Παναγία η Φανερωμένη Χιλιομοδίου

Σε έναν πευκόφυτο λοφίσκο, τρία χιλιόμετρα από την κωμόπολη του Χιλιομοδίου Κορινθίας, βρίσκεται η Ι.Μ. Παναγίας Φανερωμένης. Εκτός από τη νέα μονή, σε απόσταση μόλις τεσσάρων χιλιομέτρων ασφαλτοστρωμένου δρόμου βρίσκει κανείς και την παλαιά. Εκεί θα θαυμάσει ένα σπουδαιότατο από αρχιτεκτονικής πλευράς ναό-κτίσμα του 13ου αιώνα, καθώς και τα ημιερειπωμένα κελιά της εποχής εκείνης. Η παλαιά μονή αποτελεί ζώσα μαρτυρία για την προεπαναστατική και επαναστατική δράση της, αφού έχει δεχθεί τις βιαιοπραγίες των Οθωμανών, με αποτέλεσμα τη διάλυσή της. Το μοναστήρι αποτέλεσε καταφύγιο του άμαχου πληθυσμού κατά την Επανάσταση του 1821. Με το βυζαντινό αυτό μνημείο της Ορθοδοξίας ασχολήθηκαν δύο κορυφαίοι ιστορικοί, ο Ακαδημαϊκός Ορλάνδος και ο Τάσος Γριτσόπουλος.
Η ανδρώα αδελφότητα της παλαιάς μονής το έτος 1896 μεταφέρθηκε στη νέα μονή, η οποία ήταν μετόχι της παλαιάς, μεταφέροντας και τη θαυματουργή ιερά εικόνα της Βρεφοκρατούσας Παναγίας της Φανερωμένης, η οποία φανερώθηκε σε βοσκούς σε έναν βράχο πολλούς αιώνες πριν. Η εικόνα αυτή, που βρίσκεται στο τέμπλο, θεωρείται έργο του Ευαγγελιστή Λουκά.
Οι Πατέρες, επίσης, μετέφεραν το περίτεχνο ξύλινο σκαλιστό τέμπλο, φιλοτεχνημένο όλο με παραστάσεις από την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη. Ακόμη, μετέφεραν πλειάδα ιερών λειψάνων, μεταξύ των οποίων την αγία κάρα του Αγίου Σωφρονίου, Πατριάρχου Ιεροσολύμων.
Η νέα Ιερά Μονή της Παναγίας Φανερωμένης Χιλιομοδίου το 1949 μετατράπηκε από ανδρική σε γυναικεία. Στη μονή βρίσκεται και το ναΐδριο της Μεγαλομάρτυρος Αγίας Μαρίνας. Ο μικρός αυτός ναός ανακαινίστηκε τον 16ο αιώνα και αγιογραφήθηκε από τον σπουδαίο αγιογράφο της εποχής εκείνης Δημήτριο Κακκαβά.
Πανελλαδικά γνωστός είναι ο τριήμερος πανηγυρικός εορτασμός της Παναγίας Φανερωμένης Χιλιομοδίου, που αρχίζει στις 21 Αυγούστου και τελειώνει το απόγευμα της 23ης Αυγούστου.
Η αρχή γίνεται στο παλαιό μοναστήρι, με πολυαρχιερατική ιερά παράκληση στη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Φανερωμένης. Στη συνέχεια γίνεται λιτανεία μέσα από το πανέμορφο φαράγγι, πεζοπορώντας περίπου μία ώρα από την παλαιά μονή στη νέα.
Η μονή, επίσης, πανηγυρίζει του Αγίου Σωφρονίου (11 Μαρτίου), της Ζωοδόχου Πηγής (Παρασκευή της Διακαινησίμου), της Αγίας Μαρίνας (17 Ιουλίου) και του Αγίου Νεκταρίου (9 Νοεμβρίου).
Ηγουμένη είναι η μοναχή Ευπραξία. Το μοναστήρι απέχει μισή ώρα από την Κόρινθο και ο επισκέπτης-προσκυνητής, για να φθάσει στο Χιλιομόδι, ακολουθεί την παλαιά Εθνική Οδό Κορίνθου-Άργους.


ikivotos.gr

Γιορτάζει η Παναγία Φανερωμένη στο Χιλιομόδι (πρόγραμμα εορτασμού)

 

Το οδοιπορικό στην Παναγία Φανερωμένη του Χιλομοδίου είναι μια παλιά παράδοση που τηρείται κάθε χρόνο τέτοια εποχή.
Με την ευκαιρία της Πανηγύρεως δηλαδή πραγματοποείται η λιτάνευση της θαυματουργής εικόνας της Παναγίας από την νέα Μονή στην Παλαιά, όπου πλήθος κόσμου κάνει ξεχωριστή αυτή την ημέρα και ακολουθεί την γιορτή.
Το παλαιό μοναστήρι είναι του 12ου Αιώνα. Η εικόνα της Παναγίας της Φανερωμένης βρέθηκε απέναντι από το παλαιό μοναστήρι μέσα σε ένα βράχο. Κάποιον Βοσκοί που βρίσκονταν κοντά εκεί στην περιοχή, παρακινήθηκαν από το Φως πάνω στον βράχο, και ψάχνοντας ανακάλυψαν την εικόνα. Η παλαιά Μονή ήταν ανδρική μέχρι το 1854. Το 1897 επειδή η Μονή είχε υποστεί παλαιές ζημιές από τον σεισμό του 1854, θέλησαν οι πατέρες να κτίσουν την νέα Ιερά Μονή στη θέση που βρίσκεται σήμερα.
Όταν φτιάχτηκε ο ναός έφεραν οι πατέρες το τέμπλο και τις εικόνες της παλαιάς Μονής και τις τοποθέτησαν εκεί. Έκαναν εσπερινό, και την άλλη μέρα σηκώθηκαν για να κάνουν όρθρο. Μπαίνοντας στον Ναό, η Παναγία η θαυματουργός έλειπε. Πήγαν στο παλαιό μοναστήρι και την βρήκαν εκεί. Την επήραν και την μετέφεραν στο σημείο που την είχαν πριν, αλλά η Παναγία την άλλη μέρα είχε πάλι φύγει. Αυτό έγινε τρεις φορές. Τελικά πήγαν αρχιερείς, ιερείς και πλήθος λαού, έκαναν λιτανεία από την παλαιά στην νέα Μονή και έκτοτε η Παναγία στην Νέα Μονή.
Στην μονή Υπάρχει επίσης μεγάλος θησαυρός λειψάνων Αγίων. Βρίσκετε εκεί τμήμα τον Ιερών λειψάνων του Αγίου Νεκταρίου, ενώ ακόμα και η κάρα του Αγίου Σωφρονίου Πατριάρχου Ιεροσολύμων. Δίπλα, και έξω από το μοναστήρι βρίσκετε ένα μικρό παρεκκλήσι της Αγίας Μαρίνας, το οποίο αγιογραφήθηκε το 1607, είναι άγνωστο όμως πότε χτίστηκε. Λέγεται ότι είναι το παλαιότερο της Πελοποννήσου.
Το μοναστήρι μας τιμάται στην Κοίμηση της Θεοτόκου 15 Αυγούστου. Εορτάζει στις 23 με τριήμερο εορταστικό πρόγραμμα. Εορτάζει στις 17 Ιουλίου το παρεκκλήσιο που τιμάται στην Αγία Μεγαλομάρτυρα Μαρίνα. Εορτάζει και το τρισυπόστατο παρεκκλήσιο που τιμάται στον Άγιο Σωφρόνιο στον Άγιο Νεκτάριο και στην Αγία Άννα. Στις 11 Μαρτίου του Αγίου Σωφρονίου. Στις 25 Ιουλίου της Αγίας Άννας. Στις 9 Νοεμβρίου του Αγίου Νεκταρίου. Το Παλαιό Μοναστήρι, πρίν την εύρεση της Εικόνας της Παναγίας της Φανερωμένης, εόρταζε την Παρασκευή της Διακαινησίμου, όπου τιμάται η Ζωοδόχος Πηγή.
Η Αδελφότητα της Μονής μεταφέρθηκε το 1986 στην νέα τοποθεσία, στο παλιό Μετόχι της. Έχει περίτεχνο ξύλινο σκαλιστό τέμπλο από οξιά και φλαμούρι φιλοτεχνημένο με σκαλιστές παραστάσεις από την Παλιά και Καινή Διαθήκη.
Βγαίνοντας από τη μονή, στα πενήντα μέτρα βρίσκεται το Ναΐδριο της Αγίας Μαρίνας, ένας μικρός ναός που ανακαινίστηκε και αγιογραφήθηκε από τον σπουδαίο αγιογράφο Δημήτριο Κακκαβά το 16ο αιώνα.
 
Η μονή της Παναγίας Φανερωμένης Χιλιομοδίου γιορτάζει το τριήμερο 21 με 23 Αυγούστου.
ΤΕΤΑΡΤΗ 21.08.2019 ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟΝ 
7.00μ.μ. ΣΤΟ ΠΑΛΑΙΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ -ΜΙΚΡΗ ΠΑΡΑΚΛΗΣΙΣ ΣΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟ.
7.45μ.μ. ΕΚΚΙΝΗΣΙΣ ΤΗΣ ΛΙΤΑΝΕΥΣΕΩΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΕΙΚΟΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΛΑΙΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ. ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΛΙΤΑΝΕΥΣΗ ΘΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙ Ο ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΑΣ Κ.Κ. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΜΕΤΑ ΤΟΥ ΘΕΟΦΙΛΕΣΤΑΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΕΓΧΡΕΩΝ Κ.Κ. ΑΓΑΠΙΟΥ.
ΘΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΕΠΙΣΗΣ: ΤΙΜΗΤΙΚΟΝ ΑΓΗΜΑ ΣΤΡΑΤΟΥ ΚΑΙ
Η ΦΙΛΑΡΜΟΝΙΚΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΚΟΡΙΝΘΙΩΝ.
ΘΑ ΨΑΛΛΕΙ Η ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΜΑΨΟΥ.
9.30μ.μ. ΑΦΙΞΙΣ ΤΗΣ ΛΙΤΑΝΕΙΑΣ ΣΤΟ ΞΕΦΩΤΟ, ΚΑΤΩΘΙ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ.
Η ΧΟΡΩΔΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΚΟΡΙΝΘΙΩΝ «ΠΟΛΥΜΝΙΑ» ΘΑ ΨΑΛΛΕΙ ΤΑ ΕΓΚΩΜΙΑ ΚΑΙ Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΑΣ, ΘΑ ΟΜΙΛΗΣΕΙ ΕΠΙΚΑΙΡΩΣ

Δύο νέοι, ασύλητοι τάφοι αποκαλύφθηκαν στο μυκηναϊκό νεκροταφείο των Αηδονιών στη Νεμέα

Δύο νέοι, ασύλητοι, θαλαμοειδείς τάφοι
αποκαλύφθηκαν στο μυκηναϊκό νεκροταφείο
των Αηδονιών στη Νεμέα.

Δύο νέοι, ασύλητοι, θαλαμοειδείς τάφοι, οι οποίοι χρονολογούνται στην ύστερη μυκηναϊκή, την περίοδο δηλαδή των μυκηναϊκών ανακτόρων (περίπου 1.400 - 1.200 π.Χ.) αποκαλύφθηκαν κατά το συστηματικό ερευνητικό πρόγραμμα της Εφορείας Αρχαιοτήτων Κορινθίας στο μυκηναϊκό νεκροταφείο Αηδονιών Νεμέας.
Ο πρώτος από τους δύο τάφος, ο οποίος διέσωζε την οροφή του θαλάμου, περιείχε δύο πρωτογενείς ταφές και τα οστά από 14 ακόμη άτομα σε ανακομιδές.
Ο δεύτερος τάφος δεν διατηρούσε οροφή, η οποία παρουσίαζε καταρρεύσεις ήδη από τη μυκηναϊκή περίοδο, μέσα και πάνω από τις οποίες διαπιστώθηκαν τρεις πρωτογενείς ταφές.

Αμφότεροι οι θαλαμοειδείς τάφοι απέδωσαν πήλινα αγγεία και ειδώλια, καθώς και άλλα μικροαντικείμενα, όπως κομβία.
Τα ευρήματα αυτά αντιπαραβάλλονται προς τα κτερίσματα των τάφων της πρώιμης μυκηναϊκής περιόδου (περίπου 1.600 - 1.400 π.Χ.), που ερευνήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια στα Αηδόνια και περιλάμβαναν επιτραπέζια και αποθηκευτικά αγγεία, οπλισμό και αντικείμενα γοήτρου.

Οι δύο νέοι, ασύλητοι, μυκηναϊκοί θαλαμοειδείς τάφοι στα Αηδόνια, ανοίγουν τον δρόμο για την κατανόηση της διαχρονικής εξέλιξης της θέσης και τις σχέσεις της με τα ανακτορικά συστήματα των όμορων περιοχών και ιδίως των Μυκηνών.
Τα Αηδόνια, που βρίσκονται στις βορειοδυτικές παρυφές του οινοπεδίου της σύγχρονης Νεμέας ή της Φλυασίας των ιστορικών χρόνων, αποτέλεσαν μείζον κέντρο της περιοχής κατά τη μυκηναϊκή περίοδο (π. 1.700 - 1.100 π.Χ.).
Τα Αηδόνια έγιναν γνωστά έπειτα από την εκτεταμένη σύληση του μυκηναϊκού νεκροταφείου,
πιθανώς τον χειμώνα του 1976-77.
Η σωστική ανασκαφή της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας που ακολούθησε (1978-1980, 1986),
υπό τη Διεύθυνση της Καλλιόπης Κρυστάλλη - Βότση
και την επίβλεψη της Κωνσταντίνα Καζά, έφερε στο φως 20 μυκηναϊκούς τάφους,
στην πλειονότητά τους θαλαμοειδείς και οργανωμένους σε μία βασική συστάδα.
Πρόκειται για τάφους λαξευμένους στον βράχο, που αποτελούνται από τρία τμήματα, τον δρόμο, την είσοδο (στόμιο) και τον υπόγειο ταφικό θάλαμο.

Ελάχιστοι από τους θαλαμοειδείς τάφους των Αηδονιών βρέθηκαν αδιατάρακτοι, ενώ ένας από τους συλημένους διατηρούσε λάκκο που διέσωσε ένα εκπληκτικό σύνολο κοσμημάτων.

Τα ευρήματα από τη σωστική ανασκαφή, τεκμηρίωσαν τον συσχετισμό τους με ένα σύνολο μυκηναϊκών κοσμημάτων, που εμφανίστηκε προς πώληση σε αίθουσα τέχνης της Νέας Υόρκης, το 1993.

Η Ελληνική Πολιτεία διεκδίκησε το προς πώληση σύνολο και πέτυχε την επιστροφή του, καθιστώντας τα κινητά αυτά ευρήματα από τα Αηδόνια τη σημαντικότερη, ίσως για τα ελληνικά δεδομένα, περίπτωση επαναπατρισμού παράνομα εξαχθέντων αρχαιοτήτων.
Η συνεχιζόμενη αρχαιοκαπηλική δραστηριότητα στα Αηδόνια επέβαλε την επανάληψη των ανασκαφών για τη διερεύνηση τάφων, που είχαν εν τω μεταξύ συληθεί ή κινδύνευαν με σύληση.

Η Εφορεία Αρχαιοτήτων Κορινθίας, δρομολόγησε ένα νέο,
συστηματικό ερευνητικό πρόγραμμα, το 2016,
υπό τη Διεύθυνση του Επίκουρου Καθηγητή Αρχαιολογίας
στα Πανεπιστήμια του Graz της Αυστρίας
και του Trier της Γερμανίας, Κωνσταντίνου Κίσσα,
με βασική συνεργάτιδα τη Διευθύντρια στο Κέντρο Νεμέας
της Κλασικής Αρχαιολογίας, Καθηγήτρια του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας Berkeley, Kim Shelton.

Το νέο πρόγραμμα τεκμηρίωσε τα προηγούμενα χρόνια την ύπαρξη μιας επί πλέον συστάδας τάφων και έφερε στο φως επί πλέον θαλαμοειδείς, στο ύψος της παλαιότερα ερευνημένης συστάδας.

Το ανασκαφικό σκέλος της 4ης περιόδου του προγράμματος ολοκληρώθηκε στις 25 Ιουλίου.



 http://www.korinthosnews.gr/news-article.php?id=9498

Τούρκικο γεφύρι στο Σπαθοβούνι Κορινθίας

Σπαθοβούνι, οικισμός (υψόμ. 140 μ. ) του νομού Κορινθίας. Δοιηκητικά ανήκει στον Δήμο Τενέας και έχει 446 κατοίκους (2001). 
Τούρκικο γεφύρι στο Σπαθοβούνι Κορινθίας που ενώνει τις όχθες του Ασωπού, παραπόταμου του Λογγοπόταμου ή Λόγγου, στο δρόμο από Σπαθοβούνι προς το χάνι της Κουρτέσας.

ΑΡΧΑΙΕΣ ΚΛΕΩΝΕΣ (ιστορικό βίντεο)

OI ΚΑΛΟΚΤΙΣΜΕΝΕΣ- ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΟΜΗΡΟ -ΑΡΧΑΙΕΣ ΚΛΕΩΝΕΣ ΕΥΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΟΙΛΑΔΑ ΤΟΥ ΛΟΓΓΟΠΟΤΑΜΟΥ (Η ΠΟΤΑΜΙ ΤΟΥ ΑΛΑΜΠΙΟΥ) ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΚΟΥΡΤΕΣΣΑ (Η ΒΟΛΥΜΟΤΗ). Η ΘΕΣΗ ΑΥΤΗ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΚΛΕΩΝΩΝ ΕΥΡΙΣΚΕΤΑΙ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΟΝΤΟΣΤΑΥΛΟΥ (ΧΩΡΙΟ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΜΕΤΩΝΟΜΑΣΘΗΚΕ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΣΕ ΑΡΧΑΙΕΣ ΚΛΕΩΝΕΣ). 

 ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΤΑ ΕΞΗΣ: -ΤΟΠΟΓΡΑΦΙΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΚΛΕΩΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΛΑΖΟΜΕΝΩΝ (ΑΠΟΙΚΙΑ ΤΩΝ ΚΛΕΩΝΩΝ) ΜΕ ΧΑΡΤΕΣ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΠΟΧΗΣ. -ΤΗΝ ΚΟΜΒΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΚΛΕΩΝΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΠΕΡΝΟΥΣΕ Ο ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟΣ ΑΡΧΑΙΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΠΟΥ ΕΝΩΝΕ ΤΗΝ ΚΟΡΙΝΘΟ ΜΕ ΤΙΣ ΜΥΚΗΝΕΣ, ΑΡΓΟΣ, ΣΠΑΡΤΗ, ΗΛΙΑ ΚΛΠ. -ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΚΛΕΩΝΩΝ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΩΖΟΜΕΝΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΑ ΑΡΧΑΙΑ ΝΟΜΙΣΜΑΤΑ . 

-ΤΟΝ ΑΡΧΑΙΟ ΝΑΟ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΜΑΓΟΥΛΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ ΤΩΝ ΚΛΕΩΝΩΝ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΙΣ ΑΝΑΣΚΑΦΕΣ ΤΟΥΓΕΡΜΑΝΟΥ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΟΥ ΚΙΡΧΕΝΧΑΟΥΣ ΤΟ 1912. -ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΕΣ ΑΡΧΑΙΕΣ ΕΠΠΙΓΡΑΦΕΣ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ: -ΡΩΜΑΙΟΥΣ ΕΥΕΡΓΕΤΕΣ ΤΗΣ ΛΑΜΠΡΟΤΑΤΗΣ ΠΟΛΕΩΣ ΤΩΝ ΚΛΕΩΝΩΝ -ΤΟΝ ΚΛΕΩΝΙΟ ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΗ ΤΙΜΑΝΘΗ ΚΑΙ -ΟΝΟΜΑΤΑ ΑΡΧΟΝΤΩΝ ΤΩΝ ΚΛΕΩΝΩΝ ΤΗΝ ΡΩΜΑΙΚΗ ΕΠΟΧΗ. 

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΗ ΕΚΠΟΜΠΗ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΚΟΥΤΣΟΥΚΟΥ TOY EΤΟΥΣ 2003.

Γλωσσικό Ιδίωμα Στεφανίου Κορινθίας

Η ελληνική γλώσσα, αν και παρέμεινε ενιαία από την αρχαιότητα ως σήμερα, ποτέ δεν μιλήθηκε ομοιόμορφα σε ολόκληρο τον ομόγλωσσο γεωγραφικό χώρο, διαμορφώνοντας έτσι τοπικές διαλεκτικές παραλλαγές και γλωσσικά ιδιώματα. Κατά περιόδους μια από αυτές τις διαλεκτικές παραλλαγές, επικρατώντας και εκτοπίζοντας τις άλλες, καθίσταται κοινή γλώσσα των ελληνόφωνων. Έτσι, η αρχαία αττική διάλεκτος αποτέλεσε την βάση της Κοινής, η οποία μιλήθηκε κατά τους αλεξανδρινούς και ρωμαϊκούς χρόνους και της οποίας η βαθμιαία διάσπαση οδήγησε από την πρώιμη βυζαντινή εποχή σε νέες διαλεκτικές μορφές. Η διαμόρφωση των νεοελληνικών διαλέκτων και ιδιωμάτων ξεκίνησε περίπου προς το τέλος της πρώτης χιλιετίας μ.Χ.
Από τον 13ο-14ο αιώνα και μετά η ευρύτερη περιοχή Στεφανίου χαρακτηρίζεται από την συμβίωση της Νέας Ελληνικής γλώσσας με την Αρβανίτικη. Οι Αρβανίτες, απόγονοι ορθόδοξων αλβανοφώνων φυλών, εγκαταστάθηκαν σε μπουλούκια στην περιοχή και σε όλη την Πελοπόννησο κατόπιν πρόσκλησης του Δεσποτάτου του Μιστρά, του Δεσπότη Μανουήλ Καντακουζηνού και αργότερα του Θεόδωρου Παλαιολόγου για την βελτίωση της άθλιας από δημογραφικής πλευράς κατάστασης του Μοριά, που είχε ερημώσει μετά εξοντωτικής πανώλη. Οι Αρβανίτες ήταν εξαιρετική πολεμιστές και προτιμήθηκαν από τους Βυζαντινούς και αργότερα από τους Βενετούς ως μισθοφόροι εναντίον των Τούρκων. Υιοθέτησαν και αφομοιώθηκαν χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα με την καινούργια τους πατρίδα και η συμβίωση τους με τους ντόπιους ήταν ειρηνική.
Αξιοθαύμαστη είναι η διατήρηση της αρβανίτικης γλώσσας στα χωριά αυτά ως τις ημέρες μας. Στα γειτονικά χωριά Προσύμνη (Μπερμπάτι) και Λίμνες απαντώνται ακόμα και σήμερα αρκετοί ομιλητές της αρβανίτικης που μιλούν την γλώσσα στις μεταξύ τους συναναστροφές. Βέβαια, σε περασμένες δεκαετίες είχε καταβληθεί συστηματική προσπάθεια στο δημοτικό σχολείο των χωριών αυτών, με μέσω την πειθώ και την τιμωρία, να μην μιλούν τα παιδιά τους την μητρική τους γλώσσα. Αυτό είχε δυστυχώς ως αποτέλεσμα την απαξίωση της αρβανίτικης από την νεότερη γενιά ομιλητών της, τη σταδιακή εγκατάλειψη της καθώς και την σταδιακή εξαφάνιση της παραδοσιακής γλωσσοπολιτιστικής ετερότητας της περιοχής.
Το Στεφάνι υπήρξε μαζί με τα χωριά Αγιονόρι, Άγιος Βασίλειος και Κλένια ένα από τα λίγα χωριά της περιοχής όπου οι κάτοικοι δεν ήταν αρβανίτες αλλά ελληνόφωνοι. Επιπλέον, οι Στεφανιώτες ξεχώριζαν και ξεχωρίζουν ακόμα από τα υπόλοιπα ελληνόφωνα χωριά ως προς την προφορά τους, που δεν συναντιέται σε κανένα άλλο χωριό της ευρύτερης περιοχής. Έτσι προκύπτει το εύλογο ερώτημα περί της προέλευσης αυτού του γλωσσικού ιδιώματος, η οποία μάλλον πρέπει να συσχετίζεται με την απώτερη καταγωγή των Στεφανιωτών.
Το γλωσσικό αυτό ιδίωμα του Στεφανίου επιβιώνει ως τις ημέρες μας, αλλά κάτω από την πίεση κοινωνικό-οικονομικών παραγόντων (αλλαγή στην δομή της παραδοσιακής κοινωνίας που συντηρούσε την τοπική γλωσσική μορφή) και της ευρείας χρήσης της κοινής μορφής της Νέας Ελληνικής (εξάπλωση της μέσω της υποχρεωτικής εκπαίδευσης και των ΜΜΕ) όχι μόνο χρησιμοποιείται από όλο και λιγότερους ομιλητές (κυρίως ηλικιωμένους) αλλά και αλλοιώνεται σε όλα του τα επίπεδα (φωνητική, μορφολογία, λεξιλόγιο), τείνοντας να αφομοιωθεί με την κοινή Νέα Ελληνική.
Αυτό δυσχεραίνει την προσπάθεια παρουσίασης και εξέτασης των πλήρες στοιχείων που απαντούσαν στο γλωσσικό ιδίωμα του Στεφανίου. Στην συλλογή των στοιχείων μας βοήθησε ιδιαίτερα η εργασία που διεξήχθη από τον τότε δάσκαλο του δημοτικού σχολείου, Μιχάλη Ιατρού, το 1964.
Χαρακτηριστικά του γλωσσικού ιδιώματος:
1.) Στην προφορά των Στεφανιωτών διακρίνεται κυρίως ο δασύς τσιτακισμός. Ο τσιτακισμός είναι ιδιωματισμός της γλώσσας σύμφωνα με τον οποίο το «κ» προφέρεται σαν «τσ» είτε βρίσκεται στην αρχή της λέξης (με εξαίρεση τις συλλαβές «κο», «κω», «κα»), π.χ. και > τσαι, καιρός > τσαιρός, κήπος > τσήπος, κερί > τσερί, κυρά > τσυρά, σκυλί > στσυλί, είτε στην κατάληξη, π.χ. παιδάκι > παιδάτσι, μπρίκι > μπρίτσι, κυπαρίσσι > τσυπαρίσσι.
Αν και επικρατούσε η εντύπωση ότι το χαρακτηριστικό αυτό συναντιέται κυρίως στην Μάνη, στην Κρήτη και στην Τσακωνία, πρόσφατη έρευνα του Γλωσσολόγου Νίκου Παντελίδη του Πανεπιστημίου Αθηνών  -στην οποία συνέβαλε και η ιστοσελίδα του Στεφανίου – και δημοσιεύτηκε το 2009 με τίτλο «Το φαινόμενο του Τσιτακισμού στα Πελοποννησιακά Ιδιώματα«, συμπεραίνει ότι ο τσιτακισμός ήταν ένα φαινόμενο με ευρεία διάδοση στη Πελοπόννησο και πως ήταν μ.α. χαρακτηριστικό φαινόμενο των ελληνόφωνων οικισμών της ανατολικής Κορινθίας.
2.) Στην συνέχεια οι Στεφανιώτες προφέρουν την κατάληξη «σθη» ή «στη» ή «σθηκα» ή «στηκα», αφαιρώντας το «σ», π.χ. χαλάστηκα > χαλάθηκα, ετοιμάστηκε > ετοιμάθηκε, γελαστήκαμε > γελαθήκαμε, σκεπαστήκατε > σκεπαθήκατε.
3.) Όταν χρησιμοποιούν την πρόθεση «εις» με το άρθρο, δηλαδή «είς την/στην», «εις το/στο», προφέρουν μόνο το άρθρο, π.χ. «θα πάω την Αθήνα», «ήμουν το Άργος», «πήγα τη Κόρινθο», «ήταν τη Κλένια».
4.) Σαν ιδιωματισμός διακρίνεται και η μετατροπή πολλών ουδετέρων σε αρσενικά ιδίως στην αιτιατική πτώση, π.χ. «τον υπόγειο», «τον στόμα», «τον άμμο» κλπ.
5.) Όταν ομιλούν για αρσενικό σε τρίτο πρόσωπο χρησιμοποιώντας αντωνυμίες αντί του αρσενικού χρησιμοποιούν τα ουδέτερα των αντωνυμιών εκείνος, αυτός, π.χ.: «εκείνο ήρθε», «αυτά έσκαβαν», «τούτο φώναζε», «βοήθησέ το» κλπ.
6.) Το φωνήεν «ω» δεν ταυτίζεται με το «ο» αλλά προφέρεται «ου», διατηρείται δηλαδή η αρχαία προφορά του φθόγγου. Βλέπουμε κυρίως στην κατάληξη των επιρρημάτων κατάληξη «ου» αντί «ω», π.χ. πάνω > πάνου, κάτω > κάτου, χάμω > χάμου. Το ίδιο συμβαίνει και στη γενική πληθυντική, π.χ.: των μεγάλων > του μεγάλουνε, των αλλωνών> τουν αλλουνώνε κλπ.
7.) Στη γενική πληθυντική η κατάληξη «ων» προφέρεται συνήθως «όνε», π.χ. των ανδρών > τουν ανδρόνε, των γυναικών > του γυναικόνε, των παιδιών > του παιδιόνε κλπ.
8.) Το β πληθυντικό πρόσωπο των ρημάτων τελειώνει σε «-ουτε» και όχι σε «-ετε», π.χ. τι κάνετε > τι κάνουτε, τι θέλετε > τι θέλουτε
9.) Πρόσθεση του συμφώνου «γ» στις καταλήξεις «ριο» και «ρια», μετατρέποντας τα σε «ργιο» και «ργια», π.χ. χωριό > χωργιό, Μαρία > Μαργιά, μουριά > μουργιά κλπ.



 http://stephanion.gr

¨Έφυγε¨ Ο μέντορας του Αγιωργήτικου οίνου.....

Ο θρύλος της οινικής ιστορίας της Νεμέας και
κορυφαίος οινοποιός της Ελλάδος κ. Α.Παπαϊωάννου δεν είναι πια κοντά μας.
Η Νεμέα απόλεσε πριν από λίγο ένα μεγάλο κεφάλαιο από τον πολιτισμό ,
την παράδοση και την ψυχή της στο πρόσωπο ενός ανθρώπου
που για πολλά χρόνια υπήρξε η σημαία
και η αιτία της αναπτυξιακής της προοπτικής.
Σε ηλικία 92 ετών αφήνει την τελευταία του πνοή,
έχοντας δει το μέλλον του Ελληνικού και ιδιαίτερα του Αγιωργήτικου κρασιού
και της περιοχής πολύ πιο νωρίς από τον οποιονδήποτε,
αφήνοντας παρακαταθήκη τις γνώσεις και την εμπειρία πολλών ετών.
Άξια έφερε τον τίτλο:
"Ο Πατριάρχης του Κρασιού".