Μία μικρή ιστορία για τα ΑΘΙΚΙΑ

---

     Το χωριό Αθίκια βρίσκεται στην νοτιοανατολική Κορινθία, κοντά στην παλαιά εθνική οδό Κορίνθου - Άργους και σε απόσταση 16 χιλιομέτρων από την Κόρινθο. Είναι χτισμένο σε υψόμετρο 250 μέτρων και αριθμεί περίπου 2.250 κατοίκους. Αποτελούσε την πρωτεύουσα του πρώην δήμου Σαρωνικού, που ιδρύθηκε το 1998 και περιλάμβανε επιπλέον τα γειτονικά χωριά Άγιο Ιωάννη, Αλαμάνο, Γαλατάκι, Κατακάλι και Αλμυρή, ενώ πλέον ανήκει στον διευρυμένο "Καλλικρατικό" δήμο Κορινθίων. Περιτριγυρίζεται από πευκόφυτα και ελαιόφυτα βουνά που αποτελούν ένα φυσικό τείχος προστασίας, ενώ στα βόρεια υπάρχει ένα φυσικό άνοιγμα (τα Δυό Βουνά) προς Κόρινθο. Γειτονεύει με τα παραπάνω χωριά, καθώς και με το Χιλιομόδι και το Σολωμό. Είναι χτισμένο στους πρόποδες του όρους Σκαρούμπαλο και χωρίζεται στις συνοικίες Βαρούσι, Μπιζάνι, Ρουμιά και Πηγάδια.

Πώς να έρθετε στα Αθίκια!

Τα "Δυό Βουνά" στην είσοδο του χωριού

     “Γεννήθηκα σε ένα χωριό της Κορινθίας που βρίσκεται 16 χιλιόμετρα μεσημβρινά της Κορίνθου. Στο χωριό Αθίκια. Το χωριό μου, 2.500 περίπου κατοίκων, είναι κτισμένο στους πρόποδες ενός βουνού. Φρουρείται ολόγυρα από ωραίους λόφους, εκτός από το νότιο μέρος, στο οποίο, ανάμεσα σε δύο βουναλάκια, μένει ανοικτή διέξοδος. Από εκεί περνά και ο αμαξωτός δρόμος που συνδέει το χωριό μου με την Κόρινθο. Το βουνό που βρίσκεται μεσημβρινά του χωριού είναι στολισμένο με ωραίο δάσος από μικρά και μεγάλα πευκάκια και στην κορυφή του, πριν από πολλούς αιώνες έχει κτισθεί η εκκλησία του Αγίου Δημητρίου. Σ' αυτό το ρημοκλήσι, κάθε χρονιά του Αγίου Δημητρίου και κάθε Δευτέρα του Πάσχα, όλοι οι χωριανοί πανηγυρίζουν με σφαχτά και με διασκεδάσεις προς τιμήν του Αγίου.

     Το χωριό μου είναι από τα ωραιότερα της περιφέρειας. Μα πώς να μην αποκαλέσω ωραίο το χωριό μου; Πώς να μην αποκαλέσω ωραίο τον τόπο της γεννήσεώς μου, τον τόπο όπου πρωτοείδα το φως της ημέρας; Εκεί έζησα τα παιδικά μου χρόνια. Εκεί γνώρισα τα αγαπημένα μου εξαδέλφια, τις αγαπημένες μου εξαδέλφες, τους σεβαστούς μου θείους και θείες. Εκεί πρωτογνώρισα τους παιδικούς μου φίλους και μαζί τους πρωτόπαιξα τις “αμάδες”, το “κρυφτούλι” και άλλα παιγνίδια. Εκεί πρωτογνώρισα την τρυφερότητα και αγάπη της γλυκιάς μου μητέρας και του πατέρα και, ακόμη περισσότερο, την αγάπη της γιαγιάς μου. Εκεί, την 15η του Σεπτέμβρη του 1924 πρωτοπήγα στο σχολείο...”

Ευάγγελος Αθ. Δημάκος – Ημερολόγια – Γερμανία (1944)

 http://www.athikia.com/xwrio.htm