεωνίδου στο Λέχαιο και ο Φρέντυ Γερμανός γράφει τα ρεπορτάζ!

gnomipoliton.com

Oι ανταποκρίσεις του νεαρού, τότε, ρεπόρτερ από τις ανασκαφές στο «μεγαλοπρεπή βυζαντινό ναό» γιγάντιων διαστάσεων

“Θαυμάσιον Τέμπλον και πολλοί κίονες. Τάφοι χρονολογούμενοι από 1500 ετών. Εκπληκτικαί αι διαστάσεις του ναού”. Με αυτά τα λόγια ο νεαρός Φρέντυ Γερμανός το 1956 περιέγραφε τον Πρωτοχριστιανικό Ναό του Αγίου Λεωνίδη στο Λέχαιο που έφερνε η αρχαιολογική σκαπάνη του Δημητρίου Πάλλα σιγά-σιγά στο φως. Ο μετέπειτα διάσημος και αγαπητός συγγραφέας και δημοσιογράφος, σαν σήμερα, στις 26 Ιουνίου 1956 βρισκόταν στην Κόρινθο απεσταλμένος της εφημερίδας «Ελευθερία» για την οποία έγραφε τις ανταποκρίσεις του από την εντυπωσιακή ανακάλυψη στο αρχαίο λιμάνι του Λεχαίου.

O Φρέντυ Γερμανός σε νεαρή ηλικία.

Ο Φρέντυ Γερμανός εντυπωσιασμένος από τα ευρήματα γράφει για το «θαυμάσιο μνημείο της Βυζαντινής εποχής» που βρέθηκε στο Λέχαιο «ένα μικρό χωριό πέντε χιλιόμετρα έξω από την Κόρινθον. Πρόκειται για έναν ναό του τετάρτου ή πέμπτου αιώνος μ.Χ. ο οποίος επί μία χιλιετηρίδα περίπου ευρίσκετο θαμμένος κάτω από τη γη», σημειώνει στην αρχή του άρθρου του.
«Ανευρέθη επίσης το τέμπλον του ναού κατάλευκον, με ανάγλυφα σχέδια, θαυμάσιον δείγμα της εξελίξεως εις την οποία φθάνει η βυζαντινή τέχνη κατά την περίοδον εκείνην», μας πληροφορεί ενώ παρακάτω σημειώνει: «διακρίνονται εις τα τοιχώματά των βυζαντινοί σταυροί και αμφορείς από τους οποίους αναπηδά συμβολικώς μία άμπελος. Τα χρώματα τα οποία επικρατούν είναι το κόκκινο και το γαλάζιο. Η ζωηρότης των χρωμάτων αυτών είναι καταπληκτική. Σας δημιουργούν την εντύπωσιν ότι η τελευταία πινελιά μπήκε μόλις πριν λίγα λεπτά»,γράφει εντυπωσιασμένος!
Ο Φρέντυ Γερμανός αναφέρεται με λεπτομέρειες στα ευρήματα και κυρίως στα οστά που βρέθηκαν άθικτα στο εσωτερικό των τάφων αλλά «δεν είναι εξακριβωμένο αν ανήκουν πράγματι σε χριστιανούς μάρτυρας, όπως εγράφη. Εκείνο το οποίο θεωρείται μάλλον βέβαιον είναι ότι είναι παλαιότεροι εις ηλικίαν από τον ναό, ίσως μάλιστα να προεκάλεσαν και την ανέγερσίν του», συμπεραίνει.

H πρωτοχριστιανική βασιλική του Λεωνίδη στο Λέχαιο. (φωτο GoogleEarth)

Στη συνέχεια του άρθρου κι αφού σημειώσει το πλήθος των ευρημάτων τα οποία έχει συλλέξει η αρχαιολογική σκαπάνη του Δημ. Πάλλα, αλλά και ότι είναι η πρώτη φορά που βρίσκονται βυζαντινά ευρήματα σε τόσο μεγάλη κλίμακα και ποικιλία, υπάρχει μια λεπτομερής περιγραφή του ναού. «Είχε σχήμα Τ», γράφει «ήταν ίσως ο μεγαλύτερος και πολυτελέστερος ναός εις ολόκληρον την Ελλάδα». «Το πλάτος του, το οριζόντιο δηλαδή τμήμα του Τ, το οποίο απεκαλύφθη σχεδόν εξ ολοκλήρου, φθάνει τα 59 μέτρα»!
Ο Φρέντυ Γερμανός συνεχίζει έκπληκτος για την ανακάλυψη: «Δεν μας είναι γνωστός άλλος ναός τόσον εντυπωσιακών διαστάσεων. Φαίνεται», συμπεραίνει, «ότι το σημείον αυτό της Κορίνθου ήταν το θρησκευτικό κέντρο ολοκλήρου της Ελλάδος κατά την περίοδον εκείνην. Εις τον κώδικα της Πάτμου ένα είδος παλαιού συναξαρίου, επί του οποίου εστηρίχθησαν αι ανασκαφαί, αναφέρεται η ακριβής θέση του ναού. Αναφέρεται μεταξύ άλλων ότι εις τον ναόν του Λεχαίου ανέβλυζε θαυματουργός πηγή»!
Ο ανταποκριτής της «Ελευθερίας» επικεντρώνει το ρεπορτάζ του στην πηγή σημειώνοντας ότι «η πηγή αυτή του ναού εις το Λέχαιον φαίνεται ότι ήταν πανελληνίως γνωστή. Κατά εκατοντάδες συνέρρεαν από όλα τα μέρη της Ελλάδος προς την Κόρινθον οι ασθενείς και οι ανάπηροι για να γιατρευθούν. Υπάρχει η πιθανότης να ευρίσκετο γύρω από το ναό ένα είδος συνοικισμού όπου έμεναν οι μόνιμοι προσκυνηταί του», σημειώνει.

Ο μάρτυρας Λεωνίδης και ο πνιγμός του

Ο Κώδικας της Πάτμου στον οποίο αναφέρεται ο Φρέντυ Γερμανός στην ανταπόκρισή του, γράφει ότι ο ναός του Λεχαίου ήταν αφιερωμένος στον Κορίνθιο μάρτυρα Λεωνίδη. Ποιος ήταν όμως ο Λεωνίδης;
Καταγόταν από την Τροιζήνα όπου συνελήφθη και οδηγήθηκε στην Κόρινθο προ του ηγεμόνος Βενούστου επί Δεκίου ή Βαλεριανού και μαρτύρησε το Μ. Σάββατο του 250 ή 258. Μαζί του μαρτύρησαν και εφτά νεαρές γυναίκες, παρθένες, οι Νίκη, Χαρίεσσα, Γαλήνη, Καλλίς, Νουνεχία, Βασίλισσα και Θεοδώρα. Αφού καταδικάσθηκαν σε θάνατο, κρεμάσθηκαν, ξεσκίσθηκαν οι σάρκες τους και κατόπιν τους οδήγησαν στην παραλία του Λεχαίου τους επιβίβασαν σε λέμβο, ενώ οι γυναίκες έψαλλαν με χαρά, με επικεφαλής την Χαρίεσσα.

Άγιος Λεωνίδης και οι συν αυτώ επτά γυναίκες μάρτυρες. (πηγή φωτό: argolika.gr)

Σε απόσταση 4 μιλίων από την ακτή έδεσαν πέτρες στους τραχήλους των και τους έριξαν στην θάλασσα. ΟΤα κύματα ξέβρασαν τα πτώματά τους στην ακτή του Λεχαίου, όπου οι χριστιανοί τα έθαψαν στην ακτή, «άνδρες ευλαβείς σύραντες… εντίμως κηδεύσαντες απέθεντο εν αυτώ τω τόπω, Ναόν άγιον δομησάμενοι» όπως γράφει το Συναξάριο. Ο ναός χτίστηκε μετά από χρόνια όταν πλέον έπαυσαν οι διωγμοί.
Όμως, καταστράφηκε από φοβερό σεισμό το 551, πριν ίσως συμπληρώσει ζωή 30 ετών (κατά τον Δ. Πάλλα, ενώ ο κ. Απόστολος Παπαφωτίου προτείνει ότι έως το 600 μ.Χ. τουλάχιστον ο Ναός λειτουργούσε) και μεταβλήθηκε στα ερείπια, που πρωτοέφερε στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη, σαν σήμερα, στις 26 Ιουνίου 1956!

Έρευνα-Κείμενα-Επιμέλεια: Γιώτα Χρ. Αθανασούλη

Πηγές:

• Αρχείο Εφημερίδων Εθνικής Βιβλιοθήκης
• Ιερά Μητρόπολις Κορίνθου (imkorinthou.org)
• Απόστολος Παπαφωτίου, Η Βυζαντινή Βασιλική του Λεωνίδη στην Κόρινθο, διάλεξη, 2019

Πρόσληψη 100 «συνοριοφυλάκων» στον νομό Κορινθίας

Ο υφυπουργός Ανάπτυξης και Επενδύσεων Χρίστος Δήμας με την Βουλευτή Κορινθίας κα Μ Σουκουλη και τον Δήμαρχο Κορινθίων Β.Νανόπουλο συναντιθικαν με τον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη Μ. Χρυσοχοΐδη. 
Συζήτησαν για την ουσιαστική ενίσχυση σε ανθρώπινο δυναμικό της αστυνομικής Διεύθυνσης Κορινθίας όπου συγκεκριμένα ζητήσαμε την επέκταση της απόσπασης των 40 επιπλέον αστυνομικών που κάνουν περιπολίες σε όλο τον νομό Κορινθίας και πέραν την λήξη του έτους.
 Επίσης, ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη τους ενημέρωσε πως ο διαγωνισμός για την πρόσληψη 100 «συνοριοφυλάκων» στον νομό Κορινθίας θα ξεκινήσει τους επόμενους μήνες και μέχρι το τέλος του έτους θα έχει ολοκληρωθεί.
Τέλος, με πρωτοβουλία του Δήμου Κορινθίων συζητήθηκε το ενδεχόμενο μελλοντικής μεταφοράς της Αστυνομικής Διεύθυνσης Κορινθίας, σε νέο κτήριο σε ακίνητο που έχει στην κατοχή του ο Δήμος Κορινθιων. 
 * Ο Βουλευτής Κορινθίας κ. Νίκος Ταγαράς δεν μπορούσε να παρευρεθεί διότι ακριβώς την ίδια ώρα είχε προγραμματισμένη τηλεδιάσκεψη με το Υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης για το νομοσχέδιο που συζητείται αύριο.


 Πηγη: korinthostv.gr

Ο ναός του Αποστόλου Παύλου στη Νέα Κόρινθο

Με την ευκαιρία του εορτασμού του Αποστόλου Παύλου το Κορινθιακό Εργαστήριο Ιστορίας θα ήθελε να φέρει στο φως στοιχεία που αφορούν στο παρελθόν του τόπου μας και να φωτίσει άγνωστες πτυχές της κορινθιακής ζωής.

Πηγή των πληροφοριών μας είναι τα Γενικά Αρχεία του Κράτους νομού Κορινθίας και ειδικότερα τα δημοτικά αρχεία που περιέχουν τα πρακτικά των συνεδριάσεων των εκάστοτε δημοτικών ή κοινοτικών συμβουλίων.

Το υλικό, που έχει συγκεντρωθεί και θα εκτεθεί σταδιακά, αφορά τρεις τομείς:

α) Τον ναό του Αποστόλου Παύλου β) την ενορία Αποστόλου Παύλου και γ) το σύλλογο «Ο Απόστολος Παύλος»

Ο ναός του Αποστόλου Παύλου

Εισαγωγικά παρατίθεται απόσπασμα του ιστορικού Ματθαίου Ανδρεάδη σχετικά με το ναό, που αφορά στην περίοδο 1874 – 1878, αντλώντας τις πληροφορίες από την εφημερίδα Κορινθιακός Αστήρ:

« ΄Εχει ιερόν ναόν ο Απόστολος Παύλος. Το μεγαλοπρεπές, ευρύχωρον και ωραίον αυτού κτίριον οι Κορίνθιοι ωκοδόμησαν ιδίοις αναλώμασι». Τον Απρίλιο της επομένης χρονιάς[σ.σ. 1875], η ίδια εφημερίδα απένειμε επαίνους στο εκκλησιαστικό συμβούλιο του ναού γιατί «έφερον εις πέρας μεγαλοπρεπές κτίριον». Η ίδια ωστόσο εφημερίδα μετά από χρόνια θα διαπίστωνε ότι ο ναός του Αποστόλου Παύλου ήταν εντελώς «ανευπρέπιστος, διότι μόνο τα τείχη τούτου και ταύτα ελλειπή υπάρχουν», ενώ ο εσωτερικός καλλωπισμός και η ευπρέπεια του ναού, όλα έλλειπαν.

Με δεδομένο λοιπόν ότι η ολοκλήρωση της ανέγερσής του έγινε το 1875 (επί μητροπολίτου Αμφιλόχιου Γαρδέλη) εντοπίζουμε μετά από αρκετές δεκαετίες πρωτοβουλίες για την προσθήκη βασικών στοιχείων της ναϊκής αρχιτεκτονικής, που φαίνεται πως ακόμα δεν είχαν ενσωματωθεί στο κεντρικό οικοδόμημα. Εντός του 1904 αποφασίζεται από το δημοτικό συμβούλιο Κορίνθου η ίδρυση πρόναου στη δυτική πλευρά.

Η εκτέλεση του έργου θα βάραινε το αποθεματικό κεφάλαιο του προϋπολογισμού εσόδων και εξόδων του τρέχοντος έτους κατόπιν διενέργειας μειοδοτικού διαγωνισμού με ευθύνη του δημοτικού συμβουλίου Νέας Κορίνθου. (Πρ. 121, 12/12/1903 [Αα183, ΑΒΕ:1, ΑΕΕ Δημ. 1.1[1902-1904])

Το χρονικό διάστημα που απαιτήθηκε για να καταλήξουν σε συγκεκριμένες αποφάσεις υλοποίησης διήρκεσε επτά μήνες. ΄Ετσι το επόμενο έτος με την έγκριση μειοδοτικής δημοπρασίας για κατασκευή κωδωνοστασίου και εξωραϊσμού της δυτικής όψεως του Αποστόλου Παύλου το έργο κατοχυρώνεται στον Νικόλαο Αλατζάκη προσφέροντας 11% έκπτωση επί του προϋπολογισθέντος ποσού, με εγγύηση Γεωργίου Λούμπρινου. ( 37, 24/7/1905[Αα185, ΑΒΕ:1, ΑΕΕ Δημ. 1.1[1904-1906])

Βεβαίως οι φωτογραφίες που υπάρχουν από τον πρώτο αυτό ναό εμφανίζουν την πρόσοψη με δύο κωδωνοστάσια, ενώ εδώ γίνεται λόγος μόνο για ένα. Ίσως μελλοντικά συμπληρωθούν οι πληροφορίες.

 

Για το Κορινθιακό Εργαστήριο Ιστορίας

Βάσια Θηβαίου, φιλόλογος – ΄Ολγα Καραγεώργου-Κουρτζή,

δρ Ιστορίας

Η μοναδική αρχαία Κορινθιακή χύτρα...!!!

Η κορινθιακή χύτρα είναι αρχαιολογικό εύρημα από την Κόρινθο που βρέθηκε το 1889 και αγοράστηκε από τον Βέλγο A. van Branteghem για την συλλογή του.

Περιγραφή της Θέτιδος, του Αχιλλέα και της κλίνης
Στο μέσο εικονίζεται ο Αχιλλέας ξαπλωμένος σε κλίνη. Τα πόδια της κλίνης είναι διακοσμημένα με ελεφάντινους φοίνικες. Ο Αχιλλέας είναι ασθενής. Ακουμπάει το αριστερό του χέρι στο κούτελο. Είναι σκεπασμένος με τον ερυθρό του μανδύα. Οι ώμοι του στηρίζονται σε λευκό μαξιλάρι, ενώ το στρώμα του είναι τοποθετημένο επάνω σε φαρδύτερο χαλί με κρόσσια. Κάτω από την κλίνη είναι τοποθετημένο ένα

Θανάσης Βέγγος: Ο καλός μας άνθρωπος και η ζωή του στην Κορινθία

Ο διαχρονικά αγαπημένος ηθοποιός των Ελλήνων γεννήθηκε σαν σήμερα 

– Σε ποιο χωριό της Κορινθίας είχε το εξοχικό του 

 – Οι φήμες για την ταφή του

Ο Θανάσης Βέγγος γεννήθηκε στο Φάληρο, σαν σήμερα, 29 Μαΐου 1927. Κατάγεται από τα Θολάρια της Αιγιάλης από την πλευρά της μητέρας του Ευδοκίας, του γένους Ιωάννη Σμυρνή. Η γιαγιά του η Μαρουλιώ ήταν πρακτική μαία στα Θολάρια της Αμοργού (Τα στοιχεία καταγωγής προέρχονται από την έκδοση «Επιφανείς Αμοργίνοι» 1983 του Συνδέσμου Αμοργίνων). Ήταν το μοναχοπαίδι του κυρ Βασίλη και της κυρα-Ευδοκίας που κατάφεραν να δώσουν στον Θανάση μόνο τις εγκύκλιες σπουδές.

Ο πατέρας Βέγγος, υπάλληλος στο εργοστάσιο της Ηλεκτρικής Εταιρίας στο Φάληρο, αγωνίστηκε επί Κατοχής για να το σώσει από την ανατίναξη που σχεδίαζαν οι Γερμανοί ­ οι μαρτυρίες λένε πως το εργοστάσιο σώθηκε χάρη στις προσπάθειες αυτού ακριβώς του ανθρώπου, ο οποίος στη συνέχεια απολύθηκε από τη δουλειά του εξαιτίας των αριστερών φρονημάτων του.

Το σπίτι των παιδικών του χρόνων, ένα ταπεινό κατάλυμα –μια σειρά από δωμάτια γύρω από μία εσωτερική αυλή– για το οποίο ο σπιτονοικοκύρης δεν ζητούσε από τον πατέρα του, Βασίλη, ούτε καν νοίκι.
Αναγκασμένος να κυνηγάει από μικρό παιδί το μεροκάματο («Γυμνάσιο δεν πήγα ούτε μισή ώρα», εξομολογείται στον Τάκη Τσιρτσώνη) και εσωστρεφής χαρακτήρας, δεν πολυσυμμετέχει στα παιχνίδια των συνομηλίκων του. Κάποια απογεύματα στη Μοσχοπούλου και τη Φαληρέως κάτι γειτονόπαιδα συνήθιζαν να στήνουν εμπόδια και να πηδούν. Συμμετέχει στα παιχνίδια τους και τρέχει πιο γρήγορα απ’ όλους.

Φαντάρος στην Κόρινθο και εξορία στη Μακρόνησο

Όταν ήρθε η ώρα να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία, παρουσιάστηκε στην Κόρινθο. Χαρακτηρισμένος αριστερός λόγω οικογενειακών καταβολών. Δεν έμεινε ούτε μια νύχτα. Τον φόρτωσαν μαζί με άλλους σε στρατιωτικά καμιόνια και ξεκίνησαν για τη Μακρόνησο, «κάνοντας επίτηδες στάση στο Μαρκόπουλο, την Κερατέα, το Λαύριο και τα άλλα χωριά των Μεσογείων, δήθεν για να ξεκουραστεί ο οδηγός, αλλά στην πραγματικότητα για να μας πετάξουν πέτρες, να μας χτυπήσουν και να μας βρίσουν οι κάτοικοί τους», όπως λέει στον Τάκη Τσιρτσώνη.
Στη Μακρόνησο έκανε τεσσεράμισι χρόνια άοπλη θητεία στο ΒΕΤΟ (Β’ Ειδικό Τάγμα Οπλιτών) και εκεί συνάντησε τον Νίκο Κούνδουρο, για τον οποίον όπως έλεγε «τον έκανε ηθοποιό». Με τον Κούνδουρο θα κάνει και τον πρώτο κινηματογραφικό του ρόλο στην ταινία «Μαγική Πόλις» το 1954. Για τα επόμενα πέντε χρόνια έπαιξε μικρούς ρόλους σε ταινίες που άφησαν εποχή, δείχνοντας το μεγάλο και έμφυτο ταλέντο του.

Επάγγελμα: Ηθοποιός

Το 1959 πήρε άδεια ασκήσεως επαγγέλματος ηθοποιού, όχι από Σχολή, αλλά ως εξαιρετικό ταλέντο, με εξετάσεις σε ειδική επιτροπή. Την ίδια χρονιά έκανε και το θεατρικό του ντεμπούτο, στην επιθεώρηση Ομόνοια πλατς πλουτς, δίπλα στους Νίκο Ρίζο και Γιάννη Γκιωνάκη.

Την περίοδο αυτή εμφανίστηκε σε μερικές από τις πιο ιστορικές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, όπως Ο δράκος, Διακοπές στην Αίγινα, Μανταλένα, Ο Ηλίας του 16ου, Ποτέ την Κυριακή. Ο πρώτος του μεγάλος ρόλος είναι μαζί με τον Νίκο Σταυρίδη στην ταινία Οι δοσατζήδες του 1960.
Τα χρόνια που ακολούθησαν συνεργάστηκε, κυρίως, με τον σκηνοθέτη Πάνο Γλυκοφρύδη και ανέπτυξε τον τύπο του νευρικού, αεικίνητου ανθρώπου, που τον καθιέρωσε. Έγινε ιδιαίτερα αγαπητός στο ελληνικό κοινό, με ταινίες

Το ’21 κι εμείς: Μια προγραμματισμένη «αστοχία»

Του Ιωσήφ Σηφάκη* από το newshub.gr
Ήαν εξ’ αρχής  προφανές ότι θα γιορτάσουμε τα 200 χρόνια του 1821 χωρίς να μιλήσουμε ουσιαστικά για την Επανάσταση, για την σημασία της ως το μέγιστο ιστορικό και πνευματικό γεγονός της νεότερης ιστορίας μας. Ο προσανατολισμός των δράσεων της Επιτροπής «Ελλάδα 2021» δίνει το στίγμα «πνίγοντας» και κατακερματίζοντας κυριολεκτικά το θέμα χωρίς να επικεντρώνεται στην ουσία του. Ο σχετικός ιστότοπος (https://www.greece2021.gr/ ) παρουσιάζει τέσσερις άξονες δράσεων εκ των οποίων μόνο ένας έχει άμεση σχέση με το 21. Σαν το γεγονός από μόνο του να μην έφτανε για ένα εθνικό εορτασμό. Έτσι διανθίζεται με χρονολογικές αναδρομές 200 ετών, προσωπικότητες Ελλήνων «που αφήνουν το αποτύπωμα τους στον κόσμο», και το «2021 ως παράθυρο για την Ελλάδα του μέλλοντος» με ρομποτική, κλιματική αλλαγή, βιομηχανική επανάσταση, επανεκκίνηση και όλες τις λέξεις της μόδας.
Είναι αξιοσημείωτο ότι η ιδέα να περάσει η μεγάλη αυτή επέτειος όσο πιο «επιδερμικά» γίνεται όχι μόνο δεν σκανδαλίζει αλλά φαίνεται να βρίσκει σύμφωνους πλείστους όσους έχουν βήμα εκφοράς δημόσιου λόγου: κοινοβουλευτικά κόμματα, επίσημη Εκκλησία, ακαδημαϊκούς δασκάλους, αρθρογράφους κυριακάτικων επιφυλλίδων και λοιπούς διανοούμενους αδέκαστους κήνσορες του δημόσιου βίου.
Με αυτό το πνεύμα φαίνεται να έχει συμβιβαστεί δυστυχώς, και ένα μέρος της κοινής γνώμης που επί δεκαετίες κατάφεραν να την μάθουν να αισθάνεται άβολα με κάθε τι που έχει να κάνει με το υπερβατικό και το ηρωικό. Κάθε τι που θέλει τον άνθρωπο να ορθώνεται πάνω από τις περιστάσεις και να μην υποκύπτει μοιραία σε κάποιο ντετερμινισμό, οικονομικό, κοινωνικό ή πολιτικό.
Βέβαια τα διδάγματα του 21 διατυπωμένα απλά και σταράτα από μόνα τους είναι σημαντικότερα και χρησιμότερα από φλύαρες αναλύσεις ειδικών, ευχολόγια και μελλοντολογίες.  Ότι λίγοι αποφασισμένοι ξεκίνησαν ένα λυτρωτικό αγώνα παρά την τότε αντίξοη διεθνή συγκυρία και κατάφεραν να αποτινάξουν τον ζυγό και να δημιουργήσουν το πρώτο εθνικό κράτος στα Βαλκάνια.
Όμως φαντάζεστε τί θα γινόταν εάν κάναμε ένα σωστό εορτασμό αναστοχαζόμενοι την σημασία αυτού του θαύματος που επετέλεσαν οι ραγιάδες οραματιζόμενοι Ελευθερία; Πολεμώντας τους Τούρκους με εφόδια την πίστη τους στο Θεό και την αγάπη τους στην Πατρίδα;.
Δυστυχώς, με τον μανδύα του προοδευτισμού, οι ελίτ  μας έχουν βαλθεί επί δεκαετίες να αποδομήσουν την Ιστορία, να φθείρουν ουσιώδεις έννοιες και νοηματικές συντεταγμένες..
 Η Ελευθερία έχει πολυδιασπαστεί σε ελευθερίες, εν γένει. Όσο για την Πατρίδα, αυτή την ιερή έννοια από την αρχαιότητα, έμεινε απροστάτευτη να την βρομίζουν κάθε λογής μύγες. Οι «Τούρκοι» που πολέμησαν οι παππούδες μας έγινε η απρόσωπη Οθωμανική αυτοκρατορία. Τέλος η ατράνταχτη πίστη στον Θεό των μπαρουτοκαπνισμένων συντελεστών του θαύματος είναι κάτι που ενοχλεί αφάνταστα τον στείρο ορθολογισμό της χαβιαροαριστεράς και της κοσμοπολίτικης διανόησης.

Το γιουρούσι των αναθεωρητών

Τελευταία φαίνεται ότι με αφορμή αυτή την επέτειο ορισμένοι θέλουν να κάνουν ένα γενικό «γιουρούσι» αναθεωρητισμού και επαναπροσδιορισμού του ιστορικού παρελθόντος και της ιστορικής μας συνείδησης.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι αναζωπυρώθηκε από μέλος της Επιτροπής το κατά καιρούς ανάρμοστο κουτσομπολιό, που φέρνει στο φως δήθεν «σκοτεινές» πτυχές της ζωής των αγωνιστών. Επιδεικνύοντας μια γελοία ανεκδοτολογική προσήλωση στα γεγονότα έξω από το ιστορικό τους πλαίσιο, γίνεται  προσπάθεια να αποδειχθεί ότι οι ήρωες του 21 δεν ήταν τίποτα παραπάνω από αλιτήριοι ιδιοτελείς. Έρχονται να τονίσουν ότι ο Καποδίστριας ήταν δικτάτορας, ο Παπαφλέσσας αγύρτης, ο Καραϊσκάκης ένας αθυρόστομος μισογύνης και ο Κολοκοτρώνης ένας φιλάργυρος που συμβιβάστηκε με τους Τούρκους στην πολιορκία της Τρίπολης κλπ. Βέβαια κανείς δεν είχε ισχυριστεί μέχρι τώρα ότι οι αγωνιστές του 21 ήταν άμεμπτοι. Προφανώς αυτό που προέχει και συγκρατούμε είναι το μέγεθος της προσφοράς τους και της αυτοθυσίας τους.
Εξ άλλου με την ίδια ακριβώς λογική μπορεί κανείς να πει ότι ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν έκφυλος και ότι η Οσία Μαρία η Αιγυπτία ήταν πόρνη. Επίσης ότι ο Περικλής ή ο Ντε Γκολ ήταν δικτάτορες –  επειδή κάποτε συμπεριφέρθηκαν αυταρχικά –  βάζοντας τους έτσι στην ίδια συνομοταξία με άλλους που έμειναν στην ιστορία ακριβώς επειδή ήταν δικτάτορες.
Τέτοιες μη ολιστικές και στρεβλές, εσκεμμένα μινιμαλιστικές θεωρήσεις υπηρετούν ένα σκοπό.
Την καταβαράθρωση των ιδεωδών που αυτοί οι άνθρωποι με αυτοθυσία υπερασπίστηκαν. Ιδεώδη τα οποία έχει τόσο ανάγκη μια κοινωνία για την συνοχή της και την επιβίωση της απέναντι σε επιβουλές και κινδύνους. Ψάχνουν υποτίθεται για «ιδανικούς ήρωες» για να αποδείξουν ότι ήρωες δεν υπάρχουν. 
Παράλληλα σήμερα πολλοί «αρμόδιοι» προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν υπάρχει ιστορική συνέχεια στο Ελληνικό έθνος και ότι προκύψαμε ως κράτος/έθνος εκ του μη όντος μετά την Ελληνική Επανάσταση. Θα ήθελα εδώ να σταθώ σε μια συνέντευξη δημοσιευμένη στο LIFO στις 26.12.19 του  Άγγλου καθηγητή Ρόντρικ Μπήτον, διακεκριμένου μέλους της Επιτροπής «Ελλάδα 2021».
Εκεί εξηγεί ότι «η ταυτότητα του ελληνικού έθνους είναι κατασκευασμένη» και ευελπιστεί «ότι με τους εορτασμούς του 2021, οι μύθοι της εθνικής μας αφήγησης θα κατακρημνιστούν». Επίσης μας λέει αυτός ο κύριος ότι ο «εορτασμός της επετείου του 1821 θα είναι μια ευκαιρία για να επανεκτιμηθεί και να επαναξιολογηθεί το παρελθόν».
Λέει και άλλα πολλά παράξενα όπως  «ο όρος «σκλαβιά» ανήκει πιο πολύ στους περιηγητές και όχι στους ντόπιους. Γιατί ένας οξυδερκής άνθρωπος, όπως ήταν ο Βύρωνας, καταλάβαινε ότι ο μέσος Έλληνας, πολλοί Ρωμιοί τότε της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, δεν είχαν καθόλου την αντίληψη της σκλαβιάς». Επίσης λέει «Έχω αρχίσει να προβληματίζομαι σοβαρά μήπως η καθιερωμένη αντίληψη των 400 χρόνων σκλαβιάς δεν ανήκει τόσο στους υπόδουλους Έλληνες αλλά στους ξένους παρατηρητές, που τους την αποδίδουν..».
Δεν θα σχολίαζα αυτές τις υβριστικές ανοησίες για την ιερή μνήμη αυτών που έδωσαν το είναι τους για να ζούμε ελεύθεροι σήμερα, εάν αυτό τον κύριο δεν τον είχε δεχτεί ο Πρωθυπουργός και δεν του είχε απονείμει το Παράσημο του Ταξιάρχη του Τάγματος της Τιμής ο κ. Παυλόπουλος. Λυπάμαι αλλά δεν υπάρχει πια ίχνος ευαισθησίας και αξιοπρέπειας σε αυτόν τον τόπο. Με ποιον «αέρα» έρχεται αυτός ο κύριος να μας πει ότι η σκλαβιά που έζησαν επί 400 χρόνια οι πρόγονοί μας, με τις τόσες και αλλεπάλληλες εξεγέρσεις και κινήματα, ολοκαυτώματα και σφαγές, ήταν απλά μια ιδέα που τους έβαλαν στο κεφάλι ξένοι παρατηρητές και διανοούμενοι;.

Το «σύστημα Σόρος» στην Ελλάδα

Το εισαγωγικό κείμενο του αφιερώματος του Άρδην («Το ”σύστημα Σόρος” & οι ΜΚΟ στην Ελλάδα») που μπορείτε να το προμηθευτείτε σε περίπτερα, βιβλιοπωλεία και από το ηλεκτρονικό μας βιβλιοπωλείο.
Το αφιέρωμα του Άρδην (τ.118) για την δράση των ΜΚΟ, του Σόρος και του δικτύου του στην Ελλάδα, αλλά και ευρύτερα, έρχεται σα συνέχεια προηγούμενων αφιερωμάτων για την διαχρονική δράση των μη κρατικών πολιτικών παραγόντων στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης. Ήδη από το 1999 και τους «ανθρωπιστικούς βομβαρδισμούς» της Σερβίας είχε διαφανεί πως οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις διαδραματίζουν θεμελιώδη ρόλο στον ιδιότυπο σοσιαλφιλελεύθερο οικουμενισμό της Νέας Τάξης Πραγμάτων.
Τότε το Άρδην είχε αφιερώσει ένα εκτεταμένο αφιέρωμα στην δράση τους («Ανθρωπισμός Αίμα και Δολάρια», καλοκαίρι 1999), ενώ σα συνέχεια ήρθαν, μέσα στην δεκαετία του 2000, άλλα δύο αφιερώματα: Για το Ίδρυμα Φόρντ και το πως υλοποιούσε την αμερικάνικη πολιτική μέσα στην Δικτατορία, θέτοντας τις βάσεις για τον εκμαυλισμό της ελληνικής πνευματικής ζωής, ιδίως του προοδευτικού κόσμου, με τις διάφορες «χορηγίες» που μοίραζε στις σκοτεινές εποχές λογοκρισίας και ασφυκτικού ελέγχου του τύπου και της εκδοτικής δραστηριότητας (Οκτώβριος – Νοέμβριος 2005).
Επίσης, για την συνδρομή ποικίλων ιδρυμάτων και οργανώσεων στην διαμόρφωση της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής –την προώθηση της «ελληνοτουρκικής φιλίας», τον εθνομηδενισμό και τις απόπειρες διαστρέβλωσης της ιστορικής μνήμης μέσα από το ξαναγράψιμο της σχολικής ιστορίας κ.ο.κ. («Ο Σόρος και οι Νέο-οθωμανοί στην Ελλάδα» Μάρτιος – Απρίλιος 2006).
Σήμερα, το φαινόμενο των ΜΚΟ και της δράσης των ποικιλώνυμων «ιδρυμάτων» έρχεται να ταυτιστεί περισσότερο με την πίεση που εφαρμόζουν κύκλοι των υπερεθνικών ελίτ ώστε να υπάρξει συνέχεια και «κανονικοποίηση» της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης και του «no borders».
Εδώ, οι μη κρατικοί «δρώντες» παρεμβαίνουν και διεκδικούν ολόκληρα κομμάτια της κρατικής πολιτικής –υποκαθιστούν δηλαδή το κράτος– στήνοντας ένα τεράστιο δίκτυο ανθρωπιστικής συνδρομής και επιδομάτων που λειτουργεί ως «παράγοντας έλξης», διευκολύνει δηλαδή και ενισχύει την τεράστια μετακίνηση πληθυσμών προς τις ΗΠΑ και κυρίως την Ευρώπη.
Ένα κολοσσιαίο εγχείρημα «κοινωνικής μηχανικής» βρίσκεται σε εξέλιξη, για την πολυεθνικοποίηση ολόκληρων μερίδων των δυτικών κοινωνιών και την διάσπαση της εθνικής συνοχής τους. Μια διαδικασία που χρησιμοποιείται κατ’ εξοχήν από τις ελίτ προκειμένου να διασπάσουν την συνοχή και την ενότητα των λαϊκών τάξεων, να περιορίσουν τον οικονομικό και τον κοινωνικό τους ρόλο, και εν τέλει φαλκιδεύουν την ίδια την δημοκρατική λειτουργία, καθώς και την ακεραιότητα των εθνικών κρατών (μιας και η απώλεια ελέγχου των συνόρων τους, συνεπάγεται αμφισβήτηση της κυριαρχίας τους στην πιο θεμελιώδη της διάσταση).
Η Ελλάδα, λόγω της θέσης της, αλλά και της εγκληματικής ενθάρρυνσης όλων σχεδόν των ελληνικών κυβερνήσεων στην ανεξέλεγκτη μετανάστευση, έχει εξελιχθεί στο επίκεντρο αυτής της διαδικασίας. Αποτελεί, πλέον, την κατ’ εξοχήν μεταναστευτική πύλη της Ευρώπης –την ίδια στιγμή που οι περισσότερες χώρες αναθεωρούν τις πολιτικές τους επιθυμώντας να θέσουν ένα τέλος στον ανεξέλεγκτο χαρακτήρα της. Παράλληλα, την ίδια στιγμή, οι ΜΚΟ αποκτούν έναν σκανδαλώδη έλεγχο επί του μεταναστευτικού μιας και το ελληνικό κράτος είναι όχι μόνο διαχρονικά απόν, αλλά επί της ουσίας θα τις καλέσει να το υποκαταστήσουν με τον γνωστό, άθλιο τρόπο που θα χειριστεί την μεταναστευτική κρίση του 2015 η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Η ελληνική περίπτωση μπορεί να αποτελέσει, όπως θα δούμε και στις σελίδες που ακολουθούν, ένα «παρατηρητήριο» για να μελετήσουμε και να συνοψίσουμε την δραστηριότητα των ΜΚΟ διεθνώς. Τρία είναι τα στοιχεία όπου το ενδιαφέρον εστιάζεται περισσότερο:
Πρώτον, εκείνο στο οποίο εν τάχει αναφερθήκαμε και προηγουμένως, ότι αποτελούν μη κρατικούς πολιτικούς δρώντες· που λειτουργούν θεσμικά, από τη μια πλευρά, ωστόσο δίχως καμία δημοκρατική νομιμοποίηση καθώς κυβερνώνται τεχνοκρατικά από στελέχη της «ανθρωπιστικής οικονομίας» που δρουν δίχως να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν.
Δεύτερον, στο πώς υπό την ευρύτερη τάση του νεοφιλελευθερισμού που κυριαρχεί τις τελευταίες δεκαετίες και η οποία έχει διαμορφώσει το γνωστό σε όλους μας τοπίο συρρίκνωσης του κοινωνικού κράτους, περικοπής των δαπανών του, και υποβάθμισης των δημόσιων, κοινωνικών αγαθών, οι ΜΚΟ έρχονται να σηματοδοτήσουν την «ιδιωτικοποίηση της κοινωνικής πολιτικής». Έτσι, ολόκληροί κλάδοι της μεταβιβάζονται στα χέρια τους και τους μεταχειρίζονται κατά το δοκούν –είναι χαρακτηριστικό το τι συμβαίνει σήμερα στην ελληνική τοπική αυτοδιοίκηση με την πολιτική για τους άστεγους, και βέβαια τους μετανάστες.
Τρίτον, η δυνατότητά τους να διαμορφώνουν υπερεθνικές πολιτικές υποσκελίζοντας πλήρως τα εθνικά κράτη. Η φιγούρα του Σόρος είναι κεντρική ως προς αυτήν την διάσταση, όσο και εμβληματική. Το δίκτυό του είναι «η μη-κυβερνητική οργάνωση των μη-κυβερνητικών οργανώσεων», δηλαδή, ένας παγκόσμιος συντονιστής με την δυνατότητα να μοχλεύει ανά πάσα στιγμή κεφάλαια δισεκατομμυρίων και μοχλούς επιρροής και ελέγχου σε διεθνείς οργανισμούς και θεσμούς όπως είναι ο ΟΗΕ ή το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Λειτουργεί σαν μια παγκόσμια, ιδιωτική κυβέρνηση και έχει την δυνατότητα να υπαγορεύει πολιτικές στο υψηλότερο επίπεδο, να ασκεί «εξωτερική πολιτική» (με την έννοια ότι προωθεί σε κάθε χώρα τις πολιτικές δυνάμεις που ταυτίζονται μαζί του με κάθε μέσο, ή επηρεάζει τα ιδρύματα εκείνα που διαμορφώνουν τις εθνικές πολιτικές –όπως συμβαίνει στην Ελλάδα σήμερα με το ΕΛΙΑΜΕΠ), να υλοποιεί τις πολιτικές της σε κάθε χώρα ή να εκβιάζει με όλους τους δυνατούς τρόπους εκείνες που τις αντιστρατεύονται.
Αυτές οι τρεις διαστάσεις, μαζί με άλλες δευτερεύουσες και λιγότερο σημαντικές, έχουν εκτινάξει την σημασία των ΜΚΟ στο πλαίσιο του σύγχρονου κόσμου.

Προαστιακός μέχρι το Αίγιο με τρεις νέους σταθμούς

Ξεκινούν την ερχόμενη Δευτέρα 22 Ιουνίου τα νέα δρομολόγια στο τμήμα Κιάτο- Αίγιο- Κιάτο μετά την παράδοση της νέας σιδηροδρομικής γραμμής.

- Διαφήμιση -

Τα νέα δρομολόγια θα συνδέουν το Αίγιο και την ευρύτερη περιοχή της Αιγιαλείας, μέσω του Προαστιακού Σιδηρόδρομου, με την πρωτεύουσα, το εθνικό σιδηροδρομικό δίκτυο, το κεντρικό λιμάνι του Πειραιά, καθώς και με το Διεθνές Αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος».
Η γραμμή περιλαμβάνει τρεις νέους Σταθμούς σε Ξυλόκαστρο, Ακράτα και Αίγιο και θα πραγματοποιούνται ενδιάμεσες στάσεις σε Ελίκη, Διακοπτό (ανταπόκριση με Οδοντωτό Σιδηρόδρομο για Καλάβρυτα), Πλάτανο, Ακράτα, Λυγιά, Λυκοποριά και Ξυλόκαστρο.
Σύμφωνα με ανακοίνωση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ ΑΕ συνολικά θα πραγματοποιούνται 6 ζεύγη δρομολογίων, από το Αίγιο προς την Αθήνα ή το Αεροδρόμιο και από την Αθήνα ή το Αεροδρόμιο προς το Αίγιο, αντίστοιχα.
Συγκεκριμένα:
-Στο τμήμα Αίγιο-Κιάτο-Αεροδρόμιο θα εκτελούνται 3 δρομολόγια, με ώρες αναχώρησης από το Αίγιο: 07:38, 12:38 και 17:38.
-Στο τμήμα Αίγιο-Κιάτο-Αθήνα-Πειραιάς θα εκτελούνται 3 δρομολόγια, με ώρες αναχώρησης από το Αίγιο: 09:57, 14:57 και 19:33.
-Στο τμήμα Πειραιάς-Αθήνα-Κιάτο-Αίγιο θα εκτελούνται 3 δρομολόγια, με ώρες αναχώρησης από τον Πειραιά: 04:38* (από Αθήνα), 09:17 και 14:17.
-Στο τμήμα Αεροδρόμιο-Κιάτο-Αίγιο θα εκτελούνται 3 δρομολόγια, με ώρες αναχώρησης από το Αεροδρόμιο: 06:49, 11:49 και 16:49.
Διευκρινίζεται ότι σε όλα τα δρομολόγια θα γίνεται μετεπιβίβαση στο σταθμό του Κιάτου, από ηλεκτροκίνητο Desiro σε ντιζελοκίνητο Rail Bus και αντίστροφα, χωρίς αλλαγή αποβάθρας. Να σημειωθεί πως η καθυστέρηση υπολογίζεται σε περίπου 5-6 λεπτά.
Τέλος, σημειώνεται πως σε όλα τα δρομολόγια υπάρχει σύνδεση με μεγάλους συγκοινωνιακούς κόμβους, μέσω του Προαστιακού Σιδηρόδρομου, για την καλύτερη εξυπηρέτηση των επιβατών.

Πηνελόπη Νοταρά: Η κόρη του Καραϊσκάκη που έζησε και πέθανε στο Ξυλόκαστρο

Η ορφάνια και η φτώχεια των παιδικών της χρόνων – Η διαθήκη του Καραϊσκάκη – Η προίκα στην Κορινθία και ο γάμος με τον Ανδρέα Νοταρά

Τετάρτη 5 Ιουνίου 1874. Βράδυ, ώρα 10 μ.μ., στο αρχοντικό της στο Ξυλόκαστρο η Πηνελόπη Καραϊσκάκη-Νοταρά αφήνει την τελευταία της πνοή «άγουσα το 57^ο έτος της ηλικίας της», όπως γράφει η εφημερίδα «Κορινθιακός Αστήρ». Η Πηνελόπη ήταν η μία από τις κόρες του αρχιστράτηγου Γεώργιου Καραϊσκάκη, σύζυγος του Ανδρέα Νοταρά και «πεπροικισμένη με πολλάς αρετάς», όπως σημειώνει στο ίδιο άρθρο ο «Κορινθιακός Αστήρ».

Ορφάνια και φτώχεια

Η Πηνελόπη γεννήθηκε κατά πάσα πιθανότητα, το 1817 (ή το 1822) και ήταν η μία από τις δύο κόρες του Γεώργιου Καραϊσκάκη. Η αδελφή της ονομαζόταν Ελένη (Νίτσα) και είχαν δύο αδελφούς: τον Δημήτριο που ήταν ο πρωτότοκος και τον Σπύρο που ήταν το στερνοπούλι του Αρχιστράτηγου της Ρούμελης.
Στις 22 Απριλίου 1827 ο Καραϊσκάκης λαβώθηκε θανάσιμα στη μάχη του Φαλήρου και την επόμενη μέρα εξέπνευσε αφήνοντας ένα τεράστιο κενό στον Αγώνα για την ελευθερία των Ελλήνων αλλά και τα τέσσερα παιδιά του πεντάρφανα.

Ο θάνατος του Καραϊσκάκη.

«Σαράντα τέσσαρες χιλ. γρόσια εις το κεμέρι του Μητρ Αγραφιώτη» γράφει ο ετοιμοθάνατος Καραϊσκάκης στη διαθήκη του, «από αυτά αι τριάντα χιλιάδες να δοθούν εις ταις τζούπρες (σ.σ. κόρες) μου  να ταις περιλάβουν οι δυο Μήτρηδες του Σκυλοδήμου και του Αγραφιώτη». Την ώρα που παρέδιδε την ψυχή του ο μεγάλος Έλληνας στρατηγός όρισε την τύχη των κοριτσιών του, ποιος θα τις αναθρέψει ποιος θα τις φροντίσει και τι μερτικό θα πάρουν από την περιουσία του.

Η διαθήκη του Καραϊσκάκη. Στην τέταρτη σειρά της αριστερής σελίδας γράφει «να δοθούν εις ταις τζούπρες μου».

Δυστυχώς όμως, από ό,τι δεν φαίνεται, δεν πρέπει να έφτασε στα χέρια των κοριτσιών του Καραϊσκάκη το ορισθέν από τον πατέρα τους ποσό. Στο νησί του Κάλαμου, απέναντι από την Αιτωλοακαρνανία όπου είχαν καταφύγει, η φτώχεια τυραννούσε τα παιδικά τους χρόνια. Ισχυρό τεκμήριο για την κακή οικονομική κατάσταση στην οποία είχαν περιέλθει αποτελεί μία σειρά επιστολών με αποδέκτη την ελληνική κυβέρνηση, τον Ιωάννη Καποδίστρια αλλά και άλλους αξιωματούχους ώστε να τους παράσχουν οικονομική βοήθεια.
Τα τρία από τα τέσσερα παιδιά (ο μεγάλος, ο Δημήτρης είχε τραβήξει ήδη το δρόμο του ως στρατιωτικός) βρίσκονταν στις αρχές του 1828 στον Κάλαμο, υπό την κηδεμονία του Μήτρου Σκυλοδήμου. Η μητέρα τους, η Γκόλφω είχε ήδη πεθάνει ένα χρόνο πριν τον Καραϊσκάκη.
Από εκεί στέλνουν επιστολή αναζητώντας βοήθεια προς τον Ιωάννη Καποδίστρια, τον νέο κυβερνήτη της Ελλάδος. «Ο ερχομός σας στην Ελλάδα μας έδωσε μεγάλη εμψύχωση, του γράφουν. Και συνεχίζουν αναφέροντας ότι τρεις μήνες νωρίτερα από τον ερχομό του, είχαν γράψει στην Ελληνική Κυβέρνηση ζητώντας οικονομική στήριξη. Εστείλαμε επί τούτου τον εξάδελφόν μας Μήτρο Σκυλοδήμου, αναφέρουν, αλλά έως τώρα καμία εξοικονόμησιν δεν ίδαμε. Στη συνέχεια τα παιδιά αναφέρουν ότι βρίσκονται σε άθλια κατάσταση και ζητούν από τον Καποδίστρια να επιβεβαιώσει τα λεγόμενα τους από όλους τους πατριώτες.
Το γράμμα αυτό η Πηνελόπη, η Νίτσα και ο Σπύρος Καραϊσκάκης το στέλνουν στον Μήτρο Σκυλοδήμο και του ζητούν να το παραδώσει στον Καποδίστρια, αφού με το προηγούμενο γράμμα τους προ την Κυβέρνηση δεν κατάφεραν τίποτα!

Ο αρραβώνας με τον Νοταρά και η προίκα της Πηνελόπης

Οι αρραβώνες της Πηνελόπης και του Ανδρέα Νοταρά έγιναν στο στρατόπεδο του Πειραιά, το 1826. Παρόντες δεν ήταν ούτε βέβαια η εννιάχρονη τότε Πηνελόπη, ούτε ο 16χρονος Ανδρέας Νοταράς. Η συμφωνία των αρραβώνων έγινε μεταξύ του Καραϊσκάκη και του αδελφού του Ανδρέα, του Ιωάννη Νοταρά, του Αρχοντόπουλου της Κορινθίας.
Όπως χαρακτηριστικά γράφει η εφημερίδα Αιών:

Η «βιομηχανία» της αλληλεγγύης

του Γιώργου Ρακκά από το newshub.gr
Οταν καλούμαστε να προσεγγίσουμε το μεταναστευτικό αδιέξοδο που αντιμετωπίζει η Ελλάδα, κοινωνία και πολιτικός κόσμος κουβεντιάζουν διαφορετικά πράγματα.
Η πρώτη θέτει ένα ρεαλιστικό ερώτημα, αν θα αντέξει η Ελλάδα να μεταβληθεί σε μόνιμο τόπο πρώτης υποδοχής και εγκατάστασης των τεράστιων πληθυσμιακών ρευμάτων που επιθυμούν να εγκατασταθούν στην Ευρώπη. Μιλάει για την ανεξέλεγκτη μετανάστευση ως πολιτική, και ως συνθήκη που έρχεται για να μείνει στην καθημερινότητά μας.
Ο δεύτερος δεν μιλάει για την μετανάστευση, αλλά για τον μετανάστη. Προσεγγίζει το ζήτημα από την ανθρωπιστική του σκοπιά, και αναρωτιέται (στη θεωρία, βεβαίως) τι απέγιναν οι θετικές αξίες του ελληνικού πολιτισμού, της αλληλεγγύης και της φιλοξενίας. Ο κυρίαρχος, συστημικός λόγος περί του μεταναστευτικού περιστρέφεται γύρω από την συμπόνοια, και την υποχρέωση να συνδράμουμε στους ανθρώπους και τις κοινωνίες που έχουν ανάγκη.
Δεν είναι τυχαίο που με τέτοια προσέγγιση του μεταναστευτικού ζητήματος το πολιτικό σύστημα έχει οδηγήσει την χώρα μας σε αδιέξοδο. Η ανεξέλεγκτη μετανάστευση είναι μια πολιτική που δεν μπορεί να κριθεί στην βάση της ηθικολογίας, των καλών προθέσεων, και ενός ανεδαφικού λόγου που μιλάει για την συναδέλφωση όλου του πλανήτη· εξάλλου όλες οι αρνητικές πλευρές που βιώνει η Ελλάδα από την μετανάστευση, την Μόρια και τον συνωστισμό των νεοεισερχόμενων στα νησιά του Αιγαίου, την ασυδοσία των δουλεμπόρων, τον αδιαφανή τρόπο που ΜΚΟ διαχειρίζονται το ζήτημα, τα γκέτο στην Αθήνα, την Θεσσαλονίκη και τις άλλες μεγάλες πόλεις κ.ο.κ. προϊόν αυτής της πολιτικής είναι. Που διεκδικεί ρητορικά την ανθρωπιά, ενώ στην πράξη οδηγεί σε καταστάσεις που εκπέμπουν το αντίθετό της, και που κάνουν την ελληνική κοινωνία να αναρωτιέται αν θα είναι η πρώτη περίπτωση ‘αποτυχημένου κράτους’ (failed state) εξαιτίας του μεταναστευτικού της αδιεξόδου.
Η σύγχυση δυο εντελώς διαφορετικών ζητημάτων δεν είναι τυχαία. Τον τελευταίο χρόνο, η ‘ανθρωπιστική επιταγή’ ζητεί από την Ελλάδα να είναι η μόνη χώρα που διατηρεί τα σύνορά της ανοιχτά, και επιμένει στην «πολιτική του καλωσορίσματος» που η Α. Μέρκελ έχει εγκαταλείψει προ πολλού. Ενώπιον κάθε αντιπολίτευσης, στήνεται το σκιάχτρο της ‘απανθρωπιάς’: Η Ελλάδα καλείται ολοένα και πιο συχνά να ανοίξει τις πύλες της σε ανθρώπους που έρχονται από πολύ μακριά, τις χώρες της Κεντρικής Αφρικής, και η ιδεολογική πρόφαση γι’ αυτό ζητείται στην άθλια κατάσταση των χωρών υποσαχάριας Αφρικής.
Εδώ ακριβώς είναι που γίνεται προπαγανδιστικό παιχνίδι με τον ‘ανθρωπισμό’, γιατί προφανώς η ιδέα ότι η Ελλάδα μπορεί να λύσει το πρόβλημα ολόκληρης της Υποσαχάριας Αφρικής με το να υποδεχθεί τα δεκάδες εκατομμύρια των ανθρώπων που επιθυμούν να την εγκαταλείψουν, είναι αστεία. Τα οξεία κοινωνικά, οικονομικά, και πολιτικά προβλήματα των φτωχών χωρών, που βρίσκονται πίσω από το φαινόμενο της μετανάστευσης, δεν θα κριθούν από τις καλές προθέσεις που θα επιδείξουν απέναντι στην μετανάστευση οι ευρωπαϊκοί λαοί, όπως τους ζητείται από τους ηγέτες τους.
Ο ανθρωπισμός, προφανώς, έχει καταστεί πρόφαση –στα Βαλκάνια αυτό το γνωρίζουμε ήδη από τους ‘ανθρωπιστικούς βομβαρδισμούς’ εναντίον της Σερβίας το 1999. Τώρα, ο κάθε πόλος ισχύος και εξουσίας γυρεύει να επιστρατεύσει την ρητορική του ανθρωπισμού για να φορέσει την μάσκα της καλής προαίρεσης στα συμφέροντά του: Η Γερμανία έχει ταυτιστεί πλήρως με την ρευστότητα και την κινητικότητα των χαμηλόμισθων εργαζόμενων μέσα στην παγκοσμιοποίηση, είναι ένας από τους θεμελιώδεις πυλώνας που στηρίζεται η οικονομία της, γι’ αυτό και υπερπρωταγωνιστεί στις πολιτικές της συμπόνοιας. Το ίδιο κάνει και η Τουρκία του Ερντογάν, που παίζει το χαρτί της ανθρωπιστικής ανακούφισης των μεταναστευτικών ρευμάτων, εναντίον της Ευρώπης, των Βαλκανίων, και ιδίως της Ελλάδας. Σύμφωνα με την προπαγάνδα της «ανθρωπιστικοί» είναι οι λόγοι για τους οποίους επιδιώκει τον μουσουλμανικό εποικισμό των ελληνικών νησιών, και όχι γιατί θέλει να σχετικοποιήσει την ελληνική κρατική κυριαρχία και να εγκαθιδρύσει έναν πληθυσμό που μπορεί να λειτουργήσει ως μοχλός επιρροής μέσα στην χώρα.
Τέλος, είναι αυτή η απίστευτη εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση της μεταναστευτικής  πολιτικής που συντελείται με τις ΜΚΟ. Εκατομμύρια κεφαλαίων κατασπαταλούνται –ειδάλλως θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σε ουσιαστικότερη βοήθεια για την ανασυγκρότηση των χωρών προέλευσης των μεταναστών– οι οργανώσεις έχουν υποκαταστήσει το κράτος και αποφασίζουν για την μεταναστευτική πολιτική της Ελλάδας δίχως να δίνουν λογαριασμό σε καμία δημοκρατική διαδικασία. Και συν τοις άλλοις το κυριότερο αποτέλεσμά της δραστηριότητάς τους είναι ότι δημιουργούν ένα πλαίσιο υποστήριξης της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης, που καθιστά την Ελλάδα ολοένα και ισχυρότερο πόλο έλξης των μετακινούμενων πληθυσμών στο πλαίσιο ενός φαύλου κύκλου που απειλεί την ενότητα και την συνοχή της.
Όλοι αυτοί οι πόλοι ισχύος, κράτη, κυβερνήσεις, κοινωνικές επιχειρήσεις (όπως στην πραγματικότητα είναι πολλές ΜΚΟ), ακόμη αυτοκράτορες των χρηματαγορών όπως ο Τζ. Σόρος έχουν στήσει μια βιομηχανία που εκμεταλλεύεται την αλληλεγγύη και την συμπόνοια, προκειμένου να προωθήσουν υπό τις σημαίες τους την πολιτική τους. Ας δούμε πως πολιτεύεται ο τελευταίος· σε ένα πρόσφατο άρθρο του στην Καθημερινή (5/5/2020), ο Σόρος υπέγραψε ως ‘επενδυτής και φιλάνθρωπος’.