9 Mικρές Kορινθιακές Iστορίες

 Αρχαία Κόρινθος: 

Η Μυθολογία, το Αλφάβητο, η Κεραμική, η Κοροπλαστική, η Ζωγραφική, η Αρχιτεκτονική, το Θέατρο, η Ναυπηγική, το Εμπόριο και οι Αποικίες.

Νέα μέτρα στήριξης των αγροτών: Δάνεια 500 εκατ ευρώ με ελκυστικούς όρους

Φώφη Γιωτάκη

Με στόχο την ενίσχυση τόσο της πρωτογενούς παραγωγής, όσο και της μεταποίησης - Ποιός είναι ο «οδικός χάρτης» για την στήριξη των αγροτών εν μέσω πανδημίας που σχεδιάζει η κυβέρνηση

Δάνεια σε γεωργούς, κτηνοτρόφους και μεταποιητικές επιχειρήσεις που μπορούν να φθάσουν τα 480 εκατομμύρια  ευρώ θα έχουν τη δυνατότητα να λάβουν στο αμέσως προσεχές διάστημα οι ενδιαφερόμενοι, μέσα από μια προσπάθεια του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων να ενισχύσει την ελληνική παραγωγή και τη μεταποίηση προϊόντων της ελληνικής γης.

Όπως ανέφερε ο Υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων Σπήλιος Λιβανός στον Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος επισκέφθηκε την Παρασκευή το Υπουργείο, τα δάνεια θα δοθούν μέσω του Ταμείου Εγγυοδοσίας Αγροτικής Ανάπτυξης (ΤΕΑΑ) στο οποίο μετέχουν επτά ελληνικές τράπεζες. Το Πρόγραμμα Αγροτικής Ανάπτυξης  (ΠΑΑ) εγγυάται το 80% κάθε δανείου, που χορηγείται και μέχρι ένα ποσοστό συνολικού χαρτοφυλακίου κάθε τράπεζας το οποίο καθορίζεται μεταξύ της Τράπεζας και του Διαχειριστή του Ταμείου και δεν μπορεί να υπερβαίνει το ποσοστό αυτό το 35%. 

Το #metoo, η «πατριαρχία» και η κρίση των φύλων στην παγκοσμιοποίηση

 

Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας, «Βραδινές αναπολήσεις», 1959. Εθνική Πινακοθήκη

του Γιώργου Ρακκά

Οι πρόσφατες αποκαλύψεις της Σοφίας Μπεκατώρου σχετικά με την σεξουαλική της κακοποίηση από παράγοντα της Ομοσπονδίας, οι άλλες που πυροδοτήθηκαν από αυτήν, και αφορούσαν περιστατικά στα οποία καθηγητές πανεπιστημίων επιδείκνυαν αντίστοιχες συμπεριφορές, ρίχνουν φως σε μια στενάχωρη πραγματικότητα που δυστυχώς παραμένει εδραία σε πολλές νησίδες της κοινωνίας μας: Σε αθλητικούς, κοινωνικούς και επαγγελματικούς χώρους λειτουργούν ακόμα κάποιες μικροφεουδαρχίες που θεωρούν θεμιτή την απαίτηση τέτοιων «ανταλλαγμάτων» – το «τίμημα» για έναν καλό βαθμό, την προώθηση σε μια θέση, την εύνοια κάποιας ηγεσίας.

Προφανώς και η κοινωνία μας οφείλει να αντιμετωπίζει αταλάντευτη αυτά τα ζητήματα εκφράζοντας κατηγορηματικά την απόρριψη των εν λόγω πρακτικών και συμπεριφορών. Η έγκυρη, δε, καταγγελία της συμβάλλει στην πρόληψή τους. Γιατί προφανώς όσο «τα στόματα παραμένουν κλειστά», τόσο πολλαπλασιάζονται και τα θύματα αυτών των συμπεριφορών, ενώ, δίνεται η εντύπωση ότι η κοινωνία έστω και σιωπηρά τις αποδέχεται.

Η διολίσθηση του #metoo στον ταυτοτικό πόλεμο

Θα πρέπει να προσέξουμε, όμως, ώστε το γενικότερο κλίμα που διαμορφώνεται κατά την αποκάλυψη και την αντιμετώπιση των περιστατικών αυτών να μην οδηγεί σε γενική απώλεια του μέτρου και της ευθυκρισίας μας.

Το κίνημα #metoo πέφτει σε αυτήν ακριβώς την παγίδα, παίρνει τις ανδροκρατικές συμπεριφορές που βγαίνουν κατά καιρούς στην επιφάνεια της επικαιρότητας και τις ανάγει σε μια υποτιθέμενη ‘πατριαρχία’ η οποία τάχα διαποτίζει τις κοινωνίες του 21^ου αιώνα στο σύνολό τους.

Δυο είναι τα στοιχεία από τα οποία το σύγχρονο ρεύμα καθορίζεται περισσότερο.

Το πρώτο, έγκειται στο ότι το #metoo, όπως και το Black Lives Matter, και τα άλλα τέτοια κινήματα που ανήκουν στον αστερισμό του ριζοσπαστικού δικαιωματισμού κηρύσσουν έναν ανελέητο πόλεμο σε κάθε παρελθόν. Πιστεύουν ότι ζούμε ακόμα στην ανθρώπινη προϊστορία –η νύχτα της ‘πατριαρχίας’, του ‘ρατσισμού’ που επιμένει από την εποχή της… Βαβυλώνας, και σκιάζει εν τέλει κάθε άλλο πολιτιστικό και πνευματικό επίτευγμα. Σε πολλές περιπτώσεις, κλασικοί όπως ο Όμηρος, ο Αισχύλος, ο Βιργίλιος ή ο Σαίξπηρ έχουν ήδη καταδικασθεί και αφαιρούνται από τα corpus των λογοτεχνικών και φιλολογικών σπουδών, ιδίως στον αγγλοσαξονικό κόσμο. Αντιλαμβανόμαστε με αυτές τις κινήσεις, τι σημαίνει ακριβώς η «αλλαγή» για τα ρεύματα αυτά. Όχι μια διαδικασία εσωτερικής μετεξέλιξης όπου συνυπάρχουν η ασυνέχεια ορισμένων πλευρών του παρελθόντος με τη συνέχεια άλλων, αλλά μια ολοκληρωτική «δολοφονία του παρελθόντος». «Είναι μια λάμψη που δεν τη βλέπεις στο γυαλί, το διαμάντι ή τις στάλες της βροχής/Αλλά το φως ενός κύματος κοριτσιών που αρνούνται να τις σταματήσουν/ Δεν χρειαζόμαστε άδεια για την αποστολή μας να φέρουμε την αλλαγή/Να είμαστε οι εαυτοί μας, με αυτοπεποίθηση χωρίς διάθεση μετάνοιας, παράξενα όμορφες/Είμαστε η αυγή ενός δισεκατομμυρίου ακτίνων». Αυτά είναι τα λόγια της νεαρής αφροαμερικανίδας ποιήτριας Αμάντα Γκόρμαν, η οποία έκλεψε την παράσταση στην ορκωμοσία του νέου Αμερικάνου Προέδρου, δηλώνοντας μάλιστα ότι θα διεκδικήσει την ίδια θέση κάπου μέσα στην επόμενη δεκαετία!

Το δεύτερο στοιχείο αυτών των νέων ρευμάτων είναι ότι εχθρεύονται κάθε προοπτική συμφιλίωσης. Υπερβαίνουν ως προς αυτό, τα κινήματα που έδρασαν μέσα στην νεωτερικότητα, και τα οποία με τον τρόπο τους το κάθε ένα, έστω και ατελώς ή αντιφατικά, κατέληγαν στην «αδελφοσύνη» που κήρυξε η Γαλλική επανάσταση, η οποία παρέμενε ο απώτερος τους σκοπός. Στον αντίποδα των προηγουμένων, τα μεταμοντέρνα κινήματα δεν ενδιαφέρονται καθόλου για καμία συμφιλίωση. Για το #metoo, κάθε άνδρας είναι δυνάμει βιαστής, ενώ για το #black lives matter, κάθε λευκός ρέπει προς τον ρατσισμό.

Έτσι, εκεί που ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ δίδασκε τη συναδέλφωση λευκών και αφροαμερικάνων μέσα από την υπέρβαση των φυλετικών διαχωρισμών, οι σημερινοί επίγονοι (;)διεκδικούν την επιβεβαίωσή του από την ανάποδη. Και εκεί που ο αγώνας για την ισότητα των φύλων σήμαινε και κριτική στις κυρίαρχες νόρμες της κοινωνίας, ότι δηλαδή δίνουν μεγάλη βαρύτητα στις «αρρενωπές» πλευρές της ταυτότητας του ανθρώπου –κυριαρχία και  επέκταση– και καθόλου στις «θηλυκές –φροντίδα και αναπαραγωγή–, τώρα ο μεταμοντέρνος φεμινισμός απλά επιδιώκει να αντιστρέψει αυτή την κυριαρχία εναντίον των ανδρών.[1]   

 «Οφθαλμός αντί οφθαλμού». Τα μεταμοντέρνα αυτά ρεύματα αντιτίθενται στην «γραμματική» των παλαιότερων εξουσιών, αναπαράγοντας ωστόσο το «συντακτικό» τους –για να παραφράσουμε μια ρήση του Γκυ Ντεμπόρ. Κυρίως όμως, αποτυγχάνουν να συλλάβουν την έννοια της στράτευσης μεταφορικά, που είναι η αφοσίωση σε ανώτερες αξίες, και την εννοούν στην κυριολεξία· αντιλαμβάνονται επομένως τον εαυτό τους ως κήρυκες ενός εμφυλίου πολέμου μεταξύ πολιτισμικών ταυτοτήτων. Μια αποστολή που φυσικά θα ολοκληρωθεί δια της ολοκληρωτικής εξάλειψης του αντιπάλου, όπου αυτός φυσικά είναι ο «ιστορικός άνθρωπος», με τις τραγικές του αντιφάσεις και ατέλειες οι οποίες προφανώς και είναι αφόρητες για τον μονοφυσιτισμό τους. Γι’ αυτό και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μεταβάλλονται κατά καιρούς σε ένα ανοιχτό, έκτακτο δικαστήριο μέσω του οποίου κάθε λογής ύποπτος δικάζεται, καταδικάζεται και εκτελείται εικονικά αυτοστιγμεί. Η «δολοφονία χαρακτήρων» είναι το αγαπημένο σπορ των κινημάτων αυτών. 

Διόλου, περίεργο, επομένως δεν είναι που στις ΗΠΑ η στάση του #metoo, ο ευρύτερος ολοκληρωτισμός της πολιτικής ορθότητας, τροφοδότησε αντανακλαστικά την ενίσχυση ιδεολογικών ρευμάτων που αναφέρονται στον… ‘ανδρικό σωβινισμό’ (male chauvinists), φαινόμενα που προφανώς βρήκαν πολιτικό καταφύγιο στο πρόσωπο του Ντόναλτ Τραμπ, και ενίσχυσαν τη δυναμική του.

Έχει καταντήσει κλισέ, σήμερα, να διαπιστώνουμε ότι «η Αμερική είναι περισσότερο διχασμένη όσο ποτέ». Παραμένει αλήθεια, όμως. Τα κινήματα, αυτά, συνέβαλαν κατά πολύ στο άνοιγμα του ρήγματος αυτού. Ο διχαστικός τους χαρακτήρας κατασκευάζει έναν «εχθρό», ακριβώς όπως τον θέλουν. Η περίφημη ‘παρακμή της Δύσης’, σήμερα, παίρνει τη μορφή αυτού του ανελέητου, εμφύλιου ταυτοτικού πολέμου.

Η σχιζοφρένεια ενός μηδενιστικού προτάγματος

Αλλά και της άρνησης του ίδιου του εαυτού της, στις καλύτερές του πλευρές. Στην Ευρώπη, περισσότερο, αλλά και στις ΗΠΑ, αυτού του τύπου ο ‘ριζοσπαστικός δικαιωματισμός’, αρέσκεται να εντοπίζει και να αναδεικνύει κάθε είδος διαφορετικότητα, πανηγυρίζοντας για τα πολυπολιτισμικά του ήθη. Οι ίδιοι άνθρωποι που είναι έτοιμοι για την σαρωτικότερη σταυροφορία όταν αφορά στο #metoo, θεωρούν από την άλλη δείγμα του ευγενικότερου εξωτισμού το να υπερασπίζονται τα πατριαρχικά ήθη άλλων πολιτισμών.

Ο ριζοσπαστικός δικαιωματισμός αντιμετωπίζει τα έμφυλα ζητήματα με δυο μέτρα και δυο σταθμά. Συμβαίνει αυτό εξαιτίας της πολυπολιτισμικότητας, μιας αλαζονικής αντίληψης για τον ‘άλλο’ που νομίζει ότι η Βαβέλ η οποία επικρατεί ιδίως στην Ευρώπη είναι μια ‘ντίσνεϋλαντ της διαφοράς’.

 Έτσι για παράδειγμα η μαντίλα, (που θέλει σημειολογικά να μας δείξει ότι η γυναίκα είναι ‘ιδιωτικό ον’, ξένο προς τον δημόσιο χώρο και γι’ αυτό ακριβώς οφείλει να καλύπτει το πρόσωπό της), η άρνηση της φοίτησης των νεαρών κοριτσιών στο σχολείο, ή η αναγνωρισμένη ανισότητα με την οποία κρίνει το ισλαμικό οικογενειακό δίκαιο αντιπροσωπεύουν για τον δικαιωματισμό το απαραίτητο πολυπολιτισμικό καρύκευμα. Κι ας είναι στην πραγματικότητα νόρμες λειτουργίας των παράλληλων κοινωνιών που έχουν στηθεί μέσα σε πολλές πόλεις της Ευρώπης –και δικές μας.

Σε αυτές τις περιπτώσεις, όμως, ο κατά τα άλλα λαλίστατος ριζοσπαστικός δικαιωματισμός δεν βλέπει καμία «πατριαρχία». Τα σεξουαλικά εγκλήματα, μάλιστα, που έχουν πολυπολιτισμική χροιά, πρέπει γι’ αυτόν να συγκαλύπτονται επειδή υποτίθεται αφυπνίζουν τoν «ρατσισμό» (sic!) και οδηγούν την ακροδεξιά ατζέντα σε έξαρση. Κανένα #metoo δεν εκδηλώθηκε, για παράδειγμα, στην περίπτωση της Μυρτούς Παπαδομιχελάκη, η οποία κακοποιήθηκε βάναυσα από τον Πακιστανό Αχμέτ Βακάς, και ακόμα και σήμερα παλεύει για την αποκατάστασή της. Το θέμα κάνει «τζιζ», και στοχοποιούνται ακόμα και όσοι τολμούν να το θίξουν.

Σε αυτό το σημείο ο ριζοσπαστικός δικαιωματισμός διαγράφει έναν τεράστιο κύκλο. Ο αγώνας των γυναικών στον 20^ο αιώνα για την καθολική ισότητά τους με τους άνδρες, βρήκε πάτημα σε μια μακρά παράδοση μέσα στον Χριστιανισμό, που με την ανάδυσή του υπερέβη στην αντίληψη περί ‘φυσικής ανισότητας’ των φύλων που επικρατούσε στην Αρχαία Ρώμη και Ελλάδα. Η ιδέα ότι ο άνδρας και η γυναίκα είναι «πρόσωπα», ανθρώπινες υπάρξεις ισότιμες ενώπιον θεού, παρείχε το πολιτιστικό υπέδαφος που επέτρεψε στο φεμινιστικό κίνημα να αμφισβητήσει τις ανδροκρατικές και πατριαρχικές πλευρές στους πολιτισμούς της Δύσης.

Το κύμα αυτό, επέτρεψε στην ανάδυση μιας αντίστοιχης κίνησης και στον υπόλοιπο κόσμο, που μάλιστα δεν πήρε τα χαρακτηριστικά της μίμησης, αλλά του εκσυγχρονισμού και των υπόλοιπων παραδόσεων. Πολύ συχνά δε αυτές οι τάσεις, είχαν και αντιστασιακή έκφραση, καθώς η χειραφέτηση των γυναικών συνδέθηκε με την άνοδο των εθνικοαπελευθερωτικών και αντιαποικαικών κινημάτων. Η Παλαιστίνια Λεϊλά Χαλέντ, συμβόλισε το φαινόμενο αυτό χαρακτηριστικότερα ίσως από οποιαδήποτε άλλη περίπτωση.  

Σήμερα, η κρίση και η εσωτερική πολυπολιτισμική αμφισβήτηση της Δύσης, η άνοδος των φονταμενταλισμών στον υπόλοιπο κόσμο, γυρίζει μάλλον το εκκρεμές προς την αντίθετη φορά. Δεν είναι μόνο το Ισλάμ που πισωγυρίζει τον μουσουλμανικό κόσμο, είναι και η Ινδία του Μόντι, που μέσα στην τελευταία δεκαετία έχει αντιμετωπίσει μια «πανδημία  βιασμών», ενώ το ίδιο διαπιστώνεται και στην Αφρική.  Την ίδια στιγμή, ο δικαιωματισμός αφήνει την καθολικότητα των δικών των αξιών να διακωμωδούνται μέσα στην ίδια του την επικράτεια λέγοντας ότι του αρέσει να συνυπάρχει με την απόλυτη παραδοσιοστρέφεια. Ιδού, η υπέρτατη σχιζοφρένεια του ρεύματος αυτού, ο εσωτερικός του διχασμός που επιβεβαιώνει ότι εν τέλει κι εκείνος πέφτει θύμα του μηδενισμού που τον διαποτίζει.

Οι νέες έμφυλες ανισότητες στην παγκοσμιοποίηση

Στον  πραγματικό κόσμο οι έμφυλες ανισότητεςπου σήμερα διευρύνονται, καθόλου δεν αποτελούν προϊόν μιας κάποιας αρχαϊκής πατριαρχίας.

Η εποχή μας προσβάλλει βάναυσα όλες τις σταθερές ταυτότητες στο όνομα της απόλυτης ρευστότητας, γιατί αυτή ακριβώς η αξία αναδεικνύεται μέσα από τις κυρίαρχες λειτουργίες του συστήματος. Το «δικαίωμα στο οτιδήποτε» αναδύεται ως αίτημα γιατί ταιριάζει απόλυτα στον τρόπο που λειτουργεί η οικονομία: Η εμπορευματοποίηση των πάντων, η διαρκής κατασκευή επίπλαστων αναγκών, η αποθέωση του εφήμερου τροφοδοτούν την καταναλωτική βουλιμία αλλά και συνδιαμορφώνουν έναν άνθρωπο που έχει την υποχρέωση να επινοεί τον εαυτό του ξανά από την αρχή δίχως κανέναν φραγμό.

Μπροστά σε αυτήν την σισύφεια αναπαραγωγή του εαυτού μας το να είσαι «άντρας» ή «γυναίκα» φαντάζει ο υπέρτατος αρχαϊσμός, μια άβολη πολιτισμική καθυστέρηση που αποτρέπει την απρόσκοπτη λειτουργία του ανθρώπου-επιθυμητική μηχανή. Έτσι, τουλάχιστον, τείνουν να πιστέψουν στα ανώτερα κλιμάκια της κοινωνικής πυραμίδας, που βρίσκονται στο κέντρο αυτών των μηχανισμών και απολαμβάνουν σε αυτούς προνομιακή πρόσβαση. Υπάρχει όμως μια τεράστια διαφορά στον τρόπο που βιώνονται οι αλλαγές που επήλθαν στις σχέσεις των δυο φύλων, στα ανώτερα με τα κατώτερα κλιμάκια της κοινωνικής πυραμίδας.

Οι ανώτερες τάξεις, βιώνουν την υπέρβαση των παραδεδομένων μεταξύ τους ρόλων, ως ‘απογείωση’ σ’ έναν πρωτόφαντο βαθμό ελευθερίας στις σεξουαλικές επιλογές τους. Το πολυάμορι (πολυγαμία) και η πανσεξουαλικότητα, είναι σίγουρα η τελευταία λέξη της μόδας στην κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας. Φυσικά, η ‘ελευθεριακή αιώρηση’ δεν κρατάει για πάντα. Το να είσαι πλούσιος, εξ άλλου, συνεπάγεται να έχεις ανά πάσα στιγμή τη δυνατότητα να ξαναπλάσεις τη ζωή σου όπως και όποτε θέλεις: «Το 1960 το ποσοστό των παιδιών που ζούσαν και με τους δυο γονείς τους στις ΗΠΑ ήταν ταυτόσημο και για τις οικογένειες των πλουσίων και για εκείνες της εργατικής τάξης: περίπου 95%. Το 2005, το 85% των πλούσιων οικογενειών συνέχιζαν να είναι οικογένειες με 2 γονείς, ενώ τα ίδια ποσοστά είχαν καταρρεύσει στο 30% για τις οικογένειες της εργατικής τάξης» [πηγή]. Με λίγα λόγια, υπάρχει πάντοτε το αλεξίπτωτο της αναδίπλωσης σε μια συμβατική ζωή. 

Ο οικονομολόγος Μπράνκο Μιλανόβιτς,[2] έχει μιλήσει για το τι σημαίνει για την υψηλή κοινωνία ο γάμος, από οικονομικής άποψης: «Μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι άνδρες έτειναν επίσης να παντρεύονται γυναίκες αντίστοιχης κοινωνικής επιφάνειας, αλλά όσο πιο πλούσιος ήταν ο άνδρας, τόσο λιγότερο πιθανόν ήταν για την γυναίκα να έχει την δική της δουλειά. Σήμερα οι πλούσιοι και οι πιο μορφωμένες άνδρες παντρεύονται με τις πλούσιες και πιο μορφωμένες γυναίκες».

Για να το αποδώσουμε σχηματικά, τα μεγαλοστελέχη παντρεύονται μεταξύ τους, και έτσι το οικογενειακό εισόδημα διπλασιάζεται. Δεν είναι, δηλαδή, μόνο η αναζήτηση της ασφάλειας το στοιχείο που ωθεί τις ανώτερες τάξεις να αναδιπλώνονται σε συμβατικές επιλογές μετά από μια τελετουργία ενηλικίωσης στην ελευθεριακότητα. Είναι, ταυτόχρονα, και μια στρατηγική για να διευρύνουν το χάσμα με τους υπολοίπους, δηλαδή, την κοινωνική τους εξουσία.     

Εντελώς διαφορετικές εξελίξεις βιώνουν οι ένοικοι των χαμηλότερων κλιμακίων της κοινωνικής πυραμίδας, των μεσαίων προς κατώτερων στρωμάτων. Η αποβιομηχάνιση, η απαξίωση της σταθερής τεχνικής απασχόλησης,  οι νέες τεχνολογίες, έχουν φέρει στην επιφάνεια τη φιγούρα του ‘μακροχρόνια ανέργου’ –δηλαδή, του οικονομικά περιττού άνδρα. Ο οποίος ανταποκρίνεται βιώνοντας μια θεμελιώδη υπαρξιακή κρίση.

Σα συνέπεια αυτής της εξέλιξης, υπάρχουν οι ακραίες περιπτώσεις που βλέπουμε στις αμερικάνικες ταινίες: Άνδρες που εκμηδενίζονται σε αυτοκαταστροφικούς εθισμούς, φλερτάρουν με την παραβατικότητα, ή οδηγούνται σε μια πλήρη άρνηση του ρόλου τους,  εγκαταλείποντας την σύντροφό τους, με το που τους ανακοινωθεί η εγκυμοσύνη, «γιατί δεν αντέχουν τις δεσμεύσεις» (κατά το αγαπημένο σύνθημα του σύγχρονου ‘λάιφ στάιλ’). Γυναίκες που δραπετεύουν με τα παιδιά τους από ασφυκτικά περιβάλλοντα ενδο-οικογενειακής βίας, για να εγκλωβιστούν σ’ έναν διαρκή οικονομικό αγώνα για να τα βγάλουν πέρα· παιδιά που μεγαλώνουν με το να γίνονται μπαλάκι αναμεταξύ ανάδοχων οικογενειών, ή σε σειρά αποτυχημένων σχέσεων των γονιών τους.

Υπάρχουν και πιο οικίες, και γνώριμες εικόνες: Αρκεί να περάσει κανείς πέντε ή δέκα λεπτά, στην Ελλάδα, σε ένα πρακτορείο ΠΡΟΠΟ· από την άλλη, οι γυναίκες ολοένα και περισσότερο επιβαρύνονται με όλα τα καθοριστικά καθήκοντα για την οικογενειακή βιωσιμότητα: Είναι ταυτόχρονα το μοναδικό οικονομικά ενεργό μέλος της οικογένειας, μητέρες και νοικοκυρές. Ειρήσθω εν παρόδω, η είσοδος της γυναίκας στην αγορά εργασίας σήμανε για τις χαμηλότερες κλίμακες της κοινωνικής πυραμίδας έξαρση της ημιαπασχόλησης και της χαμηλοαμοιβόμενης εργασίας: Οι καθαρίστριες και οι εργαζόμενες στις μεγάλες αλυσίδες λιανικής αποτελούν τις εμβληματικές φιγούρες αυτού του νέου φαινομένου.

Φυσικά με αυτές τις αλλαγές, καινοφανή προβλήματα ανακύπτουν στις έμφυλες σχέσεις. Η δε εντατικοποίηση στην οποία βυθίζονται οι σύγχρονες γυναίκες των τάξεων που πασχίζουν να τα βγάλουν πέρα, προκαλεί ανισότητες οι οποίες είναι σίγουρα πολύ πιο διαφορετικές από εκείνες της παλιάς πατριαρχίας. Δεν βασίζονται στην αντίθεση της σεξουαλικής ή εργασιακής αυτοδιάθεσης με τους παραδεδομένους ρόλους της μητέρας και της νοικοκυράς, όπως κατήγγειλε ο φεμινισμός της δεκαετίας του 1960.

Αυτές οι νέες καταστάσεις, πολύ συχνά μεταβάλουν τους άνδρες σε πληγωμένα θηρία, αλλά κυρίως θίγουν τις γυναίκες συνολικότερα, ταυτόχρονα ως εργαζόμενες, μητέρες και συντρόφους. Αυτό είναι το σύγχρονο υπόστρωμα για την κρίση των φύλων.

Κανένα #metoo, όμως, δεν θα μιλήσει για τα «κουρασμένα πόδια των πωλητριών» –όπως λέει και ο Χρίστος Δάλκος στο εξαιρετικό του τραγούδι. Χρειάζεται ενδεχομένως, να αναδυθεί ένας νέος, αυθεντικός φεμινισμός, λιγότερο αυτάρεσκος, όχι ελιτίστικος αλλά λαϊκός, που να αγαπάει και όχι να μισεί τις ταυτότητες του ανθρώπου, ώστε να αναδείξει αυτές τις πλειοψηφικές μα αόρατες πραγματικότητες…  

---

[1] Shirley P. Burggraf, The Feminine Economy And Economic Man: Reviving The Role Of Family In The Postindustrial Age, Basic Books, Νέα Υόρκη 1996.

[2] Branko Milanovic, Capitalism, Alone: The Future of the System that rules the World, The Belknap Press of Harvard University Press, Καίμπρητζ 2019, σελ. 18.

Η ζωή σε ένα κορινθιακό σπίτι

 

Στην αρχαία Ελλάδα τα ιδιωτικά κτήρια ήταν συνήθως ταπεινές κατασκευές, σε αντίθεση με τα δημόσια, που ξεχώριζαν για τη λαμπρότητά τους. 

Στην Κόρινθο μέχρι σήμερα δεν έχουν ανασκαφεί οι συνοικίες της πόλης. Λίγες μόνο κατοικίες ευκατάστατων Κορινθίων έχουν βρεθεί σε διάφορα σημεία της αρχαίας πόλης. 

Στον «οίκο» την ευθύνη του νοικοκυριού είχαν οι γυναίκες. 

Αυτές φρόντιζαν για την ανατροφή των παιδιών και επέβλεπαν τους δούλους, που έκαναν τις πιο βαριές δουλειές του σπιτιού. Οι άνδρες συνήθως απουσίαζαν, λόγω των υποχρεώσεών τους, πολιτικών και επαγγελματικών. Στο σπίτι είχαν τον δικό τους χώρο για τη διοργάνωση των συμποσίων

 

www.corinth-museum.gr

Η Αρχαία Κορινθία από ψηλά

Εναέρια λήψη όλων των σημαντικών τοποθεσιών της Αρχαίας Κορίνθου, όπως Ακροκόρινθος, Ιερό Ασκληπιού, Ναός Απόλλωνα, Ιερό Ήρας Περαχώρας, Ισθμία, Ιερό Ποσειδώνα, Ιερό Δήμητρας και Κόρης, Διολκός, Λεχαίον, Τενέα, Σολυγεία, Κεχρεές, Εξαμίλια.

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΔΑΣΙΚΩΝ ΧΑΡΤΩΝ ΠΕ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ

Αναρτήθηκε τη Δευτέρα 25 Ιανουαρίου, στην Π.Ε. Κορινθίας ο δασικός χάρτης όλων των τοπικών διαμερισμάτων της Περιφερειακής Ενότητας, επί του περιεχομένου του οποίου μπορούν οι ενδιαφερόμενοι να καταθέσουν τις αντιρρήσεις τους μέχρι τις 20 του ερχόμενου Μαΐου.

Η ανάρτηση δεν περιλαμβάνει τους προ – «καποδιστριακούς» ΟΤΑ Κορίνθου, Λεχαίου, Περιγιαλίου, Κάτω Άσσου, Βραχατίου, Κοκκωνίου και Νεράτζας, των οποίων ο δασικός χάρτης έχει ήδη κυρωθεί (ΦΕΚ Δ΄565/12-11-2013).

Για το θέμα αυτό, ο αντιπεριφερειάρχης Κορινθίας Τάσος Γκιολής είχε συνεργασία με τον διευθυντή Δασών Κορινθίας Παναγιώτη Καλλίρη και τον προϊστάμενο του Τμήματος Δασικών Χαρτογραφήσεων Αντώνη Μιχαλάκη.

Γ.Καραμπελιάς: Η υπονόμευση της επετείου του 1821 δεν έχει καμία τύχη (βίντεο)

 

Γιώργος Καραμπελιάς στο pagenews.gr: Ο γνωστός συγγραφέας υποστήριξε ότι όσο και αν κάποιοι προσπαθούν να υπονομεύσουν την επέτειο του 1821 δεν θα έχουν καμία τύχη.

Φέτος συμπληρώνονται 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821. Με αφορμή την μεγάλη επέτειο για το Ελληνικό Έθνος ο Λάμπρος Καλαρρύτης φιλοξένησε στην εκπομπή Point Zero του pagenews.gr τον Γιώργο Καραμπελιά. Ο συγγραφέας μίλησε για τις ιστορικές ανακρίβειες που λέγονται για την Ελληνική ιστορία με αποκορύφωμα την Βυζαντινή περίοδο.

Ο Γιώργος Καραμπελιάς αναφέρθηκε και στην Επιτροπή Ελλάδα 2021 εκφράζοντας τις διαφωνίες με την γραμμή που έχουν πάρει οι ετοιμασίες για την μεγάλη γιορτή. Τέλος, υποστήριξε ότι παρά τις έντονες προσπάθειες ορισμένων, η επέτειος του 1821 δεν πρόκειται να υπονομευθεί.

Για τις μεγάλες δυνάμεις που δεν ήθελαν την αναβίωση του Ελληνισμού ως συνέχεια του Βυζαντίου

«Είναι μια πραγματικότητα ότι πάντα οι μεγάλες δυνάμεις δεν έβλεπαν με καλό μάτι την Ελληνική αυτονομία στα ιστορικά εδάφη του Ελληνισμού. Ήθελαν, και εν μέρει το πέτυχαν μετά την επανάσταση, να είναι να πλαίσια ενός κράτους που να μην διεκδικεί αυτό το οποίο ήθελαν οι επαναστάτες. Να αναβιώσουν δηλαδή τον Ελληνισμό. Στα τελευταία χρόνια του Βυζαντίου είχε ήδη διαμορφωθεί ο Ελληνισμός. Από ένα σημείο και μετά η Βυζαντινή αυτοκρατορία είναι απολύτως Ελληνική».

Αναφορικά με τον Ελληνικό διαφωτισμό ο Γιώργος Καραμπελιάς δήλωσε:

«Έχει περάσει μία εικόνα ότι ο Ελληνικός διαφωτισμός ήταν κάτι που ήρθε από τον δυτικό διαφωτισμό και μεταφυτεύτηκε στην Ελλάδα. Αυτό ήταν κάτι που ήθελε να περάσει ένα σύνολο δυτικών ιστορικών. Από το 1200 λέμε για τον νεότερο Ελληνισμό με την έννοια ότι ο Ελληνισμός έχει τρεις ιστορικές φάσεις. Μιλάμε για την αρχαιότητα, περνάμε στην οικουμενική φάση του Ελληνισμού από τον Αλέξανδρο και τους Μακεδόνες μέχρι το 1100 όταν άρχισαν να φτιάχνονται κράτη που υπήρχαν εντός του Βυζαντίου και επομένως περνάμε στην φάση του νεότερου Ελληνισμού».

Τί γίνεται πατριώτες; Γενέθλια έχουμε ή γιορτή;

 

 

Τί γίνεται πατριώτες; Γενέθλια έχουμε ή γιορτή; Γιορτάζουμε 200 χρόνια εμείς ή τιμούμε 200 χρόνια μετά, αυτό που έκαναν εκείνοι; Οι πρόγονοι μας πέφτουνε λειψοί, δεν ήταν, λέει, σωστοί, δεν ήταν καθώς πρέπει, σαν κι εμάς. Να τους ξεγράψουμε; Τι λένε αυτοί οι σοφοί, οι γραμματικοί με τα πτυχία, οι μορφωμένοι, οι πολιτισμικοί επίτροποι, οι εκ Δυσμών ανατέλλοντες πεφωτισμένοι; Ότι γιορτάζουμε κράτος και συντάγματα, και μέλλον κι ευτυχία; ή τον αγώνα και τον θάνατο για την ελευθερία; Κρύβεται τόσο αίμα με λόγια, με χαρές και πανηγύρια;
Δεν ήτανε ιδέες οι πρόγονοί μας και θεωρίες, άνθρωποι ήταν ζωντανοί, είχανε σώμα και ψυχή κι αφήσαν κόκαλα παντού σπαρμένα, αίμα χυμένο, θαμμένον πόνο, σφαγές και σκοτωμούς είχε ο ξεσηκωμός, θρήνους κι οδύνες και χαμούς και βιασμούς και μοιρολόγια. Απ’ όλα δώσανε! Και το έχειν και το είναι τους.

Μην ντρέπεστε που είχαν κι ελαττώματα και πάθη σαν κι εμάς, είχανε κι άλλα που δεν έχουμε, είχαν ανδρεία, αποκοτιά, και στη μαυρίλα της σκλαβιάς είχανε τόση λαχτάρα λευτεριάς που ξεπεράσαν και τον φόβο του θανάτου, αυτά που λείπουνε σ’ εμάς. Τόλμα να πεις ελευθερία ή θάνατος και να το εννοείς! και να’ναι πράξη!
Να ’στε περήφανοι γι αυτούς! Γι αυτούς που βάλαν το κεφάλι τους σε βόλια και μαχαίρια και σπαθιά και πήραν τα βουνά κι αντισταθήκαν στα δεσμά, γι’ αυτούς που χαραμίσανε το αίμα τους για μας, κι ας χάσαν τη ζωή τους και το μέλλον τους –τι μέλλον;- κι ας φαγωθήκαν μεταξύ τους, κι ας ήταν ξεροκέφαλοι και θρήσκοι και φτωχοί κι αμόρφωτοι οι πολλοί, είχαν άλλα προσόντα, σπάνια, σκύψτε και προσκυνήστε να τα δείτε στα κόκαλά τους τα ιερά και μη τους κρύβετε στα σκοτεινά κι αζήτητα.
Να ’στε περήφανοι που τους τιμάτε και μη τους κρίνετε άκαιρα, εκ των υστέρων, άκαπνοι βολεμένοι μ’ αγορασμένα αγαθά που επικερδώς και επ’αμοιβή μας προμηθεύουν με χαμόγελα εργασίας προστάτες τοκογλύφοι, ακόμα ξεπληρώνουμε τα δάνεια, τουλάχιστο ας μη γίνουμε τσογλάνια. Ντροπή να τους ζητάμε να αλλαξοπιστήσουν! Ιδέα δεν έχουμε τί πέρασαν και τί μας περιμένει.
Δεν είμαστε απόγονοι μονάχα συγκυριών και επιδομάτων βοηθείας εξ Εσπερίας, κυρίως είμαστε γεννήματα πάθους κι επιθυμίας, μη το ξεχνάμε!

 

 

από Χρήστος Μποκόρος

antifono.gr

Εικόνες – σοκ με νερό όπου πλέουν σκουλήκια στο (άνω) Διμηνιό. (video)

Αναδημοσίευση από το www.korinthia.net.gr

Πανελλήνιες διαστάσεις παίρνει πλέον το ζήτημα του ακατάλληλου νερού στο Διμηνιό, το οποίο οδήγησε στο νοσοκομείο με σαλμονέλα δύο μικρά παιδιά. Το πρωί παρουσιάστηκε στο Mega εκτενές ρεπορτάζ, στη διάρκεια του οποίου μίλησε η θεία των δύο παιδιών που νοσηλεύτηκαν. Στη συνέχεια όλα τα γνωστά ειδησεογραφικά site παρουσιάζουν εκτενώς το θέμα.

Η κυρία Ειρήνη Γαλάνη επιβεβαίωσε πως “το νερό είναι χάλια” και πως στα σπίτια “που δεν έχουν εγκατάσταση φίλτρων, είναι το νερό όπως το βλέπετε στις εικόνες”. Ακόμα επιβεβαίωσε πως το κοριτσάκι νοσηλεύτηκε με εμπύρετη γαστρεντερίτιδα, ενώ το αδερφάκι της είχε εμπύρετη γαστρεντερίτιδα με σαλμονέλα. Η κυρία Γαλάνη τόνισε πως υπάρχουν και άλλα παρόμοια περιστατικά στην περιοχή, χωρίς, όμως να υπάρχει καμία επίσημη αντίδραση από τον δήμο Σικυωνίων.

Για άλλοθι έγινε μία ελλιπής ανάρτηση 2 σειρών, που δεν λειτουργεί, στο site της ΔΕΥΑΣ και κάποια χαρτάκια στις κολώνες της περιοχής, που καλούν τους δημότες να μην πίνουν νερό. Εδώ πρέπει να αναφέρουμε ότι ο δήμαρχος Σικυωνίων διαθέτει 6 εν ενεργεία, προσωπικούς και δημοτικούς, λογαριασμούς στα κοινωνικά δίκτυα με τις ίδιες ακριβώς αναρτήσεις, παραδόξως κανένας δεν αναφέρει κουβέντα για το θέμα. Το ζήτημα, ωστόσο, δεν αφορά μόνο το πόσιμο νερό, για το οποίο η λύση μπορεί να είναι να προμηθευτεί κανείς εμφιαλωμένο, να αναφέρουμε στο σημείο αυτό πως αποτελεί υποχρέωση του Δήμου (όπως αναφέρει το έγγραφο) να προμηθεύσει τους κατοίκους με κατάλληλο νερό, αλλά και οι άλλες χρήσεις (μαγείρεμα, καθαριότητα, κ.ά.) οι οποίες είναι επίσης απαγορευτικές.

Στις 11 Ιανουαρίου, το τμήμα Υγειονομικού Ελέγχου της Περιφέρειας Πελοποννήσου, στη δεύτερη επείγουσα επιστολή του – η πρώτη είχε σταλεί 10 Δεκεμβρίου 2020 – μεταξύ άλλων αναφέρει ότι πρέπει να διακοπεί η υδροδότηση από την συγκεκριμένη πηγή και οι πολίτες να ενημερωθούν άμεσα για διακοπή χρήσης του νερού, ούτε καν για οικιακή χρήση.

Το εξοργιστικό είναι πως τα δύο παιδιά νοσηλεύτηκαν με διαφορά έξι μηνών. Συγκεκριμένα ενώ το κοριτσάκι νοσηλεύτηκε τον Μάρτιο του 2020, το αγοράκι νοσηλεύτηκε τον περασμένο Οκτώβριο (2020), γεγονός που αποδεικνύει πως όλο αυτό το εξάμηνο δεν έγινε τίποτα από πλευράς ΔΕΥΑΣ και της διοίκησης του δ. Σικυωνίων, προκειμένου να προστατευτούν οι κάτοικοι. Ακόμα χειρότερα, παρά το γεγονός πως έχουν υπάρξει καταγγελίες και ρεπορτάζ από τον Δεκέμβριο, η διοίκηση Σταματόπουλου εξακολουθεί να αρνείται να ενημερώσει ουσιαστικά τους δημότες για την ακαταλληλότητα του νερού, πολλώ δεν μάλλον να διακόψει την υδροδότηση και να αντικαταστήσει την επικίνδυνη πηγή υδροδότησης.

Πλέον, η υπόθεση πήρε το δρόμο της δικαιοσύνης, καθώς υπήρξε αυτεπάγγελτη παρέμβαση του εισαγγελέα.

Σοφικό: Ιστορική αναδρομή

Το Σοφικό είναι ένα χωριό στα νοτιοανατολικά του νομού Κορινθίας. Μαρτυρίες αναφέρουν πως η περιοχή του Σοφικού κατοικείται από την κλασική εποχή, ενώ το σημερινό χωριό θέση έχει τα θεμέλιά του στον 14ο αιώνα. Ήταν χτισμένο πάνω στον Σολύγειο λόφο,ο οποίος είχε μεγάλη στρατιωτική σημασία κατά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Επίσης είχε χρησιμοποιηθεί και ως ορμητήριο των Δωριέων,κατά την δεύτερη κάθοδό τους. Το 145 π.Χ.οι Ρωμαίοι κατέστρεψαν το Σοφικό,όπως και άλλα κοντινά μέρη,και από τότε η ιστορία του δεν έχει ξανά αναφερθεί. Μόνο μετά τις ανασκαφές του Νικολάου Βερδελή το 1957,η ιστορία της Σολυγείας ξανά ήρθε στο φως.

Το 1385 εμφανίστηκαν στην περιοχή του Σοφικού,το οποίο δεν υπήρχε ακόμα,οι Αρβανίτες,κάτοικοι της νοτίου Ηπείρου διωκόμενοι από τους Οθωμανούς Τούρκους. Τότε οι Αρβανίτες δημιούργησαν ακόμα δύο χωριά στην περιοχή αυτή,που τα ονόμασαν ”Αμυγδαλιά” και ”Βελανίδι”. Οι Αρβανίτες αργότερα έκτισαν τα πρώτα σπίτια σε εκείνο το μέρος και το ονόμασαν Σοφικό,το όνομα του οποίου έχει άγνωστη προέλευση,αφού δεν αναφέρεται σε κανένα κείμενο/πηγή.

Σχετικά με την Επανάσταση του 1821, το Σοφικό πρωταγωνίστησε στα επαναστατικά γεγονότα της Κορίνθου. Ο Χατζηγιάννης-Μερτζέλος προετοίμασε επαναστατικά το Σοφικό και το μετέτρεψε σε επαναστατικό κέντρο της Κορινθίας ,αφού ορκίστηκαν ολοι οι οπλαρχηγοί που έλαβαν μέρος στην πολιορκία Ακροκορίνθου. 

Τον Δεκέμβριο του 1821 οι Έλληνες αποφασίζουν να γίνει στο Σοφικό η πρώτη Εθνοσυνέλευση,αλλά οι κάτοικοι,φοβούμενοι την αντίδραση των Τούρκων,αρνήθηκαν. Η πιο σημαντική στιγμή του Σοφικού κατά την επανάσταση,ήταν η ανάδειξή του σε πρωτεύουσα της Επαναστατικής Κυβερνήσεως και στις 14 Ιουλίου καταφθάνουν οι Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης,Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και Κανέλλος Δεληγιάννης,στο Σοφικό. Η Κυβέρνηση παρέμεινε στο Σοφικό έως τις 16 Αυγούστου του 1823 και μετά μεταφέρθηκε στην Σαλαμίνα.

Πηγή: gym-sofik.kor.sch.gr

Διαδικτυακή συζήτηση με θέμα «Οι μεγάλες μάχες του Αγώνα»

 Η Αλυσίδα Πολιτισμού IANOS και ο Γιώργος Καραμπελιάς με αφορμή την συμπλήρωση 200 ετών από την επανάσταση του 1821 θα πραγματοποιήσουν σειρά εκδηλώσεων για να τιμήσουν την έναρξη του Αγώνα. 

Mε αφορμή το βιβλίο του Τάσου Χατζηαναστασίου και της Μαρίας Κασιμάτη, «Πολεμώντας το 21», συνομίλησαν με τον δρ. Νεότερης Ιστορίας, εκπαιδευτικό και συγγραφέα Τάσο Χατζηαναστασίου και με τον συγγραφέα και δρ. Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών Μελέτη Μελετόπουλο σε μια συζήτηση με θέμα: «Οι μεγάλες μάχες του Αγώνα».

Δείτε από ψηλά την Ιερά Μονή Παναγίας Πάντων Χαράς στο Ζευγολατιό Κορινθίας (θέση Καλέντζι)

 Από το DroneDays gr μας εστάλη το παρακάτω βίντεο και αναφέρθηκε: “Η Ιερά Μονή Παναγίας Πάντων Χαράς στο Ζευγολατιό Κορινθίας (θέση Καλέντζι)”.

 

https://korinthiannews.gr

Αρχαία Σικυώνα

 

Η Αρχαία Σικυώνα είναι ένας θαυμάσιος -αν και ελάχιστα γνωστός- αρχαιολογικός τόπος, περίπου 9 χλµ. νότια του Κιάτου στην Κορινθία.

Πρόκειται για μία αρχαία πολιτεία µε σηµαντικά µνηµεία, που απλώνεται σε ένα µικρό οροπέδιο σε υψόµετρο 140 µέτρων, κοντά στο χωριό Βασιλικό (Αρχαία Σικυών).

Σε όποιο σηµείο του οροπεδίου κι αν σταθεί κανείς, αγναντεύει από ψηλά τα εύφορα περιβόλια της πεδιάδας του Ασωπού ως το Κιάτο και τη θάλασσα του Κορινθιακού κόλπου ως τον βράχο Ακροκορίνθου και τον Ισθµό στα ανατολικά.

Στον αρχαιολογικό χώρο υπάρχει ένα επιβλητικό αρχαίο Θέατρο, το ανασκαμμένο τμήμα της Αγοράς της ελληνιστικής και ρωμαϊκής πόλης, το Στάδιο και οι ρωμαϊκές Θέρμες (Βαλανείο), που στεγάζουν σήμερα ένα μικρό αλλά υπέροχο αρχαιολογικό μουσείο.

Οι πρώτες ανασκαφές έγιναν στο χώρο του Θεάτρου από την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών, μεταξύ 1886 και 1898. Στη συνέχεια οι ανασκαφές στην αρχαία αγορά έφεραν στο φώς έναν ναό, παλαίστρα, βουλευτήριο, μακρά στοά, και τμήμα του κοίλου του θεάτρου.

Η Αρχαία Σικυών όπως την είδε ο Παυσανίας

Το μεγαλείο των μνημείων της Αρχαίας Σικυώνος, μίας πολιτείας άκμασε πριν από 25 αιώνες αλλά και κατά την ελληνιστική περίοδο, περιγράφει ο Έλληνας περιηγητής και γεωγράφος Παυσανίας τον 2ο αιώνα μ.Χ.

Σύμφωνα με τον Παυσανία, όταν ο επισκέπτης ερχόταν από την Κόρινθο στην Σικυώνα συναντούσε το μνήμα του Λύκου του Μεσσήνιου και στα δεξιά του το Ολύμπιο. Στην Ακρόπολη υπήρχε το Ιερό της Ακραίας Τύχης και των Διοσκούρων με τα ξόανα των θεοτήτων.

Αμέσως μετά συναντούσε το Θέατρο με το άγαλμα του Αράτου που κρατούσε ασπίδα.

Μετά το Θέατρο ήταν ο ναός του Διονύσου και η Αγορά. Μετά την Αγορά υπήρχε ο ναός της Αρτέμιδος Λιμναίας και στη συνέχεια το Ιερό της Πειθούς. Μετά το Τέμενος των Ρωμαίων αυτοκρατόρων στεκόταν ο ναός του Απόλλωνα.

Ακόμη στην πόλη υπήρχαν  το Στάδιο, το Βουλευτήριο με μεγάλη στοά, ο Βωμός του Ισθμίου Ποσειδώνος. Δίπλα έστεκαν τα αγάλματα του Μειλιχίου Διός και της Πατρώας Αρτέμιδος. Υπήρχαν ακόμη ο ναός του Λυκείου Απόλλωνος, το Γυμναστήριο με άγαλμα του Ηρακλή, το Ιερό του Ασκληπιού και ο ναός της Αφροδίτης με άγαλμα της θεάς.

Κοντά στην Ιερά Πύλη ήταν το Ιερό της Φεραίας Αρτέμιδος, ο ναός της Αθηνάς με το μνήμα του Ενιπέα κατασκευαστού του Ναού. Μετά ήταν το Ιερό της Ήρας. Στη Σικυώνα υπήρχε και δεύτερος ναός της Ήρας και του Καρνείου Απόλλωνος, όπως και Βωμοί του Πανός και του Ηλίου.

Όλα αυτά µαρτυρούν τον πλούτο, τη σπουδαιότητα και τη δόξα της αρχαίας Σικυώνας. Ονομαστοί, άλλωστε, είναι οι θησαυροί των Συκιωνίων στους Δελφούς και στην Ολυμπία.

Μάλιστα οι Συκιώνιοι ήσαν οι πρώτοι Πελοποννήσιοι που έκοψαν νομίσματα (550 π.Χ.) με την κεφαλή της θεάς Αρτέμιδος. Κατά την Αλεξανδρινή περίοδο, οι Συκιώνιοι έκοψαν νομίσματα τετράδραχμα με την μορφή του Μ. Αλεξάνδρου και το όνομά του.

Τα Συκιώνια νομίσματα κυκλοφορούσαν σε όλες τις αγορές του Ελληνικού Κράτους, που τα όριά του εκείνη την εποχή έφθαναν μέχρι την Εσπερία (Ισπανία).

Αρχαίο Θέατρο με θέα

Σήμερα στο ύψωμα του αρχαιολογικού χώρου της Αρχαίας Σικυώνος προβάλλει το αρχαίο Θέατρο, λαξευμένο σε ένα φυσικό κοίλωμα στις υπώρειες της ελληνιστικής ακρόπολης.

Το Αρχαίο Θέατρο της Σικυώνος χρονολογείται στα τέλη του 4ο αι. π.Χ. και υπολογίζεται ως ένα από τα μεγαλύτερα θέατρα της αρχαίας Ελλάδας.

Αποτελείται από το κοίλο, την ορχήστρα και τη σκηνή. Εντυπωσιάζουν οι δύο θολωτές δίοδοι στα άκρα του κοίλου για την είσοδο των θεατών. Αποτελούν μοναδικά δείγματα ελληνιστικής αρχιτεκτονικής.

Από το ύψωμα του αρχαίου θεάτρου διακρίνεται η Αγορά όπου έχει ανασκαφεί ένας ναός που χρονολογείται από την αρχαϊκή ως και την ελληνιστική εποχή.

Στο νοτιοδυτικό τμήμα της αγοράς, στις υπώρειες της ελληνιστικής ακρόπολης, δεσπόζει το Γυμνάσιο (Παλαίστρα) που χρονολογείται στην ελληνιστική και ρωμαϊκή εποχή.

Το μνημειακό συγκρότημα απλώνεται σε δύο αναλήμματα (επίπεδα), που επικοινωνούν μεταξύ τους με τρεις κλίμακες ανόδου.

Ξεχωρίζουν οι δύο κρηναίες κατασκευές, τοποθετημένες κατά μήκος του αναλημματικού τοίχου που συγκρατεί το ανώτερο επίπεδο του οικοδομήματος.

Στο ανατολικό ανασκαμμένο τμήμα της Αγοράς έχει ανασκαφεί το Βουλευτήριο και μια επιμήκης στοά, που κατασκευάστηκαν τον 4ο αι π.Χ.

Κατά τη ρωμαϊκή εποχή το Βουλευτήριο μετατράπηκε σε Θερμές (δημόσια λουτρά) ενώ και η στοά δέχτηκε επισκευές για εργαστηριακή χρήση.

Το Στάδιο στα δυτικά του Θεάτρου, αν και δεν έχει ανασκαφεί, διαγράφεται λόγω της μορφολογίας του εδάφους.

Όλα τα ορατά αρχιτεκτονικά μνημεία της αρχαίας Σικυώνος, εκτός του Θεάτρου και του Σταδίου, εντάσσονταν στο «Ιπποδάμειο σύστημα». Χαρακτηριστικό σύστημα ελληνιστικής πόλης, το οποίο ουσιαστικά προσανατολίζει την πόλη στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.

Το Μουσείο της Αρχαίας Σικυώνος

Μήπως είστε από εκείνους που μπαίνουν σε μουσεία μάλλον με… βαριά καρδιά; Ε, το αρχαιολογικό μουσείο της Αρχαίας Σικυώνος θα σάς κάνει να αλλάξετε γνώμη για τα… βαρετά μουσεία.

Επειδή είναι ένα ξεχωριστό μουσείο που γιατί στεγάζεται από το 1935 μέσα σε τμήμα ενός ρωμαϊκού Βαλανείου (Θέρμες).

Το μνημειακό συγκρότημα ήταν δημόσια λουτρά κατασκευασμένα από πλινθοδομή. Διατηρήθηκαν σε αρκετά καλή κατάσταση καθώς οι τοίχοι τους σώθηκαν σε ύψος 4 μέτρων.

Την ανασκαφή πραγματοποίησε το 1935 ο καθηγητής Αν. Ορλάνδος, ο οποίος και διαμόρφωσε κατάλληλα από τον χώρο για να στεγάσει το μουσείο.

Στον υπαίθριο χώρο του αρχαιολογικού Μουσείου Σικυώνος εκτίθενται αρχιτεκτονικά μέλη, ταφικές στήλες και ενεπίγραφα βάθρα. Όλα προέρχονται  από μνημεία της ελληνιστικής, της ρωμαϊκής και της παλαιοχριστιανικής Σικυώνας.

Στο εσωτερικό του εκτίθενται οι θησαυροί της Σικυώνας και των γύρω περιοχών.

Τις τρείς αίθουσες κοσμούν ευρήματα από τη πόλη Στύμφαλο, την πόλη Πελλήνη και το Σπήλαιο των Πιτσών. Χρονολογούνται από τη μυκηναϊκή έως και την παλαιοχριστιανική περίοδο.

http://www.greek-crossroads.gr

Περισσότερες πληροφορίες εδώ

Νεομάρτυρες: Με το αίμα τους διατήρησαν ζωντανό τον Ελληνισμό

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

          Το πρώτο κείμενο του 2021 της παρούσης σειράς  αφιερωμάτων στο 1821, που οι Πανέλληνες εορτάζουν την Εθνική τους Παλιγγενεσία, αφιερώνεται στους Νεομάρτυρες. Είναι όσοι κατά την οθωμανική τυραννία  προτίμησαν τα μαρτύρια και τον θάνατο από το να αλλαξοπιστήσουν. Έτσι με το αίμα τους όχι μόνο διατήρησαν στη ζωή τον Ελληνισμό, αλλά και τον οδήγησαν στην Ελευθερία.

          Ο αγωνιστής του 1821 και λόγιος Μιχ. Οικονόμου (1798-1879) στα «Ιστορικά της Ελληνικής Παλιγγενεσίας», που έγραψε, σημειώνει ότι όσοι εκ των Ελλήνων δεν αλλαξοπίστησαν και δεν διέφυγαν στη Δυτική Ευρώπη, «περί πολλού ποιούμενοι τα έμφυτα εις πάντας τους Έλληνας αισθήματα του εθνισμού και της θρησκείας, πιστοί εις την θρησκείαν, την προς την πατρίδα αγάπην και την της καταγωγής των ευγένειαν, την θείαν μετά πίστεως και ελπίδος επικαλεσθέντες αντίληψιν δεν

απηλπίζοντο, αλλά απεφάσισαν να μείνωσι και να υποστώσι εν υπομονή χριστιανική και φρονήσει κατ’ ανάγκην, τον επιβαλλόμενον αυτοίς βαρύν κλοιόν της υποταγής, τον καιρόν εξαγοραζόμενοι, ενδομύχως μεν μίσος κατά των τυράννων άσπονδον  σώζοντες… πόθον δε διάπυρον της ελευθερίας τρέφοντες». (Α΄ Εκδ. 1873, Φωτομηχανική Επανέκδοσις εκ της Α΄ εκδόσεως, Εκδόσεις της Δημοσίας Βιβλιοθήκης της Σχολής Δημητσάνης, Επιμέλεια – Εισαγωγή – Ευρετήριον Ιωάννας Γιανναροπούλου – Τάσου Αθ. Γριτσοπούλου, Αθήναι, 1976, σελ. 20).

Για το ίδιο θέμα ο Στίβεν Ράνσιμαν γράφει: «Η ιστορία της Τουρκοκρατίας έχει να επιδείξει ελάχιστους περιφανείς ήρωες. Πρόκειται όμως για μια ηρωική ιστορία καθ’ εαυτήν. Είναι η ιστορία ενός καταπιεσμένου λαού, που αρνήθηκε να απολέσει την ταυτότητά του και να ξεχάσει τις υψηλές του παραδόσεις. Και ήταν, υπεράνω όλων, η Εκκλησία εκείνη που κράτησε αναμμένη τη φλόγα». (Άρθρο Στ. Ρ.  «Οι Ορθόδοξες κοινότητες υπό τους Οθωμανούς Σουλτάνους», εις Τόμο «Βυζαντινή παράδοση μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης», ΜΙΕΤ, Αθήνα, 1994, σελ. 31).

          Ο καθηγητής Διον. Ζακυθηνός τονίζει επίσης ότι ο Ελληνισμός επί Τουρκοκρατίας, ήτοι υπό ξενική δουλεία, «απάρτισε εθνική και ηθική κοινότητα εντός του αναπεπταμένου δικτύου της εκκλησιαστικής οργανώσεως». ( Διον. Ζακυθηνού «Μεταβυζαντινά και Νέα Ελληνικά», Αθήναι, 1978, σελ. 15-16).

          Κατά τους αιώνες της σκληρής δουλείας υπό αλλόθρησκο κατακτητή η διατήρηση της χριστιανικής ορθόδοξης πίστης σήμαινε και τη διατήρηση της εθνικής ταυτότητας των Ελλήνων. Αντίθετα, η απώλεια της θρησκευτικής πίστης σήμαινε και απώλεια της εθνικής συνείδησης. Το λαϊκό «Χρονικό» της κωμόπολης Λύσης Αμμοχώστου (Ιδιαίτερης πατρίδας του Γρ. Αυξεντίου, που σήμερα είναι στα κατέχομενα από την Τουρκία εδάφη της Κύπρου), γράφει χαρακτηριστικά: « Στις 9 Ιουλίου 1821 οι Τούρκοι εθανατώσαν τους Αρχιερείς και Κοτσαμπάσηδες και τους εχούμενους ανθρώπους, επήραν το μάλιν (Σημ. περιουσία) τους και εγδύσαν τα Μοναστήρια και τες Εκκλησιές και Χριστιανούς πολλούς ετούρκεψαν» (Ανθίμου Παναρέτου «Το Χρονικό του χωρίου Λύσης», Πνευματική Κύπρος, τ. 15 (1961) σελ. 116). «Τούρκεψε» σημαίνει εξισλαμίστηκε, δηλαδή χάνοντας την πίστη του έχανε και την ελληνική του συνείδηση.   

          Κατά την Τουρκοκρατία όποιος Χριστιανός, για οποιονδήποτε λόγο, εθεωρείτο μουσουλμάνος δεν μπορούσε να επιστρέψει στην Πίστη του. Αν το έπραττε εθεωρείτο προδότης του Ισλάμ και οδηγείτο στο Μαρτύριο. Το να μείνει ο Έλληνας πιστός στην Πίστη του, άρα και στην ιδιοπροσωπία του, δεν ήταν καθόλου εύκολο. Οι  εξωμότες έχαιραν σημαντικών προνομίων: Γλύτωναν από το παιδομάζωμα, απαλλάσσονταν του βαρύτατου κεφαλικού φόρου, που πλήρωναν οι μη μουσουλμάνοι, κάποιοι αποκτούσαν διοικητικές θέσεις και γαίες και από σκλάβοι (ραγιάδες) γίνονταν κύριοι και, πολλές φορές, αγάδες….( Σπύρου Βρυώνη «Η παρακμή του μεσαιωνικού Ελληνισμού στη Μικρά Ασία και η διαδικασία εξισλαμισμού (11^ος – 15^ος αιώνας), ΜΙΕΤ, Αθήνα, 1996, σελ. 320).

Ο Ρώσος μοναχός Βασίλειος Μπάρσκι παρέμεινε στην Κύπρο στα μέσα της δεκαετίας του 1730 και «είχε κλάψει πικρά αναλογιζόμενος την τραγικότητα της ζωής των Ελλήνων εκείνων, που αδυνατούντες να πληρώσουν τον κεφαλικό φόρο προσέρχονταν στο Ισλάμ» (Κωστή Κοκκινόφτα «Εξισλαμισμοί και επαναχριστιανισμοί στην Κύπρο», Κέντρο Μελετών Ι. Μονής Κύκκου, Λευκωσία, 2019, σελ. 31). Επί πλέον του κεφαλικού φόρου και λόγω της ταπεινωτικής ιδιότητας του σκλάβου  οι Έλληνες δεν όριζαν τους εαυτούς τους, ούτε τα παιδιά τους. Το παιδομάζωμα, των αγοριών για στρατολόγηση, και των κοριτσιών για τα χαρέμια,  και για αθέλητους γάμους με τούρκους ήταν το καθημερινό μαρτύριό τους.

Σε αυτή την τυραννία αναδείχθηκαν οι Νεομάρτυρες. Έγραψε σχετικά ο Γεννάδιος Σχολάριος, πρώτος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως επί Τουρκοκρατίας: «Ας μην αμφιβάλλει κανείς ότι υπάρχουν νέοι Μερκούριοι, Προκόπιοι και Γεώργιοι – και ίσως μάλιστα είναι μεγαλύτεροι από εκείνους εφόσον είναι γενναιότεροι…Γιατί οι νέοι αυτοί ομολογητές υποφέρουν με θαυμαστή καρτερία ακατονόμαστες καθημερινές πικρές ταλαιπωρίες από τους βαρβάρους απλώς και μόνον επειδή είναι χριστιανοί. Και δεν διστάζουν καν να ζουν έτσι, κι ας μην υπάρχει γι’ αυτούς ελπίδα διαφυγής…και ούτε διαταράσσει την αγάπη τους για τον Ιησού η διαδικασία της αποστασίας…» (Oeuvres completes de Gennade Scholarios, L. Petit, X.A. Siderides, M. Jugie (Paris 1928-1936) IV, 219).

Οι Έλληνες που υπέστησαν τα μαρτύρια και τον θάνατο από τους Οσμανίδες αποτελούν νέφος. Κάθε περιοχή της σημερινής Ελλάδος, της Μικράς Ασίας, της Κωνσταντινούπολης έχει τους μάρτυρές της. Αυτοί, με τη θυσία τους, κράτησαν όρθιο το Γένος. Οι περισσότεροι ανώνυμοι. Ο Θεός τους γνωρίζει. Επώνυμοι περίπου διακόσιοι, που η μνήμη τους εορτάζεται όσο υπάρχει Ρωμιοσύνη και «η Ρωμιοσύνη θα χαθεί όντας ο κόσμος όλος λείψει», όπως γράφει ο Κύπριος εθνικός μας ποιητής Βασίλης Μιχαηλίδης.-

                             Η Αγία Φιλοθέη

Μεταξύ των Νεομαρτύρων σπουδαία θέση κατέχει η Αγία Φιλοθέη η Αθηναία (1539-1589). Το κατά κόσμο όνομά της Ρηγούλα. Πατέρας της ο λόγιος Άγγελος Μπενιζέλος και μητέρα της η Σηρίγη. Όταν πέθαναν οι γονείς της και χήρεψε, πούλησε την περιουσία της και δημιούργησε κοντά στο σπίτι της, στην Πλάκα, μοναστήρι και πολλά ανά την Αττική μετόχια. Έχουσα ζέουσα πίστη και σημαντική μόρφωση επιδόθηκε με ζήλο στην προστασία των κοριτσιών από τους δυνάστες και στη μόρφωσή τους και στην υποστήριξη κάθε διωκόμενου από αυτούς.

Η δράση της προκάλεσε την οργή των Τούρκων, οι οποίοι την συνέλαβαν, την φυλάκισαν και την βασάνισαν. Με επέμβαση των  Δημογερόντων αφέθηκε ελεύθερη. Όμως σύντομα την συνέλαβαν πάλι εκεί που είναι το εκκλησάκι του Αγίου Ανδρέου, στην οδό Λευκωσίας,  που ήταν μετόχι της Μονής της. Αυτή τη φορά την μαστίγωσαν με λύσσα, αφήνοντάς την ημιθανή. Την παρέλαβαν οι μοναχές της και την μετέφεραν στο άλλο μετόχι της Μονής, στην Καλογρέζα (Σημ. Άλλως Καλογραία. Έτσι ονομάστηκε η περιοχή σε ανάμνηση του μαρτυρίου της Αγίας και της προσφοράς της στην Εκκλησία και στο Γένος). Εκεί παρέδωσε το πνεύμα της, στις 19 Φεβρουαρίου 1589.

 https://ardin-rixi.gr/archives/229016

Έγκριση του σχεδίου Φόρτισης Ηλεκτρικών Οχημάτων στον Δ.Κορινθίων από το «Πράσινο Ταμείο»

Στην έγκριση του σχεδίου Φόρτισης Ηλεκτρικών Οχημάτων το οποίο κατέθεσε στις αρχές Δεκεμβρίου ο Δήμος Κορινθίων προχώρησε το «Πράσινο Ταμείο».

Πρόκειται για το δεύτερο ουσιαστικό βήμα στην κατεύθυνση υλοποίησης της ηλεκτροκίνησης στο δήμο Κορινθίων, το σχέδιο προβλέπει δημιουργία 50 σημείων σε όλο το εύρος του δήμου με έμφαση τις τουριστικές περιοχές και χρηματοδοτείται με ποσό 59.520 ευρώ.Ο Δήμος, μετά την απόφαση, προχωρά στην κατάθεση των σχετικών δικαιολογητικών ώστε να καταστεί και τυπικά «οριστικός δικαιούχος» και να προχωρήσει η αποδέσμευση του ποσού χρηματοδότησης από πλευράς Ταμείου.  

Ο Δήμος Κορινθίων κινήθηκε οργανωμένα, γρήγορα και άρτια ώστε να επωφεληθεί της συγκεκριμένης δράσης και να εισάγει στην ζωή των πολιτών του έναν τρόπο μετακίνησης φιλικό προς το περιβάλλον. 

 https://streetlife.gr

Με καταγωγή από το Λεόντιο Νεμέας ο νέος κυβερνητικός εκπρόσωπος Χρήστος Ταραντίλης

 

Τελικά οι δυο Υφυπουργοί της Κυβέρνησης Χ. Δήμας και Ν. Ταγαράς, δεν είναι τα μόνα στελέχη του νέου Κυβερνητικού σχήματος με καταγωγή  από την Κορινθία. Α

νάλογες ρίζες φέρει και ο νέος Κυβερνητικός εκπρόσωπος Χρήστος Ταραντίλης, καθώς ο πατέρας του Δημήτριος Ταραντίλης κατάγεται από το Λεόντιο Νεμέας. 

Την αναφορά στον τόπο καταγωγής του κάνει ο ίδιος στην προσωπική του ιστοσελίδα https://tarantilis.online/, αφού χαρακτηρίζει τον εαυτό του κατά το ήμισυ Κορίνθιο.

Ελίτ, αντιελίτ

του Γιώργου Ρακκά

 ardin-rixi.gr

Αρκεί κανείς να συγκρίνει την κουλτούρα της “παλαιάς” αστικής τάξης της χώρας (πηγαίνοντας για παράδειγμα στο Μουσείο Γουλανδρή στο Παγκράτι), με εκείνην των “σελέμπριτυ” στο Ντουμπάι, για να καταλάβει την έκταση της πολιτιστικής καθίζησης των ελίτ της χώρας. Από τον Εγγονόπουλο και τον Μονέ, στον Σνίκ και τους υπόλοιπους αστέρες της ελληνικής γκάνκστα-ραπ. 

Τι σημαίνει, όμως, εν μέσω καθολικών κοινωνικών περιορισμών το ταξίδι στο Ντουμπάι; «Να δείξουμε ότι η πανδημία δεν μας αγγίζει & ότι ζούμε υπεράνω κάθε περιορισμού απ’ το νόμο». Το ότι τον γράφουμε στα παλιά μας τα παπούτσια, εξ άλλου, διαφεύγοντας έτσι απ’ τους καταναγκασμούς στους οποίους υποβάλλονται «οι πολλοί» είναι γι’ αυτούς ο απόλυτος δείκτης της κοινωνικής τους ισχύος.

Η επίδειξη της ασυδοσίας σημαίνει ουσιαστικά άρνηση ηγεσίας. Εξ ου και το πνεύμα της ελευθεριακότητας στο οποίο ομνύουν, που θα μπορούσε να διατυπωθεί εντελώς περιληπτικά στην πρόταση «θα ζω από τους άλλους αποκλειστικά για τον εαυτό μου». Αυτές οι ελίτ, όχι μόνο δεν επιθυμούν να δείχνουν το ‘καλό παράδειγμα’, αλλά αρέσκονται επιπλέον στο να μας το επιστρέφουν κατάμουτρα. Αν, δε, ασκούν καμιά έλξη στην υπόλοιπη κοινωνία αυτή δεν οφείλεται στην ‘ηγεσία δια του παραδείγματος’ ή στην ηγεσία δια της πυγμής (την οποία δεν διαθέτουν) αλλά στην ‘ηγεσία δια του φθόνου’ που η ίδια τους η χλιδή προκαλεί. Μέσω του φθόνου, εξ άλλου, διαχέεται και ο ‘μηδενισμός’ τους προς τα κάτω, για να καθοδηγήσει και την υπόλοιπη κοινωνία στο καθοδικό σπιράλ κατάπτωσης και παρακμής.

Κάποτε πολλά από τα στοιχεία αυτής της συμπεριφοράς, χαρακτήριζαν ορισμένες αντι-ελίτ στάσεις (όχι όλες, συλλήβδην). Τώρα, είναι οι ελίτ που φέρονται ως ‘αντι-ελίτ’…

Σελέμπριτι και ελίτ

«Οι σελέμπριτι δεν είναι ελίτ», θα μπορούσε να αντιτάξει κάποιος. Είναι ποπ, πολιτισμικοί αντι-ήρωες της μαζικής δημοκρατίας και αυτές οι στάσεις που τους αποδίδονται συνοδεύουν την ίδια τους την ύπαρξη από τότε που αναδύθηκαν στο κοινωνικό στερέωμα.

Ορθώς, ωστόσο, πολλά από τα στοιχεία που εντοπίστηκαν σε όσους δεξιώθηκαν στο «Νάμμος» του Ντουμπάι (βλέπουμε εδώ το μοντέλο της Μυκόνου να εξάγεται επιτυχώς στα κέντρα μεγάλου πλούτου της Ανατολής), ο αντισυμβατισμός, η εικονοκλαστική διάθεση, η άρνηση ηγεσίας, επιβεβαιώνονται με άλλο περιεχόμενο και πολιτιστικές αναφορές και στις σοβαρές(;) συνιστώσες των ηγέτιδων τάξεων. Ιδού ορισμένα παραδείγματα από την επικαιρότητα των τελευταίων ημερών. 

Η πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κατερίνα Σακελλαροπούλου προκάλεσε πολλά σχόλια, τόσο με την εορταστική της αρθρογραφία στην Εφημερίδα των Συντακτών, όσο και με την σημειολογία που θέλησε να δείξει κατά την παρουσία της στην εορταστική δοξολογία για το νέο έτος που έλαβε χώρα στην Μητρόπολη Αθηνών. Ας ξεκινήσουμε από το περιστατικό της Μητρόπολης. Εκεί, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας εμφανίστηκε να παρεκκλίνει από την εθιμοτυπία, αρνήθηκε να ασπαστεί τον Σταυρό, όπως έκαναν οι υπόλοιποι της πολιτικής ηγεσίας που παραβρέθηκαν, ενώ βέβαια εντύπωση προκάλεσε η μη ανάκρουση του εθνικού ύμνου, κατά την προσέλευσή της στη Μητρόπολη. Μια επίσης παρέκκλιση από την εθιμοτυπία που εισηγήθηκε το επιτελείο της.

Στο άρθρο της που δημοσιεύθηκε την επομένη (02/01/2021) στην Εφημερίδα των Συντακτών, με τίτλο Δημοκρατία, κράτος δικαίου και δικαιώματα, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας ξεδίπλωσε το δικό της μανιφέστο για την αντίληψη που πρέπει να διέπει τους θεσμούς. Εντύπωση σε αυτό προκάλεσαν οι αναφορές της στην τυραννία της πλειοψηφίας, και η στηλίτευση του ‘εθνοκεντρικού προστατευτισμού’ ως υπαίτιου για την ανάδυση μιας ‘ανελεύθερης δημοκρατίας’. Φαινόμενο που γι’ αυτήν συνιστά μείζονα απειλή για το δημοκρατικό πολίτευμα, και εντοπίζεται κατά την άποψή της σε χώρες που έχουν την πιο αδύναμη δικαιοκρατική παράδοση. 

Φυσικά, το άρθρο της έρχεται να ερμηνεύσει την στάση που είχε κατά την εορταστική δοξολογία της Πρωτοχρονιάς, όπου με την σημειολογία της παρουσίας της θέλησε να καταδείξει ότι δεν επιθυμεί να λειτουργήσει ως Πρόεδρος μιας «εθνοκεντρικής δημοκρατίας» (sic!).

Εδώ αρχίζουν οι μεγάλες αντιφάσεις της τοποθέτησής της: Η παραβίαση της εθιμοτυπίας που συνοδεύει τα Ανώτατα Αξιώματα, και στην οποία επιδίδεται η Πρόεδρος της Δημοκρατίας ήδη από την πρώτη στιγμή της θητείας της, δεν είναι συνήθεια των ‘εμπεδωμένων δημοκρατιών’ αλλά αντίθετα των δημαγωγικών καθεστώτων που εκείνη στηλιτεύει: Θα ήταν αδιανόητο για τον Μπαράκ Ομπάμα, ο οποίος αντιπροσωπεύει για την ΠτΔ πρότυπο πολιτείας στο ανώτατο αξίωμα, να βγει κατά την επέτειο της 4^ης Ιουλίου ή κατά το Πρωτοχρονιάτικο διάγγελμά του, και να μην επιβεβαιώσει την προσήλωση της αμερικανικής ηγεσίας στην… πατρίδα, την θρησκεία και την οικογένεια.

Στις ‘εμπεδωμένες δημοκρατίες’ η ομολογία της ηγεσίας στις θεμελιώδεις αξίες κάθε έθνους, θεωρείται αναπόσπαστο κομμάτι του ‘κοινωνικού συμβολαίου’ μεταξύ ηγεσίας και βάσης, η ρήτρα του που συνέχει την δημοκρατία. Αυτονόητο θεωρείται επίσης, ότι τα αξιώματα δεν υπόκεινται σε ατομική χρησικτησία εκείνου που τα κατέχει, και ότι άρα δεν μπορεί να αναδιαμορφώνει κατά το δοκούν τον χαρακτήρα τους, γιατί «έτσι θέλει».

Τέτοιες συμπεριφορές χαρακτηρίζουν τον Τραμπ, τον Μπόρις Τζόνσον, και τους διάφορους δικτάτορες που η ίδια η ΠτΔ θέλησε να κατηγοριοποιήσει στο άρθρο της υπό την ρετσέτα του ‘εθνοκεντρικού προστατευτισμού’. Χαρακτηρίζουν όμως και την ίδια την Κατερίνα Σακελλαροπούλου, καθώς από την πρώτη στιγμή που αναδείχθηκε στο ανώτατο αξίωμα της ελληνικής δημοκρατίας, συγκρούεται με τους τύπους, την εθιμοτυπία και τα ιστορικά χαρακτηριστικά του θεσμού. Από τις ‘ρηξικέλευθες’ (sic!) αλλαγές στην διακόσμηση του γραφείου της, που θυμίζουν τις αντίστοιχες του Αλέξη Τσίπρα όταν αναδείχθηκε στην πρωθυπουργία, μέχρι την επιθυμία της να την αποκαλούν «Κατερίνα» και όχι Αικατερίνη.  

Υπάρχει, βέβαια, και η «τυραννία της πλειοψηφίας». Η οποία είθισται να αναφέρεται στις ειδικές περιστάσεις εκείνες όπου η πλειοψηφία επιθυμεί να επιβάλει με την δύναμη των αριθμών της αποφάσεις που αφορούν αποκλειστικά στις μειοψηφίες, δίχως να λαμβάνεται υπόψη οι δικές τους θέσεις. «Τυραννία της πλειοψηφίας» στην Ελλάδα, θα υπήρχε για παράδειγμα στο φανταστικό ενδεχόμενο άρνησης του μουσουλμανικού χαρακτήρα της μειονότητας της Θράκης, επειδή η χώρα είναι ιστορικά, και κατά πλειοψηφία Χριστιανική.

Η ΠτΔ όμως χρησιμοποιεί γενικά τον όρο, λες και ο τυραννικός χαρακτήρας είναι αναπόσπαστο γνώρισμα κάθε πλειοψηφίας. Άλλο είναι, όμως, να επισημαίνεται η ‘τυραννία της πλειοψηφίας’ στις οριακές περιπτώσεις που αυτή όντως θα συμβεί, και άλλο να γίνεται επίκληση αυτών των περιπτώσεων για να σχετικοποιείται η ίδια η ισχύς της πλειοψηφίας.

Έχουμε, δηλαδή, μια Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας η οποία επιθυμεί να εμφανίζεται στις δημόσιες τοποθετήσεις της με μια εικονοκλαστική, αποδομητική διάθεση τόσο ως προς την «ελληνικότητα» του θεσμού, όσο και ως προς τον δημοκρατικό του χαρακτήρα, τον οποίον και σπεύδει να θέσει υπό την αίρεση ενός παροξυστικά ατομοκεντρικού δικαιωματισμού.

«Δικαίωμά της», θα αντιτάξει κάποιος. Όχι, όταν ηγείσαι του πιο σημαντικού, συμπεριληπτικού θεσμού του πολιτεύματος. Που δεν δυνατόν να χρησιμοποιείται ως βήμα έκφρασης μιας επί της ουσίας αποσχιστικής ιδεολογίας, για να εκβιάσει αυτή το διαζύγιο με το κοινό εθνικό αίσθημα περί ιστορίας, ταυτότητας και δημοκρατικής λειτουργίας. Γιατί τότε χωρίζεις, και δεν ενώνεις, καταλήγεις να λειτουργείς με τρόπο που προσθέτει στο χάσμα μεταξύ των θεσμών και της κοινωνίας, στρεβλώνοντας την ίδια την αντιπροσωπευτική λειτουργία του πολιτεύματος.

Η δε αποσχιστική ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης, η ελιτιστική απόρριψη του ‘αξιοθρήνητου βίου’ που υποτίθεται ότι χαρακτηρίζει τις εθνικές κοινωνίες, συνιστά την μεγαλύτερη απειλή για την σύγχρονη δημοκρατική λειτουργία. Μεταξύ όλων των άλλων, και γιατί πυροδοτεί αντανακλαστικά την ανάδυση φαινομένων τύπου Τραμπ τα οποία τόσο πολύ δείχνει να αποστρέφεται η ΠτΔ. Σφάλλει, όμως, όταν τα αποδίδει σε ανώριμες δημοκρατίες, γιατί η Αμερική ήταν μέχρι πρότινος γνωστή για την σταθερότητα του πολιτεύματός της, ενώ η Αγγλία (του μπρέξιτ) είναι το πιο παλιό έθνος-κράτος δικαίου στην Ευρώπη. Και αυτές οι χώρες εμφάνισαν τις τάσεις αυτές, όχι λόγω ‘ανωριμότητάς’ (sic!), αλλά επειδή βίωσαν επί αρκετά χρόνια την κυριαρχία ελίτ που επί της ουσίας δεν ήθελαν να έχουν καμία σχέση με τον λαό που κυβερνούσαν.

«Παιδική χαρά»

Θα πρέπει όλα να τα έχουμε υπόψη μας όλα αυτά, γιατί δεν ζούμε μόνοι σε αυτόν τον κόσμο. Ιδίως σήμερα, όταν η παγκοσμιοποίηση έχει καταρρίψει τα όρια ανάμεσα «εσωτερικής» και «εξωτερικής» ζωής, κάθε σημαντική στιγμή του εσωτερικού δημόσιου μας βίου παράγει και μια εικόνα της χώρας και της κοινωνίας προς τα έξω. Η εικόνα που δείχνουν σήμερα αξιωματούχοι και αντιπρόσωποι της Ελλάδας σε κάθε επίπεδο, είναι εκείνη μιας παιδικής χαράς ναρκισσιστικών προσωπικοτήτων που ο καθένας εν τέλει κάνει ό,τι του καπνίσει. Σαν το πιο προβεβλημένο στη δημοσιότητα μέλος της επίσημης Επιτροπής Αγγελοπούλου για το 1821, που θέλησε να γιορτάσει την έλευση της επετείου με την κάτωθι ανάρτηση:

Γι’ αυτόν ένα είναι βέβαιο: Ότι αν τα έκανε αυτά στις ΗΠΑ, ή τα μεγάλα ευρωπαϊκά έθνη που τόσο πολύ ο ίδιος θαυμάζει, θα είχε σπίτι του προ πολλού. Ακριβώς γιατί και αυτός συμβάλει ώστε να παρουσιάζεται η χώρα ως εντελώς ασόβαρη, και οπωσδήποτε δεν είμαστε για τέτοια ενόψει των τεράστιων προκλήσεων που θα αντιμετωπίσουμε την νέα χρονιά