Όταν ο Άγιος Βασίλειος Κορινθίας γλίτωσε την τελευταία στιγμή από μία γενική ομαδική εκτέλεση των κατοίκων από τους Γερμανούς

Το πιο κάτω κείμενο του Γιάννη Κουτσούκου είναι από το υπό συγγραφή βιβλίο του
ΚΑΤΟΧΗ ΚΑΙ ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΣΤΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ.

Μία νέα τραγωδία τύπου Καλαβρύτων και Δίστομου απεφεύχθη  την τελευταία στιγμή στον Άγιο Βασίλειο Κορινθίας στις 25-5-1944.
Η τραγική αυτή σελίδα της κατοχής είναι άγνωστη στους σημερινούς  Αγιοβασιλιώτες. Το γνωρίζουν μόνο ελάχιστοι ηλικιωμένοι που έζησαν την αγωνία των τελευταίων στιγμών της ζωής των, όταν όλο το χωριό μαζί με τα γυναικόπαιδα το είχαν συγκεντρώσει οι κατακτητές Γερμανοί για να το εκτελέσουν. Ο λόγος ήταν τα   αντίποινα που θέλανε να κάνουν οι Γερμανοί για την δολοφονία Γερμανών στρατιωτών.
Θα στηριχθώ περιληπτικά στην μαγνητοφωνημένη συνέντευξη, που μου έδωσε η Χριστίνα Πιπίλου- Δλαμαρίνη στις 17-9-2014  για το θέμα αυτό[1], το οποίον επιβεβαίωσαν και άλλοι ηλικιωμένοι κάτοικοι του Χωριού:
-Στην γύρω περιοχή των Αθικίων εκτελέστηκαν Γερμανοί στρατιώτες. Στην γερμανική διοίκηση έφθασε η εσφαλμένη πληροφορία, ότι αυτό το είχαν κάνει κάτοικοι από τον Άγιο Βασίλειο. Η Χριστίνα Πιπίλου – Δαλαμαρίνη ισχυρίζεται, ότι την πληροφορία  αυτή στους Γερμανούς την έδωσαν έμπιστα πρόσωπα τους από την  ιδία περιοχή των Αθικίων. Επίσης, ότι αυτό το έκαναν  για να γλιτώσουν τα Αθίκια από την ομαδική εκτέλεση.
Για τέτοιες ομαδικές εκτελέσεις έπρεπε να δώσει εντολή ο ίδιος ο Χίτλερ. Το γερμανικό εκτελεστικό  απόσπασμα  με τα αυτόματα όπλα στο χέρι περίμεναν την εντολή με κάποια φωτοβολίδα όπως έγινε στα Καλάβρυτα ή με κάποιο  άλλο μέσο.  Οι εγκλωβισμένοι και μελλοθάνατοι Αγιοβασιλιώτες ζούσαν μέσα στην πιο φρικτή αγωνία της  ζωής των. Τα μικρά παιδιά έκλαιγαν, οι ηλικιωμένοι ανήμποροι υπέφεραν και οι γονείς είχαν διπλή και τριπλή αγωνία.
Τον σωτήριο ρόλο στην περίπτωση αυτή τον έπαιξε ο τότε πρόεδρος του Χωριού Γρηγόρης Κατσίγιαννης, που είχε τότε το σπίτι του στην πλατεία του χωριού, απέναντι από την Εκκλησία. Έτρεξε στην γερμανική φρουρά που ήταν στον σιδηροδρομικό σταθμό του χωριού και τους παρακάλεσε και τους έπεισε να παρέμβουν.  Ορισμένοι κάτοικοι του χωριού, όπως και ο πρόεδρος είχαν καλές σχέσεις με την γερμανική φρουρά του σιδηροδρομικού σταθμού του Αγίου Βασιλείου. Τους έδιναν τακτικά νταμπουζάνες ( γυάλινες χιλιάρες ) με το σπιτίσιο κρασί από το βαρέλι τους να για πιουν[2]. Ήλθαν μερικοί από την φρουρά μαζί με τον πρόεδρο Γρηγόρη Κατσίγαννη στην Πλατεία του χωριού και είπαν στον επικεφαλής του εκτελεστικού αποσπάσματος, ότι οι κάτοικοι είναι φιλήσυχοι και έχουν καλές σχέσεις μαζί τους και ότι δεν μπορεί να έχουν οι κάτοικοι αυτοί  εκτελέσει τους Γερμανούς ή να έχουν κάνει κάποιο σαμποτάζ.
Ύστερα από αρκετή αγωνιώδη αναμονή και συζητήσεις το γερμανικό εκτελεστικό απόσπασμα με προφορικές εγγυήσεις της γερμανικής φρουράς του χωριού αποφάσισε να αποχωρήσει.
Έτσι γλίτωσε το χωριό ανήμερα της Αναλήψεως, ημέρα Πέμπτη στις 25-5-1944 από μια άδικη εκτέλεση και η όλη η Ελλάδα από ένα ακόμη απάνθρωπο έγκλημα.
Η Χριστίνα  Πιπίλου-Δαλαμαρίνη ισχυρίζεται ακόμη,
–ότι ο μακαριστός σύζυγος της Χρίστος Δαλαμαρίνης  (Γιωργέτας), ο οποίος έλαβε την πρωτοβουλία να γίνει το καινούργιο νεκροταφείο στο Ρέχτι, είναι εκείνος, ο οποίος επέμενε και αφιέρωσε-κόντρα στην αντίθετη άποψη του τότε εφημέριου Δημητρίου Δελή- την καινούργια Εκκλησία του νεκροταφείου στην Ανάληψη. Και αυτό σε ανάμνηση του γεγονότος, ότι στις 25 Μαίου του 1944, ημέρα Πέμτη της Αναλήψεως, γλίτωσαν οι κάτοικοι του χωριού από μια φρικιαστική σφαγή  των Γερμανών κατακτητών και με απρόβλεπτες τραγικές συνέπειες για τις επόμενες γενεές των κατοίκων του Αγίου Βασιλείου Κορινθίας.
Ο Τάσος Μαρμαράς του Θεοφάνους σε συνέντευξη[3] στις 26-8-2017 προς τον γράφοντα προσθέτει τα εξής:
–Οι γερμανοί στρατιώτες βγήκαν στο χωριό και μάζευαν με την βία τον κόσμο να πάει στην πλατεία για εκτέλεση. Εγώ ήμουν τότε σπίτι με την μάνα μου, η οποία είχε ζυμώσει και ήταν έτοιμη να βάλλει το ψωμί στο φούρνο. Ήλθαν δυο γερμανοί για να πάρουνε και την μάνα μου να πάει στην πλατεία για εκτέλεση. Κάτι έλεγαν «παρτύ, παρτύ» Της κοπανάνε μια σπρωχταριά (την έσπρωξαν) για να φύγει για την πλατεία και την επήρανε μαζί τους. Το ψωμί έμεινε έτσι εκεί χάμου. Εγώ δεν πήγα στην πλατεία αλλά εκάθησα κοντά στο ψωμί και έκλαιγα.
Ο Τάσος Μαρμαράς επιβεβαιώνει ότι είχε ακούσει, χωρίς να ήταν ο ίδιος παρών στην πλατεία, δηλαδή για τον ρόλο της φρουράς των Γερμανών υπέρ του χωριού, την σωτήρια ενέργεια του προέδρου Γρηγόρη Κατσίγιαννη και προσθέτει ότι οι Γερμανοί είχαν στήσει τρία πυροβόλα στην πλατεία του Χωριού έτοιμα  για την εκτέλεση.
Ο Γεώργιος Ζώγαλης του Ιωάννου σε συνέντευξη[4] προς τον γράφοντα ισχυρίζεται τα πιο κάτω:
-Ο Γερμανός Λοχίας της φρουράς των γερμανών Ρόμπερτ είναι αυτός που επενέβη στο εκτελεστικό απόσπασμα τον Γερμανών στις 25 Μαίου του 1944 ανήμερα της Αναλήψεως ημέρα Πέμπτη  και την τελευταία στιγμή έσωσε το χωριό από την ομαδική εκτέλεση.
Το χωριό το είχε περικυκλώσει ένα γερμανικό τάγμα  και είχαν μαζέψει όλους τους άνδρες όσους βρήκαν στο χωριό ηλικίας πάνω από 15 ετών για να τους εκτελέσουν. Είχαν έλθει για συμπαράσταση και τα γυναικόπαιδα στην άκρη της Πλατείας. Τούς άνδρες τους είχαν βάλλει στην σειρά με πρώτο τον Γορίλα (Νικόλαος Αριστείδου Ρεκλείτη), επειδή ήταν ο πιο ψηλός. Θα ήταν τότε περίπου 18 ετών. Το τάγμα αυτό ήλθε από την περιοχή του Άσσου Κορινθίας μέσω Βεληνιάτικα, Σπαθοβούνι και Τούρκικο Γεφύρι. Περάσανε μπροστά από τα δικά μας τα γαλάρια (ποιμνιοστάσια), που ήσαν κοντά στον δρόμο (περιοχή Αλάμπι). Εμείς ήμασταν μέσα μαζί με τα πρόβατα, αλλά δεν μας αναζήτησαν και μας προσπέρασαν. Δεν βάδιζαν μόνο στο δρόμο αλλά είχαν απλωθεί και στα κτήματα σε μεγάλη ακτίνα και έψαχναν για κρυμμένους αντάρτες, κατευθυνόμενοι προς το χωριό για να επιβάλλουν αντίποινα με ομαδική εκτέλεση των κατοίκων. Το χωριό μας δεν έφταιγε. Είχανε κάποιοι κρεμάσει εξ Γερμανούς στην περιοχή Χιλιομοδίου ή Αθικίων και δεν ξέρω πως κάνανε υπεύθυνο το χωριό μας.
Τα πολυβόλα τα είχαν στήσει στα πεύκα μπροστά από το σπίτι του Ταγαρά στην πλατεία του χωριού. Εγώ δεν ήμουν εκεί, αλλά τα έχω ακούσει. Μαζί με το γερμανικό τάγμα ήταν και ένας Έλληνας Λοχαγός, ο οποίος λεγόταν Τρίκκας Γεώργιος. Ο τότε πρόεδρος του Χωριού Γρηγόρης Κατσίγιαννης γνώριζε τον Λοχαγό αυτόν τον πλησίασε και του είπε.
–Τι κάνουμε τώρα; και αυτός του απάντησε
–Τράβα κάτω . Και του έδειξε τον σιδηροδρομικό Σταθμό του χωριού.
Και μαζεύει ο Γρηγόρης Κατσίγαννης ένα κοφίνι αυγά και τα πήγε κάτω. Αμέσως ο Γερμανός Λοχίας Ρόμπερτ  έρχεται επάνω και τους είπε (στο γερμανικό απόσπασμα):
–Μην κουνηθείτε. Οι άνθρωποι  είναι φιλήσυχοι. Δεν έχουν κάνει καμία ανδραγαθία. Και έτσι σώθηκε το χωριό από τον λοχία Ρόμπερτ.
Και εκείνη την ημέρα σκοτωθήκανε μόνο τα τρία παιδιά[5]. Ο ένας από τα τρία παιδιά που σκοτώθηκαν-σύμφωνα με την Ντίνα Ξύδη, Δασκάλα- ήταν ο Κωστής Ξύδης του Γεωργίου και της Σοφίας, 22 χρονών, αδερφός του Iωάννου Ξύδη (ή Κακάνη), ο οποίος είναι πατέρας της Ντίνας Ξύδη, Δασκάλας..Τα άλλα δύο παιδιά είναι ο Ιωάννης Τσουστσουβής και ο Ιωάννης Μπισμπιρούλιας. Ας είναι αιωνία τους οι μνήμη. .. 
Tα πυροβόλησαν από τα Αλωνάκια  (παλιό γήπεδο του χωριού)  την στιγμή που οι τρεις Αγιοβασιλιώτες ευρίσκοντο στην περιοχή Δάφνες του βουνού Δαφνιάς,  πηγαίνοντας να κρυφτούν για να γλιτώσουν από την ομαδική εκτέλεση που θα γινόταν στην πλατεία του χωριού. Οι Γερμανοί όμως είχαν αποκλείσει όλο το χωριό, ήσαν καλοί σκοπευτές και δεν μπορούσε κάποιος να μπει ή να βγει από το χωριό.
Η ημερομηνία 25 Μαΐου 1944 -ανήμερα της Αναλήψεως είναι ένας πολύ σπουδαίος χρονολογικός σταθμός για το χωριό Άγιος Βασίλειος, διότι την ημέρα αυτή οι κάτοικοι του Χωριού γλίτωσαν την τελευταία στιγμή από την ομαδική εκτέλεση που είχαν αποφασίσει οι Γερμανοί κατακτητές και τους είχαν συγκεντρώσει για τον σκοπό αυτό στην κεντρική πλατεία του χωριού. Με άλλα λόγια την ημερομηνία αυτή απεφεύχθη στο παρά πέντε να σφαγιασθεί το χωριό, όπως έγινε και με τα μαρτυρικά Καλάβρυτα και το Δίστομo
Η ημερομηνία αυτή, που είναι και ημέρα Πέμπτη της Αναλήψεως,  δηλαδή η 25 Μάιου του 1944 προκύπτει από το Πασχάλιον του διορθωμένου Ιουλιανού ημερολογίου του έτους 1944, όπου το Πάσχα εορτάστηκε στις 16 Απριλίου. Προσθέτοντας 39 ημέρες μετά το Πάσχα για να προσδιορίσουμε την ημέρα της Αναλήψεως προκύπτει η ημερομηνία 25 Μαίου 1944[6].
[1]Συνέντευξη Χριστίνας Πιπίλου, συζύγου Χρήστου Δαλαμαρίνη στις 17-9-2014
[2] Από ομολογίες κατοίκων οι Γερμανοί αγόραζαν το κρασί και δεν δεχόντουσαν να το πάρουν δωρεάν
[3] Συνέντευξη Αναστασίου Μαρμαρά του Θεοφάνους στις 26-8-2017
[4] Συνέντευξη Γεωργίου Ζώγαλη του Ιωάννου στις 5-4-2017
[5] Εννοεί τους  Ξύδης Κωνσταντίνος (ή Κακάνης), Μπισμπιρούλιας Ιωάννης και Τσουτουβής Ιωάννης.
Η Ντίνα Ξύδη, δασκάλα, δίνει τις πιο κάτω πληροφορίες για τον Κωνσταντίνο Ξύδη: Ο Κωστής Ξύδης του Γεωργίου και της Σοφίας, 22 χρονών ήταν αδερφός του πατέρα της. Η ίδια έχει πάρει το όνομά του.
[6] Και για το τρέχον έτος 2017 από καθαρή σύμπτωση το Πάσχα συνέπεσε στις 16 Απριλίου και η εορτή της Αναλήψεως στις 25 Μαίου, ημέρα Πέμπτη.

ΠΗΓΗ - koutsoukos.wordpress.com

Σόρος και ΜΚΟ(ισμός) (μέρος B΄)

Το ιδεολογικό φιλέτο του μεταναστευτικού

Του Παναγιώτη Πανά από το Άρδην τ. 118

Κοινό έδαφος συνάντησης των Μ.Κ.Ο και της κοσμοθεωρίας του Σόρος, είναι η μετανάστευση/προσφυγιά, την οποία κατανοούν ως μια «φυσιολογική» εξέλιξη μετακίνησης πληθυσμών, εφόσον ξεπεραστεί η τραγική φάση των πολέμων, των θανάτων και της φροντίδας των ευάλωτων πληθυσμών.

Οι πολυποίκιλες Μ.Κ.Ο, οι δικαιωματικές ομάδες και οι οργανικοί διανοούμενοι που προσφέρουν το «επιστημονικό» πλαίσιο παρέμβασής τους (ιδιαίτερα το Τμήμα Ανθρωπολογίας της Παντείου και το Πανεπιστήμιο του Αιγαίου), υποστηρίζουν ότι αυτή η «φυσιολογική» εξέλιξη των πληθυσμών, μπορεί να είναι και αποτέλεσμα της πολιτικής βούλησης και θέλησης των ακτιβιστικών ομάδων που θέλουν να «αλλάξουν τον κόσμο», αλλά και τον άνθρωπο.

Η «απόλυτη γνώση» και αυθεντία τους καθιστά «αντισυστημικούς» μόνο απέναντι στο λαϊκό σώμα το οποίο επέδειξε γνήσιο ανθρωπισμό στη βοήθεια των προσφύγων, ο οποίος όμως έχει φυσικά όρια αντοχής. Όμως, οι «επιστήμονες» και οι οργανώσεις λοιδορούν τις τοπικές κοινωνίες των νησιών και κατηγορούν ως ρατσιστικό το όριο πέρα από το οποίο η διάλυση της συνοχής θα είναι εφιαλτική, τόσο για τους ντόπιους όσο και για τους πρόσφυγες, και βέβαια για την ίδια την Ελλάδα, ως έδαφος και πατρίδα.

 Η «απόλυτη επιστήμη» των Μ.Κ.Ο. στηρίζεται, σχεδόν αποκλειστικά, στις μεταμοντέρνες μετεξελίξεις της θεωρίας των Γενικών Συστημάτων και της διακυβέρνησής τους (Κυβερνητική). Μιας θεωρίας σημαντικότατης, όσον αφορά στη γνώση για τα φυσικά και ανθρώπινα συστήματα και τη δυναμική τους.

Βασικός πυρήνας της θεωρίας είναι ότι το κοινωνικό σύστημα είναι «ένα σύμπλεγμα αλληλοεπηρεαζόμενων και αλληλοεξαρτώμενων μεταξύ τους στοιχείων. Η αλλαγή σε κάποιο στοιχείο του συστήματος επιφέρει αλλαγές σε όλο το σύστημα (Bateson, 1972). Το σύστημα δεν είναι το άθροισμα των μερών του, αλλά μια οργανική ενότητα που διαφέρει ποιοτικά από τα επιμέρους κομμάτια του.

Η νεοφιλελεύθερη δεξιά και αριστερά ερμηνεύουν κατά το δοκούν τη θεωρία των συστημάτων προκειμένου να προωθήσουν τη δυναμική «αλλαγή» του κοινωνικού, πολιτικού και οικονομικού συστήματος. Αλλαγή η οποία παίρνει τη μορφή της (ισοπεδωτικής και αποδομητικής) παγκοσμιοποίησης.

Ιδιαίτερα, εστιάζουν στην υπαρκτή ιδιότητα της αυτορρύθμισης των συστημάτων, τα οποία αυτοελέγχονται, αλληλεπιδρώντας με το περιβάλλον, αναπροσαρμόζοντας διαρκώς τις λειτουργίες και την δομή τους, τείνοντας άλλοτε προς την διατήρηση της σταθερότητας τους (ομοιόσταση), και άλλοτε προς την ανατροπή της, την αταξία και την αλλαγή (εντροπία).

Στις εκπαιδεύσεις και τα φόρουμ των Μ.Κ.Ο και των «ατομικών δικαιωμάτων», η ροή των προσφύγων, αναλύεται μέσα από την έννοια της αυτοοργάνωσης των συστημάτων, η οποία σχετίζεται ή/και προϋποθέτει την απορρύθμισή τους. Η απορρύθμιση αυτή είναι η νέα «επανάσταση», γι’ αυτό και ως επαναστατικά υποκείμενα της αλλαγής θεωρούνται οι πρόσφυγες/μετανάστες, όπως ξεκάθαρα φωνάζουν οι αριστερίστικες ομάδες ή ο ψευδοαντιεξουσιαστικός και εντέλει νεοφιλελεύθερος πολιτικός χώρος.

Στην απορρύθμιση αυτή, επενδύουν οι ποικιλόμορφοι «επαναστάτες», αλλά και το Open Society. Η προτροπή, «ανοίξτε τα σύνορα» προσβλέπει στην παρόξυνση της απορρύθμισης, εκβιάζοντας την αλλαγή, τη νέα αυτοοργάνωση του παγκόσμιου συστήματος. Άλλωστε και στο πλαίσιο του αντιπαγκοσμιοποιητικού Κοινωνικού Φόρουμ, σχεδόν κυριαρχούσε, η φωνή αυτή: «να διευκολύνουμε τις ροές των δυστυχισμένων, ώστε να αναγκαστεί η Ευρώπη, δια της απορρύθμισης να βρει μια νέα ισορροπία».

Έτσι, οι «εκσυγχρονιστές αριστεροί» βλέπουν την παγκοσμιοποίηση της κρίσης και παραπέρα την επανάσταση, ο Νέγκρι την «Αυτοκρατορία» του και οι νεοφιλελεύθεροι δεξιοί την δικαίωση των ταξικών πόθων για απελευθέρωση των αγορών και την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, με φθηνό εργατικό δυναμικό. Ενώ οι «ανθρωπιστές» διανοούμενοι ανακαλύπτουν τον κόσμο που όλοι θα ζούμε αγαπημένοι και αγκαλιασμένοι σε μια νέα αρμονία, ενός ανθρώπινου πλήθους χωρίς όρια και ιδιότητες.

Βέβαια, τα φυσικά συστήματα, έχουν και άλλα χαρακτηριστικά, που δεν τονίζονται το ίδιο από τους ακτιβιστές «επιστήμονες» ή το σύστημα Σόρος. Αυτά είναι: Η έννοια της αυτοποίησης (η τάση των συστημάτων να διατηρούν τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά τους, παρά τις περιβαλλοντικές μεταβολές, μέσω του συνεχούς κύκλου αυτοδημιουργίας και αυτοκατάλυσης). Η αυτοποίηση των βιολογικών συστημάτωνχαρακτηρίζεται από την επικοινωνιακή ανοικτότητα (communicating openness) αλλά και την λειτουργική κλειστότητα (operational closure). Επίσης, χαρακτηρίζεται από τη ύπαρξη ορίων με τα οποία το κάθε βιολογικό ή ζωντανό κοινωνικά σύστημα αφομοιώνει τα εξωτερικά ερεθίσματα, που θέλουν να αλλάξουν την σύνθεσή του.

Ειδικά στα ανθρώπινα συστήματα, όπου ενεργό ρόλο παίζουν η συνείδηση και το νήμα της επικοινωνίας, όταν ξεπεραστεί το όριο, το οποίο επιτρέπει σε ένα σύστημα να αναπαράγεται και να αυτοδημιουργείται, τότε δημιουργείται το αντίθετο της αυτοποίησης, που ονομάζεται αλλοποίηση. Κάτι που, σε πιο απλή γλώσσα, μπορεί να θεωρηθεί η αλλοτρίωση και η «καταστροφή» του συστήματος, να μπορεί να αναπαράγει τον εαυτό του. Και στην περίπτωση των εθνών-κρατών και της Ελλάδας, η καταστροφή της δυνατότητας επιλογής να μπορούν να συνεχίζούν να αναπαράγουν τον πολιτισμικό εαυτό τους, την εθνική τους ιδιοπροσωπία σε συν-εξέλιξη και επικοινωνία με τους άλλους πολιτισμούς.

Το προσφυγικό-μεταναστευτικό ζήτημα στην Ελλάδα, έχει ξεπεράσει προ πολλού, τα όρια που ένα σύστημα μπορεί να αντέξει προκειμένου να αυτοποιηθεί (να έχει ταυτότητα υπό μια έννοια). Μάλιστα, έχει ανατραπεί η πρώτη αρχή βιωσιμότητας των αυτοποιητικών συστημάτων που είναι: «Ο έλεγχος επιτυγχάνεται όταν η ποικιλία του συστήματος ελέγχου είναι τουλάχιστον ίση με την ποικιλία του ελεγχόμενου συστήματος (Variety kills variety)».

Πώς λύνει το γρίφο το ισοπεδωτικά μεταμοντέρνο «ανθρωπιστικό» κίνημα; Αξιοποιώντας μια άλλη παραδοχή της θεωρίας: «Το μέτρο της ποικιλίας εξαρτάται από τον παρατηρητή και το περιβάλλον του συστήματος». Και επειδή οι παρατηρητές είμαστε «εμείς», ως κυρίαρχοι, δεξιοί και αριστεροί, ιδεολογικοί μηχανισμοί του καπιταλιστικού περιβάλλοντος, εύκολα μπορούμε να ορίζουμε την ποικιλία με τέτοιον τρόπο που να μην έρχεται σε αντίθεση με τη θεωρία μας.

Ο φιλοσοφικός μανδύας του Πόππερ και του Σόρος είναι κι εδώ παρών: «…είμαστε δημιουργοί του έργου, του προϊόντος και συγχρόνως μορφοποιούμαστε από το έργο μας. Αυτό είναι το δημιουργικό στοιχείο στον άνθρωπο: Ότι, καθώς, δημιουργούμε, αναδημιουργούμε συγχρόνως τους εαυτούς μας μέσω του έργου μας. Η διαμόρφωση της πραγματικότητας είναι λοιπόν δικό μας έργο·…» (Popper)

Η ποικιλία των ιδιοτήτων και της φύσης των ανθρώπων δεν απειλεί το σύστημα να μην αυτοποιηθεί, όταν δεν έχει…. ταυτότητα και οντολογικά χαρακτηριστικά: εθνική καταγωγή, φύλο, τάξη, θρησκεία, παραδόσεις, ιστορία, κ.α. Οπότε δεν υπάρχει πρόβλημα. Απλά η αύξηση του πληθυσμού στην Ελλάδα θα ωθήσει σε ποιοτικές αλλαγές στην Ευρώπη και στον πλανήτη. Έτσι, μια ολιστική συστημική θεωρία της ανθρώπινης φύσης, όπως την περιέγραψε υπέροχα ο Εντγκάρ Μορέν, φτάνει να «καταργεί» την ανθρώπινη φύση και τα έθνη, στα χέρια των υπερνεωτερικών επιστημονικών αφεντικών και των «ακτιβιστών» των Μ.Κ.Ο.

Βέβαια, όταν απέναντί σου έχεις την κυριαρχία των δυτικών νεο-ιμπεριαλισμών, του κεφαλαίου, την νεοθωμανική Τουρκία, το κλείσιμο των συνόρων προς την Ε.Ε κ.α, προσγειώνεσαι βίαια στην πραγματικότητα, αλλά ποιος νοιάζεται; Αρκεί να δικαιωθεί η νομοτέλεια της θεωρίας μας κι ας διαλύονται οι ντόπιοι, κι ας πνίγονται οι δυστυχισμένοι. Έτσι κι αλλιώς, κάποιο νέο επιστημονικό κερδοφόρο think tank της «ορθάνοιχτης κοινωνίας», θα μας καλέσει μετά από χρόνια, σε κάποια χυλοποιημένη μητρόπολη και θα εξηγήσουμε τα πάντα!πό τότε που οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις – γέννημα του κινήματος του ΄68 – αποτελούσαν εναλλακτική θέσμιση της κοινωνίας, ενάντια τόσο στον κρατισμό, όσο και στο ιδιωτικό κεφάλαιο, κύλισε πολύ νερό στ’ αυλάκι. Η ενσωμάτωση του αντιθέτου και του εναλλακτικού αποτελεί βασικό μηχανισμό της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Οι Μ.Κ.Ο δεν αποτέλεσαν εξαίρεση. Εντάσσονται πια στο σημειολογικό υλικό της μετα-νεωτερικής κυριαρχίας και στην Ελλάδα, από την αρχή της οικονομικής και αργότερα της προσφυγικής-μεταναστευτική κρίσης, διαμορφώνουν το ιδεολογικό περιβάλλον αντιμετώπισης της φτώχειας και της κοινωνικής βλάβης.

Στο πλήθος Οργανώσεων υγείας και κοινωνικής φροντίδας, προστίθεται και το Open Society Foundations (OSF)του παλιού γνώριμου Τζορτζ Σόρος, μέσω του Solidarity Now (παρακλάδι του Ιδρύματος στην Ελλάδα). Μετά το πετρέλαιο που δώριζε σε σχολεία και Οργανισμούς, τα πρώτα μνημονιακά χρόνια, το Ίδρυμα δημιούργησε τέσσερα Κέντρα Αλληλεγγύης, στο πρότυπο του πρώτου Κέντρου, που εγκαινίασε ο Μπουτάρης στη Θεσσαλονίκη, το 2014. Αρχικά, μέσω των ΜΚΟ Άρσις και ΠΡΑΚΣΙΣ, προσέφερε νομική στήριξη για προβλήματα και επιπτώσεις της κρίσης (χρέη, δάνεια, εργασιακά, προνοιακά, κ.α), καθώς και ιατρική και ψυχολογική στήριξη των αποδυναμωμένων πολιτών. Στην Αθήνα, σε συνεργασία με τον Δήμο Αθηναίων και τις συνήθεις Μ.Κ.Ο, το Κέντρο λειτουργεί στο παλιό Φρουραρχείο, στο Σταθμό Λαρίσης, με κύριο άξονα την φροντίδα των προσφύγων-μεταναστών. Αργότερα, ιδιαίτερα μετά το 2016, η Solidarity Now συστηματοποίησε τις δράσεις της, χωρίς τη συνέργεια άλλων Μ.Κ.Ο. αναλαμβάνοντας να λειτουργήσει η ίδια, πολυεπίπεδες δομές στήριξης των προσφύγων.

«Να σε κάψω Γιάννη να σ’ αλείψω μέλι». Ο χρηματιστηριακός μάγος της νεοκαπιταλιστικής Αυτοκρατορίας, ο άτυπος Υπουργός Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών και του νέο-ιμπεριαλισμού, που μέσω «ανθρωπιστικών» Μ.Κ.Ο συνέβαλε στην διάλυση καθεστώτων στην Ανατολική Ευρώπη και την πρώην ΕΣΣΔ, αποτελεί το πρόσωπο αναφοράς κάθε νεοφιλελεύθερου αριστερού ή δεξιού «εκσυγχρονιστή». Η «κοινωνία» του, που γεννά την εκμετάλλευση και τη φτώχεια, φροντίζει στοργικά τα θύματά της. «Μπορούμε να λύσουμε την κρίση στην Ευρώπη. Μαζί», λέει το σποτ στην ιστοσελίδα της OSF^[1]. Όπου το μαζί σημαίνει ο καθείς μόνος του απέναντι στα μεγάλα αφεντικά και τον διαμελισμό χωρών, αλλά χέρι-χέρι με τις Μ.Κ.Ο που διαμεσολαβούν, ώστε να εμποδίζονται αυτόνομες κινήσεις κοινοτικής-λαϊκής αλληλεγγύης και εναλλακτικής πολιτικής διεξόδου από την κρίση.

Η «απελευθέρωση» της «κοινωνίας των πολιτών» κινδυνεύει οριστικά να επιτευχθεί μέσω ιδεολογικών μηχανισμών των ειδικών της αλληλεγγύης, αυξάνοντας την κυριαρχία της «πολιτικής κοινωνίας» πάνω στο λαό. Οι κάθε είδους Μ.Κ.Ο, είτε συνειδητά είτε μέσω αγνών ανθρωπιστικών κινήτρων, θα αποτελέσουν – αν δεν αποτελούν ήδη – το ιδεολογικό όχημα μέσω του οποίου το μεγάλο υπερεθνικό κεφάλαιο, αλλά και οι νεοαποικιοκρατικοί μηχανισμοί της παγκοσμιοποίησης, διεισδύουν στην ελληνική κοινωνία, ενσωματώνοντας τη διαφορετική άποψη και τη συλλογικότητα, χρησιμοποιώντας τον πολυκερματισμό του λαού και τα εθνικώς ουδέτερα, «ατομικά δικαιώματα».

Μάλιστα, η διάχυση της ιδεολογίας του «κράτους πρόνοιας» των Μ.Κ.Ο και των «φιλάνθρωπων» χορηγών, ταυτίζεται με την στρατηγική της εξουσίας και μιας «μεταμοντέρνας» εκδοχής του κράτους. Ο ολοκληρωτισμός της πιο ταξικής κοινωνίας, μπορεί να έλθει μέσα από τα «δημοκρατικά δικαιώματα» και τις «φιλελεύθερα» ελευθεριακές, ατομικιστικές απόψεις. Ο νεοαποικισμός της χώρας κτίζεται γύρω από την περιφερειοποίηση και την «αποκέντρωση».

Η οικοδόμηση απάνθρωπων δομών και συστημάτων, θα γίνει νομότυπα και με το σταυρό στο χέρι. Οι κυβερνητικές πολιτικές θα μπορούν να περνούν μέσω μη-κυβερνητικών δομών, οι οποίες με το άλλοθι πως δεν διαχειρίζονται κρατικό χρήμα (λες και τα ευρωπαϊκά κονδύλια δεν είναι χρήματα από τα κράτη) νομιμοποιούν τις επιφυλάξεις για τους χρηματοδότες τους και την «ανθρωπιστική» διαπλοκή τους. Το νέο ξέπλυμα χρημάτων θα μπορεί να δρομολογείται μέσω της τέχνης και του πολιτισμού, αντάμα με το νέο real estate που σχετίζεται με την ανάπλαση περιοχών, μουσείων και πολιτιστικών ιδρυμάτων.

Το παράδοξο(;) στην ιστορία αυτή είναι πως οι άνθρωποι που πλαισιώνουν τις Μ.Κ.Ο στην πλειοψηφία τους δηλώνουν «αριστεροί», «αντιεξουσιαστές» ή ακτιβιστές, συμμετέχοντας οι παλιότεροι σε αντι-παγκοσμιοποιητικές διαδηλώσεις. Όπως πιθανά, στη Νέα Υόρκη, όταν στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, ο Τζώρτζ Σόρος, υμνούσε προφανώς τις αρετές του μαφιόζικου καπιταλισμού υπέρ της ανοικτής κοινωνίας και των δικαιωμάτων, με συνδαιτημόνες τον Μπρεζίνσκι, τον Χάντιγκτον και τον Φουκουγιάμα.

Η εποχή βέβαια, που ο αναρχικός Λεωνίδας Χριστάκης, ο αριστερός Γιώργος Μιχαηλίδης (σκηνοθέτης) ή η Λιλή Ζωγράφου, κατήγγειλαν τις χορηγίες τους Ιδρύματος Φόρντ σε Έλληνες διανοούμενους, ως τον Δούρειο Ίππο της αμερικανικής πολιτικής, μάλλον πέρασαν ανεπιστρεπτί. Και η αναφορά στον ιμπεριαλισμό και τη CIA, του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος, όχι μόνο φαντάζει αδιανόητη στους μη-κυβερνητικούς αριστερούς μας, αλλά συκοφαντούν κιόλας όσους μιλούν γι’ αυτά, ως συνωμοσιολόγους ή ακροδεξιούς.

Οι αριστεροί μη κυβερνητικοί εκσυγχρονιστές είναι πια τόσο «φιλελεύθεροι» που ταυτίζονται με τους δεξιούς νεοφιλελεύθερους.

Μ.Κ.Ο, Καρλ Πόππερ και Σόρος: «κλειστή κοινωνία», «ανοικτή χρηματοδότηση»!

Η «Ανοικτή κοινωνία» του Τζωρτζ Σόρος χρηματοδοτεί αφειδώς ποικίλες Μ.Κ.Ο, ανά τον κόσμο και την Ελλάδα. Μια ονομασία, που προέρχεται, όπως είναι γνωστό σε πολλούς –αλλά σε λίγους από τον χώρο των Οργανώσεων– από το φημισμένο βιβλίο Η ανοικτή κοινωνία και οι εχθροί της (1945) του φιλόσοφου Κάρλ Πόππερ, πνευματικού δασκάλου του Σόρος.

Δεν είναι κρυφό, ότι πολλές Μ.Κ.Ο κοινωνικής ή ψυχοκοινωνική στήριξης, οι οποίες παρεμβαίνουν για την φροντίδα διαφορετικών πληθυσμιακών ομάδων (ψυχικά ασθενείς, μετανάστες, ΛΟΑΤΚΙ άτομα, τοξικομανείς, άστεγοι, κακοποιημένες γυναίκες, κ.α.) άμεσα ή έμμεσα χρηματοδοτούνται από το φιλανθρωπικό Ίδρυμα Open Society του Τζωρτζ Σόρος. Μάλιστα, οι χώροι αυτοί θεωρούνται οι πιο «προοδευτικοί» παράγοντες επιτάχυνσης της εξέλιξης των τεχνικών και των μεθόδων ψυχολογικής μέριμνας, αλλά και ενός ψυχοκοινωνικού ακτιβισμού.

Οι «προοδευτικές» ιδέες του Open Society για «ανοικτή δημοκρατία» και ατομικά δικαιώματα και οι επιλογές του ενάντια στους «ολοκληρωτισμούς» φαίνεται ότι ασκούν μια ακαταμάχητη έλξη στις κάθε είδους μη κυβερνητικές Οργανώσεις, Αστικές μη κερδοσκοπικές επιχειρήσεις ή Οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης (Δήμος Αθηναίων, Δήμος Θεσσαλονίκης) που χρηματοδοτούνται από τον δαιμόνιο «φιλόσοφο» της οικονομίας και της φιλανθρωπίας. Ορισμένες, δομές, μάλιστα, στις περιγραφές του βιοψυχοκοινωνικού έργου τους, ταυτίζονται με τις βασικές αρχές του αμερικανικού ουνιβερσαλισμού του χρηματοδότη τους.

Και αυτό δεν είναι μια ακόμη «θεωρία συνομωσίας» ενάντια στον…αγαθό και μεγαλόψυχο χρηματιστή. Απλά, και τα δυο μέρη συντάσσονται με τις νέες υπερ-παγκοσμιοποιημένες «ανθρωπιστικές» ντιρεκτίβες της «αλληλεγγύης», της φροντίδας της «ευαλωτότητας», του αυτοπροσδιορισμού, της αποδόμησης, του πολίτη του κόσμου και της νομαδικότητας, της ολιστικής αυτογνωσίας, της ουδετερότητας, της επιτελεστικότητας της κοινωνικής φύσης του ανθρώπου, της ολικής απελευθέρωσης των έμβιων όντων, των θεωριών μάθησης, της εναλλακτικής παγκοσμιοποίησης, κ.α. Μάλιστα, ορισμένες σχολές, ιδιαίτερα της ύστερης συστημικής ψυχοθεραπείας, αναφέρουν συχνά τον Σόρος, λόγω της συστηματοποίησης και εφαρμογής της συστημικής αρχής της αντανακλαστικότητας (reflexivity) στην κυκλική οικονομία του χρηματιστηρίου, μέσω της οποίας απέσπασε αμύθητα κέρδη. Μέσω αυτής μπορούσε να προβλέπει, αν όχι να επηρεάζει, τους κύκλους ύφεσης και ανόδου των άυλων αξιών, οι οποίες επηρεάζονται από τις ψυχοκοινωνικές συμπεριφορές των ανθρώπων (αυτό που ακούμε συχνά για την ψυχολογία των Αγορών) και να επενδύει ανάλογα. Η κατάλληλη αντανάκλαση, δηλαδή, η επιρροή, οι αποφάσεις, η μόχλευση κ.α του επενδυτή στην πραγματική ή άυλη οικονομία μπορεί να επηρεάσει την Αγορά αξιών και επενδύσεων και βέβαια τον κατάλληλο και επιδέξιο προσπορισμό κερδών, «παίζοντας» με τον χρηματοπιστωτικό χώρο.

Η θεραπευτική πρακτική, στο χώρο των Μ.Κ.Ο Κοινωνικής Φροντίδας και τον ευρύτερο ψυχοκοινωνικό τομέα, εμπνέεται από την κατανόηση των βιολογικών και ψυχοκοινωνικών παραγόντων που διαμορφώνουν την κατάλληλη θεραπευτική βοήθεια. Η συμβολή της κοινωνιολογίας, της ανθρωπολογίας, της εθνολογίας, της σημειολογίας, αλλά και των κοινωνικών ακτιβιστικών ρευμάτων, ορθώς οδήγησε σε μια ολιστική σύλληψη της ανθρώπινης φύσης. Εντός αυτής της ολιστικότητας, η πολιτισμική καταγωγή, το οικογενειακό γενεόγραμμα, η εκπαίδευση, οι κοινωνικές σχέσεις, η θρησκεία, η ιδεολογία, οι ηθικές αξίες, οι προσωπικοί συμβολισμοί, κ.α., αναδεικνύονται σε σημαντικούς παράγοντες της ψυχικής υγείας και επομένως της ψυχοκοινωνικής παρέμβασης.

Ωστόσο, η μετεξέλιξη των ανθρωπιστικών επιστημών και το κυρίαρχο ρεύμα που τις διαπερνά, τόσο στη θεωρία, όσο και στην πρακτική, είναι αυτό του ύστερου – θα λέγαμε – κονστρουκτιβισμού («η κατασκευή της ανθρώπινης πραγματικότητας»), και ιδιαίτερα του μεταμοντέρνου κονστραξιονισμού (προτάσσεται η δομή και το πλαίσιο που καθορίζουν τις ανθρώπινες συμπεριφορές), στο πλαίσιο της κληρονομιάς των θεωριών του μεταδομισμού, ιδιαίτερα της εκδοχής του Φουκώ. Παλεύουν όχι μόνο για να αλλάξουμε την κοινωνική-πολιτισμική δομή, αλλά για να αλλάξει και η ρευστή φύση του ανθρώπου, η οποία δεν έχει θεμελιώδεις ανάγκες, αλλά είναι μια κανονικότητα που προήλθε από τις κάθε λογής πολιτικοκοινωνικές εξουσίες. Είναι ας πούμε, το ψυχοκοινωνικό ανάλογο της οικονομικής θεωρίας του Σόρος, στο κοινωνικό πεδίο.

Καμιά από τις ψυχοκοινωνικές αυτές ανακαλύψεις, δεν είναι έξω από την λογική και τον ψυχισμό του ανθρώπου, αλλά εδώ μιλάμε, στην ουσία, για την παρεκτροπή τους στο απώτατο άκρο της «επαναστατικής» αποδόμησης και μηδενισμού της ανθρώπινης φύσης. Στην εκ προθέσεως και εκ του μηδενός δημιουργία μιας νέας, θαυμαστής, …«ανεκτικής» και «ανοικτής κοινωνίας και…φύσης» του ανθρώπου, τέτοιας που περιέγραφε ο ιδεολογικός γκουρού του

Πρεμιέρα για την ταινία του Λουτρακιώτη Γιάννη Αικατερίνη – ” Ο ΙΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ “

 

Πρόκειται για μια ταινία μικρού μήκους όσον αφορά τις ψυχολογικές επιπτώσεις που επέφερε ο εγκλεισμός λόγω της πανδημίας του κορονοιού.

Η πρεμιέρα της ταινίας σε σενάριο του Λουτρακιώτη Ιωάννη Αικατερίνη και σκηνοθεσία επίσης του Γ.Αικατερίνη & του Κωσταντίνου Μπίσδα θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 23 Οκτωβρίου στις 9:30 μ.μ στο Σινε Απόλλων … Αίθουσα 2 … Κολιάτσου 49 .. Κόρινθος.

Κρατήσεις … 6944 933 152

*Οι παραστάσεις θα συνεχιστούν σε Λουτράκι, Περαχώρα και Κιάτο

 

«Eλεύθεροι σκοπευτές της επαναστατικής τάσης»

από Γιώργο Ρακκά

Με αφορμή την πολύ αρνητική τροπή που έχει πάρει ο ‘πόλεμος των πολιτισμών’ τον οποίο η παγκόσμια τζιχάντ έχει κηρύξει στην Ευρώπη, και ιδιαίτερα στην Γαλλία, θυμήθηκα τις έρμες τύχες του διδακτορικού μου πάνω στην πολυπολιτσμικότητα, που κατατέθηκε στο Πάντειο το 2017, γνώρισε σκληρές πολιτικές αντιδράσεις από την επιτροπή αξιολόγησης, και ‘πέρασε’ εν τέλει, με την υποβάθμιση του ‘λίαν καλώς’ (ενώ 98%+ των διδακτορικών που εγκρίνονται στην Ελλάδα, λαμβάνουν ‘άριστα’).

Η ιστορία έχει ως εξής: Το διδακτορικό, αποτέλεσε τον μετέπειτα κορμό του βιβλίου ‘σύγχρονες βαβέλ’. Στο πρώτο του μέρος, παρουσιάζει το ζήτημα της μετανάστευσης και της πολυπολιτισμικότητας από μια γενική, θεωρητική σκοπιά, που αναπόφευκτα θα αναλύσει και το ευρωπαϊκό μεταναστευτικό αδιέξοδο, καθώς και την παγίδα των πολιτισμικών συγκρούσεων στην οποία έπεσε η Ευρώπη.

Ακολουθούσε στη συνέχεια, μια αποτίμηση του φαινομένου της μετανάστευσης στην Ελλάδα, με τις ιδιαιτερότητες που το χαρακτηρίζουν, και εν τέλει μια κοινωνική έρευνα στον Άγιο Παντελεήμονα της Αχαρνών, που παρακολουθούσε συνδυαστικά την εξέλιξη των διαπολιτισμικών σχέσεων στην περιοχή, την όξυνση των μεταναστευτικών ροών, και την άνοδο της Χρυσής Αυγής (με έμφαση σε όλους τους μηχανισμούς που χρησιμοποίησε η ναζιστική οργάνωση, εκμεταλλευόμενη την κατάσταση της περιοχής, ώστε να εγκαθιδρύσει εγκαθιδρύσει μια άτυπη ‘δυαδική εξουσία’.

Στην επιτροπή των αξιολογητών, υπήρχε υψηλός βαθμός εμπλοκής στους πολιτικούς μηχαινσμούς: Μεταξύ των υπολοίπων, υπήρχαν περιπτώσεις που είχαν θητεύσει ως σύμβουλοι του Γ. Παπανδρέου, άλλοι άνθρωποι που είχαν εμπλακεί στο Ποτάμι, τη Νέα Δημοκρατία και το… ΚΚΕ. Η παρουσίαση ήταν περιπετειώδης: Χωρίστηκαν σύντομα σε δυο ομάδες, οι ‘φιλικοί αλλά επιφυλακτικοί’ και οι ‘εχθρικοί αλλά επιφυλακτικοί’. Οι πρώτοι έκαναν τις συνήθεις παρατηρήσεις, κάπου ήθελε περισσότερη δουλειά, και κάπου αλλού φλυαρούσε. Μια περίπτωση αξιολογητή, όπου υπήρχε αλληλοεκτίμηση, και ήθελε να νουθετήσει από ενδιαφέρον, είπε «ωραία όλα αυτά, η γλώσσα στρωτή, η βιβλιογραφία πλούσια κ.λπ. αλλά ρε παιδάκι μου τι τον θέλεις τον πατριωτισμό, και τον εθνισμό ,τώρα, σε διδακτορικό στο πανεπιστήμιο;».

Το πρόβλημα του διδακτορικού ήταν ότι δεν συμβάδιζε με την κυρίαρχη αντίληψη που επικρατούσε τότε στο πανεπιστήμιο και επικρατεί ακόμα και σήμερα, ότι έννοιες όπως πολυπολιτισμικότητα ή ανοιχτά σύνορα, ακόμα πολιτικές που ενθαρρύνουν τη μετανάστευση, είναι ιερές και απαγορεύεται να τις αγγίζεις. Πόσο μάλλον για το φαινόμενο του έθνους, όπου το κείμενο δεν επέλεγε να ακολουθήσει τις συνήθεις θεωρίες της αποδόμησης, αλλά πατούσε πάνω στη δουλειά της κοινωνικής ανθρωπολογίας, χρησιμοποιώντας την πολύ δημιουργική (κατ’ εμέ) προσέγγιση του εθνικού φαινομένου ως «κοινωνική οργάνωση της πολιτισμικής διαφοράς».

Το κλίμα, επομένως, ήταν βαρύ. Υπήρχαν βέβαια και πιο άμεσοι λόγοι δυσφορίας: Το διδακτορικό αποκάλυπτε την αβελτηρία των κυβερνήσεων ΝΔ, και ΠΑΣΟΚ στη διαχείριση των τεκταινομένων του Αγ. Παντελεήμονα, και ιδίως η περίπτωση, που προέρχονταν από το πανεπιστήμιο Αιγαίου και είχε θητεύσει εκείνην ακριβώς την περίοδο στην κυβέρνηση – τραγωδία του ΓΑΠ, δεν μπορούσε να ανεχτεί τα γραφόμενα του διδακτορικού.

Ε, λοιπόν, εκεί έγινε το σώσε: Η παρέμβαση του εν λόγω, ήταν επί της ουσίας μια πολιτική επίθεση που έψαχνε ακαδημαϊκές προφάσεις. Με λίγα λόγια, είπε ότι η κριτική στην πολυπολιτισμικότητα, επίσης, στην αντίληψη ότι η εθνική ταυτότητα συνιστά ‘εφήμερη κατασκευή’ κ.ο.κ. είναι ‘αντιακαδημαϊκή’ (με την ίδια έννοια που οι ολοκληρωτισμοί του 20ου αιώνα απέρριπταν ό,τι δεν τους άρεσε ως …. ‘αντιπρολεταριακή’ ή ‘αντεθνική’ επιστήμη), και ότι το κατατεθειμένο κείμενο δεν είναι επί της ουσίας διδακτορικό. Σαν να μην έφτανε αυτό, όταν μου δόθηκε ο λόγος για το δεύτερο σκέλος της παρουσίασης ώστε να απαντήσω στις παρατηρήσεις του σώματος, με διέκοψε στα τρία λεπτά, και δεν με άφησε να πω τίποτα παραπάνω.

Ο επιβλέποντας καθηγητής, άνθρωπος των ισορροπιών, και γενικά μην θέλοντας για κανέναν λόγο να τραβάει επάνω του την προσοχή και βλέποντας ότι ο συνάδελφός του δεν ήταν διατεθειμένος να με αφήσει να συνεχίσω, δήλωσε τη λήξη της παρουσίασης, μου είπε να περάσω έξω, ώστε να γίνει η κρίση. Εν τέλει σε αυτήν, όπως ο ίδιος μου είπε μετά, οι αρχικοί ψήφοι ήταν 5 ‘άριστα’ – 4 ‘λίαν καλώς’ (δύο έλειπαν αν θυμάμαι καλά). Ωστόσο ο ίδιος υπαναχώρησε, μην θέλοντας να λάβει την ευθύνη μιας οριακής κρίσης, και έτσι το διδακτορικό κρίθηκε ομόφωνα ‘λίαν καλώς’. Πράγμα που έχει τη σημασία του βεβαίως βεβαίως, διότι αν το 98%+ των διδακτορικών έχουν βαθμό ‘άριστα’ τότε ένας τίτλος με λίαν καλώς είναι καταδικασμένος να υπολείπεται έναντι της συντριπτικής πλειοψηφίας των υπολοίπων κάθε φορά που καταθέτω φάκελο υποψηφιότητας για κάποιο τμήμα. Έτσι, με αυτόν τον πλάγιο τρόπο, απετράπη μάλλον οριστικά οποιαδήποτε προοπτική διδασκαλίας στο πανεπιστήμιο. Το μήνυμα που ήθελε να δώσει η συγκεκριμένη κρίση ήταν σαφές: «Για το πανεπιστήμιο, και ιδίως για τις ανθρωπιστικές σχολές, υπάρχει χώρος μόνο για μια άποψη περί έθνους, μετανάστευσης, πολυπολιτισμικότητας και όλων αυτών, και αυτή είναι η κυρίαρχη».

Σκεπτόμενος όλα αυτά που συνέβησαν τότε, σήμερα, όπου το μεταναστευτικό αδιέξοδο έχει εκτραχυνθεί τόσο πολύ στην Ευρώπη και την Ελλάδα με το μεταναστευτικό, βλέποντας ότι η εκτίμηση πως η πολυπολιτισμικότητα θα πυροδοτήσει αποσχιστικές τάσεις στις κοινωνίες της Ευρώπης πλέον διατυπώνεται όχι από… τα underdogs μιας διδακτορικής υποψηφιότητας, αλλά μέχρι και από προέδρους κρατών όπως ο Μακρόν, σκέφτομαι πόσο ηλίθια είναι και λειτουργούν τα δογματικά ενδοπανεπιστημιακά τερτίπια σε σχέση με την πραγματικότητα και την πορεία της. Και πόσο ελάχιστη σημασία έχουν στην πραγματική ζωή και τις συλλογικές προκλήσεις που μας θέτει.

Εν τέλει, όλοι αυτοί οι άνθρωποι που απλά πασχίζουν να διατηρήσουν με νύχια και με δόντια ένα ‘σύστημα’ αδιαφορώντας πλήρως για την αξιοπιστία του ίδιου του ακαδημαϊκού τους αντικειμένου, θα κριθούν όπως πραγματικά υπήρξαν: Αυτοαναιρούμενοι ως προς το λειτούργημα που ανέλαβαν, δόλιοι για τον καθεστωτισμό στον οποίον επιδόθηκαν, αλλά και χαζοί για τις βεβαιότητες που εξέφρασαν ως θεωρητικές αλήθειες: Σκεφτείτε μια γενιά πολιτικών μηχανικών όπου επιμένει να διδάσκει μια λάθος ‘μηχανική των θεμελίων’ στο πανεπιστήμιο, να αποβάλλει όποιον την αμφισβητεί, και μετά να εκτίθεται ανεπανόρθωτα καθώς οι κατασκευές της καταρρέουν μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου.

Μπορεί οι ανθρωπιστικές επιστήμες να είναι όντως λίγο πιο ‘φλου’ από τις εφαρμοσμένες θετικές, εντούτοις, είναι τέτοιος ο βαθμός της διάψευσης που δοκιμάζουν οι οπαδοί του εθνομηδενισμού σήμερα εντός και εκτός πανεπιστημίου, και γι’ αυτό επιδεικνύουν τόσο μεγάλη έφεση στο να αρνούνται πλέον την πραγματικότητα εντελώς.

Εν τω μεταξύ, βέβαια, και καθώς το μεταναστευτικό αδιέξοδο εντείνεται, οι κοινωνίες θα έχουν δοκιμαστεί σοβαρά, και θα πληρώσουν πολύ ακριβά τις ‘κοσμοαντιλήψεις’, τα ιδεολογικά θέσφατα, αλλά και τις πολιτικές που αυτή η στάση έχει διαμορφώσει.

Όσο για το διδακτορικό, «από εδώ παν κι άλλοι». Ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία περίπτωση τέτοιας αντιμετώπισης είναι. Έκτοτε δεν έχω πατήσει στο Πάντειο για να ορκιστώ, παρά τις ευγενικές υπενθυμίσεις της γραμματείας του τμήματος.

Εξ άλλου, όπως έλεγε και ο Νίκος Ψυρούκης, πρέπει να είμαστε «ελεύθεροι σκοπευτές της επαναστατικής τάσης». Ή έστω «ελεύθεροι σκοπευτές της κοινωνικής έρευνας και θεωρητικής ανησυχίας», θα συμπλήρωνα…

Ο ζωγραφικός πίνακας που πλαισιώνει τη σελίδα (“Κατασκευή 4”) είναι έργο του Γιάννη Γαΐτη.

 https://antifono.gr/his-masters-voice/

«Το αθάνατο κρασί του ’21: Ταξιδεύουμε στα χρόνια της Επανάστασης» -Βιωματικές δράσεις από το Μουσείο Λινός

 

Το Βιωματικό Λαογραφικό Μουσείο Λινός, στο Σολομό Κορινθίας, δημιούργησε και παρουσιάζει ένα ξεχωριστό πρόγραμμα αφιερωμένο στην επέτειο των 200 ετών από την Ελληνική Επανάσταση του 1821 με τίτλο «Το αθάνατο κρασί του ’21: Ταξιδεύουμε στα χρόνια της Επανάστασης». Στη σκιά του Ακροκορίνθου «ζωντανεύουν» ήρωες της Πελοποννήσου όπως ο Κολοκοτρώνης, αναβιώνουν σημαντικές στιγμές της Επανάστασης  και αναπαρίστανται εικόνες καθημερινού βίου διατηρώντας τη ζωογόνα φλόγα της παράδοσής μας δυνατή.

Η συγκεκριμένη εκπαιδευτική βιωματική δράση εντάσσεται στο Ετήσιο Πρόγραμμα 2020 -2021 του «Λινός» που περιλαμβάνει ένα σύνολο βιωματικών προγραμμάτων με σκοπό να προσφέρει σε μικρούς και μεγάλους, ένα ταξίδι στη λαϊκή μας παράδοση με πολύ κέφι αλλά και ασφάλεια αφού στο «Λινός» τηρούνται όλα τα απαραίτητα μέτρα προστασίας για τον Covid-19.

Βιωματικό Λαογραφικό Μουσείο Λινός, στο Σολομό Κορινθίας

Δείτε αναλυτικά τα βιωματικά προγράμματα του Λινός για το 2020-2021

1. Αγαθά της Αμπέλου (από τέλη Σεπτέμβρη- Οκτώβρη) – ΔΕΝ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΦΕΤΟΣ
Οι επισκέπτες:

• ανακαλύπτουν τη χρήση και τη σημασία του σταφυλιού και κρασιού στις διατροφικές συνήθειες καθώς και στα ήθη και έθιμα του λαού μας.
• δραματοποιούν θέματα από την ελληνική μυθολογία σχετικά με το σταφύλι και τον οίνο.
• πατάνε σταφύλια με τα πόδια στο πέτρινο πατητήρι (ληνό) στον περίβολο του μουσείου.
• δοκιμάζουν παράγωγα του σταφυλιού (μούστο ή/και πετιμέζι).

2. Λάδι το Ευλογημένο (από Νοέμβρη-Ιανουάριο)

Οι επισκέπτες:

- Διαφήμιση -<a href='https://adserving.fyi-marketing.com/www/delivery/ck.php?n=af8b04af&cb=INSERT_RANDOM_NUMBER_HERE' target='_blank'><img src='https://adserving.fyi-marketing.com/www/delivery/avw.php?zoneid=1806&cb=INSERT_RANDOM_NUMBER_HERE&n=af8b04af&ct0=INSERT_ENCODED_CLICKURL_HERE' border='0' alt='' /></a>

• γνωρίζουν το δέντρο της Ελιάς και το ελαιόλαδο τις χρήσεις του, την αξία του για τον άνθρωπο.
• εξερευνούν μέσα στο Χωριάτικο σπίτι με αναμμένο το τζάκι την παρουσία του ελαιολάδου στις παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμα του λαού μας.
• δραματοποιούν θέματα από την ελληνική μυθολογία σχετικά με την Ελιά.
• συμμετέχουν τα ίδια τα παιδιά στην έκθλιψη του ελαιοκάρπου με χρήση ξύλινων γουδιών στον περίβολο του μουσείου.
• δοκιμάζουν φρέσκο αγουρέλαιο με αρώματα από βότανα του κήπου συνοδεία τοπικού ζυμωτού ψωμιού

3. Το πιο Γλυκό Ψωμί (από Μάρτιο- Ιούνιο)
Οι επισκέπτες:

• Γνωρίζουν τα παραδοσιακά εργαλεία για τη σπορά, τον θερισμό, το αλώνισμα καθώς και τον πέτρινο χειρόμυλο.
• εξερευνούν μέσα στο Χωριάτικο σπίτι την παρουσία του ψωμιού στις παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμα του λαού μας.
• Κοσκινίζουν, ζυμώνουν μέσα στην ξύλινη σκάφη και πλάθουν καρβελάκια
• Φουρνίζουν στον παραδοσιακό πέτρινο ξυλόφουρνο τα καρβέλια.

4. Οι Μάστορες του Χωριού/ Το παλιό Σχολειό (όλο το σχολικό έτος)
Οι επισκέπτες γνωρίζουν, παρατηρούν και απασχολούνται στον πάγκο το:

• Μαραγκού/Ξυλουργού
• Σιδερά
• Παπουτσή/Μπαλωματή
• Κουρέα
• Καφετζή/Μπακάλη

Επίσης επισκέπτονται μια παλιά σχολική τάξη με όλα τα σύνεργα του δάσκαλου και μαθητή (πλάκες, κοντύλια, θρανία, ποδιές κλπ)

5. Η μάνα και το νοικοκυριό της (όλο το σχολικό έτος)
Οι επισκέπτες μπαίνουν στην ατμόσφαιρα ενός παραδοσιακού χωριάτικου σπιτιού του προηγούμενου αιώνα και μαθαίνουν την καθημερινή ζωή της νοικοκυράς, με τη χρήση και της δραματοποίησης:

• Το άναμμα του τζακιού, των λύχνων, της λάμπας, του καντηλιού.
• Την προετοιμασία του καθημερινού τραπεζιού και τι περιελάμβανε
• Τις συνήθειες ανατροφής των παιδιών, τις σχέσεις των μελών της οικογένειας, το μοντέλο της οικογένειας.
• Τις λατρευτικές συνήθειες σε σχέση με την εκκλησιαστική παράδοση
• Την προετοιμασία του μαλλιού μέχρι να φτάσει στον αργαλειό
• Την φροντίδα των ζώων (άρμεγμα, κούρεμα κα)
• Την αισθητική των σπιτιών και τη λαϊκή τέχνη (ρούχα, στολίδια κα)
• Τις μεθόδους συντήρησης των τροφίμων στο κελάρι του σπιτιού.

 

6. Το αθάνατο κρασί του ’21: Ταξιδεύουμε στα χρόνια της Επανάστασης» (όλο το σχολικό έτος)
Οι επισκέπτες θα

• Ακούσουν τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη να τους μιλάει από την Πνύκα για τις αξίες του αγώνα αλλά και τις αξίες της Ζωής.
• Μπουν στο σπίτι των Αγωνιστών και θα ταξιδέψουν στο πώς περνούσαν μία μέρα μαζί με την οικογένειά τους.
• Θα εξερευνήσουν αναμνηστικά και ενθύμια της εποχής του 1821 (μαρτυρίες, δημοτικά τραγούδια κα).
• Θα γνωρίσουν το βίο και τα έργα σπουδαίων προσώπων του Αγώνα, ειδικά της Πελοποννήσου.

Διάρκεια Προγραμμάτων: 2-2,5 ώρες

Υπεύθυνη Προγραμμάτων και Επικοινωνίας
Έλενα Μοναχολάκου, Ψυχολόγος
τηλ. 6936 500592
www.linosmuseum.gr

Νοσοκομείο Κορίνθου: Αυξάνονται οι κλίνες στη ΜΕΘ

Ευχαριστίες στην ηγεσία του Υπουργείου Υγείας απευθύνει ο Διοικητής του Νοσοκομείου

Με το παρόν ανακοινώνεται ότι, κατά τη Συνεδρίαση του Δ.Σ του Γ.Ν. Κορίνθου, της 15/10/2020, έγινε η αποδοχή της διάθεσης ιατροτεχνολογικού εξοπλισμού από το Υπουργείο Υγείας.

Πρόκειται για Δυο (2) ειδικές Κλίνες Μονάδας Εντατικής Θεραπείας τεσσάρων τμημάτων, με αερόστρωμα και έναν (1) τροχήλατο αναπνευστήρα.

Η Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Γ.Ν. Κορίνθου, στην παρούσα φάση λειτουργεί υποστηρίζοντας ΠΕΝΤΕ (5) κλίνες νοσηλείας. Μετά τη διάθεση του νέου εξοπλισμού, οι ανάγκες του  λαού της Κορινθίας και της ευρύτερης περιοχής, σε σύντομο χρονικό διάστημα, θα καλύπτονται με την ανάπτυξη επιπλέον ΔΥΟ (2) κλινών Μ.Ε.Θ, ανεβάζοντας τη συνολική δύναμη της Μονάδας σε ΕΠΤΑ (7) κλίνες.

Η Διοίκηση του Γ.Ν. Κορίνθου εκφράζει απόλυτη ικανοποίηση για την εξέλιξη και θερμές ευχαριστίες στο σύνολο της πολιτικής ηγεσίας και ιδιαίτερα στον Υπουργό Υγείας, Κο Βασίλειο Κικίλια, τον Υφυπουργό Υγείας, Κο Βασίλειο Κοντοζαμάνη, το Γενικό Γραμματέα Υπουργείου Υγείας, Κο Ιωάννη Κωτσιόπουλου και το Διοικητή της 6^ης ΥΠΕ, Κο Ιωάννη Καρβέλη.

Από τη Διοίκηση του Νοσοκομείου ΚΟΡΙΝΘΟΥ

Σόρος και ΜΚΟ(ισμός) (μέρος Α΄)

 

O ανώτατος «ανθρωπισμός» του κεφαλαίου και του νεοαποικισμού

Του Παναγιώτη Πανά από το Άρδην τ. 118

Από τότε που οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις – γέννημα του κινήματος του ΄68 – αποτελούσαν εναλλακτική θέσμιση της κοινωνίας, ενάντια τόσο στον κρατισμό, όσο και στο ιδιωτικό κεφάλαιο, κύλισε πολύ νερό στ’ αυλάκι. Η ενσωμάτωση του αντιθέτου και του εναλλακτικού αποτελεί βασικό μηχανισμό της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Οι Μ.Κ.Ο δεν αποτέλεσαν εξαίρεση. Εντάσσονται πια στο σημειολογικό υλικό της μετα-νεωτερικής κυριαρχίας και στην Ελλάδα, από την αρχή της οικονομικής και αργότερα της προσφυγικής-μεταναστευτική κρίσης, διαμορφώνουν το ιδεολογικό περιβάλλον αντιμετώπισης της φτώχειας και της κοινωνικής βλάβης.

Στο πλήθος Οργανώσεων υγείας και κοινωνικής φροντίδας, προστίθεται και το Open Society Foundations (OSF)του παλιού γνώριμου Τζορτζ Σόρος, μέσω του Solidarity Now (παρακλάδι του Ιδρύματος στην Ελλάδα). Μετά το πετρέλαιο που δώριζε σε σχολεία και Οργανισμούς, τα πρώτα μνημονιακά χρόνια, το Ίδρυμα δημιούργησε τέσσερα Κέντρα Αλληλεγγύης, στο πρότυπο του πρώτου Κέντρου, που εγκαινίασε ο Μπουτάρης στη Θεσσαλονίκη, το 2014. Αρχικά, μέσω των ΜΚΟ Άρσις και ΠΡΑΚΣΙΣ, προσέφερε νομική στήριξη για προβλήματα και επιπτώσεις της κρίσης (χρέη, δάνεια, εργασιακά, προνοιακά, κ.α), καθώς και ιατρική και ψυχολογική στήριξη των αποδυναμωμένων πολιτών. Στην Αθήνα, σε συνεργασία με τον Δήμο Αθηναίων και τις συνήθεις Μ.Κ.Ο, το Κέντρο λειτουργεί στο παλιό Φρουραρχείο, στο Σταθμό Λαρίσης, με κύριο άξονα την φροντίδα των προσφύγων-μεταναστών. Αργότερα, ιδιαίτερα μετά το 2016, η Solidarity Now συστηματοποίησε τις δράσεις της, χωρίς τη συνέργεια άλλων Μ.Κ.Ο. αναλαμβάνοντας να λειτουργήσει η ίδια, πολυεπίπεδες δομές στήριξης των προσφύγων.

«Να σε κάψω Γιάννη να σ’ αλείψω μέλι». Ο χρηματιστηριακός μάγος της νεοκαπιταλιστικής Αυτοκρατορίας, ο άτυπος Υπουργός Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών και του νέο-ιμπεριαλισμού, που μέσω «ανθρωπιστικών» Μ.Κ.Ο συνέβαλε στην διάλυση καθεστώτων στην Ανατολική Ευρώπη και την πρώην ΕΣΣΔ, αποτελεί το πρόσωπο αναφοράς κάθε νεοφιλελεύθερου αριστερού ή δεξιού «εκσυγχρονιστή». Η «κοινωνία» του, που γεννά την εκμετάλλευση και τη φτώχεια, φροντίζει στοργικά τα θύματά της. «Μπορούμε να λύσουμε την κρίση στην Ευρώπη. Μαζί», λέει το σποτ στην ιστοσελίδα της OSF^[1]. Όπου το μαζί σημαίνει ο καθείς μόνος του απέναντι στα μεγάλα αφεντικά και τον διαμελισμό χωρών, αλλά χέρι-χέρι με τις Μ.Κ.Ο που διαμεσολαβούν, ώστε να εμποδίζονται αυτόνομες κινήσεις κοινοτικής-λαϊκής αλληλεγγύης και εναλλακτικής πολιτικής διεξόδου από την κρίση.

Η «απελευθέρωση» της «κοινωνίας των πολιτών» κινδυνεύει οριστικά να επιτευχθεί μέσω ιδεολογικών μηχανισμών των ειδικών της αλληλεγγύης, αυξάνοντας την κυριαρχία της «πολιτικής κοινωνίας» πάνω στο λαό. Οι κάθε είδους Μ.Κ.Ο, είτε συνειδητά είτε μέσω αγνών ανθρωπιστικών κινήτρων, θα αποτελέσουν – αν δεν αποτελούν ήδη – το ιδεολογικό όχημα μέσω του οποίου το μεγάλο υπερεθνικό κεφάλαιο, αλλά και οι νεοαποικιοκρατικοί μηχανισμοί της παγκοσμιοποίησης, διεισδύουν στην ελληνική κοινωνία, ενσωματώνοντας τη διαφορετική άποψη και τη συλλογικότητα, χρησιμοποιώντας τον πολυκερματισμό του λαού και τα εθνικώς ουδέτερα, «ατομικά δικαιώματα».

Μάλιστα, η διάχυση της ιδεολογίας του «κράτους πρόνοιας» των Μ.Κ.Ο και των «φιλάνθρωπων» χορηγών, ταυτίζεται με την στρατηγική της εξουσίας και μιας «μεταμοντέρνας» εκδοχής του κράτους. Ο ολοκληρωτισμός της πιο ταξικής κοινωνίας, μπορεί να έλθει μέσα από τα «δημοκρατικά δικαιώματα» και τις «φιλελεύθερα» ελευθεριακές, ατομικιστικές απόψεις. Ο νεοαποικισμός της χώρας κτίζεται γύρω από την περιφερειοποίηση και την «αποκέντρωση».

Η οικοδόμηση απάνθρωπων δομών και συστημάτων, θα γίνει νομότυπα και με το σταυρό στο χέρι. Οι κυβερνητικές πολιτικές θα μπορούν να περνούν μέσω μη-κυβερνητικών δομών, οι οποίες με το άλλοθι πως δεν διαχειρίζονται κρατικό χρήμα (λες και τα ευρωπαϊκά κονδύλια δεν είναι χρήματα από τα κράτη) νομιμοποιούν τις επιφυλάξεις για τους χρηματοδότες τους και την «ανθρωπιστική» διαπλοκή τους. Το νέο ξέπλυμα χρημάτων θα μπορεί να δρομολογείται μέσω της τέχνης και του πολιτισμού, αντάμα με το νέο real estate που σχετίζεται με την ανάπλαση περιοχών, μουσείων και πολιτιστικών ιδρυμάτων.

Το παράδοξο(;) στην ιστορία αυτή είναι πως οι άνθρωποι που πλαισιώνουν τις Μ.Κ.Ο στην πλειοψηφία τους δηλώνουν «αριστεροί», «αντιεξουσιαστές» ή ακτιβιστές, συμμετέχοντας οι παλιότεροι σε αντι-παγκοσμιοποιητικές διαδηλώσεις. Όπως πιθανά, στη Νέα Υόρκη, όταν στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, ο Τζώρτζ Σόρος, υμνούσε προφανώς τις αρετές του μαφιόζικου καπιταλισμού υπέρ της ανοικτής κοινωνίας και των δικαιωμάτων, με συνδαιτημόνες τον Μπρεζίνσκι, τον Χάντιγκτον και τον Φουκουγιάμα.

Η εποχή βέβαια, που ο αναρχικός Λεωνίδας Χριστάκης, ο αριστερός Γιώργος Μιχαηλίδης (σκηνοθέτης) ή η Λιλή Ζωγράφου, κατήγγειλαν τις χορηγίες τους Ιδρύματος Φόρντ σε Έλληνες διανοούμενους, ως τον Δούρειο Ίππο της αμερικανικής πολιτικής, μάλλον πέρασαν ανεπιστρεπτί. Και η αναφορά στον ιμπεριαλισμό και τη CIA, του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος, όχι μόνο φαντάζει αδιανόητη στους μη-κυβερνητικούς αριστερούς μας, αλλά συκοφαντούν κιόλας

Περιφέρεια Πελοποννήσου: 700 χιλ. ευρώ για τα γήπεδα Αρχαίων Κλεωνών, Ζευγολατιού και το κλειστό γυμναστήριο Ξυλοκάστρου

 

Η πορεία των αθλητικών έργων στο σύνολο των Π.Ε. της Περιφέρειας Πελοποννήσου αποτέλεσε το θέμα της τηλεδιάσκεψης που ο περιφερειάρχης Παναγιώτης Νίκας είχε το πρωί της Παρασκευή 9 Οκτωβρίου.
Στη συνάντηση εξετάστηκε ποια έργα είναι έτοιμα, είτε προς άμεση δημοπράτηση μέσα στον Οκτώβριο, είτε θα είναι έτοιμα να δημοπρατηθούν μέχρι το τέλος του χρόνου. Αρχές Δεκεμβρίου δε, θα επαναληφθεί σύσκεψη με ανάλογο θέμα.
Όπως έγινε γνωστό, τα αθλητικά έργα που εμπίπτουν στις δύο πιο πάνω κατηγορίες όσο αφορά στην ΠΕ Κορινθίας είναι τα εξής:
-Βελτίωση αγωνιστικής επιφάνειας φυσικού χλοοτάπητα και αρδευτικό δίκτυο στο γήπεδο Αρχαίων Κλεωνών (250.000 ευρώ)
-Αποκατάσταση τεχνητού χλοοτάπητα και προμήθεια μεταλλικής κερκίδας 510 θέσεων για το γήπεδο Ζευγολατιού (330.000 ευρώ)
-Προμήθεια αθλητικού εξοπλισμού για το κλειστό γυμναστήριο Ξυλοκάστρου (120.000 ευρώ)

 

ΠΗΓΗ:  korinthostv.gr

Ελάτε να μάθετε τα μυστικά της κολύμβησης στο Ναυτικό Όμιλο Κορίνθου!

 

Πρόσκληση προς όλους τους Κορίνθιους και τις Κορίνθιες απευθύνει ο Ν.Ο.Κ. για την εκμάθηση κολύμβησης.

«Η ομάδα μας παρέχει τμήματα: Εκμάθησης, Αρχαρίων, Επιλέκτων, 13-18 ετών   …καθώς και ώρες για το κοινό!

Τα παιδιά μαθαίνουν να κολυμπούν κάτω από ασφαλείς συνθήκες σε θερμαινόμενη πισίνα!

Παράλληλα μαθαίνουν τις αρχές του αθλητισμού και του “ευ αγωνίζεσθαι”.

Το προπονητικό μας team αποτελείται εξ’ ολοκλήρου από Κορίνθιους πρώην αθλητές της ομάδας, που έχουν εξειδίκευση στο αντικείμενο του υγρού στίβου και είναι οι:

Μιχαλόπουλος Κωνσταντίνος

Λάβδα Μαριλένα

Στρατουδάκης Νίκος

Τεχνικός μας διευθυντής είναι ο Ολυμπιονίκης , επί σειρά ετών μέλος της Εθνικής μας ομάδας και αθλητής με τα χρώματα του ΝΟΚ Νίκος Ξυλούρης!

Κυκλοφορεί το νέο τεύχος του Άρδην με αφιέρωμα στην γεωπολιτική της Τουρκίας

 

Κυκλοφορεί σε περίπτερα και βιβλιοπωλεία το νέο τεύχος του Άρδην (τ. 119).

Περιεχόμενα τεύχους

Γ. Καραμπελιάς, Η Κύπρος πιο μακριά ή πιο κοντά από ποτέ;
Μ. Πούλλαδος, Ο Ντούγκιν στα Κετεχόμενα 
Ιζ. Μαντρό & Ν. Ρουισό, Το δίλημμα Πούτιν στη σύγκρουση Αρμενίας – Αζερμπαϊτζάν
Φ. Μουχτάρ, Ο Ντούγκιν απορρίπτει την ανεξαρτησία του Καραμπάχ 
Γ. Καραμπελιάς, O Πούτιν, ο Ερντογάν και η Ελλάδα 
Γ. Ξένος, Ένα συνέδριο ψεύδους και συνωμοσιολογίας

Φάκελος: Άμυνα και διπλωματία
Κ. Γρίβας, Αξιοποιώντας την τουρκική επιθετι-
κότητα ως όχημα γεωπολιτικής αναβάθμισης
Ν. Δημητριάδης, Ο ναυτικός ανταγωνισµός  στην Ανατολική Μεσόγειο
Χάρτης: Ανατολική Μεσόγειος: Ενεργειακός πλούτος και στρατιωτικοί ανταγωνισμοί

ΑΦΙΕΡΩΜΑ
Η γεωπολιτική της Τουρκίας

Γ. Καραμπελιάς, Τουρκία: ή όλα ή τίποτα Τσ. Τσαντάρ, Θα διαλύσει το ΝΑΤΟ ο Ερντογάν;
P. Τρεμπλέ, Ο Ερντογάν διευρύνει τις υπερεθνικιστικές συμμαχίες του
Ν. Μαχμούντ, Ντογού Περιντσέκ
Ντ. Περιντσέκ: «Ολοκλήρωση της Κεμαλικής Επανάστασης»
Σ. Μπαμπάν, Οι τουρκικές επιθέσεις στο Ιράκ

Σ. Γκούπτα, Ο Νεοθωμανισμός στην Ασία
Σ. Τσολάκογλου, Η «πρωτοβουλία ασιατικής επανεκκίνησης»
Αλκεμντάρογλου -Τεπέ, Ο Ερντογάν μετατρέπει την Τουρκία σε κινέζικο προτεκτοράτο;
Α. Ζαμάν, Η στροφή της Τουρκίας προς το Πακιστάν και η οργή της Ινδίας
Ά. Κλάσφελντ, H εκτόξευση της τουρκικής επιρροής στην Ουάσιγκτον του Τραμπ
Π. Οσσέρ, Η αντιπαράθεση Γαλλίας – Τουρκίας

Ιστορία, Κοινωνία & Ιδέες
Μ. Νοβακόπουλος, Ο Κύριλλος Λαυριώτης,  η Ερμηνεία της Αποκάλυψης & ο Διαφωτισμός
Χρ. Βάρσος, Η μάχη των Θερμοπυλών: το απόλυτο πνεύμα μαχητικότητας 
Ι.Κ. Τσέγκος, Τό Προξενιό

Μπορείτε να το παραγγείλετε και από το ηλεκτρονικό βιβλιοπωλείο των Εναλλακτικών Εκδόσεων.

Η απελευθέρωση της Κορινθίας από τους Γερμανούς

 

10 Οκτωβρίου 1944

Έρευνα-κείμενα-επιµέλεια: Γιώτα Χρ. Αθανασούλη

Ο  Terry Southwell-Keely πολεµικός ανταποκριτής της αυστραλέζικης εφηµερίδας Sydney Morning Herald περιγράφει τις φρενήρεις πανηγυρικές εκδηλώσεις για την απελευθέρωση από τους Γερμανούς σε όλο το μήκος της παραλιακής Κορινθίας – Το μοναδικό βίντεο ντοκουμέντο της βρετανικής Pathe – Ο άγνωστος Ελληνοεβραίος αντάρτης της Λυκοποριάς

Για την απελευθέρωση της Κορινθίας δεν υπάρχει σαφώς προσδιορισμένος χρόνος. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι συνέβη στις 7 Οκτωβρίου 1944, ωστόσο ο  Terry Southwell-Keely πολεµικός ανταποκριτής της αυστραλέζικης εφηµερίδας Sydney Morning Herald στην ανταπόκρισή του της 15ης Οκτωβρίου 1944 από την Ελλάδα (µέσω Λονδίνου) τοποθετεί την απελευθέρωση της Κορινθίας στις 10 Οκτωβρίου 1944.

Το ρεπορτάζ του περιγράφει την καταστροφή που άφησαν οι Γερµανοί στο πέρασµά τους, αλλά και την ευφορία του πληθυσµού για την πτώση των Ναζί και την απελευθέρωση. Η περιγραφή του ταιριάζει απόλυτα µε το διαδεδοµένο βίντεο της Pathe του Βρετανικού στρατού (από όπου και οι φωτογραφίες του άρθρου) το οποίο δείχνει την θριαµβευτική ποµπή των βρετανικών και ελληνικών αντάρτικων στρατευµάτων στην παραλιακή ζώνη της Κορινθίας από το Δερβένι έως και την Κόρινθο.

Ας απολαύσουµε την περιγραφή του Southwell-Keely (σε µετάφραση) από το αρχείο της εφηµερίδας Sydney Morning Herald:

Όλοι οι Κορίνθιοι γιορτάζουν την Ελευθερία

ΠΟΡΕΙΑ ΘΡΙΑΜΒΟΥ

Από τον T. SOUTHWELL KEELY, µε τους Έλληνες αντάρτες στην Κόρινθο.

ΛΟΝΔΙΝΟ, Oκτ. 15,— Οι καµπάνες στις Εκκλησίες χτυπούν αδιάκοπα καθ ‘όλο το µήκος του Κόλπου της Κορίνθου, γιορτάζοντας την απελευθέρωση της Πελοποννήσου. Σε κάθε χωριό και οικισµό ο πληθυσµός παρατάσσεται δεξιά και αριστερά από τους δρόµους, περιµένοντας να περάσουν τα βρετανικά και τα ελληνικά στρατεύµατα.

Οι Έλληνες αντάρτες, που είχαν αγωνιστεί για τόσο πολύ καιρό στα βουνά, ξεχύνονται στο γραφικό κόλπο και όλοι έρχονται στην Κορινθία µε πρόθεση να κυνηγήσουν τον υποχωρούντα εχθρό.

Κατά τη διάρκεια των πρώτων ηµερών της βρετανικής επέλασης εµφανίστηκαν λίγες σηµαίες, αλλά σήµερα κάθε σπίτι έχει κάποια µορφή αυτοσχέδιου λαβάρου. Ορισµένες είναι λωρίδες από βαµµένο χαρτόνι, καρφωµένες σε σανίδες. Κάθε σπίτι έχει τώρα ένα πολιτικό σλόγκαν ζωγραφισµένο στους τοίχους του.

Η διαδροµή µεταξύ Πάτρας και Κορίνθου είναι ένα εφιαλτικό ταξίδι.

Οι Γερµανοί είχαν ανατινάξει κάθε γέφυρα και οι παρακάµψεις γίνονται µέσα από επικίνδυνες διαβάσεις ποταµών, ακολουθώντας µονοπάτια κτηνοτρόφων και παραθαλάσσιες αµµουδιές. Η µεταφορά είναι το πιο δύσκολο πρόβληµα εδώ, αφού οι Γερµανοί πήραν µαζί τους όλα τα τροχοφόρα.

Τρεις Βρετανοί ανταποκριτές επιβιβάστηκαν σε ένα ερειπωµένο αυτοκίνητο, το οποίο είχε χρησιµοποιηθεί στο παρελθόν από τη Γκεστάπο και εγκαταλείφθηκε από τους Γερµανούς ως ακατάλληλο για περαιτέρω χρήση, για το ταξίδι από την Πάτρα προς την Κόρινθο.

Ζεστό καλωσόρισµα

Ο τρελός Έλληνας οδηγός, που ήταν «πακέτο» µε το αυτοκίνητο, τόνισε τους κινδύνους του ταξιδιού. Το όχηµα «έσπασε» σε πολλές περιπτώσεις και αρκετές φορές έπρεπε να ανυψωθεί µε τα χέρια από πολλούς αγρότες για να αποφύγει τα χαντάκια στα οποία το οδηγούσε συχνά ο οδηγός. Το σύστηµα επικοινωνίας των ανταρτών προειδοποιούσε κάθε χωριό για την άφιξή µας και τα πλήθη µάς περίµεναν, φράσσοντας την πορεία µας και επιµένοντας να γεµίζουν το αυτοκίνητό µας µε φρούτα και φαγητό, παρά το ότι δεν είχαν την πολυτέλεια να τα προσφέρουν.

Γιρλάντες λουλουδιών κάλυπταν το όχηµα και τα πέταλα και τα κοµφετί έπεφταν πάνω στους επιβάτες του έως ότου σχεδόν θάφτηκαν. Μπουκάλια µε αρώµατα ψεκάζονταν µέσα από τα παράθυρα, λούζοντας όλους µας µε ισχυρά αρώµατα.