Το ταξίδι μας στους δρόμους του κρασιού ξεκίνησε, από τους αμπελώνες της οικογένειας Μανωλάκη στον Άγιο Βασίλειο

από το streetlife.gr

«Είναι πιο εύκολο να μετρήσει κανείς τους κόκκους της άμμου, παρά τις ποικιλίες σταφυλιού των Ελληνικών αμπελώνων» Ρωμαίος ποιητής Βιργίλιος (70-19 π.Χ.).

Μητέρα του κρασιού είναι η άμπελος και για την ακρίβεια ο χυμός του καρπού της, ο μούστος (γλεύκος). Από αυτό το γλυκό χυμό, που περιέχει νερό, σάκχαρα, αλλά και τουλάχιστον 200 ακόμη πολύτιμα συστατικά.

Το κρασί αποτελεί πολύτιμο και αναπόσπαστο μέρος της Ελληνικής πολιτιστικής κληρονομιάς αφού παρέμεινε, στο πέρασμα των αιώνων, διαχρονικά ριζωμένο στα Ελληνικά ήθη και έθιμα.

Με μια τόσο σημαντική θέση μέσα στον παγκόσμιο αμπελουργικό χάρτη, το Ελληνικό κρασί έχει ανεκτίμητη αξία όχι μόνο για τους σύγχρονους Έλληνες, αλλά και για κάθε καλλιεργημένο άνθρωπο του πλανήτη μας.

35.000 ευρώ δίνει η Περιφέρεια για τις ανασκαφές στην Αρχαία Τενέα, στο Χιλιομόδι

sfedona

Πίστωση ύψους 35.000 ευρώ για αρχαιολογική έρευνα, προστασία και ανάδειξη αρχαίας Τενέας, στο Χιλιομόδι, για το χρονικό διάστημα 2020 – 2024, ενέκρινε ο περιφερειάρχης Πελοποννήσου Παναγιώτης Νίκας.
Σε δήλωσή του ο κος Νίκας αναφέρει:

- Διαφήμιση -

“Πρόκειται για μια περιοχή με μεγάλη ιστορία και έντονο αρχαιολογικό ενδιαφέρον, στην οποία χρηματοδοτούνται από την Περιφέρεια κάθε χρόνο ανασκαφικές εργασίες, που γίνονται από την επίτιμη γενική διευθύντρια αρχαιοτήτων και πολιτιστικής κληρονομιάς του υπουργείου Πολιτισμού Ελένη Κόρκα” σημείωσε ο περιφερειάρχης, ο οποίος τόνισε παράλληλα:
“Η Περιφέρεια κάθε χρόνο χρηματοδοτεί πλήθος ανασκαφών που διενεργούνται σε διάφορες περιοχές των 5 Περιφερειακών Ενοτήτων, σύμφωνα πάντα με τον προγραμματισμό και την έγκριση του υπουργείου Πολιτισμού”.

Η πανδημία και η αναζωπύρωση του Ψευδοριζοσπαστισμού

του Γιώργου Ρακκά
Στο κίνημα των Αγανακτισμένων της πλατείας Συντάγματος, το Άρδην δεν βρισκόταν ούτε στην κάτω, ούτε στην πάνω πλατεία. Βρισκόταν στην γωνία. Η σημειολογία της θέσης του ήταν πολύ ξεκάθαρη: Ένα ‘ανάδελφο’ ιδεολογικό-πολιτικό ρεύμα, όπου την ώρα που οι πλείστες όσες αντιμνημονιακές συσσωματώσεις, πατριωτικές και εθνομηδενιστικές, μιλούσαν για την ‘αγωνιστική άνοιξη’ της ελληνικής κοινωνίας, εκείνο μιλούσε και αγωνιζόταν ενάντια στην παρακμή.
Πραγματικά, ήταν, σαν να έπαιρνε κανείς φόρα και να συγκρούεται με ένα τοίχο: Μπορεί η διάκριση της πάνω με την κάτω πλατεία να είχε να κάνει με το εθνικό ζήτημα (η ελληνική σημαία κατέληξε ποινικοποιημένη στην κάτω πλατεία, καθώς τον έλεγχο της σύντομα είχε περάσει στα χέρια της εθνομηδενιστικής αριστεράς και των αντιεξουσιαστών), ωστόσο αμφότεροι οι πόλοι της πλατείας Συντάγματος μοιράζονταν κάτι κοινό:
Αμφισβητούσαν την πραγματικότητα της χρεοκοπίας, την εξάντληση του ελληνικού παρασιτικού μοντέλου, και θεωρούσαν ότι η κρίση ήταν κατασκευασμένη από τους δανειστές/δυνάστες προκειμένου να απομυζήσουν τον πλούτο της ελληνικής κοινωνίας. Με λίγα λόγια, και πέρα από τον εθνομηδενισμό, το στοιχείο που ενοποιούσε την πάνω με την κάτω πλατεία ήταν το… «παλαιόν πασόκ το ορθόδοξο» που λέει και στο Facebook: Η κυριαρχία του πολύ χαρακτηριστικού τύπου νεοέλληνα που έψαχνε εν έτει 2010 και μέσα στις δίνες της ελληνικής χρεοκοπίας τον δικό του «Τσοβόλα» ώστε «να τα δώσει όλα».
Η ανάδυση του Τσίπρα και του Καμμένου στην εξουσία το 2015, ήταν το πολύ φυσικό επακόλουθο αυτής της πολιτισμικής κυριαρχίας του νεοέλληνα στις πλατείες του 2010. Η δε πορεία που διέγραψε αυτό το εγχείρημα διακυβέρνησης μας λέει πολλά για τους πολιτικούς ορίζοντες του ίδιου του νεοέλληνα: Από τις γελοιότητες του τύπου ‘γκόμπακ ΜαντάΜέρκελ’ που ξεστόμιζε ο Τσίπρας με αγγλικά επιπέδου καμακιού στα ελληνικά νησιά του 1980, και τις δηλώσεις ότι θα παίζει νταούλι και θα χορεύουν, έφτασε να είναι το… κουταβάκι της ίδιας της Μέρκελ, ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές του ξένου παράγοντα.
Έτσι μέσα από μια αλληλουχία αλυσιδωτών γεγονότων οι «πλατείες» του 2010, αν και με τις ελληνικές σημαίες, οδήγησαν στις Πρέσπες του 2018. Ίσχυσε μεν η περίφημη ετερογονία των σκοπών, ωστόσο δεν ήταν μόνο αυτό· στην πολιτική και την κοινωνία, δεν γίνονται θαύματα, ούτε οι κινητοποιήσεις φέρουν μαγικό ραβδί: Ο διαδηλωτής του 2010, ήταν ο ίδιος άνθρωπος που ιδιώτευε καταναλωτικώς σαν να μην υπάρχει αύριο το 1999-2008, την περίοδο που μειοψηφούντες, αλλά και δακτυλοδεικτούμενοι ως γραφικοί λέγαμε ότι η χώρα βαδίζει σε καταστροφικό μονοπάτι μιας επίπλαστης και εθνομηδενιστικής ευημερίας.
Πώς άραγε αυτή η φιγούρα της παρακμής θα μπορούσε κινητοποιούμενη να δώσει λύση στο αδιέξοδο της χώρας; Αυτό αναρωτιόμαστε στις προκηρύξεις που μοιράζαμε στην πλατεία Συντάγματος, και ζητούσαμε μια βαθιά επανάσταση πνεύματος και πολιτισμού ως προϋπόθεση για την θετική επίδραση της κινητοποίησης στη χώρα. Κάτι που για την κυρίαρχη πολιτική φιγούρα των κινητοποιήσεων, ας τους ονομάσουμε Τσιπροκαζάκηδες, μύριζε… ‘συνθηκολόγηση με τους γερμανοτσολιάδες’ και καταγγέλλονταν ως ανασχετικό της ανατρεπτικής ορμής των πλατειών. Η πολιτιστική και πνευματική αναγέννηση ήταν κάτι πολύ «λίγο» σε σχέση με την… δραχμή, την ανατροπή της γερμανικής Ευρώπης, την κατάληψη της εξουσίας.    
Ανέλαβαν, λοιπόν, εκείνοι να απαντήσουν στο ερώτημα περί παρακμής που η ίδια η πραγματικότητα έθεσε τότε στην Ελλάδα, και απάντησαν με τα πεπραγμένα της διακυβέρνησης του 2015-2020: Ο εθνικός πλούτος εκποιήθηκε, το τραπεζικό σύστημα εκχωρήθηκε στους ξένους, οι λαϊκές τάξεις καθηλώθηκαν στα… Λίντλ και λουμπενοποιήθηκαν με καταναλωτικά επιδόματα. Και την ίδια στιγμή, αντιμετωπίσαμε μια μεγάλη εθνική ήττα με την Συμφωνία των Πρεσπών, ενώ η πολιτική των ανοιχτών συνόρων έδωσε την δυνατότητα στην Τουρκία να εργαλειοποιήσει το μεταναστευτικό και το προσφυγικό ξεκινώντας την επιχείρηση διάρρηξης της εθνικής και πολιτισμικής συνοχής της Ελλάδας. Η πολιτική δεν κρίνεται βάσει των προθέσεων, αλλά εκ του αποτελέσματος. Και το ιστορικό αποτέλεσμα της δράσης του ψευδοριζοσπαστισμού ήταν εξόχως αρνητικό, στον αντίποδα των ίδιων του των διακηρύξεων.
Όλα αυτά θα ήταν (ευτυχώς) περασμένα σήμερα, μιας και αν κάτι το εντυπωσιακό διακρίνει την ελληνική κοινωνία είναι η ανθεκτικότητά της, η ικανότητα που έχει να απορροφάει κρίσεις, και καταστάσεις που για τις κοινωνίες της υπόλοιπης Ευρώπης θα ήταν άκρως καταστροφικές. Σε αυτό το επίπεδο επιβιώνει η αντιστασιακή ταυτότητα των Ελλήνων. Χαρακτηριστικό είναι ότι στο ψυχρό επεισόδιο διαρκείας που αντιμετωπίζουμε με την Τουρκία, δεν πανικοβάλλεται κανείς. Αντιθέτως, μέρα με την ημέρα η κοινωνία συνειδητοποιεί και αποδέχεται την πραγματικότητα της αντιπαράθεσης γυρεύοντας  μιαν απάντηση αξιοπρέπειας, και δεν τρέχει πανικόβλητη στα σούπερ μάρκετ για προμήθειες, όπως στα Ίμια του 1996. Αυτά τα χαρακτηριστικά, αλλά και επίσης, η οριστική εγκατάλειψη ενός πολιτικού στυλ τύπου «ψάχνω σωτήρα»/«κοροϊδεύομαι από δημαγωγίες», και όχι ο ψευδοριζοσπαστισμός υπήρξαν τα πραγματικά κέρδη της κοινωνικής συνείδησης στην κατά τα άλλα χαμένη δεκαετία του 2010-2020.

H πανδημία και η κρίση του παρασιτισμούΓιατί όμως έρχονται σήμερα να ειπωθούν όλα αυτά; Η χώρα βρίσκεται στο κατώφλι μιας νέας κρίσης: Η πανδημία, κυρίως, η ανάσχεση της διεθνοποίησης που εκείνη προκαλεί οδηγεί τον ελληνικό παρασιτισμό σε ασφυξία. Καθώς ήταν ενισχυμένος μέσα από την δεκαετία της χρεοκοπίας 2010-2020, η επιβίωση μεγάλων κομματιών της ελληνικής κοινωνίας εξαρτάται από τις δραστηριότητές του. Με αυτόν τον τρόπο ο κορωνοϊός απειλεί την ελληνική κοινωνία με παλινδρόμηση, και η αγανάκτηση θεριεύει και πάλι σε κομμάτια της.
Ο ψευδοριζοσπαστισμός παίζει μέσα σε αυτές τις συνθήκες το τελευταίο του χαρτί. Κάνει μια απόπειρα να αποτυπωθεί και πάλι στον πολιτικό χάρτη, αφού τα πρώτα πολιτικά υποκείμενα που ανέδειξε, με κυριότερο αυτού τον ΣΥΡΙΖΑ, βρίσκονται σε φάση υποχώρησης. Στο στόχαστρο αυτή την φορά βρίσκονται τα υγειονομικά μέτρα για την αντιμετώπιση της πανδημίας, μιας και η κρίση αντιμετωπίζεται ως ευκαιρία για πολιτική επανασυσπείρωση της αγανάκτησης.
Η ελληνοτουρκική όξυνση, ούτως ή άλλως, δεν προσφέρεται για εύκολη δημαγωγία, αν και υπήρξαν βέβαια φωνές μέσα στην κρίση του Αυγούστου που προανήγγειλαν την… προδοσία πριν αυτή καν συντελεστεί και έθεταν επί τάπητος την λήψη ριζικότερων μέτρων εναντίον του τουρκικού στόλου. Ξεχνούν αυτές οι φωνές πως η αντιμετώπιση του τουρκικού επεκτατισμού είναι ζήτημα… συνέχειας, και μιας βαθιάς, ουσιαστικής στροφής της εξωτερικής μας πολιτικής προς την στρατηγική της αντιμετώπισης του τουρκικού επεκτατισμού. Αυτό το στοίχημα δεν είναι θέαμα, ούτε κερδίζεται με το να μεταβάλλεται το Facebook στο ΚΥΣΕΑ του κάθε πατριδοκάπηλου. Αυτές οι συμπεριφορές, οδηγούν εφ’ όσον κυριαρχήσουν σε πυροτεχνήματα σαν εκείνο του πραξικοπήματος που πραγματοποίησε η δικτατορία στην Κύπρο, που οδήγησε στην εισβολή της Τουρκίας το 1974, όπου όλος ο μαξιμαλισμός της Δικτατορίας πήγε περίπατο.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, ωστόσο, η άρνηση κάθε μέτρου για την πανδημία και η καταγγελία της υγειονομικής πολιτικής προκρίνεται από τον ψευδοριζοσπαστισμό, έναντι της υπαρξιακής πρόκλησης που μας θέτει το Ερντογάν. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που την προηγούμενη δεκαετία το αντιμνημονιακό αίτημα υποσκέλισε κάθε άλλο ζωτικό για την ελληνική κοινωνία ζήτημα. Θυμάται κανείς πως η αντιμνημονιακή μονομανία οδήγησε στο να στηριχτεί… πατριωτικά ο ΣΥΡΙΖΑ, παρ όλο που στο προεκλογικό πρόγραμμά του περιγράφονται θέσεις που οδήγησαν στην Συμφωνία των Πρεσπών και την κρίση του μεταναστευτικού.

Ένας κύκλος που κλείνει;
Το 2020, ωστόσο, δεν είναι 2010-2015. Τότε το πολιτικό σύστημα βρισκόταν σε κρίση, σήμερα, περνάει μέσα από διαδικασίες αναδόμησης. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, έχοντας πετύχει την παντοδυναμία στον κεντροδεξιό πόλο, επιστρατεύει το σενάριο του ‘μακρονισμού᾿: Ο πολιτικός του συγχρωτισμός με τους σημιτικούς κύκλους δείχνει πως θα ήθελε να διαμορφώσει μια νέα, φιλελεύθερη παράταξη, «πέραν της αριστεράς και της δεξιάς», που να δημιουργεί συνθήκες πολιτικής ηγεμονίας διεμβολίζοντας και την κεντροαριστερά. Το εγχείρημα έχει ως σημείο αφετηρίας του τον εκσυγχρονιστικό εθνομηδενισμό, εντούτοις, τα μηνύματα που έρχονται πλέον από την Ευρώπη κινούνται προς την αντίθετη κατεύθυνση. Και ο Μακρόν ξεκίνησε εκφράζοντας την σοσιαλφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, τα ‘Κίτρινα Γιλέκα’ εντούτοις, και η πιέση που του ασκούσε αποτελεσματικά η Μαρίν Λεπέν τον οδήγησαν να στραφεί προς τον ‘Ντε Γκωλισμό’, τον γαλλικό ρεπουμπλικανισμό.
Δυο πράγματα θα κρίνουν το μητσοτάκειο εγχείρημα: Αφενός, το αν θα υποκύψει ή όχι στην κατευναστική ατζέντα περί των ελληνοτουρκικών που θέλει να επιβάλει η Μέρκελ στην Ελλάδα, ή αν θα προχωρήσει στο αντι-νεοθωμανικό μέτωπο με την Αίγυπτο και την Γαλλία. Αφετέρου, το εύρος και το βάθος της πανδημικής κρίσης και μέσα σε αυτήν, η δυνατότητα του παρόντος σχήματος διακυβέρνησης να εγκαταλείψει τις πολιτικές που εκφράζουν τον οικονομικό παρασιτισμό, ενισχύοντας την εθνική οικονομική αυτοδυναμία.
Η αναζωπύρωση του ψευδοριζοσπαστισμού, από την άλλη, δεν μπορεί να αλλάξει ούτε το πολιτικό κλίμα, ούτε την κατεύθυνση που τείνει να πάρει το πολιτικό παιχνίδι: Η ελληνική κοινωνία δεν θέλει πια ‘λογάδες’, πολιτικούς και κόμματα που κάνουν σταδιοδρομία με το «ξέρεις τι θα κάνα εγώ ‘ρε;» και την διαχείριση του μίσους. Έτσι ο ψευδοριζοσπαστισμός βρίσκει καταφύγιο στην εικονικότητα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Σημασία έχει να δούμε και πως το συγκεκριμένο ρεύμα περιγράφει πλέον τον εχθρό του: Μπορεί η κυβέρνηση να καταγγέλλεται συστηματικά, εντούτοις, ο πραγματικός εχθρός δεν περιγράφεται στους εκπροσώπους της, ή τους «ειδικούς», αλλά σε όσα κομμάτια της κοινωνίας επιλέγουν διαφορετική στάση: Από την καταγγελία των δανειστών περάσαμε σταδιακά στην δαιμονοποίηση των ‘μενουμευρώπηδων’ και από εκεί στους «μενουμεσπιτάκηδες» και τους «σανοφάγους» –όρος που υποτίθεται ότι περιγράφει την ‘ανόητη κοινωνία’. Η συνείδηση της μειοψηφικότητας είναι, δηλαδή, δεδομένη, και άρα, πραγματικός εχθρός είναι οι πολλοί, εκείνοι που πλέον έχουν γυρίσει την πλάτη τους στον ψευδοριζοσπαστισμό.
Ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο της κριτικής στα υγειονομικά μέτρα είναι η θανατολαγνεία που την χαρακτηρίζει. Η ρητορική του ψευδοριζοσπαστισμού περιστρέφεται διαρκώς γύρω από τον θάνατο, την θνητότητα, τους νεκρούς: «Είναι λίγοι», διαπίστωση που θέλει να πει ότι η κοινωνική κινητοποίηση απαιτεί εκατόμβες, ειδάλλως δεν δικαιολογείται· τα θύματα είναι κυρίως ηλικιωμένοι, πράγμα που οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η αλληλεγγύη στις ευάλωτες ομάδες, θυσιάζει και καθηλώνει τα δυναμικότερα κοινωνικά στρώματα. Η κριτική αυτή μιλάει ακόμα και για ‘ανθρωποώρες’, δηλαδή, για τον χαμένο οικονομικό χρόνο που προκαλούν τα υγειονομικά μέτρα, και τα οποία υποτίθεται ότι αποτελματώνουν τις ζωές πολύ περισσότερων εργαζόμενων. Και εδώ η ρητορική εκφράζει το κλείσιμο ενός κύκλου: Από το «εμείς μιλάμε για ανθρώπινες ζωές, και εσείς μιλάτε για κέρδη και ζημιές» του αντιμνημονίου, περάσαμε στο αντίστροφο, να απαιτείται επί της ουσίας ένα ‘κράτος νυχτοφύλακας’ που θα οφείλει να παρεμβαίνει μόνο στην περίπτωση που η πανδημία θα προκαλέσει μαζικούς θανάτους. Ως προς αυτό δεν είναι τυχαίο που υιοθετείται το παράδειγμα της Σουηδίας ως πρότυπο: Μιας χώρας όπου η πολιτική της ‘ανοσίας αγέλης’ έγινε εφικτή –με εντελώς αμφίβολα αποτελέσματα– ακριβώς γιατί ενσαρκώνει το θατσερικό «δεν υπάρχει κοινωνία, παρά μόνο τα άτομα και η οικογένειά τους»: Το 60% του πληθυσμού αφορά μονοπρόσωπα νοικοκυριά (μένει μόνο του δηλαδή), και οι περισσότεροι ηλικιωμένοι, σε γηροκομεία τα οποία σαρώθηκαν. Ένας κύκλος κλείνει: Ο ψευδοριζοσπαστισμός, που ξεκίνησε με τη γλώσσα της ‘κοινωνικής δικαιοσύνης’ ενδύεται πλέον τον λόγο ενός σκληρού Θατσερισμού, τον οποίο θα ζήλευε ακόμα και ο Σόιμπλε…

Η εργαλειοποίηση της αγανάκτησηςΥπάρχει και κάτι τελευταίο που στο πλαίσιο της συζήτησης αυτής πρέπει να ειπωθεί. Η πολιτική επίδραση του ψευδοριζοσπαστισμού στην κεντρική πολιτική σκηνή της χώρας, έχει μετρηθεί στο πλαίσιο της σύγκρουσης μνημονίου, και αντιμνημονίου. Η εξέλιξη της αντιπαράθεσης, ιδίως κατά τα πρώτο εξάμηνο του 2015, με την τραγελαφική διαπραγμάτευση που έκανε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, έδειξε ότι μπορεί να υπάρξει χειραγώγηση και εργαλειοποίησή του. Και όχι μόνο από τις ελληνικές πολιτικές δυνάμεις και την ελληνική κυβέρνηση.
Είναι πλέον γνωστό ότι η αμερικάνικη πολιτική φλέρταρε με την υποδαύλιση της αποσταθεροποίησης στην Ελλάδα ήδη από το 2011-2012, για να πλήξει την συνοχή της Ε.Ε. Είναι επίσης γνωστό ότι η Γερμανία από ένα σημείο και έπειτα, εγκατέλειψε την κυβέρνηση των Σαμαρά-Βενιζέλου γιατί έκρινε ότι μια αντιπαράθεση με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εν τέλει θα της επέτρεπε να επιβάλει αυστηρότερα μέτρα. Όπως και έγινε με το μνημόνιο που ψήφισε η κυβέρνηση μετά την 18ώρη διαπραγμάτευση. Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται εσχάτως και η Τουρκία με δημοσιεύματα που σκοπό έχουν να πυροδοτήσουν την ένταση στο εσωτερικό της Ελλάδας: Οι παρεμβάσεις του Τσαβούσογλου ότι η συμφωνία Αιγύπτου-Ελλάδας είναι προς το συμφέρον της Τουρκίας, όπως και δεκάδες άλλες αντίστοιχου ύφους παρεμβάσεις είχαν ακριβώς αυτήν την πρόθεση.
Ο ψευδοριζοσπαστισμός είναι ευεπίφορος στην εργαλειοποίηση, ιδίως από ξένες δυνάμεις. Ακριβώς επειδή είναι «-ψευδό», επειδή διακρίνεται από πολιτική και ιδεολογική ρηχότητα, γιατί αρνείται την διάκριση τακτικής και στρατηγικής, και επειδή αποτελεί εν τέλει μια διαστρεβλωτική τοποθέτηση που αρνείται διαρκώς το γεγονός ότι το υπαρξιακό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα είναι ολικό και βαθύ. Το πιο παράδοξο; Η εργαλειοποίηση αυτή συμβαίνει την ίδια στιγμή που ο ψευδοριζοσπαστισμός μιλάει γενικώς για μια εντελώς υποδουλωμένη χώρα. Μια παραδοξότητα, που εκφράζει αυτό το τόσο ιδιότυπο χαρακτήρα της υβριδικής πολιτικής που ασκείται εν έτει 2020.
Ποιο είναι το συμπέρασμα; Στους καιρούς που ζούμε δεν γίνεται να είμαστε απονήρευτοι. Πλέον, ο ριζοσπαστισμός δεν μπορεί να είναι «-ψευδό», ούτε η αντιστασιακότητα να στηρίζεται σε τερατολογίες του τύπου «κάθε κρίση είναι κατασκευασμένη», σε σχήματα εντελώς παράδοξα όπως εκείνο που ακούμε για τον κορωνοϊό, ότι «η παγκοσμιοποίηση αυτοκτονεί για να μας… υποτάξει»! Όχι μόνον γιατί είναι άστοχη, παραπλανητική, άσφαιρη και επικίνδυνη χειραγώγησης, αλλά γιατί είναι επικίνδυνη. Επικίνδυνη με ποια έννοια; Ότι καθηλώνει την κριτική στο στάδιο της (αυτό)γελοιοποίησης. Και ότι επί της ουσίας λειτουργεί ανασταλτικά ως προς κάθε απόπειρα σοβαρής ανανέωσης του πολιτικού σκηνικού. Ακόμα, ανάδυσης ενός νέου, σοβαρού αντιστασιακού πολιτικού υποκειμένου, δημοκρατικού και πατριωτικού που να έχει επιτέλους θετικό αποτύπωμα στην ελληνική πολιτική ζωή.  Αντίθετα, αναστέλλει διαρκώς κάθε τέτοια δυνατότητα με το να συμβάλει στην ανάδειξη τυχοδιωκτών, δημαγωγών, και άλλων ασόβαρων περιπτώσεων. Πολλές φορές μάλιστα, προωθείται από διόλου ριζοσπαστικά κέντρα ακριβώς για τον λόγο αυτό. Ήρθε ο καιρός, επομένως, να προχωρήσουμε ένα ακόμα ουσιαστικό βήμα στην υπέρβασή του.

https://ardin-rixi.gr/archives/224390

πηγή εικόνων: www.pikist.com

Κορινθία: Τα Δημοτικά Σχολεία που εντάσσονται στις ζώνες εκπαιδευτικής προτεραιότητας

15 Σχολεία σε όλη την Κορινθία χαρακτηρίζονται ως ΖΕΠ – Τα περισσότερα στο δήμο Κορινθίων – Κανένα στη Νεμέα – Αναλυτικός πίνακας – Ποιος είναι στόχος των Σχολείων ΖΕΠ

Ούτε ένα ούτε δύο αλλά 15 Σχολεία στην Κορινθία θα λειτουργήσουν ως Ζώνες Εκπαιδευτικής Προτεραιότητας δηλαδή στο σχολικό περιβάλλον θα διαμορφωθεί ειδική ζώνη φοίτησης με βασική προτεραιότητα την άρση των ανισοτήτων και στη διασφάλιση ισότητας ευκαιριών στην εκπαίδευση για όλους τους/τις μαθητές/τριες.
Σ’αυτό το πλαίσιο η σχετική απόφαση που υπογράφει η υφυπουργός Παιδείας Σοφία Ζαχαράκη καθορίζει ως ΖΕΠ τα παρακάτω σχολεία της Κορινθίας:

Στόχος των Ζ.Ε.Π. είναι η ισότιμη ένταξη όλων των μαθητών στο εκπαιδευτικό σύστημα μέσω της λειτουργίας υποστηρικτικών δράσεων για τη βελτίωση της μαθησιακής επίδοσης, όπως ιδίως η λειτουργία τάξεων υποδοχής.
Αυτά τουλάχιστον, αναφέρει το υπουργείο Παιδείας στη Σχετική εγκύκλιο που εξέδωσε για την λειτουργία των ΖΕΠ. Πρακτικά, η λειτουργία των ΖΕΠ αποσκοπεί στην ομαλή ένταξη στο εκπαιδευτικό σύστημα μαθητών Ρομά και προσφυγόπαιδων.
Αποσκοπεί στη μείωση της πρόωρης εγκατάλειψης του σχολείου μαθητών/τριών προερχόμενων από ευάλωτες κοινωνικές ομάδες και μαθητών/τριών με πολιτισμικές και θρησκευτικές ιδιαιτερότητες, καθώς και στη βελτίωση των μαθησιακών αποτελεσμάτων, κυρίως στον γραμματισμό αλλά και στον αριθμητισμό και, επιπλέον, σε συμπληρωματικά αντικείμενα, ώστε αυτοί/ες να καταστούν ικανοί/ες να ανταπεξέλθουν στο πρόγραμμα σπουδών τους και να παραμείνουν στο εκπαιδευτικό σύστημα ολοκληρώνοντας τις σπουδές τους. Συνεπώς, η πράξη αποσκοπεί στην ενίσχυση της ισότιμης πρόσβασης και την αποτελεσματική ένταξη των προαναφερόμενων μαθητών/τριών.
Επίσης αποσκοπεί στην εκπαίδευση και στην ομαλή προσαρμογή των προσφυγοπαίδων. Στο πλαίσιο αυτό προβλέπεται ο εμπλουτισμός του εκπαιδευτικού δυναμικού όσων Γυμνασίων, Γενικών και Επαγγελματικών Λυκείων εμφανίζουν ανάγκη για υποστήριξη της ένταξης των παραπάνω μαθητών/τριών (οριζόντια παρέμβαση σε όλα τα Γυμνάσια, Γενικά και Επαγγελματικά Λύκεια που εμφανίζουν σχετικούς πληθυσμούς μαθητών/τριών). Ειδικότερα, οι εκπαιδευτικοί που θα απασχοληθούν στο πλαίσιο της Πράξης θα στελεχώσουν τις Τάξεις Υποδοχής με κύριο αντικείμενο την εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας αλλά και τη διδακτική στήριξη σε άλλα αντικείμενα, ώστε να διευκολύνεται η ομαλή προσαρμογή και η παραμονή στο εκπαιδευτικό σύστημα των μαθητών/τριών από ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, των μαθητών/τριών με πολιτισμικές και θρησκευτικές ιδιαιτερότητες, καθώς και των προσφυγοπαίδων.
Για την εκπαίδευση των μαθητών/τριών που δεν έχουν την απαιτούμενη γνώση της ελληνικής γλώσσας (Ρομά, Αλλοδαπών, Παλιννοστούντων, Προσφύγων, Ευάλωτων Κοινωνικών Ομάδων κτλ.) διαμορφώνεται στο πλαίσιο της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης ένα ευέλικτο σχήμα θεσμικής και διδακτικής παρέμβασης, το οποίο επιτρέπει στη σχολική μονάδα, αφού σταθμίσει τις πραγματικές εκπαιδευτικές ανάγκες των μαθητών/τριών αυτών και τις δυνατότητές της, να επιλέξει εκείνο το σχήμα που μπορεί να τους παρέχει επιπλέον διδακτική υποστήριξη, με σκοπό να τους βοηθήσει να προσαρμοστούν και να ενταχθούν πλήρως στις κανονικές τάξεις στις οποίες είναι εγγεγραμμένοι/ες, σύμφωνα με την κείμενη νομοθεσία.
Ειδικότερα:
Το πρόγραμμα των Τάξεων Υποδοχής ΖΕΠ περιλαμβάνει δύο κύκλους που εντάσσονται μέσα στο ωρολόγιο πρόγραμμα του σχολείου:

• Τάξεις Υποδοχής (Τ.Υ.) Ι ΖΕΠ
• Τάξεις Υποδοχής (Τ.Υ.) ΙΙ ΖΕΠ

Στις Τ.Υ. Ι ΖΕΠ φοιτούν μαθητές/τριες με ελάχιστη ή μηδενική γνώση της ελληνικής γλώσσας.
Εκεί ακολουθείται εντατικό πρόγραμμα εκμάθησης της ελληνικής γλώσσας 15 ωρών.
Οι μαθητές/τριες που φοιτούν σε Τ.Υ. Ι ΖΕΠ παρακολουθούν παράλληλα και μαθήματα στην κανονική τους τάξη , όπως :

• Μαθηματικά
• Φυσική Αγωγή
• Μουσική
• Πληροφορική
• Ξένη Γλώσσα ή και άλλο μάθημα, σύμφωνα με απόφαση του Συλλόγου Διδασκόντων, σε συνεργασία με τον οικείο Συντονιστή Εκπαιδευτικού Έργου.

Η φοίτηση στην Τ.Υ.Ι ΖΕΠ διαρκεί ένα διδακτικό έτος με δυνατότητα επέκτασης ενός (1) επιπλέον έτους.
Στις Τ.Υ. ΙΙ ΖΕΠ φοιτούν μαθητές με μέτριο επίπεδο ελληνομάθειας, το οποίο δύναται να δημιουργεί δυσκολίες στην παρακολούθηση των μαθημάτων στην κανονική τάξη. Για τους μαθητές που θα φοιτήσουν στις Τ.Υ. ΙΙ ΖΕΠ, πραγματοποιείται υποστήριξη στην ελληνική γλώσσα ή και σε περισσότερα μαθήματα:

• είτε εντός της κανονικής τάξης με παράλληλη διδασκαλία (δεύτερος εκπαιδευτικός στην τάξη)
• είτε εκτός κανονικής τάξης.

ΠΗΓΗ: gnomipoliton.com

Η Μονή της Χώρας των Ζώντων και η μυστική σημασία της

 του Μάνου Στεφανίδη

Στον Ναύαρχο Αλέξανδρο Διακόπουλο

Έχουν περάσει ήδη τριάντα χρόνια από την πρώτη κυκλοφορία του βιβλίου μου “Μία ιστορία της ζωγραφικής. Από το Βυζάντιο στην Αναγέννηση και από τους ιμπρεσιονιστές στον Πικάσο” εκδόσεις Καστανιώτη,1990. Σε επιμέλεια του συγγραφέα Γιώργου Ξενάριου!

Ένα από τα πρώτα κεφάλαια του βιβλίου λοιπόν ονομάζεται “Η ζωγραφική της πέτρας” και αναφέρεται διεξοδικά στη βυζαντινή ψηφιδογραφία, το απόγειο κατά τη γνώμη μου ολόκληρης της μεσαιωνικής τέχνης. Ιδιαίτερα κατά την παλαιολόγειο εποχή η έκφραση αυτή απελευθερώνεται πλήρως καταργώντας σχηματοποιήσεις αιώνων και εγκαινιάζοντας μία νέα σχέση με τα πράγματα και την αλήθεια τους. Δεν διστάζει τώρα να κινήσει μεγάλες μάζες ανθρώπων σε επικές συνθέσεις, να αποδώσει στις μορφές παθητικές χειρονομίες, το δράμα του υπάρχειν, και στις πτυχώσεις των ενδυμάτων φυσικούς κυματισμούς. Η χρήση πολύ μικρών ψηφίδων – μεγέθους φακής! – δημιουργεί αποτελέσματα σχεδόν ιμπρεσιονιστικά, ιλουζιονιστικά, με τον αέρα να κυκλοφορεί ελεύθερος ανάμεσα στα πρόσωπα και τον ελάχιστα πλέον, σχηματοποιημένο χώρο.

Με τη Μονή της Χώρας μπορούμε να υποστηρίξουμε ανεπιφύλακτα πώς η τέχνη του ψηφιδωτού άγγιξε το υψηλότερο σημείο ακμής της. Συμβολίζει ωστόσο κι ένα τέλος. Την ολοκλήρωση του βυζαντινού ουμανισμού με τον ίδιο τρόπο που την ίδια εποχή, πάνω-κάτω, η Cappella Scrovegni του Giotto στην Πάδοβα συμβολίζει την έναρξη του αναγεννησιακού.

Στη Μονή της Χώρας (ζώντων!) εντοπίζει κανείς μία ανυπέρβλητη τελειότητα όπου το ωραίο, συνεπικουρούμενο από την χάρη, καθίσταται υψηλό. Και όπου η υψηλή τεχνική υποστηρίζει την απαράμιλλη τέχνη. Στον μονόχωρο ναό της Πάδοβας όλα είναι καινούργια, πρωτόγνωρα και ψάχνουν να βρουν τον εαυτό τους ενώ στο μνημείο της Κωνσταντινούπολης ένας ολόκληρος πολιτισμός αγγίζει θριαμβευτικά όσο και μοιραία το τέλος του.

Επαναλαμβάνω πως το λεγόμενο Καχριέ Τζαμί είναι το κορυφαίο επίτευγμα της βυζαντινής τέχνης, ισοδύναμο με την Περίβλεπτο στον Μυστρά και ισόχρονο με τους Αγίους Αποστόλους Θεσσαλονίκης (1310).

Ο καθηγητής Paul Underwood που ήταν υπεύθυνος για τη συντήρηση των ψηφιδωτών της Μονής της Χώρας – όπως εξάλλου και της Αγίας Σοφίας – υποστηρίζει ότι οι καλλιτέχνες της Θεσσαλονίκης και της Κωνσταντινούπολης προέρχονται από το ίδιο (ανακτορικό) εργαστήριο. Και εγώ θα έλεγα πως η υπέροχη σύνθεση της Δεήσεως στο νότιο υπερώο της Αγίας Σοφίας με τον Χριστό στο μέσον να κρατά το Ευαγγέλιο και να ευλογεί ενώ δεξιά του να τον πλαισιώνουν η Παναγία και αριστερά ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, είναι το γοητευτικό πρότυπο για την Δέηση με τον Χριστό και την Θεοτόκο στο Καχριέ Τζαμί. Μία σύνθεση στην οποία είναι επίσης προσωπογραφείται σε μικρότερη κλίμακα ο πρίγκιπας Ισαάκ Πορφυρογέννητος και στην άλλη πλευρά η άτυχη πριγκίπισσα Μαρία Παλαιολογίνα πού, αφού παντρεύτηκε έναν μόγγολο πρίγκιπα, εκάρη στη συνέχεια μοναχή με το, ενδεικτικό, όνομα Μελανία. Η Δέηση της Αγίας Σοφίας που φτιάχνεται μετά την επανάκτηση της Κωνσταντινούπολης από τον Μιχαήλ Η Παλαιολόγο, είναι θα λέγαμε ένα παλλάδιο Νίκης. Αντίθετα ο Χριστός της Μονής της Χώρας είναι σοβαρός, απόμακρος και μοιάζει να μην ενδιαφέρεται για τη μοίρα των ανθρώπων. Είναι προφανές πως εδώ καλλιτέχνης υποστασιοποιεί τα ιερά πρόσωπα και προβάλλει σ’ αυτά τους δικούς του φόβους και τη δική του μοίρα.

Ακόμη και η Παναγία που υποτίθεται ότι μεσιτεύει, έχει τα χέρια της δέησης χαμηλωμένα ενώ στο βλέμμα της διακρίνεται η παραίτηση.

Η Μονή της Χώρας ιδρύθηκε τον 11ο αι. και ανακαινίσθηκε ανάμεσα στα 1310 και τα 1320 από τον λόγιο αξιωματούχο Θεόδωρο Μετοχίτη. Περιλαμβάνει τον κυρίως ναό, δύο εξωνάρθηκες αλλά και το μοναδικό πλευρικό, νεκρικό παρεκκλήσιο με τις εξαίσιες τοιχογραφίες – την ωραιότερη ζωγραφική του Βυζαντίου. Οι θόλοι της οροφής και οι τοίχοι ψηλά, πάνω από τις ορθομαρμαρώσεις, είναι κατάφορτοι από ψηφιδογραφήματα με σκηνές από τη ζωή της Παναγίας και των πρώτων χρονών του Χριστού. Τα πάθη πάλι καταλαμβάνουν τον χώρο του Ιερού. Διάφορα, θρησκευτικά επεισόδια αποδίδονται μέσα από ένα πλήθος χαρακτηριστικών λεπτομερειών και με εξαιρετική φροντίδα ως προς την απόδοση των μορφών. Αίσθηση χώρου, κίνηση, διακοσμητικότητα, προοπτική απόδοση των αρχιτεκτονηματων είναι τα βασικά χαρακτηριστικά αυτών των ψηφιδωτών. Πρόκειται για την πληρέστερη ενότητα ψηφιδωτών σε όλη την Ανατολή. Στη Δύση ανάλογη ενότητα αλλά όχι και ποιότητα διαθέτει ο Άγιος Μάρκος Βενετίας. Κι εδώ όμως εργάστηκαν βυζαντινοί τεχνίτες.

Στην “Επταβηματίζουσα” για παράδειγμα, το “στρατάρισμα” δηλαδή του μωρού, η μικρή Παναγία βαδίζει με αστάθεια προς τη μητέρα της ενώ η τροφός πίσω της την παραστέκει. Το στοιχείο αυτό, έγραφα τότε, δείχνει πόσο ζωντανή είναι η αρχαιοελληνική παράδοση στη βυζαντινή αισθητική μέχρι το τέλος της εξέλιξης της. Σήμερα θα συμπλήρωνα ότι εδώ προοικονομούνται ανάλογες σκηνές που θα ζωγραφίσει ενάμιση αιώνα αργότερα (γύρω στο 1480) ο Girlandajio στην Santa Maria Novella της Φλωρεντίας. Το ίδιο αστικό ήθος, η ίδια κομψή αίσθηση της καθημερινότητας.

Όμως το συγκλονιστικό σύνολο της Μονής της Χώρας είναι το λεγόμενο, νότιο ταφικό παρεκκλήσιο με τα φρέσκα, εκεί που θάβονταν μέλη της αυτοκρατορικής οικογένειας. Και κυρίως η συν- τα – ρα -κτι – κή “Ανάστασις” στην κόγχη, την αψίδα του Ιερού, η σπουδαιότερη, επίτοιχη ζωγραφική ολοκλήρου του Βυζαντίου…

Εδώ ο Χριστός ντυμένος κατάλευκα που λαμπυρίζουν “αναβαλλόμενος το φως ώσπερ ιμάτιον” εισβάλλει στη σύνθεση ως λαμπερός πρωταγωνιστής – νικητής του θανάτου, στο κέντρο της σκηνής και με μία δραματική κίνηση σέρνει κυριολεκτικά τους Πρωτόπλαστους, τον Αδάμ και την Εύα, έξω από τους τάφους τους. Κάτω από τα πόδια Του είναι ο Άδης αλυσοδεμένος και οι θύρες του βασιλείου του παραβιασμένες. Σάλπισμα ζωής! Στο βάθος σελαγίζει το πρώτο φως της αυγής, ανάμεσα στα λευκά, τα ιώδη και τα μπλε καταυγάζοντας τις στρατιές των αναστημένων Προφητών, Οσίων κλπ. Όλα εδώ είναι συγχρόνως συμβολικά και πραγματικά.

Ενδεικτική του ύφους επίσης είναι και η εξαιρετική ελευθερία κίνησης όλων των μορφών. Δεν είναι απλώς οι νεκροί που έχουν απελευθερωθεί από την ακαμψία του θανάτου. Είναι και τα υποκείμενα της τέχνης που έχουν ξεφύγει από τους μεσαιωνικούς φορμαλισμούς της αναπαράστασης. Η αναγέννηση και σε πνευματικό και σε αισθητικό επίπεδο είναι εδώ.

Το θαύμα έχει ήδη συντελεστεί, ένας ολόκληρος πολιτισμός έχει ήδη αγγίξει το λαμπρό όσο και μοιραίο απόγειο του.

ΥΓ. Τις απόψεις μου για την εκ νέου ισλαμοποίηση των βυζαντινών ναών την γνωρίζετε ήδη από τα άρθρα μου για την Αγία Σοφία.

Εν ολίγοις πιστεύω πως τέτοια μνημεία δεν κινδυνεύουν από τα πρόσκαιρα καπρίτσια της ιστορίας και τα παιχνίδια της μικροπολιτικής. Τέτοιας σημασίας κτίσματα μένουν εκεί, απείραχτα από το χρόνο για να κομίζουν το μήνυμα τους στο διηνεκές. Παράλληλα μοιάζουν να κοροϊδεύουν όσους επιχειρούν να τα προσβάλλουν, κυρίως γιατί αποδεικνύουν το βαθύτατο τους σύμπλεγμα απέναντι σ’ αυτά. Γι’αυτό όχι δάκρυα!

Έτσι είναι. Η εκ νέου μετατροπή της Μονής της Χώρας σε τζαμί εντάσσεται στην εμμονική τακτική του Ερντογάν “Κάθε μέρα και νέον έργον, κάθε μέρα και μία καινούργια πρόκληση” από τον γιαλαντζί σουλτάνο. Ή, αν προτιμάτε ένα καινούργιο επεισόδιο στο Θέατρο Σκιών που λέγεται ο “Καραγκιόζης παραλίγο βεζύρης”. Όμως και πάλι έρχεται η ώρα της Ευρώπης. Μ’ άλλα λόγια η Ευρώπη ενώπιον των ευθυνών και της ιστορίας της. Ενώπιον της ενιαίας μας παράδοσης. Αφού όπως ήδη υποστήριξα, η Μονή της Χώρας είναι πολύτιμο κομμάτι του κοινού μας, αναγεννησιακού πολιτισμού.

  

Μάνος Στεφανίδης, Αναπληρωτής Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών και Ιστορικός Τέχνης

 iporta.gr

Θεία Λειτουργία στην Παναγία Φανερωμένη στο Χιλιομόδι Κορινθίας (video-φώτο)

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ από το korinthostv.gr

Θεία Λειτουργία στην Παναγία Φανερωμένη στο Χιλιομόδι Κορινθίας προεξάρχοντος του Σεβ. Μητροπολίτου μας κ. Διονυσίου. 
Ο Δήμαρχος  Κορινθίων Βασίλης Νανόπουλος συμμετείχε στη Θεία λειτουργία διαβάζοντας το «Πιστεύω»,παραβρέθηκε η βουλευτής Κορινθίας Μαριλένα Σούκουλη και πλήθους πιστών. 
Η Ιερά Μονή μας έχει λάβει όλα τα μέτρα που αφορούν το συγχρωτισμό, τη χρήση μάσκας, καθώς και τα απαιτούμενες αποστάσεις μεταξύ των προσκυνητών κατά την Θεία Κοινωνία και την Προσκύνηση της Θαυματουργής Εικόνος της Παναγίας μας.

Γ. Καραμπελιάς -Λ. Καλαρρύτης: Για Ιστορία-Γλώσσα-Εθνική συνείδηση & ταυτότητα-Ορθοδοξία (ηχητικό)

Κυκλοφορούν στην Ελλάδα αφίσες που υποστηρίζουν τις θέσεις της Τουρκίας από Antifa. Για να μπορούν να περνάνε αυτέ οι απόψεις βρήκαν υπόστρωμα στη διάλυση της παιδείας κλπ
Ο Ερντογάν προβάλλει την κατάκτηση, ενώ η Ελλάδα την δημιουργία. Απαιτείται συμμαχία με Γαλλία, Ισραήλ, Αίγυπτο.
Ο Γιώργος Καραμπελιάς στην εκπομπή «Εμείς οι Έλληνες» με τον Λάμπρο Καλαρρύτη, στον ραδιοσταθμό Παραπολιτικά 90.1 FM, της 11-8-2020. Η εκπομπή μεταδίδεται από Δευτέρα έως Παρασκευή από 20.00 έως 22.00.

Ένταξη υποέργων σε έργα του ΠΔΕ 2020 για την Κορινθία

Ένταξη υποέργων σε έργα του ΠΔΕ 2020 Κορινθία

Στο έργο: «Συντήρηση οδική ασφάλεια εθνικού και επαρχιακού δικτύου περιφέρειας Πελοποννήσου» εντάσσονται τα υποέργα:

• Συντήρηση – σήμανση επαρχιακής οδού Κούτσι – Στιμάγκα και επαρχιακής οδού Βραχάτι – Νεμέα με προϋπολογισμού και πίστωση 1.200.000

• Συντήρηση – σήμανση επαρχιακής οδού Λυκοποριά – Καλλιθέα – Ελληνικό με προϋπολογισμού και πίστωση 800.000

• Συντήρηση και σήμανση επαρχιακού οδικού δικτύου με προϋπολογισμού και πίστωση 500.000

Στο έργο: «Έργα αντιπλημμυρικής προστασίας περιφέρειας Πελοποννήσου» εντάσσονται τα υποέργα:

• Συντήρηση – ανακατασκευή υφιστάμενων αντιπλημμυρικών υποδομών που έχουν υποστεί βλάβες από πλημμυρικά φαινόμενα σε ρέματα, χείμαρρους και ποταμούς του Νομού Κορινθίας» με προϋπολογισμού και πίστωση 1.000.000

• Καθαρισμός χειμάρρων ΠΕ Κορινθίας με προϋπολογισμού και πίστωση 300.000

Εισηγήσεις

• Ένταξη νέο έργο «Εργασίες καθαρισμού στην απαλλοτριωμένη ζώνη της παλαιάς σιδηροδρομικής γραμμής από Κόρινθο εως Δερβένι με προϋπολογισμού και πίστωση 70.000

• Ένταξη νέου υποέργου «συντήρηση – βελτίωση επαρχιακών οδών αρμοδιότητας ΠΕΚ στο ΔΔ Φενεού Δήμου Σικυωνίων» με προϋπολογισμού και πίστωση 2.300.000

• Ένταξη νέου υποέργου «Συντήρηση – βελτίωση επ οδού Νο 19 Κόρινθος – Σοφικό – Αγγελόκαστρο, τμήμα Εξαμίλια – Ξυλοκέριζα – Γαλατάκι και Νο 21 Διακλάδωση της Επαρχιακής οδού Νο 19 προς Κόρφο» με προϋπολογισμού και πίστωση 740.000

Και τέλος

• Κατασκευή αρδευτικών έργων ΤΟΕΒ Ξυλοκάστρου, Καρυωτικα – Βελανιδιά – Μελλίσι – Πίτσα» με προυπολογισμό και πίστωση 700.000

• Κατασκευή αρδευτικών έργων περιοχών Νεμέας – Βόχας, Καστράκι – Σουληνάρι – Χαλκί με προυπολογισμό και πίστωση 400.000

ΓΡΑΦΕΙΟ ΑΝΤΙΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΡΧΗ ΠΕ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ

Δείτε πώς οι αρχαιολόγοι φαντάζονται πώς ήταν το Αρχαίο λιμάνι Λεχαίου!

Συνεχίζονται οι υποβρύχιες έρευνες στο αρχαίο λιμάνι του Λεχαίου από το Lechaion Harbour Project. Το Lechaion Harbour Project αποτελεί μια συνεργασία της Εφορείας Εναλίων Αρχαιοτήτων και του Ινστιτούτου της Δανίας στην Αθήνα με σκοπό τη μελέτη και ανάδειξη του αρχαίου λιμένα της Κορίνθου στο Λέχαιο. Το λιμάνι διαδραμάτισε κομβικό ρόλο στη μακρά ιστορική εξέλιξη της πόλης της Κορίνθου. Ευρισκόμενο σε απόσταση περίπου 3 χιλιομέτρων από την αρχαία πόλη αλλά και στραμμένο προς τη δύση, αποτέλεσε αναμφισβήτητα το σημαντικότερο κέντρο ανάπτυξης κατά τις διαφορετικές περιόδους ακμής της Κορίνθου.

Ο Δανός Bjørn Lovén ηγείται της ανασκαφής ίσως του πιο σημαντικού αρχαίου λιμανιού στον κόσμο. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει υπάρχουν τόσα πολλά να δουλέψουμε που δεν θα ολοκληρωθούν στη διάρκεια της ζωής μας.

«Όταν στέκομαι στην παραλία στο Λέχαιο, νομίζω ότι από εδώ γεννήθηκαν οι σπόροι για την Ευρώπη όταν οι άποικοι πήγαν δυτικά και ίδρυσαν την Κορκύρα στην Κέρκυρα και τις Συρακούσες στη Σικελία, οι οποίες επίσης έγιναν ισχυρές πόλεις-κράτη. Βλέπω εμπόρους και πολεμικά πλοία να περνούν μπροστά από το εσωτερικό μάτι μου και δεν μπορώ παρά να σκεφτώ τι μπορεί να είναι στον πυθμένα », λέει ο Bjørn Lovén.

«Αισθάνομαι εξαιρετικά προνόμιο να μου επιτρέπεται να ανασκάψω ένα από τα πιο σημαντικά λιμάνια της αρχαιότητας. Δεν είναι μόνο η ιστορία της Ελλάδας ή της Ευρώπης. Αυτή είναι η ιστορία όλου του κόσμου. “

Για να ταξιδέψει κάποιος στην Αρχαία Κόρινθο έπρεπε να έχει ένα μεγάλο πορτοφόλι. Η πόλη-κράτος βρισκόταν  μεταξύ της ηπειρωτικής Ελλάδας και της χερσονήσου της Πελοποννήσου, ελέγχοντας τη ναυτιλία μεταξύ της ανατολικής και της δυτικής Μεσογείου.

Οι ναυτικοί θα μπορούσαν να αγκυροβολούν στην Κόρινθο και να φέρουν το πλοίο με ασφάλεια στην άλλη πλευρά, σώζοντας έτσι το ταξίδι στην ελληνική χερσόνησο – ένα επικίνδυνο ταξίδι σε μια ύπουλη θάλασσα.

Οι Κορίνθιοι επωφελήθηκαν την δυσκολία πλεύσης γύρω από το Ακρωτήριο Μαλέας, αποσπώντας έσοδα που κατέστησαν το  λιμάνι του Λεχαίου μια χρυσή επιχείρηση.

 

Ο Ακροκόρινθος πέφτει στα χέρια του Μωάμεθ του Πολιορκητή τον Αυγούστο του 1458

από το gnomipoliton.com

Η πύλη της Πελοποννήσου καταλαμβάνεται από τους Τούρκους – Ποιος ήταν ο Ματθαίος Ασάνης ο τελευταίος υπερασπιστής του Ακροκορίνθου – Τα γεγονότα που προηγήθηκαν – Οι εκτεταμένες καταστροφές στον αρχαιολογικό χώρο

Στα τέλη Ιουλίου του 1458 ο Μωάμεθ ο Πορθητής αφού έχει τελειώσει την αιματηρή περιοδεία του στην Πελοπόννησο και έχει κατακτήσει μια σειρά κάστρων με προεξάρχον αυτό της Πάτρας, επιστρέφει από τον παραλιακό δρόμο δίπλα στη θάλασσα προς την Κόρινθο, όπου έχει αφήσει το Μεγάλο Βεζίρη του, τον Μαχμούτ, να πολιορκεί τον Ακροκόρινθο. Όπως έχουμε δει σε προηγούμενο αφιέρωμα, ο Μωάμεθ έφτασε στην Κορινθία στις 15 Μαΐου 1458 αποφασισμένος να καθυποτάξει την Πελοπόννησο και να θέσει υπό την απόλυτη κυριαρχία του το Δεσποτάτο του Μοριά, μετά από τους κακούς πολιτικούς χειρισμούς των αδελφών Θωμά και Δημητρίου Παλαιολόγου.

Επιστρέφει, λοιπόν, ο Πορθητής και από τα δυτικά αυτή τη φορά προς την Κορινθία. Στο δρόμο του κατακτά το κάστρο της Βοστίτσας (Αίγιο) στο οποίο δεν βρήκε καμία αντίσταση από τους κατοίκους, με αποτέλεσμα να τους χαρίσει σημαντικά προνόμια. Καθώς εισέρχεται στην Κορινθία από τα δυτικά και συναντά τους μικρούς οικισμούς της και τα γόνιμα εδάφη της, «κατεπλάγη ο πορθητής» όπως λένε οι ιστορικοί, από την ευφορία, ώστε παρεχώρησε ελευθερία και ανεισφορία σε όσους από τους τρομαγμένους κατοίκους ήθελαν να γυρίσουν στον τόπο τους. Είναι πιθανό, αν και ιστορικά ανεξακρίβωτο, το προνομιακό φορολογικό καθεστώς της Βόχας, να έχει την πηγή του σ’ αυτό το πέρασμα, σ’ αυτό το θαυμασμό του Πορθητή για την περιοχή.

Στην Κόρινθο όμως τον περίμενε μια μεγάλη απογοήτευση. Το κάστρο παρέμενε απόρθητο, ενώ ο υπερασπιστής του, ο Ματθαίος Ασάνης, είχε καταφέρει να το εφοδιάσει και να ενισχύσει τις άμυνες και τη φρουρά του! Επιπλέον τα πράγματα είχαν δυσκολέψει πολύ για τους πολιορκητές, διότι το λιγοστό χορτάρι που υπήρχε ως τροφή των αλόγων έχει εξαντληθεί ή έχει ξεραθεί από τη ζέστη που επικρατεί στον βοχαΐτικο κάμπο.

Ποιος ήταν όμως ο Ματθαίος Ασάνης που είχε καταφέρει για τρεις περίπου μήνες να κρατήσει τις τουρκικές ορδές μακριά από την Κόρινθο;

Ο Ματθαίος Ασάνης ήταν απόγονος της βουλγάρικης δυναστείας των Ασανών και της περιώνυμης δυναστείας των Παλαιολόγων. Ο πατέρας του ήταν ο Παύλος Ασάνης και η μητέρα του, μία Παλαιολογίνα. Η αδελφή του Θεοδώρα, ήταν η σύζυγος του Δεσπότη του Μορέα Δημητρίου Παλαιολόγου και η τύχη του Ματθαίου συνδέθηκε, μοιραία, με την τύχη των τελευταίων Παλαιολόγων.

Γεννημένος μάλλον, περί το 1405, ήταν μόλις 18 χρονών όταν τον Σεπτέμβριο του 1423, στάλθηκε με τον γαμπρό του, Δημήτριο Παλαιολόγο, ως πρέσβης, στην αυλή του Ούγγρου βασιλιά Σιγισμούνδου. Το 1442 φαίνεται ότι έπαιξε κι αυτός το ρόλο του στην αποτυχημένη απόπειρα του πατέρα του Πορθητή, σουλτάνου Μουράτ του Β΄ να πολιορκήσει την Κωνσταντινούπολη, όμως φυλακίστηκε από τον αυτοκράτορα Ιωάννη Παλαιολόγο, κατάφερε να διαφύγει και να βρει καταφύγιο μαζί με τον Δημήτριο, πάντα, στους Γενοβέζους του Γαλατά.
Ακολούθησε τον Δημήτριο στη Λήμνο, όταν ορίστηκε κυβερνήτης του νησιού και στη συνέχεια στο Δεσποτάτο του Μοριά. Το 1452 κατάφερε να πετύχει μια σπουδαία νίκη έναντι των οθωμανικών στρατευμάτων στο Λεοντάρι της Μεγαλόπολης, παρασύροντας τους σε ένα στενό πέρασμα, όπου οι περισσότεροι Τούρκοι σκοτώθηκαν και ο αρχηγός τους Αχμέτ Μπέης πιάστηκε αιχμάλωτος.
Το 1454 ορίστηκε κυβερνήτης της Κορίνθου και ήταν αυτός που βρέθηκε στις 15 Μαΐου του 1458 στη δυσάρεστη θέση να δει τα λεφούσια του Μωάμεθ να κατακλύζουν τον Ισθμό και τις βορειανατολικές παρειές της Κορίνθου. Ο Ματθαίος σε αντίθεση με τον γαμπρό του Δημήτριο Παλαιολόγο, ήταν γενναίος, πολυμήχανος και δραστήριος. Μαζί του είχε τον Λουκάνη Νικηφόρο με τον οποίον οργάνωσαν την άμυνα του κάστρου και της πόλης όσο καλύτερα μπορούσαν.
Όπως είπαμε και παραπάνω ο Μωάμεθ άφησε το μισό στρατό του στην Κόρινθο και συνέχισε για τα άλλα κάστρα του Μοριά. Όταν ο σουλτάνος και Πορθητής της Πόλης επανήλθε στις 6 Αυγούστου 1458 ο Ασάνης είχε καταφέρει να διατηρήσει τον Ακροκόρινθο απόρθητο. Μάλιστα, με μια γενναία και παράτολμη κίνηση, βγήκε από το κάστρο της Κορίνθου, πήγε στο Ναύπλιο για να εξασφαλίσει τα απαραίτητα εφόδια για τους έγκλειστους. Μάλιστα, όχι μόνο κατάφερε να ανεφοδιάσει τον Ακροκόρινθο, αλλά ενίσχυσε τη φρουρά του με εβδομήντα επιπλέον άνδρες που έφερε μαζί του και ξαναμπήκαν στο κάστρο!
Έξαλλος ο σουλτάνος έδωσε διαταγή να καταρρίψουν την είσοδο του Ακροκορίνθου. Έστησε τα κανόνια του απέναντι από την πύλη και διέταξε τους άνδρες του να κατασκευάσουν λίθινες οβίδες από τα ερείπια του αρχαιολογικού χώρου της Κορίνθου! Τεράστια καταστροφή φαίνεται πώς έγινε στον αρχαιολογικό χώρο, παρότι δεν γνωρίζουμε με ακρίβεια αν γκρέμισε αρχαία οικοδομήματα για να κατασκευάσει τα πολεμοφόδιά του. Τελικά, οι επαναλαμβανόμενες βολές κατάφεραν σημαντικό ρήγμα στον εξωτερικό από τους τρεις περιβόλους του Ακροκορίνθου, με αποτέλεσμα οι Τούρκοι να επιχειρήσουν έφοδο στο δεύτερο περίβολο.

Οι υποστηρικτές του κάστρου όμως, είχαν συγκεντρώσει μεγάλο αριθμό πετρών, βράχων και άλλων ογκωδών τα οποία εκσφενδόνιζαν εναντίον των αντιπάλων τους καταφέρνοντάς τους σημαντικά πλήγματα, σε σημείο που τους ανάγκασαν να οπισθοχωρήσουν με μεγάλες απώλειες.
Στο τουρκικό στρατόπεδο υπήρξε προβληματισμός ώσπου οι στρατιωτικοί του Μωάμεθ κατασκεύασαν μία πέτρινη σφαίρα, εννιακοσίων λίτρων(!), την οποία εκτόξευσαν κατά του Ακροκορίνθου. Η τεράστια αυτή σφαίρα έπεσε μέσα στα τείχη αφού διένυσε περίπου ενάμιση μίλι και κατέστρεψε ολοσχερώς το αρτοποιείο και την οπλοθήκη της καστροπολιτείας. Η ζωή των εγκλείστων δυσκόλεψε σημαντικά, αλλά έκαναν κουράγιο κι έπαιρναν θάρρος από το γεγονός ότι και οι πολιορκητές στερούνταν σημαντικά και τροφές και ζωοτροφές, ίσως δε η κατάστασή τους να ήταν πιο δύσκολη από ό,τι των εγκλείστων. Ο Ασάνης ήταν αποφασισμένος να μην παραδοθεί και περίμενε ότι οι πολιορκητές μπροστά στην έλλειψη τροφής θα υποχωρούσαν.
Τότε, ξαφνικά έκανε την εμφάνισή του ένα τουρκικό απόσπασμα, το οποίο αφού είχε λεηλατήσει τις περιοχές της Ηλείας και της Μεσσηνίας, έφθασε στην Κόρινθο κουβαλώντας σημαντικές ποσότητες τροφών, 15.000 περίπου θρέμματα, γράφει ο Ουίλλιαμ Μίλερ. Ο Ασάνης αντιλήφθηκε αμέσως τη δύσκολη κατάσταση στην οποία περιήλθαν, αλλά κατέστρωνε ήδη σχέδια για να ανακουφίσει τους έγκλειστους, επιχειρώντας ίσως άλλη μία έξοδο που θα ανανέωνε τις προμήθειες των πολιορκούμενων σε τροφές και πολεμοφόδια.
Δυστυχώς, όμως, ο τότε μητροπολίτης Κορίνθου (Ιωακείμ;) είχε διαφορετική άποψη. Αφού έμαθε για τη δύσκολη θέση στην οποία βρίσκονταν, αφενός μεν διέσπειρε στο λαό την διάθεση για παράδοση, αφετέρου δε ειδοποίησε τον Μωάμεθ για την κατάσταση. Ο σουλτάνος δεν έχασε στιγμή και κάλεσε τον Ασάνη να παραδοθεί.
Η λαϊκή δυσαρέσκεια είχε πυκνώσει εντός των τειχών, οι κάτοικοι είχαν πληροφορηθεί την ευνοϊκή μεταχείριση των πληθυσμών από τον Πορθητή και επιθυμούσαν να παραδοθεί το κάστρο. Έτσι το πρωί της 8^ης Αυγούστου 1458, όπως μας παραδίδει ο Finley, ο Ματθαίος Ασάνης και ο Νικηφόρος Λουκάνης κρατώντας σημαίες ανακωχής βγήκαν από τον Ακροκόρινθο παραδίδοντάς τον στον Μωάμεθ τον Πορθητή.

Το «κάστρο του Άστρου» όπως το αποκαλούσαν οι Τούρκοι, η περιώνυμος Κόρινθος, παραδόθηκε, οι κάτοικοί της όμως δεν επιβαρύνθηκαν παρά μόνο τον φόρο που πλήρωναν έτσι κι αλλιώς στους βυζαντινούς άρχοντες. Οι δεσπότες όμως, αναγκάστηκαν να πληρώνουν ετήσιο φόρο πάνω από 3000 χρυσά νομίσματα και να παραχωρήσουν όλες τις πόλεις, τους οικισμούς και τη γη πέριξ της Πάτρας, του Αιγίου, των Καλαβρύτων και όπου αλλού είχε περάσει με το στρατό του ο Μωάμεθ. Ο Ασάνης μετέφερε τις απαιτήσεις του σουλτάνου στους δύο δεσπότες του Μοριά κι αυτοί μη έχοντας άλλη λύση, τις αποδέχτηκαν.
Ο ιστορικός Αμβρόσιος Σφραντζής απογοητευμένος από τις εξελίξεις και από τον δεσπότη Θωμά, έγραψε ότι «τα ρηθέντα άστεα τω αμηρά παρέδωκεν ως λάχανα κήπου».
Ο Μωάμεθ άφησε στην Κόρινθο φρουρά τετρακοσίων επίλεκτων από τους σωματοφύλακές του, εγκατέστησε φρουρές και ενίσχυσε με προμήθειες και προσόδους όλα τα κάστρα που ήταν σε καλή κατάσταση και κατέστρεψε τα υπόλοιπα. Τέλος, άφησε τον Ομάρ, τον γιο του Τουραχάν ως διοικητή της τουρκικής επαρχίας της Πελοποννήσου και αφού ξεκουράστηκε σχεδόν ένα μήνα στην «αφνειό» Κόρινθο, έφυγε για την Αθήνα και για νέες κατακτήσεις!

Το τέλος του Ματθαίου Ασάνη, του τελευταίου βυζαντινού άρχοντα της Κορίνθου

Δύο περίπου χρόνια αργότερα, στα μέσα Μαΐου του 1460 ο Σουλτάνος ζήτησε από τον Δημήτριο να έρθει να τον συναντήσει όμως εκείνος από φόβο μήπως συλληφθεί έστειλε τον Ματθαίο, για τον οποίον ο Μωάμεθ έτρεφε μεγάλο σεβασμό. Όμως ο θυμός του σουλτάνου ήταν τόσο ισχυρός που ούτε ο σεβασμός για τον Ματθαίο, ούτε τα πλούσια δώρα κατάφεραν να τον εξευμενίσουν κι έτσι στις 29 Μαΐου 1460 κυρίευσε το κάστρο του Μυστρά θέτοντας οριστικά τέλος στο ομώνυμο Δεσποτάτο. Ο Ματθαίος συνελήφθη και ακολούθησε τον Δημήτριο για ακόμη μία φορά, στην εξορία του στην πόλη Αίνος της Θράκης, αρχικά και κατόπιν στο Διδυμότειχο, όπου και πέθανε μετά από εφτά χρόνια μέσα στη φτώχεια, αφήνοντας μια κόρη.
Χρόνια αργότερα στη Νάπολη της Ιταλίας, ένας νεαρός ονόματι Θωμάς Ασάνης Παλαιολόγος, βυζαντινός αριστοκράτης, ήταν γνωστός ως ο «άρχοντας της Κορίνθου». Ο νεαρός που είχε οργανώσει μια σημαντική εξέγερση στον ελληνικό χώρο κατά των Οθωμανών και είχε χρηματοδοτήσει την ανέγερση της πρώτης ανατολικής ορθόδοξης εκκλησίας στη Νάπολη, αναφερόταν σε παπική βούλα του Πάπα Παύλου Γ΄ ως «πρώην βασιλέας της Κορίνθου και του Μωριά», καθώς και ως «άρχοντας της Κορίνθου».  Πολλοί ιστορικοί υποστηρίζουν πως ο γενναίος αυτός άνδρας, που ήταν εγκατεστημένος στην Καλαβρία της Κάτω Ιταλίας, ήταν ο εγγονός του Ματθαίου Ασάνη, του τελευταίου Βυζαντινού άρχοντα της Κορίνθου!

Έρευνα-επιμέλεια-κείμενο: Γιώτα Χρ. Αθανασούλη

Πηγές:

• Φερδινάνδος Γρηγορόβιος, Ιστορία της πόλεως Αθηνών κατά τους μέσους αιώνας – Τόμος Β΄
• Γεώργιος Σφραντζής, Χρονικόν της Αλώσεως
• Runciman Steven, Lost Capital of Byzantium: The History of Mistra and the Peloponnese.
• Ουίλλιαμ Μίλλερ, Ιστορία της Φραγκοκρατίας εν Ελλάδι (1204-1566)

Το Ισλάμ, η Ευρώπη, οι Έλληνες

του Γ. Καραμπελιά, από το Άρδην τ. 101-102, Αύγουστος-Νοέμβριος 2015

Οι Έλληνες έχουν μια μακρά και διττή παράδοση σχέσεων με το ισλάμ. Η κύρια πλευρά υπήρξε μια παράδοση αντιπαλότητας που εγκαινιάστηκε ήδη από τους πρώτους απογόνους του προφήτη Μωάμεθ, οι οποίοι κατέλαβαν, σε μια θυελλώδη επέλαση, την ελληνική, τουλάχιστον πολιτιστικά και γλωσσικά, Μ. Ανατολή, για να θεμελιώσουν το πρώτο αραβικό κράτος με έδρα τη Δαμασκό και να συνεχίσουν μέχρι τις απόπειρες κατάληψης της Κωνσταντινούπολης, ενώ στη συνέχεια τη σκυτάλη θα πάρουν οι οσμανλήδες και το τουρκικό ισλάμ, που θα επιτύχει την ειρηνική ή βίαιη ενσωμάτωση μεγάλων ελληνικών πληθυσμών και την κατάληψη του ελληνικού ιστορικού χώρου.

» Παράλληλα, έχουν και μια μακρά παράδοση συμβίωσης, έστω και στανικής, αλλά όχι μόνο. Ιδιαίτερα από τη στιγμή και πέρα που το αραβικό ισλάμ υπετάγη στους οθωμανούς, οι Άραβες, έχοντας ξεπεράσει σε μεγάλο βαθμό αρχέγονες αντιπαλότητες, βρέθηκαν σε μια κοινή αντίθεση με τους Έλληνες απέναντι στους Τούρκους κυριάρχους τους.
Αυτή η περίπλοκη ιστορική πραγματικότητα, διαμορφωμένη μέσα από μία διαδρομή δεκατεσσάρων αιώνων αντανακλάται και στη συγκεχυμένη συνείδηση που κυριαρχεί στον ελληνικό κόσμο απέναντι στο ισλάμ. Έτσι, αντιπαλότητα πρωταρχικά, αλλά ταυτόχρονα και πάμπολλα σημεία επαφής στον τρόπο ζωής, τη διασκέδαση, την κουλτούρα.
Αν όμως με το αραβικό ισλάμ μπορούμε να διαπιστώσουμε πολλαπλές και περίπλοκες σχέσεις πολλαπλών κατευθύνσεων και σηματοδοτήσεων, δεν συμβαίνει το ίδιο στη σχέση με το τουρκικό ισλάμ, όπου το βάρος πέφτει περισσότερο στο «τουρκικό», παρά στο ισλάμ. Εδώ, από το 1071, τη μάχη του Ματζικέρτ και μέχρι σήμερα, η επέκταση του ενός (κατεξοχήν των Τούρκων) θα γίνεται εις βάρος του άλλου. Ελληνισμός και τουρκισμός αποτελούν το αρχέτυπο μιας ιστορικής αντίθεσης χωρίς ίσως προηγούμενο ως προς την ένταση και τη διάρκειά της. Η διαμόρφωση του ελληνικού κράτους αποτελεί άμεση συνάρτηση της υποχώρησης ή της ανάκαμψης του τουρκικού. Ακόμα και σήμερα, που έχει αντιστραφεί το κύμα της υποχώρησης του τουρκισμού, που κράτησε από το 1821 έως το 1922, και αυτός επεκτείνεται και πάλι, όπως συνέβη στην Κύπρο ή με τις διεκδικήσεις του στη Θράκη και το Αιγαίο, το βασικό πρόβλημα των Ελλήνων παραμένει –με νέες μορφές βέβαια– δυστυχώς ταυτόσημο με εκείνο που ενέκυψε για πρώτη φορά το 1071 στο Ματζικέρτ.

Από την εποχή των Νεότουρκων, γύρω στο 1910, όταν στην Τουρκία αναπτύσσεται ένας νεόκοπος επιθετικός εθνικισμός, η αντίθεση Ελλήνων και Τούρκων παύει να ενδύεται τη μορφή της αντίθεσης ορθόδοξων και μουσουλμάνων και εμφανίζεται πρωταρχικώς ως εθνική, μη θρησκευτική αντίθεση, έστω και εάν το θρησκευτικό στοιχείο συνεχίζει να λειτουργεί στο υπόστρωμα. Ακόμα περισσότερο, κατά την περίοδο του εκκοσμικευμένου τουρκικού κράτους, που δημιουργήθηκε από τον Κεμάλ μετά το 1923, ο τουρκισμός έπαψε να ταυτίζεται στα μάτια των Ελλήνων με το ισλάμ και τους μουσουλμάνους. Η Τουρκία επιθυμούσε να οικοδομήσει ένα εθνικό κράτος με υπηκόους μουσουλμάνους, κατά το δυνατόν αποκλειστικά, εξ ου και η εξόντωση των χριστιανικών κοινοτήτων, αλλά, ταυτόχρονα, με μια μορφή παράδοξης μετατόπισης και ταύτισης της θρησκευτικής ταυτότητας με την εθνική, τουρκική. Το σύγχρονο τουρκικό κράτος επιζητούσε τη μετατροπή όλων των μουσουλμάνων σε Τούρκους, μεταθέτοντας εκεί το κέντρο βάρους. Πόσο μάλλον που ένα μεγάλο κομμάτι, ίσως και το 25% του μουσουλμανικού πληθυσμού ανήκε στην σιιτική αίρεση των αλεβιτών, οι οποίοι ούτως ή άλλως απέδιδαν πολύ μικρότερο βάρος στη μουσουλμανική ταυτότητα και αποτέλεσαν το βασικό υπόστρωμα των κοσμικών τουρκικών κομμάτων, των κεμαλιστών και της τουρκικής αριστεράς, στο εσωτερικό της οποίας το ποσοστό των αλεβιτών ξεπερνούσε ακόμα και το 90%.

Η αμφισβήτηση αυτής της επιτυχημένης στρατηγικής θα έλθει από δύο κατευθύνσεις. Πρώτον, από τη γενικευμένη ισλαμοποίηση του δημόσιου και του πολιτικού λόγου, σε όλον τον μουσουλμανικό κόσμο μετά τη δεκαετία του 1970, ως συνέπεια της αντίδρασης των μουσουλμανικών κοινωνιών απέναντι στην εισβολή των δυτικών πολιτιστικών και πολιτικών προτύπων, καθώς και την πρόκληση του Ισραήλ, που θα εκφραστεί με τον πιο βίαιο τρόπο στην ισλαμική επανάσταση του Ιράν. Δεύτερον, εξ αιτίας της αποτυχίας της ενσωμάτωσης στον τουρκισμό μουσουλμανικών πληθυσμών, όπως οι Κούρδοι. Οι τουρκικές ελίτ προσπάθησαν να απαντήσουν στην ανάδυση του κουρδικών απελευθερωτικού φαινομένου μέσα από την επανεισαγωγή του ισλάμ μεταξύ των Κούρδων και Τούρκων πολιτών. Έτσι, σταδιακώς, με αφετηρία τη δικτατορία του Εβρέν το 1980, αρχίζει η μακρά ισλαμοποίηση της Τουρκίας.
Ένας επιπλέον λόγος ήρθε να προστεθεί στις αιτίες αυτής της ισλαμοποίησης. Η εργαλειακή χρήση του ισλάμ από τις τουρκικές ελίτ, ως όχημα της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, δεδομένης της γενικευμένης ισλαμοποίησης των μουσουλμανικών χωρών, κατεξοχήν των αραβικών, των βαλκανικών μειονοτήτων και των τουρκόφωνων φύλων της κεντρικής Ασίας. Το ισλάμ μπορούσε να αποτελέσει έτσι το ενοποιητικό στοιχείο εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων και κατά συνέπεια να μεταβληθεί σε ένα όχημα οικονομικής και πολιτικής διείσδυσης του ισχυρότατου οικονομικά και στρατιωτικά τουρκικού κράτους. 

Είναι χαρακτηριστική στην περιοχή μας η εργαλειακή χρήση του ισλάμ από την Τουρκία στις μουσουλμανικές μειονότητες της Βουλγαρίας, στους Βόσνιους, τους Κοσοβάρους, την πομακική μεινότητα της Ελλάδας. Έτσι, η Τουρκία αρχίζει να εμφανίζεται στην περιοχή όχι απλώς ως ο προστάτης των τουρκόφωνων μειονοτήτων, αλλά γενικότερα όλων των μουσουλμανικών πληθυσμών. Γι’ αυτό και, σταδιακώς, η αντιπαλότητα Ελλήνων και Τούρκων τείνει να προσλάβει εκ νέου έναν πολιτισμικό θρησκευτικό χαρακτήρα που έτεινε να απολέσει τα προηγούμενα χρόνια.
Ωστόσο, αυτή η ενίσχυση της ισλαμικής ταυτότητας είχε ισχυρά διχαστικά χαρακτηριστικά, μια και δεν αφορούσε το σύνολο του μουσουλμανικού κόσμου έναντι του χριστιανισμού και της Δύσης, αλλά κατεξοχήν το πλειοψηφικό σουνιτικό ισλάμ, σε αντίθεση με τους Σιίτες. Ο διχασμός ανάμεσα στους σουνίτες και τους σιίτες είναι πολύ βαθύτερος από τις ανάλογες αντιθέσεις στο εσωτερικό των χριστιανικών δογμάτων. Ορθοδοξία, καθολικισμός και προτεσταντισμός προέρχονται από μια κοινή ρίζα και είχαν μια κοινή διαδρομή πολλών αιώνων, προτού αρχίσουν να παρεκκλίνουν και να συγκρούονται, ενώ στο ισλάμ η σύγκρουση σουνιτών – σιιτών εγκαινιάζεται ήδη από τους διαδόχους του Προφήτη, ανάμεσα στον Αμπού Μπακρ και τον γαμπρό και κληρονόμο του Προφήτη, Αλή, και τον γιο του Χουσεΐν που θα εγκαινιάσουν την μακρά παράδοση μαρτυρίου του σιιτισμού. Δεδομένου λοιπόν ότι ο νεώτερος σουνιτικός ισλαμισμός εμφανίζεται με έντονα τα χαρακτηριστικά της μισαλλοδοξίας του σαουδαραβικού ουαχαμπιτισμού, ο οποίος χαρακτήρισε και την Αλ Κάιντα, αλλά και τον ορθόδοξο ισλαμισμό του Φετουλάχ Γκιουλέν στην Τουρκία, απέκλειε εκ προοιμίου κάθε συνάφεια με τους αιρετικούς σιίτες. Στον βαθμό όμως που οι σιίτες αποτελούν περίπου το 30% του πληθυσμού στην περιοχή από το Ιράν έως τον αραβικό κόλπο και τη Μεσόγειο, είναι προφανές πως ο ισλαμισμός, αντί να έχει καθολικά χαρακτηριστικά, έτεινε να μεταβληθεί, τουλάχιστον στην περιοχή της Εγγύς Ανατολής, σε χωριστικό κίνημα που οδηγεί σε αυξανόμενη σύγκρουση μεταξύ σιιτών και σουνιτών. 

Στη Συρία, η σιιτική μειοψηφία των αλαουιτών είχε στα χέρια της τη

Δήμος Κορινθίων: Αιτήσεις για τις αποζημιώσεις από τη φωτιά

Ξεκίνησαν οι καταγραφές και οι εκτιμήσεις ζημιών, με αφορμή τις πυρκαγιές στο δήμο Κορινθίων.

Με ανακοίνωσή του, ο δήμος, ενημερώνει, ότι ξεκίνησε η διαδικασία των αιτήσεων για αυτούς που επλήγη η κύρια κατοικία τους και που βρίσκεται η περιοχή τους σε έκτακτη ανάγκη.

Οι πληγέντες των οποίων η κύρια κατοικία επλήγη από την φωτιά, με αποτέλεσμα να υποστούν ζημιές οι οικοσκευές τους και να βρίσκονται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, θα πρέπει να υποβάλλουν αίτηση στο Τμήμα Κοινωνικής Προστασίας, του Δήμου Κορινθίων, έως την Παρασκευή 21.08.2020 καταθέτοντας δικαιολογητικά.

Αιτήσεις και σχετικές υπεύθυνες δηλώσεις, οι πληγέντες θα μπορούν να προμηθεύονται, από το Τμήμα Κοινωνικής Προστασίας του Δήμου Κορινθίων (Αδειμάντου 22, Κόρινθος).

Για περισσότερες πληροφορίες ή διευκρινήσεις μπορούν οι ενδιαφερόμενοι να απευθύνονται στα κάτωθι τηλέφωνα επικοινωνίας:

Τμήμα Κοινωνικής Προστασίας: 27413.62112 –27413.62117

& στα Email: a.mpitzios@korinthos.gr , a.spiropoulou@korinthos.gr

από δελτίο Τύπου