Ο «γκουρού» του Οίνου, Θανάσης Παπαϊωάννου, σε μια σπάνια συνέντευξη στη Rap Media (VIDEO)

Ο πολυβραβευμένος, ο «γκουρού» και πρωτοπόρος Θανάσης Παπαϊωάννου ξετυλίγει την ζωή του σε μια σπάνια συνέντευξη στην εκπομπή της Rap Media
«Κορινθίων Έργα» και την Τζένη Σουκαρά.Με ιδιαίτερη χαρά ολοκληρώθηκαν τα γυρίσματα και το μοντάζ μιας σπάνιας συνέντευξης στην εκπομπή «Κορινθίων Έργα». Καλεσμένος και πρωταγωνιστής ένας αμφισβητίας, ένας «αναρχικός» του αμπελώνα, που αρνήθηκε στην ζωή του να καταπιεί «αμάσητες» τις «αλήθειες» που του πρότειναν οι εκπαιδευθέντες στο εξωτερικό οινολόγοι. Αμφισβητεί τις αυθεντίες των γραφείων και αντιτείνει τις δικές του παρατηρήσεις, για την αμπελουργική ζώνη της Νεμέας, στις «κονσέρβες», όπως χαρακτηρίζει τα πρότυπα των γαλλικών κρασιών.

Τη δεκαετία του ’80 – όταν το Αγιωργίτικο πήγαινε ως ανώνυμο στα μεγάλα οινοποιεία ή έφτανε ως χύμα αγνώστου ποιότητας στα ποτήρια μας – έκανε την μεγάλη ανατροπή.Με αμπελώνες 570 στρεμμάτων, ακολουθώντας βιολογική καλλιέργεια με βαθιά γνώση, με οινοποίηση προδιαγραφών, είναι από τους πρώτους παραγωγούς, που συνέλαβαν και προώθησαν την ιδέα, ότι το κρασί πρέπει να διατηρεί τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, που προέρχονται από την ποικιλία, τη θέση του αμπελώνα, επιβάλλοντας έτσι στην περιοχή του τον τύπο κρασιού της ποιοτικής κλασικής Νεμέας.

Ο πολυβραβευμένος, ο «γκουρού» και πρωτοπόρος Θανάσης Παπαϊωάννου μου ξετυλίγει την ζωή του σε μια σπάνια συνέντευξη. Η Rap Media κι εγώ τον ευχαριστούμε πολύ!

«Γεννήθηκα το 1928, μπορώ να πω μέσα στα αμπέλια, που ακόμα και σήμερα η ακουστική και η οπτική μνήμη, ξαναφέρνει το απόμακρο κελάηδημα του «αμπελουργού», του πολύχρωμου πουλιού, που ενσάρκωνε τον αμπελουργό και το παράπονο του για το φτηνό κρασί.
Έρχεται στη μνήμη το πάτημα των σταφυλιών, με τις μέλισσες να τριγυρνούν σαν απρόσκλητοι δοκιμαστές και οινολόγοι, να μετρούν τα σάκχαρα του μούστου. Η αρωματική μνήμη έχει γίνει σύμφυτη με τα αρώματα του μούστου που ζυμωνόταν στα μεγάλα τότε βαρέλια. Αναρωτιέμαι αν με βάπτισαν σε κολυμβήθρα ή σε κάποιο βαρέλι. Μεγάλωσα μέσα στους κινδύνους και τις ανάγκες του πολέμου, της κατοχής και του εμφυλίου. Οι κίνδυνοι που πέρασαν, σφυρηλάτησαν μια οιονεί αισιοδοξία γύρω από την αξία της ζωής, που δεν κινδύνευε πια από κάποιο αδέσποτο βόλι. Οι ανάγκες αποτέλεσαν τον μοχλό της δραστηριοποίησης χάριν της επιβίωσης, η δε συνήθεια αυτής της δυναμικής, έδωσε τη θέση της στην επίκτητο συνειδητή θέση, σε μια πορεία δημιουργικής ευχαρίστησης μέσα στο αμπέλι, μέσα στο οινοποιείο.»