Οταν καλούμαστε να προσεγγίσουμε το μεταναστευτικό αδιέξοδο που αντιμετωπίζει η Ελλάδα, κοινωνία και πολιτικός κόσμος κουβεντιάζουν διαφορετικά πράγματα.
Η πρώτη θέτει ένα ρεαλιστικό ερώτημα, αν θα αντέξει η Ελλάδα να μεταβληθεί σε μόνιμο τόπο πρώτης υποδοχής και εγκατάστασης των τεράστιων πληθυσμιακών ρευμάτων που επιθυμούν να εγκατασταθούν στην Ευρώπη. Μιλάει για την ανεξέλεγκτη μετανάστευση ως πολιτική, και ως συνθήκη που έρχεται για να μείνει στην καθημερινότητά μας.
Ο δεύτερος δεν μιλάει για την μετανάστευση, αλλά για τον μετανάστη. Προσεγγίζει το ζήτημα από την ανθρωπιστική του σκοπιά, και αναρωτιέται (στη θεωρία, βεβαίως) τι απέγιναν οι θετικές αξίες του ελληνικού πολιτισμού, της αλληλεγγύης και της φιλοξενίας. Ο κυρίαρχος, συστημικός λόγος περί του μεταναστευτικού περιστρέφεται γύρω από την συμπόνοια, και την υποχρέωση να συνδράμουμε στους ανθρώπους και τις κοινωνίες που έχουν ανάγκη.
Δεν είναι τυχαίο που με τέτοια προσέγγιση του μεταναστευτικού ζητήματος το πολιτικό σύστημα έχει οδηγήσει την χώρα μας σε αδιέξοδο. Η ανεξέλεγκτη μετανάστευση είναι μια πολιτική που δεν μπορεί να κριθεί στην βάση της ηθικολογίας, των καλών προθέσεων, και ενός ανεδαφικού λόγου που μιλάει για την συναδέλφωση όλου του πλανήτη· εξάλλου όλες οι αρνητικές πλευρές που βιώνει η Ελλάδα από την μετανάστευση, την Μόρια και τον συνωστισμό των νεοεισερχόμενων στα νησιά του Αιγαίου, την ασυδοσία των δουλεμπόρων, τον αδιαφανή τρόπο που ΜΚΟ διαχειρίζονται το ζήτημα, τα γκέτο στην Αθήνα, την Θεσσαλονίκη και τις άλλες μεγάλες πόλεις κ.ο.κ. προϊόν αυτής της πολιτικής είναι. Που διεκδικεί ρητορικά την ανθρωπιά, ενώ στην πράξη οδηγεί σε καταστάσεις που εκπέμπουν το αντίθετό της, και που κάνουν την ελληνική κοινωνία να αναρωτιέται αν θα είναι η πρώτη περίπτωση ‘αποτυχημένου κράτους’ (failed state) εξαιτίας του μεταναστευτικού της αδιεξόδου.
Η σύγχυση δυο εντελώς διαφορετικών ζητημάτων δεν είναι τυχαία. Τον τελευταίο χρόνο, η ‘ανθρωπιστική επιταγή’ ζητεί από την Ελλάδα να είναι η μόνη χώρα που διατηρεί τα σύνορά της ανοιχτά, και επιμένει στην «πολιτική του καλωσορίσματος» που η Α. Μέρκελ έχει εγκαταλείψει προ πολλού. Ενώπιον κάθε αντιπολίτευσης, στήνεται το σκιάχτρο της ‘απανθρωπιάς’: Η Ελλάδα καλείται ολοένα και πιο συχνά να ανοίξει τις πύλες της σε ανθρώπους που έρχονται από πολύ μακριά, τις χώρες της Κεντρικής Αφρικής, και η ιδεολογική πρόφαση γι’ αυτό ζητείται στην άθλια κατάσταση των χωρών υποσαχάριας Αφρικής.
Εδώ ακριβώς είναι που γίνεται προπαγανδιστικό παιχνίδι με τον ‘ανθρωπισμό’, γιατί προφανώς η ιδέα ότι η Ελλάδα μπορεί να λύσει το πρόβλημα ολόκληρης της Υποσαχάριας Αφρικής με το να υποδεχθεί τα δεκάδες εκατομμύρια των ανθρώπων που επιθυμούν να την εγκαταλείψουν, είναι αστεία. Τα οξεία κοινωνικά, οικονομικά, και πολιτικά προβλήματα των φτωχών χωρών, που βρίσκονται πίσω από το φαινόμενο της μετανάστευσης, δεν θα κριθούν από τις καλές προθέσεις που θα επιδείξουν απέναντι στην μετανάστευση οι ευρωπαϊκοί λαοί, όπως τους ζητείται από τους ηγέτες τους.
Ο ανθρωπισμός, προφανώς, έχει καταστεί πρόφαση –στα Βαλκάνια αυτό το γνωρίζουμε ήδη από τους ‘ανθρωπιστικούς βομβαρδισμούς’ εναντίον της Σερβίας το 1999. Τώρα, ο κάθε πόλος ισχύος και εξουσίας γυρεύει να επιστρατεύσει την ρητορική του ανθρωπισμού για να φορέσει την μάσκα της καλής προαίρεσης στα συμφέροντά του: Η Γερμανία έχει ταυτιστεί πλήρως με την ρευστότητα και την κινητικότητα των χαμηλόμισθων εργαζόμενων μέσα στην παγκοσμιοποίηση, είναι ένας από τους θεμελιώδεις πυλώνας που στηρίζεται η οικονομία της, γι’ αυτό και υπερπρωταγωνιστεί στις πολιτικές της συμπόνοιας. Το ίδιο κάνει και η Τουρκία του Ερντογάν, που παίζει το χαρτί της ανθρωπιστικής ανακούφισης των μεταναστευτικών ρευμάτων, εναντίον της Ευρώπης, των Βαλκανίων, και ιδίως της Ελλάδας. Σύμφωνα με την προπαγάνδα της «ανθρωπιστικοί» είναι οι λόγοι για τους οποίους επιδιώκει τον μουσουλμανικό εποικισμό των ελληνικών νησιών, και όχι γιατί θέλει να σχετικοποιήσει την ελληνική κρατική κυριαρχία και να εγκαθιδρύσει έναν πληθυσμό που μπορεί να λειτουργήσει ως μοχλός επιρροής μέσα στην χώρα.
Τέλος, είναι αυτή η απίστευτη εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση της μεταναστευτικής πολιτικής που συντελείται με τις ΜΚΟ. Εκατομμύρια κεφαλαίων κατασπαταλούνται –ειδάλλως θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σε ουσιαστικότερη βοήθεια για την ανασυγκρότηση των χωρών προέλευσης των μεταναστών– οι οργανώσεις έχουν υποκαταστήσει το κράτος και αποφασίζουν για την μεταναστευτική πολιτική της Ελλάδας δίχως να δίνουν λογαριασμό σε καμία δημοκρατική διαδικασία. Και συν τοις άλλοις το κυριότερο αποτέλεσμά της δραστηριότητάς τους είναι ότι δημιουργούν ένα πλαίσιο υποστήριξης της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης, που καθιστά την Ελλάδα ολοένα και ισχυρότερο πόλο έλξης των μετακινούμενων πληθυσμών στο πλαίσιο ενός φαύλου κύκλου που απειλεί την ενότητα και την συνοχή της.
Όλοι αυτοί οι πόλοι ισχύος, κράτη, κυβερνήσεις, κοινωνικές επιχειρήσεις (όπως στην πραγματικότητα είναι πολλές ΜΚΟ), ακόμη αυτοκράτορες των χρηματαγορών όπως ο Τζ. Σόρος έχουν στήσει μια βιομηχανία που εκμεταλλεύεται την αλληλεγγύη και την συμπόνοια, προκειμένου να προωθήσουν υπό τις σημαίες τους την πολιτική τους. Ας δούμε πως πολιτεύεται ο τελευταίος· σε ένα πρόσφατο άρθρο του στην Καθημερινή (5/5/2020), ο Σόρος υπέγραψε ως ‘επενδυτής και φιλάνθρωπος’.
Πόσο η έννοια αυτή χαρακτηρίζει τον πολιτικό και τον οικονομικό του βίο; Αν ένας υπερφιλελεύθερος κερδοσκόπος, που στηρίζει με τις οργανώσεις του την υπερπαγκοσμιοποίηση διεκδικεί δημόσιο λόγο με την ιδιότητα του ‘φιλανθρώπου’ τότε οι επικριτές του τι είναι; Μήπως ‘μισάνθρωποι’; Η προπαγανδιστική χρήση της φιλανθρωπικής του δραστηριότητας, είναι κάτι παραπάνω από εμφανής.
Η βιομηχανία της «αλληλεγγύης» γυρεύει με συναισθηματικούς εκβιασμούς να εγκαθιδρύσει το αλάθητο της υπερπαγκοσμιοποιητικής πολιτικής. Υπονομεύοντας ηθικά, και όχι πολιτικά κάθε κριτική. Ήρθε καιρός, όμως, να πάψει η λογοκρισία που την επικαλείται, καθώς και να συζητήσουμε ανοιχτά για αυτόν τον ιδεολογικό εκβιασμό που επιχειρείται. Όχι μόνον γιατί, έτσι όπως λειτουργεί η βιομηχανία της αλληλεγγύης αναπαράγει το μεταναστευτικό αδιέξοδο για την Ελλάδα, αλλά και γιατί διασύρει τις ίδιες τις έννοιες της ανθρωπιάς, της αλληλεγγύης και της συμπόνοιας για να μην αφήσει τίποτε όρθιο στο τέλος, αφού κάνει την δουλειά της…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου