Φασιστική εθνομεγέθυνση και αποδομητικός εθνομηδενισμός

Του Iωάννη Σαΐνη*

Φασίστες και εθνομηδενιστές αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, του νομίσματος της παιδικότητας και της ανολοκλήρωτης εφηβείας. Όπως κάθε νόμισμα, και το νόμισμα αυτό έχει κάποια αξία ανταλλακτική. Το δίνεις και παίρνεις κάτι άλλο. Δίνεις το νόμισμα και κερδίζεις την αιώνια γαλήνη του βρέφους, που μόνο ζητά από το περιβάλλον, φαΐ, νερό, και μόνο αποβάλλει ούρα και περιττώματα.
Μπορεί να το δώσεις και να πάρεις τη σιγουριά του εφήβου για τις κρίσεις του, την επιθετικότητα και την αμφισβήτηση καθετί παραδεδεγμένου. Σε κάθε περίπτωση, μη ολοκληρώνοντας τις φάσεις ανάπτυξης, καθίστασαι τελικά ένα κακομαθημένο μωρό ή έφηβος.
Ένα κακομαθημένο μωρό ή έφηβος στο σώμα ενός ενήλικα είναι από μόνο του μια αντίφαση, μια ανισορροπία, μια τραγωδία, τόσο για εσένα όσο και για τους άλλους.
Γιατί, πώς να συγκρατήσεις ένα μωρό ή έφηβο σε σώμα ενήλικα, όταν το μωρό μέσα του θέλει γαλατάκι και δεν του δίνεις, ή όταν θέλει να αφοδεύσει και δεν έχει μάθει να πηγαίνει στην τουαλέτα; Πώς να συγκρατήσεις ένα σώμα ενήλικα με εφηβικό μυαλό, όταν θεωρεί πως τα ξέρει όλα και όταν θεωρεί πως έχει εξαπατηθεί; Όταν ακόμη σκέφτεται με εφηβικούς όρους μαύρου-άσπρου για κοινωνικές σχέσεις, ανθρώπους και φαινόμενα;
Τα παραπάνω ισχύουν λίγο πολύ για όλους όσοι δεν είχαν την τύχη, σε αυτήν τη ζωή, να ολοκληρώσουν τα στάδια της ανάπτυξης, στην πορεία του σχηματισμού του έλλογου Ζώου που ακούει στο όνομα Άνθρωπος.
Πολλές φορές βέβαια, το φαινόμενο μπορεί να έχει διασκεδαστικές ή και δημιουργικές πτυχές. Εξαρτάται από το τμήμα που εγκεφάλου που αδυνατεί να ενηλικιωθεί. Φαντάζεστε να είχε ενηλικιωθεί πλήρως ο Χάρρυ Κλυνν ή ο Τριβιζάς; Τέρμα οι πλάκες για ενήλικους, τέρμα και τα παραμύθια για παιδιά σε πορεία ενηλικίωσης.
Τυπικό δείγμα ενηλικίωσης και ωριμότητας είναι, για την πλειοψηφία των χρονολογικώς ενηλίκων, η στάση τους απέναντι στη Μάνα.
Πώς νιώθει ο πιτσιρικάς, που έχοντας ανακαλύψει, λίγα μόλις χρόνια πριν, τις τέρψεις του υπογάστριου αυτοϊκανοποιούμενος κρυφίως νυχθημερόν, όταν μαθαίνει πως, η Μάνα του, με παρόμοιο τρόπο τον συνέλαβε;
Αν είναι ποιητής, θα αναφωνήσει πιθανώς, «Ιδού γαρ εν ανομίαις συνελήφθην και εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου», και θα προχωρήσει παρακάτω, αποδεχόμενος την πραγματικότητα που τον εισάγει στον κόσμο των ενηλίκων και τον προετοιμάζει να γίνει Πατέρας (ή Μητέρα).
Αυτός είναι ο δρόμος της πλειοψηφίας των ενηλίκων. Υπάρχουν όμως και άλλες δύο δυνατότητες, άλλοι δύο δρόμοι που μπορεί να ακολουθήσει κανείς.
Ο πρώτος δρόμος, είναι ο δρόμος της άρνησης του γεγονότος. Αποκλείεται η Μάνα του να τον συνέλαβε «εν ανομίαις». Είναι ο δρόμος του γνωστού ρητού, «όλες είναι πόρνες εκτός από τη Μάνα μας».
Όπερ έστι μεθερμηνευόμενον, και η Μάνα μας Ελλάς κατ’ επέκταση είναι μια παρθένα, ψυχή τε και σώματι, και για την οποία δεν θέλουμε να ακούσουμε καμία απολύτως κατηγορία. Όλες οι άλλες Μάνες-Πατρίδες είναι πόρνες και τα παιδιά τους μπάσταρδα, που πρέπει να εξαφανιστούν από προσώπου γης. Όποια μελανή σελίδα της ιστορίας της Μάνας μας μας προκαλεί πρόβλημα, απλώς τη σκίζουμε και την εξαφανίζουμε. Και μαζί και αυτούς που την κατέγραψαν ή τη διάβασαν.
Ο άλλος δρόμος είναι ο δρόμος της άρνησης της ίδιας της Μάνας, η οποία γίνεται τώρα η Πόρνη, που δεν τη συγχωρούν γι’ αυτό που έκανε.
Θα προτιμούσαν να μην είχαν γεννηθεί από αυτή την Μάνα. Όλες οι άλλες Μάνες είναι δυνητικά καλύτερες, μπορεί να είναι και παρθένες, σε αντίθεση με τη δική τους. Στο πολιτικό επίπεδο, η Μάνα – Πατρίδα είναι μια Πόρνη, όλες οι άλλες Πατρίδες είναι παρθένες ή δυνητικά παρθένες. Ιδίως στην αντιπαράθεση με τη δική τους Μάνα – Πατρίδα, οι άλλες έχουν πάντα δίκαιο. Για τη δική τους Μάνα- Πατρίδα ψάχνουν συνεχώς τις μελανές της ιστορικές σελίδες, τις κοπιάρουν και τις διαδίδουν με σθένος. Με το ίδιο σθένος, ανακαλύπτουν τις φωτεινές σελίδες των άλλων Μανάδων-Πατρίδων, με σκοπό να τις τρίψουν στη μούρη των αντιπάλων τους, αυτών που διάλεξαν τον άλλο δρόμο, τον πρώτο, τον δρόμο της Μάνας – Παρθένας.
Γιατί στην πράξη, μόνο μεταξύ τους καταλαβαίνονται και γι’ αυτό και μισούνται τόσο πολύ.
Και οι δύο θεωρούν ότι ο Κόσμος εξαντλείται σε αυτό το επίπεδο αντιπαράθεσης, γι’ αυτό και ο Κόσμος στο μυαλό τους διαιρείται στα δύο, κάθετα και αμετάκλητα, σε αυτούς που έχουν Μάνα-Παρθένα και σε αυτούς που έχουν Μάνα-Πόρνη. Ξεχνώντας βέβαια πως Μάνα-Παρθένα είχε μόνο Ένας, Μάνα-Πόρνη αρκετοί, αλλά ΜΑΝΑ οι περισσότεροι.

*Δρ. Μοριακής Βιολογίας, ΕΔΙΠ στο Παν/μιο Ιωαννίνων.

 https://ardin-rixi.gr/archives/227967