Πέντε βραβεία για τον Γέροντα Ιωσήφ Ησυχαστή. Τι λέει ο χολυγουντιανός ηθοποιός που ενσάρκωσε τον ρόλο του Αγιορείτη ασκητή

div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">

Πέντε βραβεία για τον Γέροντα Ιωσήφ Ησυχαστή. Τι λέει ο χολυγουντιανός ηθοποιός που ενσάρκωσε τον ρόλο του Αγιορείτη ασκητή

Διεθνής αναγνώριση, για το δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ που αναφέρεται στην ζωή του Αγιορείτη ασκητή, Γέροντα Ιωσήφ του Ησυχαστή που αγιοκατατάχθηκε πρόσφατα από το Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση του φεστιβάλ σήμερα δόθηκαν τέσσερα βραβεία για το ντοκιμαντέρ «Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής»  και ένα βραβείο για το βίντεο που συνοδεύει το τραγούδι, «Μια προσευχή για όλους» με στίχους του ίδιου του Γέροντα  από το βιβλίο «Γέροντας Ιωσήφ – Επιστολές και Ποιήματα.»
Αργά το απόγευμα της Τετάρτης 29 Απριλίου 2020, οι διοργανωτές του 13ου ετήσιου Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου του Λονδίνου (London Greek Film Festival), ανακοίνωσαν τους νικητές των Βραβείων «Odysseus», η τελετή των οποίων θα μεταδοθεί διαδικτυακά στα μέσα Μαΐου, εξαιτίας των κυβερνητικών οδηγιών σχετικά με τον κορωνοϊό, για τα θέατρα και τους κινηματογράφους στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Η κριτική επιτροπή απένειμε, μεταξύ άλλων, το Βραβείο του Καλύτερου Δημιουργικού Ντοκιμαντέρ στην παραγωγή του Ινστιτούτου Άγιος Μάξιμος ο Γραικός, για τον Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή, και το βραβείο καλύτερου ηθοποιού στον Χολυγουντιανό ηθοποιό και τραγουδιστή, Jonathan Jackson για το ρόλο του Αγίου Ιωσήφ στο ντοκιμαντέρ.
Επιπλέον, απονεμήθηκε Βραβείο Ειδικής Μνείας στους μοναχούς της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου στο Άγιο Όρος, για την επιμέλεια, και τη συμμετοχή τους στο ντοκιμαντέρ, ενώ Τιμητικό Βραβείο δόθηκε στους ίδιους μοναχούς για την πνευματική και κοινωνική τους συμβολή σε όλον τον κόσμο.
Το βίντεο για το τραγούδι «Μια προσευχή για όλους» (Α prayer for all), που βασίζεται σε ένα ποίημα που έγραψε ο Άγιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής και ερμηνεύει ο Jonathan Jackson πήρε το Βραβείο Καλύτερου Βίντεο Κλιπ!
Δείτε όλα τα βραβεία εδώ
Το πρακτορείο Ορθοδοξία επικοινώνησε με τον Jonathan Jackson ο οποίος έδωσε μια αποκλειστική συνέντευξη μέσω skype στην Πέπη Οικονομάκη, και εξέφρασε τα συναισθήματά του για τις διακρίσεις που έλαβε στο σύνολό της η παραγωγή σχετικά με τον Γέροντα Ιωσήφ, ο οποίος πριν από λίγο καιρό αγιοκατατάχθηκε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

«Είναι απροσδόκητο, αλλά είμαι ευγνώμων, πιο πολύ επειδή ο Άγιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής γίνεται πιο γνωστός στους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο… Πιστεύω ότι η ζωή και η διδασκαλία του είναι πολύ σημαντικά για τον κόσμο αυτή τη στιγμή που όλοι μας αναγκαζόμαστε να ζήσουμε μια πιο μοναχική και απομονωμένη ζωή. Και είναι ενδιαφέρον που η ζωή ενός μεγάλου ασκητή όπως είναι ο Γέροντας Ιωσήφ, ο Ησυχαστής, παρουσιάζεται τώρα στους ανθρώπους… Επειδή πιστεύω ότι υπάρχει μεγάλη ανάπαυση και δύναμη που μπορούμε να πάρουμε από το θάρρος και την επιμονή του», είπε χαρακτηριστικά ο Jonathan Jackson.
Συνέντευξη στην Πέπη Οικονομάκη
Κάμερα: Ανδρέας Χαλκιόπουλος
Επιμέλεια βίντεο: Πέπη Οικονομάκη
Μοντάζ: Κώστας Κουράκος – Μαριάνθη Ματζίρη
Δείτε το τρέιλερ του Ντοκιμαντέρ εδώ:

Ο εχθρός προ των πυλών - Επιχείρηση "Αννίβας" και η κατάληψη της Κορίνθου (26/04/1941)

Κορινθιακό Εργαστήριο Ιστορίας

Η βιβλική καταστροφή και η Νέα Κόρινθος που ανοικοδομήθηκε μετά τον σεισμό του 1928

Ο καταστρεπτικός σεισμός της 22ης Απριλίου του 1928 ισοπέδωσε την πόλη της Κορίνθου, αλλά ευτυχώς οι προσεισμικές δονήσεις είχαν θορυβήσει τους κατοίκους οι οποίοι πρόλαβαν να φύγουν από τα σπίτια τους.

Ο καιρός ήταν ο πρώτος οιωνός. Από το πρωί υπήρχε ένας αδικαιολόγητος καύσωνας σε όλη την πόλη. Όσο πλησίαζε η ώρα του Εγκέλαδου, η ατμόσφαιρα γινόταν όλο και πιο ανυπόφορη. Τα ζώα έκαναν σαν τρελά και οι κάτοικοι το θεώρησαν κακό σημάδι..

Γύρω στις 9 η ώρα το βράδυ ξεκίνησαν οι αλλεπάλληλες δονήσεις, τις οποίες συνόδευε μια δυνατή βοή που ερχόταν από τη γη. Σεισμός. Σχεδόν όλα τα κτίρια της Κορίνθου καταστράφηκαν. Το τελικό χτύπημα ήρθε στις 22:00 το βράδυ, όταν έγινε ο μεγάλος σεισμός των 6,3 Ρίχτερ.

Οι δονήσεις που συνεχίστηκαν και για τις επόμενες δύο μέρες, δεν άφησαν τίποτα όρθιο. Ο σεισμός έγινε αισθητός σχεδόν σε όλη την Πελοπόννησο, το μεγαλύτερο μέρος της Εύβοιας και της Στερεάς Ελλάδας, τα νησιά του Σαρωνικού, τις Κυκλάδες, τον Βόλο, την Πρέβεζα, ακόμα και την Κρήτη. Οι προσεισμικές δονήσεις, που είχαν προειδοποιήσει τους Κορίνθιους, περιόρισαν τον αριθμό των θυμάτων στους 20 νεκρούς και 30 τραυματίες. Όμως καταστράφηκαν σχεδόν 2.000 κτίρια της πόλης και υπήρξαν σημαντικές στο Λουτράκι.

Οι αφηγήσεις των κατοίκων ήταν δραματικές: «νιώθαμε την γη να φεύγει κάτω από τα πόδια μας. Ένας τεράστιος κρότος ακούστηκε και τα κτίρια κατέρρευσαν. Μια μεγάλη φλόγα είδαμε στον ουρανό και νομίζαμε ότι ήρθε η συντέλεια του κόσμου. Αργότερα μάθαμε ότι η φλόγα οφειλόταν στην ένωση του ηλεκτρικού της Κορίνθου. Το κτίριο του ηλεκτρικού καταστράφηκε τελείως. Οι γυναίκες φώναζαν «παναγία σώσε μας». Μια τεράστια θύελλα σκόνης έκανε ακόμη πιο τραγικό το σκηνικό, όπως ανέφεραν δημοσιεύματα της εποχής. Αμέσως επικράτησε πανικός. Ο κόσμος με κάρα και άλογα φόρτωνε ό,τι μπορούσε και έφευγε προς τα βουνά φοβούμενος νέο χτύπημα του Εγκέλαδου.

Αμέσως εστάλη βοήθεια από τις γύρω περιοχές. Στήθηκαν σκηνές για την στέγαση των σεισμοπαθών ενώ απεστάλησαν και τρόφιμα. Επίσης ένα αγγλικό και δύο ιταλικά πολεμικά πλοία κατέπλευσαν την περιοχή και προσέφεραν εφόδια στους σεισμοπαθείς.

Η Νέα Κόρινθος

Στις 28 Απριλίου του 1928, πέντε μέρες μετά τον καταστροφικό σεισμό και τις αλλεπάλληλες μικροδονήσεις, ξεκίνησε η κατεδάφιση των ερειπίων για να ξεκινήσει η ανοικοδόμηση της πόλης από το μηδέν. Τα συνεργεία άρχισαν να γκρεμίζουν τα υπολείμματα των σπιτιών, να καθαρίζουν τους δρόμους, να συμμαζεύουν τα υλικά για να ξεκινήσει η προετοιμασία για να θεμελιωθεί η «Νέα Κόρινθος» πάνω σε νέο ρυθμό.

Φορτηγά με ξυλεία και ειδικά συνεργεία κατέφθασαν στην περιοχή για την ανοικοδόμηση ξύλινων παραπηγμάτων στην κεντρική πλατεία, όπου στεγάστηκαν οι δημόσιες υπηρεσίες και η επιτροπή στεγάσεως.

Εταιρείες, ιδιώτες και δημόσια ιδρύματα έστειλαν χρήματα για την βοήθεια των σεισμοπαθών. Από τον έρανο συγκεντρώθηκε το ποσό των 4,5 εκατομμυρίων δραχμών. Πέρα από τα χρηματικά ποσά, απεστάλησαν στην Κόρινθο κιβώτια με τρόφιμα, ποτά και ρούχα. Τμήμα του ερυθρού σταυρού διοργάνωναν τρία συσσίτια την ημέρα με άφθονο φαγητό.

Για την ανοικοδόμηση της Κορίνθου και του Λουτρακίου δημιουργήθηκε ο Αυτόνομος Οργανισμός Σεισμοπαθών Κορίνθου (ΑΟΣΚ), όπου ανέλαβε επικεφαλής ο Μητροπολίτης Δαμασκηνός. Ο Οργανισμός επέβλεψε την κατασκευή των κτιρίων με βάση τους νέους αντισεισμικούς κανονισμούς, που εφαρμόστηκαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα ενώ ανέλαβε και την χορήγηση δανείων και χρηματικής βοήθειας για την κατασκευή τους.

Σταδιακά η πόλη ξαναχτίστηκε και μεγάλωσε με τη βοήθεια των προσφύγων και χιλιάδων Πελοποννήσιων που κατέβηκαν από τα άγονα βουνά για να βρουν δουλειά στην αναπτυσσόμενη πόλη.

πηγή

Ο ΔΗΜΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΩΝ ΝΑ ΖΗΤΗΣΕΙ ΑΝΤΑΠΟΔΟΤΙΚΑ ΑΠΟ ΤΗN ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΕΗ ΤΟΥ ΚΥΤ ΚΟΡΙΝΘΟΥ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΠΟΤΑΜΙΑ ΑΘΙΚΙΩΝ (ΓΚΑ)

ΝΙΚΟΣ ΣΤΑΥΡΕΛΗΣ 
ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ ΠΝΟΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ

Με εντατικούς ρυθμούς συνεχίζονται το τελευταίο 6μηνο οι εργασίες κατασκευής του Κέντρου Υπερυψηλής Τάσης (ΚΥΤ) Κορίνθου 400 KV από τη ΔΕΗ στη θέση «Ποταμιά» Αθικίων, πλησίον του λατομείου στο Γκα, σε έκταση 75 στρεμμάτων.
Παρά τις επανειλημμένες ομόφωνες αντίθετες αποφάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου (190/16-5-2011, 560/28-12-2011, 46/29-1-2013, 255/5-6-2013) φαίνεται τελικά ότι την άποψη του Δήμου και κατά συνέπεια των δημοτών δεν την έλαβαν υπόψη τους οι αρμόδιες Αρχές.
Θεωρούν προφανώς ότι δεν θα έχουν επιπτώσεις στο φυσικό και ανθρωπογενές περιβάλλον τα δίκτυα, οι πυλώνες και οι αγωγοί σε μία περιοχή καθαρά γεωργική με αγρότες αλλά και μία περιοχή με πολύ κοντινούς οικισμούς του Αλαμάνου, του Σολομού, των Αθικίων, του Χιλιομοδίου.
Ο συγκεκριμένος χώρος γίνεται πλέον το κέντρο μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας για όλη την Πελοπόννησο και την Αττική:
-Γραμμή ΚΥΤ Κορίνθου-Κουμουνδούρου για την Αττική
-Γραμμή Κορίνθου-Μεθάνων
-Γραμμή Κορίνθου-Άργους
-Γραμμή Κορίνθου-Πάτρας και Δυτικής Ελλάδος
-Γραμμή Κορίνθου-ΚΥΤ Μεγαλόπολης από την οποία θα τροφοδοτείται το ΚΥΤ Κορίνθου.
Το έργο που αφορά το ΚΥΤ Κορίνθου , θα ολοκληρωθεί το Α΄ εξάμηνο του 2021, σύμφωνα με την 1097/2019/22-11-2019 απόφαση της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας (ΡΑΕ) (ΦΕΚ 1048Β/27-03-2020), ενώ η γραμμή Κορίνθου-Μεγαλόπολης προβλέπεται το Β΄ εξάμηνο 2021.
Ουσιαστικά η Κόρινθος και ο Δήμος Κορινθίων κατ’ επέκταση επιφορτίζεται όλο το ενεργειακό βάρος της Πελοποννήσου και της Αττικής. Η επιβάρυνση προφανώς και είναι μεγάλη. Ο Δήμος Κορινθίων θα πρέπει να λάβει αντισταθμιστικά οφέλη από αυτή της μεγάλη μονάδα. Έτσι γίνεται και με την περιοχή της Μεγαλόπολης, η οποία λαμβάνει ειδικό τέλος από τη λειτουργία της μονάδας της ΔΕΗ, αλλά και με τις μονάδες αιολικής ενέργειας, όπως της μονάδας στο Στεφάνι Τενέας.

Με απόφαση Δημοτικού Συμβουλίου πρέπει να διεκδικήσουμε:
►Την καταβολή ειδικού τέλους από τη ΔΕΗ στο Δήμο, το οποίο θα χρησιμοποιηθεί για περιβαλλοντικά αναπτυξιακά έργα στην περιοχή.
►Την απαλλαγή ή τη μειωμένη χρέωση από την αξία του καταναλισκόμενου ρεύματος για τις κατοικίες των όμορων κοινοτήτων Αθικίων, Αλαμάνου, Σολομού, Χιλιομοδίου.
►Την δωρεάν υπογειοποίηση όλων των δικτύων φωτισμού της Κορίνθου και των κοινοτήτων, καθώς και την μη καταβολή δαπάνης μετατόπισης δικτύων δημοτικού φωτισμού,
► Την δωρεάν παροχή ρεύματος για δημοτικό φωτισμό.

ΝΙΚΟΣ ΣΤΑΥΡΕΛΗΣ
ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ
ΠΝΟΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ  

Γιατί πρέπει να κατέβουν οι τουρκοσειρές από την Ελληνική τηλεόραση

Γράφει ο Λεωνίδας Κουμάκης, Μέλος του IHA

Aπό την ιστοσελίδα του IHA
Εδώ και δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια, 55 (πενήντα πέντε) διαφορετικά τουρκικά σήριαλ έχουν βάλει την τουρκική γλώσσα σε κάθε σχεδόν ελληνικό σπίτι, με αμέτρητες ώρες προβολών σε ώρες μεγάλης ακροαματικότητας, μαζί με ιδανικές εικόνες μιας φανταστικής, ευρωπαϊκής Τουρκίας που μοιάζει με αληθινό παράδεισο.
Η θεματολογία των τηλεοπτικών αυτών παραγωγών που έχουν εξαιρετική τεχνική αρτιότητα, ποικίλει από έντονα προπαγανδιστικά, όπως η «ωραιοποίηση» του αιματοβαμμένου κατακτητή-Σουλτάνου Σουλειμάν και πολλές άλλες που δεν μπορούσαν να προβληθούν στην Ελλάδα αλλά διανέμονται παντού με έντονα ανθελληνικό περιεχόμενο, μέχρι απλές ιστορίες καθημερινότητας, όπως μια γλυκύτατη μικρούλα που ψάχνει την μητέρα ή τον πατέρα της, ο πλούσιος / πλούσια που ερωτεύεται φτωχή / φτωχό και αντίστροφα, ο πάμπλουτος επιχειρηματίας που εκπροσωπεί την κοσμοπολίτικη Τουρκία με υπερπολυτελή σπίτια που απαραίτητα έχουν τεράστιες πισίνες και χώρους στάθμευσης αυτοκινήτων πολυτελείας, ο ευσυνείδητος γιατρός που φροντίζει τους ασθενείς του σε ένα υπερπολυτελές νοσοκομείο το οποίο υποτίθεται ότι είναι ένα από τα συνηθισμένα κ.ο.κ.ε.

Όλα αυτά βασίζονται σε ένα μακροπρόθεσμο πρόγραμμα πολιτισμικού εκτουρκισμού διαφόρων χωρών και περιοχών-στόχων με την άρτια και καλαίσθητη παρουσίαση όχι βέβαια κάποιων αντιπροσωπευτικών αλλά κάποιων «εικονικών προτύπων» που ήθελαν να εξάγουν οι τούρκοι ισλαμιστές σαν «πολιτιστική επιρροή», με την ταυτόχρονη εικονική προβολή ολόκληρης της Τουρκίας σαν ένα μαγικό τουριστικό προορισμό, ιδανικό τόπο επενδύσεων, μιας Τουρκίας που θα εμφανίζεται σαν μια καθιερωμένη οικονομική και πολιτική «υπερδύναμη».
Το όχημα για την λειτουργία του προγράμματος πολιτισμικού εκτουρκισμού ή «πολιτιστικής επιρροής», θα ήταν οι γενναία επιδοτούμενες  τουρκικές τηλεοπτικές σειρές που θα εξάγονταν σε όσο το δυνατόν περισσότερες χώρες με «πολύ ανταγωνιστικές τιμές» – σχεδόν τζάμπα!
Πράγματι, ο ιδιωτικός τομέας της Τουρκίας δραστηριοποιήθηκε αμέσως από το έτος 2004 που άρχισε να εφαρμόζεται το πρόγραμμα αυτό από τους ισλαμιστές του Ρ. Τ. Ερντογάν, παίρνοντας πλούσιες επιδοτήσεις κάτω όμως ένα απαράβατο όρο και αρκετές άλλες προϋποθέσεις:
Ο απαράβατος όρος είναι ότι η σειρά θα προβάλλεται στην τουρκική γλώσσα και ποτέ μεταγλωττισμένη. Οι άλλες προϋποθέσεις επιβάλλουν στην επιδοτούμενη σειρά να εμφανίζει τον οικογενειακό θεσμό περίπου σαν κάτι ιερό,  θα πρέπει να μην δείχνει κατανάλωση αλκοολούχων ποτών, οι πρωταγωνιστές δεν θα πρέπει να καπνίζουν τσιγάρα ή πούρα ούτε να απατούν την γυναίκα τους, η τουρκική σημαία θα πρέπει να εμφανίζεται όπου επιτρέπει το σενάριο και οπωσδήποτε σε εξωτερικούς χώρους, οι πρωταγωνιστές – υπόδειγμα θα απορρίπτουν υπερήφανα χρήματα που τους προσφέρονται χωρίς να τα δικαιούνται κ.ο.κ.ε. Με άλλα λόγια, κάθε επιδοτούμενη σειρά θα έπρεπε να εγκριθεί από τους τούρκους ισλαμιστές ώστε να περιλαμβάνει όλα τα στοιχεία του επιδιωκόμενου πολιτισμικού εκτουρκισμού, άσχετα αν όλα αυτά δεν έχουν καμιά σχέση με την σκληρή τουρκική πραγματικότητα!
Οι επιδοτούμενες σειρές δεν παρουσιάζουν την τουρκική κοινωνία όπως πραγματικά είναι, αλλά όπως θα μπορούσαν να κάνουν τους ξένους τηλεθεατές να αναφωνήσουν «πόσο ωραία είναι η τουρκική κοινωνία, πόσο ήθος έχει, πόσο σέβεται την οικογένεια, πόσο μεγάλη και ισχυρή είναι η Τουρκία, πόσο ωραία χώρα είναι»!
Το σχέδιο αυτό των τούρκων ισλαμιστών σημείωσε εξαιρετική επιτυχία: Οι τουρκικές τηλεοπτικές σειρές κατέκλυσαν όχι μόνο τις άμεσες περιοχές – στόχους (Βαλκάνια, Καύκασος, Μέση Ανατολή, Αραβικές χώρες) αλλά ταξίδεψαν σε 75 χώρες του κόσμου, μεταφέροντας μια πλασματική εικόνα της σύγχρονης Τουρκίας, σύμφωνα με τα εικονικά πρότυπα που ήθελαν να «πουλήσουν» οι ισλαμιστές σε όλο τον κόσμο!
Πουθενά δεν εμφανίζονται σε επιδοτούμενες σειρές οι συνεχείς διώξεις, οι φυλακίσεις και οι δολοφονίες Κούρδων, η φίμωση ή φυλάκιση δημοσιογράφων, ακαδημαϊκών, δικαστικών, στρατιωτικών, δημοσίων υπαλλήλων, πουθενά δεν υπάρχει ούτε υποψία αναφοράς στο Βαθύ Κράτος που κυβερνάει χέρι-χέρι με τους ισλαμιστές και τους γκρίζους λύκους, ούτε λέξη για την ανελευθερία, την καταπίεση και την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τα οποία υποφέρουν εκατομμύρια Τούρκοι, πουθενά υπόνοια της περιφρόνησης 184 αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων!
Αν τύχει και «ξεφύγει» καμιά τολμηρή ανεξάρτητη παραγωγή που δεν είναι μέσα στα προκαθορισμένα καλούπια, όπως η ταινία του Αλί Αβτζί «Ξύπνημα», τότε το τίμημα είναι χειροπέδες και φυλάκιση με φανταστικές κατηγορίες.
Στην Ελλάδα οι τηλεοπτικοί σταθμοί από το 2005 άρχισαν να πλημμυρίζουν τους δέκτες μας με επιδοτούμενες τουρκοσειρές, με την πρώτη αντίδραση να καταγράφεται το έτος 2012 από τον Γιώργο Καραμπελιά που κατήγγειλε την «πολιτισμική τουρκοποίηση» (περιοδικό Άρδην / Ρήξη, Τεύχος 87 / 1-9-2012).
Τον επόμενο χρόνο (2013) το Βρετανικό περιοδικό Time αποκάλυψε πως οι τουρκικές σειρές «αποτελούν το κρυφό όπλο του Ερντογάν!»
Από τις 55 τουρκικές σειρές που προβλήθηκαν στην Ελλάδα, οι 18 προβλήθηκαν στον ΑΝΤ1, 17 στο παλιό ΜΕGA μέχρι το 2018, 7 στον ALPHA, 7 στο STAR, 5 στον SKAI και 1 στο EPSILON.
26 από τις 55 τουρκικές σειρές, είτε επειδή ήταν πάρα πολύ μεγάλες σε αριθμό επεισοδίων και ώρες μετάδοσης, είτε επειδή το διαφημιστικό «ενδιαφέρον» δεν ήταν αξιόλογο, διακόπηκαν  χωρίς να ολοκληρωθούν.
Τέλος, την τελευταία δεκαπενταετία έγιναν προσπάθειες να προβληθούν στην Τουρκία κάποιες φροντισμένες Ελληνικές τηλεοπτικές παραγωγές, μεταγλωττισμένες στην τουρκική γλώσσα («Νησί», «Μυστικά της Εδέμ») που δεν είχαν όμως ουσιαστική απήχηση στον καλομαθημένο ωκεανό της τουρκικής αγοράς.
Σ Υ Μ Π Ε Ρ Α Σ Μ Α Τ Α: Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, κανονικός ισλαμοφασίστας κατά τον  Τούρκο καθηγητή Πολιτικών Επιστημών, πρώην διευθυντή του ΟΗΕ στη Σλοβενία, δημοσιογράφο και συγγραφέα Τζενγκίζ Ακτάρ (συνέντευξη στον Δημοσθένη Γκαβέα, 10/12/2019), κατάφερε να κρύβει για πολλά χρόνια «κάτω από χαλί», μέσα από τις επιδοτούμενες τουρκοσειρές, το αποτρόπαιο και εξαιρετικά επικίνδυνο για την ειρήνη πρόσωπο του τουρκικού, νέο-οθωμανικού επεκτατισμού, προβάλλοντας μια πολυδάπανη, ψεύτικη εικόνα της τουρκικής ιστορίας και της τουρκικής κοινωνίας. Αλήθεια ποιος θα μπορούσε να του αρνηθεί το μεγάλο ταλέντο που έχει στην γκεμπελική παραπληροφόρηση και στην προπαγάνδα;
Εμείς όμως; Την ώρα που η τουρκική επιθετικότητα εκδηλώνεται απέναντι στην Ελλάδα με τις πιο ύπουλες μορφές υβριδικού πολέμου, την ώρα που μια εξτρεμιστική Τουρκία εξευτελίζει καθημερινά κάθε έννοια θαλασσίων και εναέριων συνόρων της χώρας μας, την ώρα που όλοι σχεδόν οι υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι του τουρκικού καθεστώτος επιδίδονται σε ένα ασταμάτητο λεκτικό bullying εναντίον μας με διάφορες  ανόητες προφάσεις, την ώρα που γνωστοί Τούρκοι «καλλιτέχνες» δημιουργούν άσματα με ευχές να «σταλεί» ο κορονοϊός στην Ελλάδα, την ώρα που ο νέο – οθωμανικός επεκτατισμός εισβάλλει σαν σύγχρονος πειρατής στην Κυπριακή ΑΟΖ, στην Συρία και στην Λιβύη, εμείς συνεχίζουμε να παρακολουθούμε απαθείς στους δέκτες της τηλεόρασης μας τον πνευματικό ευνουχισμό της ελληνικής κοινωνίας προκειμένου ελάχιστοι καναλάρχες να αποκομίσουν κέρδη!
Και για να μην παρεξηγηθούμε: Πιστεύουμε πως δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα απολύτως με τους απλούς ανθρώπους της καθημερινότητας και του μόχθου της απέναντι πλευράς του Αιγαίου οι οποίοι υποφέρουν και αυτοί, όσο και εμείς.
Πρέπει όμως να αντισταθούμε επιτέλους στην προπαγανδιστική επιδρομή των ισλαμιστών της Τουρκίας που επιμένουν, εδώ και 15 χρόνια, να μας πείσουν πως η εικονική πραγματικότητα που μας παρουσιάζουν μέσα από τις τουρκοσειρές, δεν αφορά  ένα ελάχιστο μόνο ποσοστό της τουρκικής κοινωνίας, αλλά το σύνολο της! Πως η εικόνα της τουρκικής ιστορίας που βάζουν στο κρεββάτι του Προκρούστη για να προσαρμοστεί στις νέο-οθωμανικές φαντασιώσεις των ισλαμιστών είναι αυθεντική και όχι ψεύτικη!
Είναι χαρακτηριστικό ότι η χρυσοπληρωμένη προπαγάνδα των ισλαμιστών έφθασε στο σημείο να βάλει στο στόμα του τηλεοπτικού σουλτάνου Αμπντούλ Χαμίτ Β΄ τα ίδια ακριβώς λόγια που χρησιμοποιεί ο Ρ. Τ. Ερντογάν σε ομιλίες του!
Τώρα όμως που έχουμε αποκτήσει πλήρη εικόνα, είναι ώρα ο καθημερινός βομβαρδισμός προπαγανδιστικών τουρκοσειρών στην Ελληνική τηλεόραση να σταματήσει αμέσως.
Και θα σταματήσει μόνον όταν οι Ελληνικές επιχειρήσεις πάψουν οριστικά να τροφοδοτούν με διαφημιστικά κονδύλια τις τουρκοσειρές της Ελληνικής τηλεόρασης. Σε αυτό ακριβώς στοχεύει η πρωτοβουλία του International Hellenic Association, η οποία όλοι ευχόμαστε να πετύχει!
Διαβάστε επίσης:
Ποιοι χρηματοδοτούν τις τούρκικες σειρές στην Ελλάδα
Να απαντήσουμε στην πολιτισμική Τουρκοποίηση
Οι χρηματοδότες των Τουρκοσειρών

Ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης μάς ξεναγεί στη λίμνη μαγευτική Στυμφαλία [βίντεο]

www.diogenis-press.gr

Μένουμε σπίτι και μαθαίνουμε για τη Λίμνη Στυμφαλία.

Με ξεναγό τον αγαπημένο ηθοποιό Ιεροκλή Μιχαηλίδη, ανακαλύπτουμε, μέσω ενός ντοκιμαντέρ, την περιοχή και μαζί το Μουσείο Περιβάλλοντος Στυμφαλίας του Πολιτιστικού Ιδρύματος Ομίλου Πειραιώς (ΠΙΟΠ), το οποίο συνδέει τον άνθρωπο με τη φύση, το τοπίο και την ιστορία του.

Επιπλέον, μέσω μιας πρωτότυπης ψηφιακής εφαρμογής, που αναπτύχθηκε από το ΠΙΟΠ, στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού έργου Life-Stymfalia, παρακολουθούμε με τη χρήση δορυφορικών εικόνων, τόσο σε πραγματικό χρόνο όσο και με λήψεις προηγούμενων ετών ή και δεκαετιών, τις αλλαγές του φυσικού τοπίου της Λίμνης Στυμφαλίας.

Μουσείο Περιβάλλοντος Στυμφαλίας του Πολιτιστικού Ιδρύματος Ομίλου Πειραιώς (ΠΙΟΠ)
Η εφαρμογή παρουσιάζει τη διαχρονική εξέλιξη του φυσικού περιβάλλοντος της περιοχής από το 1972 μέχρι και την πιο πρόσφατη δορυφορική εικόνα. Δείτε την ξενάγηση στην Στυμφαλία από τον Ιεροκλή Μιχαηλιδη.

Ο εορτασμός του Πάσχα και τα πασχαλινά έθιμα στο Βυζάντιο(*)

(Φωτό 1)

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου  Για τους βυζαντινούς προγόνους μας η εορτή του Πάσχα ήταν (όπως και σήμερα) η μεγαλύτερη, η πιο χαρμόσυνη και η λαμπρότερη της Ορθοδοξίας. Η ημέρα της Ανάστασης του Χριστού συνδέονταν και με την «ευφροσύνη των πιστών» μετά την κατάλυση της προηγηθείσας 40ήμερης νηστείας. Γιορτάζονταν για μια ολόκληρη εβδομάδα («Διακαινήσιμος Εβδομάδα») ως «Κυριώνυμος ημέρα». Στη λαϊκή παράδοση η πασχαλινή εβδομάδα ονομάστηκε «Λαμπρόσκολα».

(Φ. 2)

Όπως και σήμερα, στη διάρκεια των προετοιμασιών της γιορτής οι πιστοί καθάριζαν, ασβέστωναν κι έβαφαν τους τοίχους των σπιτιών τους και τις αυλές και έστρωναν στα δάπεδα κλαδιά δάφνης, δεντρολίβανου, μυρσίνης και φύλλα λεμονιάς : «εις τας εν τη εκκλησία ραινομένας δάφνας κατά τας εορτάς».

(Φ. 3)

Οι πιστοί όλων των τάξεων φρόντιζαν να γιορτάσουν τη Λαμπρή με καινούρια ρούχα, τα σημερινά «λαμπριάτικα». Διαβάζουμε στο Πρωχοπρόδρομος (12ος αι.): «Ποίον ιμάτιον μ΄ έρραψες; Ποίον δίμιτον μ΄ εποίκες; Και ποιόν γυρίν μ΄ εφόρεσες; Ουκ οίδα Πασχαλίαν».

(Φ.4)

Το Μεγάλο Σάββατο και την ημέρα της Ανάστασης σε όλη την Αυτοκρατορία τα σπίτια, οι πόλεις και τα χωριά φωταγωγούνταν με ειδικά λυχνάρια («ιδία τε και δημοσία δαψιλεί τω πυρί την νύκτα καταφωτίζοντες»).

(Φ. 5)

Στη διάρκεια της 7ήμερης πασχαλινής αργίας οι Κωσταντινουπολίτες παρακολουθούσαν δημόσια θεάματα και ιδιαίτερα τις δημοφιλείς τότε ιπποδρομίες. Την εβδομάδα αυτή δεν λειτουργούσαν επίσης τα δικαστήρια και μεταξύ των αντίδικων υπήρχε η εξής στιχομυθία: «παρέλθει η ημέρα του πάθους του Χριστού και γυμνάζω την δίκην, εκδικώ την ύβριν». Με διαταγή του Αυτοκράτορα δίνονταν χάρη σε φυλακισμένους με μικρές ποινές, ενώ δεν φυλακίζονταν όσοι υπέπιπταν σε ελαφρά πταίσματα.

(Φ. 6)

Στη 1000χρονη βυζαντινή περίοδο της ιστορίας μας διαμορφώθηκαν και όλα τα σημερινά πασχαλινά έθιμα – με επιρροές ασφαλώς και από τα ανάλογα αρχαιοελληνικά και εβραϊκά. Το έθιμο του οβελία, με ρίζες στη Παλαιά Διαθήκη (Έξοδος), «ο υπέρ την πυράν ψηνόμενος οβελίας» ήταν γνωστό και στους Βυζαντινούς.

(Φ. 7)

Γνωστό ήταν και το βάψιμο και το τσούγκρισμα των αυγών που επίσης σχετίζονται με εβραϊκές θρησκευτικές συνήθειες. Όμως, οι κουλούρες της Λαμπρής με τα μπηγμένα κόκκινα αυγά είναι έθιμο που αρχίζει την βυζαντινή εποχή.

(Φ. 8)

Βυζαντινό έθιμο είναι το «φιλί της αγάπης» ως δείγμα της μεταξύ των χριστιανών αγάπης και ομόνοιας. Δύο βυζαντινοί συγγραφείς του 12ου αιώνα έγραψαν επιγράμματα «εις τον κατά το Πάσχα γινόμενον ασπασμόν».

(Φ. 9)

Αυτό που ξεχώριζε όμως για την λαμπρότητά του ήταν οι μεγαλειώδεις τελετές που γίνονταν την Κυριακή της Αναστάσεως και τις δύο επόμενες μέρες στο αυτοκρατορικό παλάτι. Τα χαράματα της Κυριακής οι αυτοκράτορες, με την πολυπληθή συνοδεία τους και υπό τις επευφημίες του πλήθους που κατέκλυζε τους δρόμους, μετέβαιναν στην Αγία Σοφία για να παρακολουθήσουν τον πασχαλινό όρθρο. Κατά τη μετάβασή τους ακουγόταν επευφημίες όπως:
• Πολυχρόνιον ποιήσοι ο Θεός την αγίαν βασιλείαν σας εις πολλά έτη.
• Ο των πάντων ποιητής και δεσπότης ο αναστάς παραδόξως εκ τάφου και το χαίρε δεδωκώς μυροφόροις τους χρόνους υμών πληθύνοι συν ταις Αυγούσταις και τοις πορφυρογεννήτοις.
• Πάσχα Κυρίου σήμερον καθορώντες μελωδικώς κραυγάζομεν και ομοφρόνως.
• Ο αχρόνως τω Πατρί συμβασιλεύων αυτός, τας ημέρας υμών, δεσπόται, ανυψώσοι ταις νίκαις κατά βαρβάρων.
• Καλώς ήλθον οι δεσπόται συν ταις Αυγούσταις και τοις πορφυρογεννήτοις προσκυνήσαντες του αναστάντος Χριστού την δόξαν.

(Φ. 10)

Κατόπιν, ακολουθούσε το επίσημο γεύμα στο μεγαλοπρεπέστερο διαμέρισμα των ανακτόρων, το «Χρυσοτρίκλινο». Στη χρυσή τράπεζα ομοτράπεζοι του αυτοκράτορα ήταν η στρατιωτική και πολιτική ηγεσία της Πόλης και ξένοι πρεσβευτές. Σε διπλανά τραπέζια έτρωγαν κατώτεροι άρχοντες, οι ακόλουθοι των ξένων πρεσβευτών με τις εθνικές τους ενδυμασίες αλλά και μερικοί αιχμάλωτοι που απελευθερώνονταν από τις φυλακές. Την πέμπτη ημέρα προσκεκλημένοι του αυτοκράτορα σε γεύμα στη χρυσή τράπεζα ήταν πατριάρχης και μητροπολίτες. Στα διπλανά τραπέζια οι ιερείς του παλατιού και οι ηγούμενοι 12 μοναστηριών. Σήμερα το έθιμο της συμμετοχής στον πασχαλινό εορτασμό της κρατικής εξουσίας διατηρείται (μπορεί κανείς να πει) με την επίσκεψη του Προέδρου της Δημοκρατίας, του πρωθυπουργού και της πολιτικής ηγεσίας σε στρατιωτικές μονάδες. Πηγή: Φαίδων Κουκουλές, «Πασχαλινά Βυζαντινά Έθιμα». (*) Μια μικρή, πασχαλιάτικη «εξιστόρηση», επ΄ ευκαιρία και της «κορωνο-καραντίνας» (αρ. 4)

Στιχιρά του Αγίου Πάσχα

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ: Ή με τους σταυρωτές ή με τον Εσταυρωμένο

Υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων.

Αυτοί που είναι με τον Εσταυρωμένο και αυτοί που ειναι με τους σταυρωτές.
Ο δρόμος της αρετής ή της κακίας στον μύθο του Ηρακλέους.
Της Τιμής ή της ατιμίας.
Του Μόχθου ή της αρπαχτής.
Της Πατρίδας ή της πάρτης.
Όταν λοιπόν βρεθούμε στο δίλημμα της Θυσίας ή της προδοσίας, μία είναι η επιλογή:
Αυτός που ακολουθεί τον Εσταυρωμένο, αξίζει αιώνια Τιμή. Αυτός που ακολουθεί τους σταυρωτές, αξίζει τριάντα αργύρια.

Καλή Ανάσταση.

Ακροκόρινθος – Το επιβλητικό Κάστρο της Πελοποννήσου!

Το κάστρο του Ακροκορίνθου,  με τις υπόγειες δεξαμενές και τα αμέτρητα πηγάδια, παραμένει ακόμη και σήμερα ένας άγνωστος προορισμός για τους περισσότερους. Χτίστηκε στον ομώνυμο βράχο, ύψους 575 μέτρων και δεσπόζει στην πεδιάδα της Κορίνθου. Η θέση του, ήδη από την αρχαιότητα, ήταν εξαιρετικής σπουδαιότητας, καθώς επέτρεπε τον έλεγχο της οδού που συνέδεε την Πελοπόννησο µε την Στερεά Ελλάδα, ενώ από την κορυφή του η Κόρινθος μπορούσε να εποπτεύει τα δύο λιμάνια της, το Λέχαιο και τις Κεγχρεές.

Ο Ακροκόρινθος χρησιμοποιήθηκε από τα αρχαία χρόνια ως σκοπιά και οχυρώθηκε για πρώτη φορά από τον Κύψελο και τον γιο του, τύραννο Περίανδρο (7ος – 6ος αιώνας π.Χ.). Σταδιακά λόγω της μορφολογίας του εξελίχθηκε σε Ακρόπολη, από την οποία εποπτευόταν κάθε τυχόν επιδρομή από την Στερεά Ελλάδα ή από τη θάλασσα. Οι Μακεδόνες τον 4ο π.Χ. αιώνα επισκεύασαν και ενίσχυσαν τα τείχη, ενώ το 146 π.χ. το κάστρο καταστράφηκε μαζί με την Κόρινθο από τον Ρωμαίο στρατηγό Μόμμιο,  όταν αυτός κατέλαβε επίσημα τα ελληνικά εδάφη. Το κάστρο επισκευάζεται από τον Ιούλιο Καίσαρα το  44 π.χ., ενώ μία ακόμα επισκευή γίνεται τον 6ο μ.χ. αιώνα από τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό. Προσθήκες ωστόσο,  παρατηρούνται μέχρι και τον 12ο αιώνα. Το 1210 το κάστρο καταλαμβάνεται από τους Φράγκους, οι  οποίοι  πραγματοποιούν πολλές επισκευές και παραχωρείται διαδοχικά στις ιταλικές οικογένειες Γκραβίνα (Gravina) και Ατσαγιόλι (Acciaiuoli), για να καταλήξει τελικά στον Θεόδωρο Παλαιολόγο, ο οποίος το πουλά για οικονομικούς λόγους στους Ιωαννίτες Ιππότες, που το κρατούν μέχρι το 1404. Το 1458 ο Μωάμεθ Β΄ ο Πορθητής κατέλαβε το κάστρο, ενώ 300 χρόνια μετά, το 1687  περνά στα χέρια των Ενετών, οι οποίοι το επισκευάζουν και του δίνουν τη σημερινή του μορφή. Το 1715 το πολιορκούν οι Τούρκοι και το καταλαμβάνουν. Το κάστρο παρέμεινε σε αυτούς μέχρι το 1821, ενώ τον Ιούλιο του 1822,  πέρασε στους Έλληνες αγωνιστές  όταν το ανακατέλαβε ο Δράμαλης. Τελικά, περιήλθε οριστικά στους Έλληνες το 1827 στα τέλη της Επανάστασης.

Γνωρίζατε ότι:

• ο Βυζαντινός άρχοντας του Ναυπλίου, Λέων Σγουρός το 1208 αυτοκτόνησε πέφτοντας έφιππος από τους βράχους του Ακροκορίνθου, απελπισμένος από την κατάληψη της Πελοποννήσου από τους Φράγκους;
• ο Πήγασος, το φτερωτό άλογο μόλις ξεπήδησε από τη Μέδουσα, πέταξε στην Ακροκόρινθο και ξεδίψασε στα νερά της κρήνης Πειρήνης, από την οποία πήρε το όνομά του «Πειρήνιος πώλος»;

Ώρες λειτουργίας:

08:00-15:00
με ελεύθερη είσοδο

Πρόσβαση

Από την Εθνική Οδό Κορίνθου – Πατρών, διαμέσου της Αρχαίας Κορίνθου.

 http://soukou.gr/akrokorinthos/

Επτά λόγοι του Χριστού από το Σταυρό

Οδηγείται ο Χριστός στον Γολγοθά και καρφώνεται στον σταυρό. Από τον σταυρό ο Χριστός είπε επτά λόγους μεγάλης σημασίας και αξίας:

α) «Πάτερ άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τί ποιούσι». Δικαιολογεί ο Σταυρωμένος τους σταυρωτές Του. Δεν κακιώνει μαζί τους ούτε αυτή την ώρα του φρικτού μαρτυρίου Του. Ο πόνος ήταν βαθύς και μεγάλος. Πρόκειται για λόγο άφθαστου μεγαλείου. Μόνο ένας Θεός μπορούσε να τον πει. Η μεγαλειώδης ανεξικακία απέναντι στην αδικαιολόγητη ανθρώπινη θρασύτητα, αυθάδεια, κακία και μοχθηρία. Η μεγαλόστομη κι ανυπέρβλητη αγάπη της συγχωρητικότητας μπροστά στη βαρβαρότητα της πώρωσης. Η σταυρωμένη αγάπη αντίκρυ στον επηρμένο φθόνο. Λόγια με πνεύμα και αίμα μέσα από την άφατη οδύνη, που τα έλεγε πριν, αλλά τα λέγει και τώρα από το ύψος του σταυρού· αγάπη προς δόλους και προς τους εχθρούς, ακόμη και τους σταυρωτές, ορισμένοι από τους οποίους αργότερα θα μετανοήσουν.

β) «Αμήν, λέγω σοι. σήμερον μετ’ εμού έση εν τω παραδείσω». Ο αναμάρτητος Χριστός σταυρώθηκε ανάμεσα σε δύο αμαρτωλούς, σε δύο ληστές. Ό,τι έβλεπε κι άκουγε ο ένας, έβλεπε κι άκουγε κι ο άλλος. Ληστές κι οι δύο, σταυρωμένοι κι οι δύο. Ο ένας προκαλεί, βλασφημεί, ειρωνεύεται, αυθαδιάζει. Ο άλλος κάμπτεται, λυγίζει, επανορθώνει, παρακαλεί, μετανοεί. Σαν να εκπροσωπούν οι δύο συσταυρούμενοι τη σύμπασα ανθρωπότητα, τους αμετανόητους και τους μετανοημένους. Ο λόγος του Χριστού στον εκ δεξιών Του ληστή είναι λίαν παραμυθητικός για όλους τους αμαρτωλούς.

Ας μην απογοητεύεται κανένας πια. Η φράση αυτή χαρίζει φτερά, κουράγια, ελπίδες σε όλους τους πολλούς αμαρτωλούς. Με πολύ λίγα λόγια αυτός ο ληστής φανέρωσε την ειλικρινή του μετάνοια, παραδέ-χθηκε την αμαρτωλότητά του απροφάσιστα, θέλησε να διορθώσει ταπεινά και τον συναμαρτωλό του, έστω την τελευταία αυτή ώρα, ομολόγησε τον Χριστό αναμάρτητο, Τον παρακάλεσε να τον δεχθεί στην ουράνια βασιλεία Του. Με τη γεύση του καρπού του δένδρου της γνώσεως καλού και κακού, του ξύλου εκείνου, έκλεισε ο παράδεισος για τον πρώτο Αδάμ. Με το ξύλο του σταυρού άνοιξε ο παράδεισος και πρώτος του οικήτορας έγινε ένας μετανοημένος ληστής. Πόση ενίσχυση λαβαίνουν τώρα όλοι οι αμαρτωλοί.

γ) Προς την Παναγία: «Γύναι, ιδού ο υιός σου». Και προς τον Ιωάννη: «ιδού η μήτηρ σου». Καταπληκτική, κατανυκτική και συγκινητική η στιγμή. Την ώρα του άφατου πόνου, παραμένει ατάραχος, δεν λησμονεί τη μητέρα Του, την Παναγία, την πάνω απ’ όλες τις αγίες, τη σεμνότερη, καθαρότερη, ταπεινότερη γυναίκα όλου του κόσμου, όλων των εποχών. Εκείνη που Του δάνεισε τη σάρκα και το αίμα της, Τον μεγάλωσε και Τον φρόντισε. Δεν την αφήνει μόνη, απροστάτευτη, έρημη. Της δίνει νέο υιό. Έναν εξαίρετο κι αγαπημένο μαθητή του, που τού λέει κι αυτού πως από τώρα έχει νέα μάνα, που τη συνοδεύει και τη φροντίζει έως της μακάριας κοιμήσεως και μεταστάσεώς της. Γίνεται αδελφόθεος. Αδελφόθεοι γινόμαστε και μείς παραμένοντας στη σκιά του Εσταυρωμένου.

δ) «Θεέ μου. Θεέ μου ίνα τί με εγκατέλειπες;». Μερικοί θεώρησαν τον εκ βαθέων αυτό λόγο ως πικρό γογγυσμό και ως απελπιστική ικεσία. Πρόκειται για λόγο που περιέχει άμετρο βάθος θεολογίας. Ο σταυρωμένος Χριστός γίνεται την ώρα εκείνη ο «επικατάρατος κρεμάμενος επί ξύλου», η «κατάρα» για μας κατά τον θείο Παύλο. Ο Σταυρωθείς σηκώνει τις αμαρτίες όλου του κόσμου, του τότε, του πριν και του μετά, όλων των αιώνων, όλων των ανθρώπων. Κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, μιλά για μας τους εγκαταλελειμμένους και παραθεωρημένους, που ο Θεός μάς προσέλαβε. Ο όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, κατά τον άριστο βιογράφο του Γέροντα Σωφρόνιο, όταν έχασε τη χάρη, αισθάνθηκε τη θεοεγκατάλειψη, τον πόνο του Αδάμ έξω του παραδείσου, τον πόνο του σταυρού, την απουσία της θεοκοινωνίας.

ε) «Διψώ». Τα προηγηθέντα μαρτύρια, η άρση του σταυρού, η κοπιώδης ανάβαση στον Γολγοθά, η αγωνία του θανάτου, η οδύνη της σταυρώσεως, έφερε τη δίψα. Τον ξεδιψούν με ξύδι και χολή, πικρό κι απαίσιο κράμα. Πρόκειται για την ύψιστη έξαρση της ανθρώπινης αναξιοπρέπειας, αχαριστίας, αναισχυντίας κι ασέβειας. Ζητά νερό και του δίνουν ξύδι. Ορισμένοι ωραία θέλησαν να ερμηνεύσουν μεταφορικά το ρήμα αυτό λέγοντας πως διψούσε για τη σωτηρία των σταυρωτών Του, το είδαμε στον πρώτο Του λόγο να τους δικαιολογεί και να ζητά από τον ουράνιο πατέρα Του να τους συγχωρέσει. Λέγουν πως διψούσε για την εξάπλωση του ευαγγελίου σε όλη την οικουμένη, για την επικράτηση της ειρήνης, της αγάπης, της αλήθειας και της ελευθερίας.

στ) «Τετέλεσται». Μια εύκολη ερμηνεία της λέξης αυτής θα σήμαινε ότι όλα πια τέλειωσαν. Στέρεψαν επιτέλους τα μαρτύρια Του. Τί άλλο μαρτύριο θα μπορούσαν ακόμη να σκεφθούν; Λέγοντας αυτό δεν αισθανόταν ανθρώπινη ανακούφιση, Το «τετέλεσται» σημαίνει την ολοκλήρωση του απολυτρωτικού έργου Του. Ο δαίμονας είχε κατατροπωθεί. Το πανάχραντο αίμα

Του μας είχε εξαγοράσει από την κατάρα του νόμου. Το προφητικό κήρυγμα είχε πλήρως εκπληρωθεί. Οι πύλες του παραδείσου ήταν ορθάνοιχτες για όλους τους μετανοημένους, με πρώτο οίκητορα τον μετανοημένο ληστή.

ζ) «Πάτερ εις χείρας σου παρατίθεμαι το πνεύμα μου». Παραδίδει τον εαυτό Του στον Θεό Πατέρα. Πεθαίνει σωματικά ως άνθρωπος, όχι μοναχά γιατί το θέλησαν οι εχθροί Του, αλλά και γιατί το ήθελε ο ίδιος.

Αναμφισβήτητα το μεγαλύτερο έγκλημα των ανθρώπων όλων των αιώνων είναι η σταύρωση του Χριστού, που έγινε όμως πηγή αγιασμού, σωτηρίας και λυτρώσεως. Δεν μπορούμε να μεταβούμε στο φως, τη χαρά και τη δόξα της Κυριακής του Πάσχα, αν απαραίτητα δεν διέλθουμε από τον λόφο της Μ. Παρασκευής, δεν αναπνεύσουμε το κλίμα που επικρατεί εκεί, δεν σκιασθούμε στον σταυρό, δεν προσκυνήσουμε ταπεινά, δεν προσλάβουμε γνήσιο ασκητικομαρτυρικό φρόνημα, δεν σταυρώσουμε πάθη κι επιθυμίες. Η μωρία, η αισχύνη, η ατίμωση, η ήττα του σταυρού, γίνεται για τους πιστούς καύχηση, τιμή, δόξα, νίκη. Το νεκρό ξύλο γίνεται ζωοπάροχο. 

Το σύμβολο του χριστιανισμού είναι ο απλός, λιτός, απέρριτος, μαρτυρικός σταυρός. Η Ορθοδοξία είναι σταυρωμένη, ταπεινή, αμόλυντη, αρυτίδωτη. Κόσμημα, έμβλημα, τρόπαιο της Εκκλησίας ο σταυρός. Αυτός είναι ο πλούτος της, το κάλλος της, η δύναμη της, η επιρροή της, η έμπνευσή της. Σταυρώσιμη η Εκκλησία, σταυροφόροι οι χριστιανοί. Στον σταυρό μετρούμεθα, ζυγιαζόμαστε, οριοθετούμεθα. καθρεφτιζόμαστε, καυχόμαστε με τον πρωτοκορυφαίο Παύλο. 

Ο ευλογημένος σταυρός του Χριστού διδάσκει, φρονηματίζει, χαριτώνει, ενισχύει, φυλάγει, παραμυθεί.

(Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, «Η εύλαλη σιωπή», εκδ. Εν πλω, σ. 213-219)

www.pemptousia.gr

ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ: Αυτεγερσία, Έκσταση, Εθνεγερσία

 

Έπεσε ο Ένας, αγωνιζόμενος για όλους.

Εκείνο το βράδυ της Πέμπτης, πριν ν’ αρχίσει το δείπνο ο Ιησούς σηκώνεται από το τραπέζι, αφήνει κάτω τα ιμάτιά του, βάζει νερό στο νιπτήρα και τα κάνει όλα μόνος Του, πλένοντας τα πόδια των Μαθητών Του. Δίνει έτσι την απόλυτη διδαχή του Θεανθρώπου: Την απόρριψη του Εγώ που ηθελημένα μπορεί να γίνει μόνον για έναν ευγενή, δίκαιο σκοπό. Το Εγώ παραδίδεται στο Εμείς μόνον με την πειθώ και όχι με την υπακοή ή τα όποια ανταλλάγματα. Όσο πιο αγνός και ιερός ο σκοπός, τόσο μεγαλύτερος ο Ενθουσιασμός (Εν Θεώ Ουσία) του ζηλωτή.

Όποιος χρησιμοποιεί τις ιδέες του για να αποκομίσει ιδιωτικά οφέλη, είναι Ραγιάς. Ασχέτως πόσο “αγνές” είναι οι ιδέες του.

Όποιος Καταρρίπτει το ιδιωτικό του συμφέρον προς όφελος των ιδεών του, εγείρεται, ασχέτως ιδεολογικού περιεχομένου.

Όποιος εγείρεται για ευγενή σκοπό αναφερόμενο σε σύνολο, στο οικοδόμημα, στο Όλον, φεύγει από το περιοριστικό του Εγώ. Εξέρχεται της παρούσας Στάσης του. Δηλαδή Εκστασιάζεται.

Την έκσταση λοιπόν δε μπορεί να κατακτήσει όποιος αγωνίζεται για τα ουρί ή όποια άλλη μετά θάνατον ατομική ανταμοιβή. Γιατί πάλι δρα και θυσιάζεται ορμώμενος από το Εγώ.

Ο ευγενής σκοπός φέρνει την έκσταση και τον ενθουσιασμό. Τη γενεσιουργό Θεία ουσία.

Ποιός ευγενέστερος σκοπός λοιπόν από αυτόν του Χριστού; Ποιός ευγενέστερος σκοπός από την θυσία για το όλον; Για την λευτεριά των υπόδουλων, για την δικαιοσύνη στους αδικημένους για την αλληλεγγύη στον κοινωνικά και φυσικά αδύναμο; Για όλους αυτούς που υπέφεραν από την θηριώδη, απολίτιστη εξουσία;

Την εξουσία των όπλων και των ταλάντων; Μα βέβαια πάντα υπάρχει και ένας Ιούδας. Οι ενθουσιώδεις μαχητές των Θερμοπυλών που βάδιζαν στην βέβαιη θυσία για την λευτεριά απέναντι στην βαρβαρότητα, έπεσαν από τον εφιάλτη.

Και ο Χριστός γνώριζε πως υπάρχει ο Ιούδας. Ο προδότης, ο εγωπαθής, ο απατεώνας, αυτός που βάζει το τομάρι του πάνω από τους συνανθρώπους του.

Μα και σήμερα, πόσοι Ιούδες; Πόσοι εφιάλτες; Πόσα ανθρωπάρια πρόδωσαν ολόκληρο το Έθνος για να γεμίσουν τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς; Πόσα παιδιά πείνασαν για να πάρουν οι άθλιοι τις μίζες τους; Πόσα παιδιά έμειναν ορφανά; Πόσα παιδιά δεν γεννήθηκαν επειδή κάποιοι ιούδες τους στέρησαν ακόμα και το δικαίωμα στην ζωή;

Γι’ αυτό και ο ελληνοκεντρικός, ορθόδοξος τρόπος ζωής θα προκαλεί φόβο σε κάθε άδικη εξουσία. Κάθε εξουσιαστής θα τρέμει τον Εσταυρωμένο γιατί διδάσκει την θυσία για τον συνάνθρωπο.

Κάθε ανθρωποκτόνο σύστημα θα τρέμει την μυσταγωγία της Μεγάλης Πέμπτης που διδάσκει την αλληλεγγύη στον συνάνθρωπο, την υποταγή του Χριστού στους μαθητές και όχι στα αφεντικά της ισχύος και του άδικου.

Κάθε διεφθαρμένος τύραννος θα τρέμει τον Ορθόδοξο μαχητή που θα του πετάξει τα βρώμικα αργύρια στο πρόσωπο. Που δεν θα προδώσει, δεν θα εξαγοραστεί.

Διότι για τον πραγματικό Έλληνα, Ορθόδοξο πιστό, περιουσία είναι η παγκόσμια ελευθερία, πλούτος η παγκόσμια δικαιοσύνη και η μόνη λάμψη που αναγνωρίζει δεν είναι αυτή του χρυσού, αλλά του άδολου, “ανεξήγητου” Ελληνικού φωτός. Που οδήγησε το νου να προσκυνά το δίκαιο και όχι την δύναμη.

Που φώτισε την Ελληνική ψυχή με το πάθος για θυσία και προσφορά μέσα στους αιώνες.

Καλή Ανάσταση

Απαλλαγή γονέων από τροφεία των δημοτικών βρεφικών και παιδικών σταθμών του Κέντρου Κοινωνικής Πολιτικής Δήμου Κορινθίων

Ο  Πρόεδρος του Δ.Σ του Κέντρου Κοινωνικής Πολιτικής Δήμου Κορινθίων, ενημερώνει ότι , σε εφαρμογή της  Πράξης   Νομοθετικού Περιεχομένου  «Μέτρα για την αντιμετώπιση των συνεχιζόμενων συνεπειών της πανδημίας του κορωνοϊού COVID-19 και άλλες κατεπείγουσες διατάξεις.» (ΦΕΚ 84/Α΄/13-04-2020) , το Κέντρο Κοινωνικής Πολιτικής Δήμου Κορινθίων  προβαίνει  σε :
 Απαλλαγή γονέων από τροφεία των δημοτικών βρεφικών και παιδικών σταθμών του Κέντρου  Κοινωνικής Πολιτικής Δήμου Κορινθίων 
Με την παρ.1 του άρθρου εικοστού έκτου ορίζεται ότι από τις 11 Μαρτίου 2020, γονείς που έχουν τέκνα σε δημοτικούς βρεφικούς και παιδικούς σταθμούς, των οποίων η λειτουργία αναστέλλεται προσωρινά δυνάμει των αποφάσεων που εκδίδονται κατ΄ εξουσιοδότηση των διατάξεων της από 25.2.2020 Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου (Α΄ 42), όπως αυτή κυρώθηκε με το άρθρο 1 του ν. 4682/2020 (Α΄ 76), απαλλάσσονται από την προβλεπόμενη μηνιαία οικονομική συμμετοχή (τροφεία) για το χρονικό διάστημα αναστολής της λειτουργίας τους.


 https://www.loutrakiblog.gr

Κλένια: Η ιστορία, το όνομα και άγνωστα στοιχεία

Η προέλευση του ονόματος Κλένα-Κλένια δεν είναι με βεβαιότητα γνωστή. Μερικοί ερευνητές πιστεύουν ότι προέρχεται από το όνομα των Κλεωνών, αρχαία πόλη της οποίας ερείπια σώζονται ως σήμερα σε απόσταση οκτώ περίπου χλμ. ΒΔ της Κλένιας κοντά στο Κοντόσταυλο, άλλοι ότι είναι Σλαβικής καταγωγής και άλλοι ότι μπορεί να είναι Σλαβικό, αλλά οφείλεται σε Αλβανική μεσολάβηση η ότι πρόκειται για το αρχαίο όνομα των Κλεωνών, που άλλαξε για να πάρει μια έννοια στη Σλαβική διάλεκτο. Πρέπει να παρατηρήσουμε ότι στο χωρίο δεν είχαν εγκατασταθεί Αλβανοί και ότι δεν αποκλείεται το όνομα Κλένια να είναι παραφθορά του ονόματος των αρχαίων Κλεωνών, δεδομένου μάλιστα ότι σλαβόθετα αγροτικά τοπωνύμια σ’ ολόκληρη την σημερινή περιφέρεια του χωριού δεν υπάρχουν, πράγμα που μειώνει την πιθανότητα σλαβικών εκταταστάσεων.

 Η ύπαρξη οστράκων Βυζαντινής περιόδου στη νότια πλευρά του λόφου Κάτω Αγιάννης (νεκροταφείο) Κλένιας όπου φαίνεται ότι έχει μετατοπισθεί από το λόφο «βουνό», ο μικρότερος πυρήνας της πόλης της Τενέας και όπου βρέθηκαν τα μοναδικά στον χώρο της αρχαίας πόλης «κτενωτά» όστρακα του 7^ου αιώνα μ.Χ.) καθώς και στο Πάνω Αγιάννη, δείχνει ότι στο νοτιότερο μέρος του χώρου της αρχαίας πόλης υπήρχε ανθρώπινη δραστηριότητα κατά την βυζαντινή περίοδο, όμως δεν μπορούμε να καταλήξουμε σε συμπεράσματα, σχετικά με το μέγεθος του υπάρχοντος οικισμού και, περισσότερο, αν αυτός αποτελούσε συνέχεια της αρχαίας πόλης. Δεν αποκλείεται να μην ήταν κάν οικισμός αλλά απλώς μερικές αγροικίες.

 Το κέντρο της ζωής κατά το μεσαίωνα βρισκόταν στον σημερινό Άγιο Νικόλαο, 1,5 χλμ. Νοτιοδυτικά της αρχαίας Τενέας. Μπορεί να θεωρηθεί πιθανό, επομένως, ορισμένοι από τους κατοίκους της Τενέας να παρέμειναν και στη συνέχεια να μετακινήθηκαν λίγο δυτικότερα, στον Άγιο Νικόλαο (Πηγαδάκι) δεν υπάρχουν όμως πηγές η αρχαιολογικά ευρήματα να πιστοποιήσουν, με βεβαιότητα ότι η Κλένια υπήρχε ως οικισμός μεγάλο χρονικό διάστημα πριν από τη Φραγκοκρατία. Δύο χρόνια μετά την κατάληψη του Ακροκορίνθου, το 1212, η Clenna μαζί με άλλες δώδεκα κώμες, μνημονεύεται σε επιστολή του πάπα Ιννοκέντιου Γ’. Ο μεσαιωνικός οικισμός είχε αναπτυχθεί γύρο από το πηγάδι (Πηγαδάκι) περισσότερο προς το βορά και λιγότερο προς το νότο. Θα μπορούσαμε να υπολογίσουμε το μήκος του οικισμού βάσει ευρημάτων που έχουν βρεθεί στην περιοχή, από βορά προς νότο τουλάχιστον 400 μέτρα και από ανατολή (μικρό ρέμα, δυτικά του τελευταίου σπιτιού του σημερινού χωριού) προς δυσμάς τουλάχιστον 300 μέτρα.

Στο ερώτημα ποίος από τους δύο μεσαιωνικούς οικισμούς της Κλένιας εκείνος της αρχαίας Τενέας η εκείνος του Αγίου Νικολάου (Πηγαδάκι) αποτελούσε τον κύριο οικισμό, οπότε πρέπει να ταυτιστεί με την Clenna του Ιννοκεντίου Γ’, η απάντηση κλίνει σαφώς υπέρ του δεύτερου (Άγιος Νικόλαος Πηγαδάκι), γιατί τα ανθρώπινα κατάλοιπα είναι πολύ περισσότερα και κάλυπτε πολύ μεγαλύτερη έκταση απ’ ο,τι ο πρώτος. Προφανώς η ομαλότητα του εδάφους και η ύπαρξη του νερού συνέβαλαν στην ακμή του σημαντικού αυτού Βυζαντινού οικισμού.

 Βρισκόμαστε στην εποχή ταραχών και πολέμων ανάμεσα στους Φράγκους και τους Έλληνες του δεσποτάτου του Μυστρά και  λίγες δεκαετίες αργότερα σε εποχή λεηλασιών από της τουρκικές επιδρομές.

 Βρισκόμαστε στη Β’ ενετοκρατία, από βενετικές πηγές γνωρίζουμε την κατάσταση που επικρατούσε στην περιοχή. Μετά την άλωση η ανθρώπινη δραστηριότητα μεταφέρθηκε για μια ακόμα φορά κυρίως στην ορεινή περιοχή του Αγιονορίου, όπου ιδρύθηκε και το χωριό Στεφάνι. Τούτο συνέβαινε και στη μέση Βυζαντινή περίοδο αλλά τουλάχιστον κατά τον 12^ο αιώνα, είδαμε ότι άκμαζαν και πεδινοί οικισμοί όπως η Κλένα ενώ στον Άγιο Βασίλη υπήρχαν επίσης μικρές σκόρπιες Βυζαντινές εγκαταστάσεις. Τώρα η μετακίνηση του πληθυσμού στην παραπάνω ορεινή περιοχή έγινε σε μεγαλύτερη κλίμακα, ενώ επίσης με των ερχομό των βενετών μπορεί να είχε αρχίσει μια μικρή αντίστροφη κίνηση από τα βουνά προς της πεδιάδες. Γενικά οι κάτοικοι στην περιοχή και σ’ ολόκληρη την Πελοπόννησο ήταν λίγοι και οι βενετοί αναγκάστηκαν να λάβουν εποικιστικά μέτρα. Αποτέλεσμα τούτων ήταν η εγκατάσταση πολλών δεκάδων οικογενειών από τα Χανιά της Κρήτης στην σημερινή Κάτω Κλένια (πιθανός Πλάκα), κάτω από την πηγή σε κτήματα τούρκων τσιφλικάδων. Φαίνεται πως οι έποικοι αυτοί απεσύρθησαν όταν ξαναήρθαν οι

τούρκοι οι οποίοι με την εκστρατεία του 1715 για την επανάκτηση του Μορέως, καταπόνησαν ιδιαίτερα την περιοχή.

Με την επανεμφάνιση των τούρκων, τα κτήματα επανέρχονται στα χέρια τους και η ιδιοκτησία τούρκων φεουδαρχών σε εύφορα εδάφη του χωριού δείχνει και πάλι ότι δεν έμενε στους Έλληνες παρά μόνο η μετακίνηση σε ψηλότερους άγονους τόπους. Ένας από αυτούς ήταν και η πάνω Κλένια. Η Πάνω Κλένια δεν πρέπει να προέρχεται από των οικισμό του πάνω και κάτω Αγιάννη (Τενέας) γιατί ο τελευταίος είναι πολύ μικρός, ώστε να ταυτιστεί με την σημαντική Clenna του Ιννοκεντίου Γ’. Το πιθανότερο λοιπών είναι η τουρκοκρατούμενη Κλένια να προέρχεται από τον μεσαιωνικό οικισμό του Αγίου Νικολάου και όχι από τον πολύ μικρότερο του Αγιάννη, μολονότι είναι πιο κοντά στην Πάνω Κλένια. Επομένως πρέπει το όνομα Κλένα να υπήρχε στο Πηγαδάκι, να μεταφέρθηκε στην συνέχεια στην Πάνω Κλένια και ύστερα στην Κάτω Κλένια.

 Η πάνω Κλένια χτίστηκε σε επικλινές και ανώμαλο έδαφος της ανατολικής πλαγίας της Νυφίτσας . Το χωριό τώρα ενάμιση περίπου χλμ. Από την μεσαιωνική Clenna  (Πηγαδάκι), βρισκόταν πιο κοντά προς την είσοδο της Κλεισούρας του Αγιονορίου, απ’ όπου περνούσε η γνωστή Κοντοπορεία, όμως η κατωφέρεια του εδάφους και το ύψος του χωριού αποθάρρυνε τους Τούρκους ιππείς να το πλησιάσουν.

Το φάρδος των δρόμων εκεί όπου υπήρχε χώρος έφτανε τα 3 μέτρα. Λόγω της μεγάλης κλίσης του εδάφους σε πολλά σημεία υπήρχαν αναλημματικοί τοίχοι. Δύσκολα θα αναζητήσει κανείς σήμερα στα ερειπωμένα σπίτια του χωριού κάποιο αρχιτεκτονικό μέλος που να φανερώνει στοιχειώδεις καλλιτεχνικές τάσεις έστω κάποιες ανέσεις. Το μέγεθος και ο τρόπος κατασκευής τους (ελάχιστες είναι οι λαξευμένες πέτρες), όπως στους περισσότερους οικισμούς της εποχής απόβλεπε μόνο στην απλή επιβίωση.

Η ύδρευση του οικισμού πρέπει να γινόταν από την κοντινή πηγή της Αλεξάνδρας λίγο νοτιότερα, και συμπληρωματικά από την πηγή της Πλάκας, όπου συνήθως οι γυναίκες έπλεναν τα ρούχα, δεδομένου ότι η πρώτη πηγή δεν είχε αρκετό νερό.

 Οι κάτοικοι εκκλησιάζονταν στην εκκλησία της Μουσκουφίτσας. (Ζωοδόχος Πηγή) χτισμένη προφανώς το 1800 που σώζεται ως και σήμερα.

 Κατά την επανάσταση του 1821, η Κλένια κατέστη θέατρο πολεμικών επιχειρήσεων, δεδομένου ότι βρισκόταν κοντά στην είσοδο της κλεισούρας του Αγιονορίου. Έτσι όταν μετά την καταστροφή του Δράμαλη στα Δερβενάκια και στο Αγιονόρι, τα υπολείμματα του στρατού του στην Κόρινθο ζητούσαν απεγνωσμένα διέξοδο, προς όλες της κατευθύνσεις, μεγάλος αριθμός τούρκικου στρατού υπό τον ικανό Ντελή Αχμέτ, προσπάθησε να καταλάβει την Κλένια, με σκοπό να εξασφαλίσει τη δίοδο προς Ναύπλιο αλλά και να προμηθευτεί τροφές. Οι Τούρκοι κατόρθωσαν να νικήσουν του Έλληνες και να καταλάβουν το χωριό, απωθώντας τη φρουρά στο κάστρο του Αγιονορίου αλλά μόνο για λίγο. Στην κρίσιμη στιγμή έφθασε προς βοήθεια των καταδιωκόμενων Ελλήνων η πολυαριθμότερη φρουρά του Αγίου Βασιλείου που φύλαγε το άλλο στενό τον Άγιο Σώστη η οποία κατόρθωσε να καταλάβει την Μουσκουφίτσα καθώς και το ταμπούρι στην κορφή του χωριού. και να απωθήσουν όλοι μαζί τους τούρκους από το χωριό, οι οποίοι είχαν σημαντικές απώλειες. Η  μάχη αυτή είχε ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό· έγινε μέσα στο χωριό, την Πάνω Κλένια, έτσι οι τοπογραφικές λεπτομέρειες που δίνονται είναι πολύτιμες και για τον εγκαταλελειμμένο σήμερα οικισμό. Η μάχη της Κλένιας συνέβαλε μαζί με άλλες Βασιλικών, Περαχώρας κ.λ.π στην περαιτέρω εξασθένηση των υπολειμμάτων του στρατού του Δράμαλη, στο θάνατό του και στη διάλυση της στρατιάς

 Με την ίδρυση του ελληνικού κράτους τα πράγματα αλλάζουν. Το 1834 ιδρύονται οι δήμοι, και η Κλένια μαζί με τα χωριά Χιλιομόδι, Αγιονόρι και άλλα μικρότερα, υπάγεται στο δήμο Αγιονορίου, με 683 κατοίκους. Δεύτερος δήμος στην περιοχή ήταν εκείνος των Κλεωνών, με έδρα των Άγιο Βασίλειο και περιλάμβανε τα χωρία Στεφάνι, Κοντόσταυλο και Μπουσμπάρδι με 553 κατοίκους.

Το 1840 οι δύο δήμοι συγχωνεύθηκαν σε ένα, «Κλεωνών», με έδρα το Χιλιομόδι.

 Το 1843 ο πληθυσμός της Κλένιας μοιραζόταν σχεδόν ισόποσα στους δύο οικισμούς, η Πάνω Κλένια είχε 123 και η Κάτω Κλένια 130 κατοίκους.

Ο σύγχρονος οικισμός είχε επιλεγεί νωρίτερα για διαμονή των Κρητών προσφύγων από τους Βενετούς. Αν δεχτούμε ότι η μεσαιωνική Κλένα, στο Πηγαδάκι προέρχεται από την αρχαία Τενέα τότε συμπληρώνεται ένας ακριβώς κύκλος: Αγιάννης - Πηγαδάκι - Πάνω Κλένια - Κάτω Κλένια. Τον κύκλο αυτό σε περιορισμένα τοπικά πλαίσια μπορούμε να τον ονομάσουμε μικρό, ενώ τον άλλο κύκλο που υποτίθεται ότι τον έκαναν κάτοικοι της Τενέας που κατέφυγαν στο Αγιονόρι μετά τον 7^ο αιώνα (κάτι που είναι πιθανό) και επέστρεψαν απόγονοι τους στο Χιλιομόδι μετά την απελευθέρωση, μπορούμε να των ονομάσουμε μεγάλο.

 Στην Κάτω Κλένια ο πρώτος ναός που χτίστηκε μέσα στο χωριό ήταν εκείνος της Παναγίας που γκρεμίσθηκε  τελευταία, για να χτιστεί η σημερινή μεγάλη εκκλησία. Η κατασκευή του ναού του Αγίου Γεωργίου σύμφωνα με επιγραφή χτίσθηκε το 1868, και αποτελούσε τον κεντρικό ναό ως τα πρόσφατα χρόνια. Ο ναός της Παναγίας ήταν σχετικά μικρός χωρίς τοιχογραφίες. Ο χώρος έξω χρησιμοποιείτο ως νεκροταφείο, πράγμα που δείχνει ότι την εποχή που χτίσθηκε ο ναός πρέπει ουσιαστικά να βρισκόταν έξω από το χωριό. Η ανέγερση του Κάτω Αγιάννη πριν από περίπου 80 χρόνια όπου μεταφέρθηκε το νεκροταφείο δείχνει έμμεσα ότι τότε το χωριό είχε κατέβει πολύ προς τα κάτω και το νεκροταφείο της Παναγίας βρισκόταν πια μέσα στον οικισμό.

 Η ύπαρξη των δύο οικισμών επιβάλλει τώρα την χρήση πληθυντικού (Κλένιες), που παραμένει ως και σήμερα μολονότι ο άνω οικισμός έχει ερημωθεί.

 Οι κάτοικοι της Πάνω Κλένιας αραιώνουν κατά πολύ, κάποιοι παραμένουν πεισματικά για δεκαετίες στον τόπο τους. Οι τελευταίοι ελάχιστοι εναπομείναντες θα την εγκαταλείψουν για τον χαμηλότερο οικισμό μετά τα μέσα του 20^ου αιώνα, ο οποίος στο εξής θα ονομάζεται απλώς Κλένια.

Πηγή: Μελέτη Μιχαήλ Σ. Κορδώση (Μεσαιωνική και Νεότερη Κλενα-Κλενια, Ιστορικογεωγραφικά μελετήματα αρ. 5)

 http://www.klenia.gr/clena-clenia.htm